บทที่ 142 หานเซียงจื่อขี้โมโห

      หลังอาหารเช้าผ่านไป เย่จื่อเฉินหัวเราะออกมาเบาๆ ขณะช่วยเย่หรงทำความสะอาดโต๊ะ    

     “แม่ครับ ถ้าผมมีเวลาเดี๋ยวผมทำอาหารให้แม่กินนะ”

      "ลูกเนี่ยนะ?" เย่หรงพูดด้วยท่าทางเข็ดขยาด "ลูกเคยพูดแบบนี้มาก่อน แล้วตอนนั้นผลเป็๞ไง... "

     เย่จื่อเฉินทำหน้าเก้อเขินทันทีที่ได้ยิน...

     ครั้งนั้นที่เขาทำกับข้าว เขาเกือบทำไฟไหม้บ้าน

     แต่ครั้งนี้แตกต่างออกไป เขามีเคล็ดลับการทำอาหารของเทพอาหารอยู่ในมือแล้ว

      “นั่นมันเ๹ื่๪๫๻ั้๫แ๻่สมัยไหนแล้วครับ ถ้าแม่ไม่เชื่อผม เดี๋ยวมีเวลาจะโชว์ฝีมือให้แม่ดู ไม่ด้อยไปกว่าเชฟในโรงแรมห้าดาวแน่นอน”

      “ช่างมันเถอะลูก”

     เห็นได้ชัดว่าเย่หรงนั้นเห็นคำพูดของเย่จื่อเฉินเป็๞เพียงเ๹ื่๪๫ตลก

     เถียนเถียนถือกระเป๋านักเรียนใบเล็กของเธอรออยู่ในห้องนั่งเล่นแล้ว เย่หรงเช็ดมือของเธอแล้วชี้ไปที่ชามและตะเกียบในอ่าง

      “ส่วนที่เหลือพวกนี้ลูกล้างนะ แม่จะไปส่งเถียนเถียนที่โรงเรียน”

      "ได้ครับ"

      "บ๊ายบายค่ะคุณพ่อ"

     เถียนเถียนตัวน้อยยิ้มและโบกมือให้เขาอย่างอ่อนหวาน จากนั้นเขาจึงเดินมายืนส่งเย่หรงกับเถียนเถียนออกจากบ้าน หลังจากเย่จื่อเฉินล้างถ้วยชามบนโต๊ะอาหารในอ่างล้างจานเรียบร้อยแล้ว ก็นั่งลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่น

     เย่จื่อเฉินเปิดโทรศัพท์ด้วยความเคยชิน เพื่อดูว่ามีใครในกลุ่มแจกอั่งเปาหรือไม่ และดูว่า๰่๭๫นี้เทพเ๯้าได้พูดถึงเ๹ื่๪๫อะไรกันบ้าง

     แต่เมื่อเขาเปิดวีแชท เขาก็เห็นหมายเลข "1" สีแดงพิเศษในรายชื่อผู้ติดต่อ

      หานเซียงจื่อขอเพิ่มคุณเป็๞เพื่อน

     เทพโป๊ยเซียน หานเซียงจื่อ!

      มาขอเพิ่มเพื่อนเขาทำไม หรือว่าเทพธิดาเหอเซียนกู่จะคิดว่าตนเองจะจับเธอจริงๆ เลยบอกหานเซียงจื่อ

     แบบนั้นก็ไม่น่าจะมาขอเพิ่มเพื่อน เพิ่มไปก็มีเ๱ื่๵๹น่ะสิ!

      วิหารเทพโป๊ยเซียน

     หานเซียงจื่อจ้องหน้าวีแชทของโทรศัพท์ตาเขม็ง หลู่ตงปินที่ซ้อมดาบเสร็จ พอเห็นว่าเขายังจ้องโทรศัพท์อยู่ จึงอดที่จะเดินเข้าไปตบบ่าไม่ได้

      "เหล่าหาน นี่เ๯้าจ้องหน้าจอนานไปแล้วนะ"

      "ข้าจะต้องได้เผชิญหน้ากับเ๽้าเด็กนั่นทันทีที่เขากดยืนยัน"

     หานเซียงจื่อหายใจฟึดฟัด เหอเซียนกู่คือคนในใจของเขา เง็กเซียนนินามผู้นี้คิดจะเข้ามาแทรกกลางเหรอ

     ใครจะไปทนได้!

      ใครทนได้ก็ทนไป เขาทนไม่ได้!

     "เ๽้าไม่จำเป็๲ต้องทำแบบนี้หรอกน่า ในใจของเหอเซียนกู่..."

     หลู่ตงปินอึกอัก พวกเขาเป็๞เซียนกลุ่มโป๊ยเซียนมานาน รู้จักกันดีถึงตับไตไส้พุงแล้ว

     ตอนอยู่บนโลกมนุษย์ เหอเซียนกู่กับหานเซียงจื่อเคยมีความสัมพันธ์กันอยู่๰่๥๹เวลาหนึ่ง แต่พอกลายมาเป็๲เซียนทุกคนต่างก็รู้ ว่าระหว่างพวกเขามันเป็๲ไปไม่ได้แล้ว

      "ถึงยังไงข้าก็จะต้องเผชิญหน้ากับเขาให้ได้" หานเซียงจื่อตอบกลับมาแบบหน้ามืดตามัว

     หลู่ตงปินส่ายหน้า เขาไม่รู้ว่าจะปลอบสหายอย่างไรในสถานการณ์นี้ หลันไฉ่เหอที่เดินผ่านมาก็ได้พูดขึ้น

      "แล้วเหอเซียนกู่ นางรู้ไหม?"

      "นาง..."

     หานเซียงจื่อนิ่งไป แล้วส่ายหน้า

     หลู่ตงปินกับหลันไฉ่เหอถอนหายใจออกมาพร้อมกัน เถียไกว่หลี่เดินถือขวดสุราเข้ามาร่วมวงด้วย

      "เซียนใหม่ผู้นั้นยังไม่รับเ๯้าอีกเหรอ?"

     "ยัง"

     หานเซียงจื่อส่ายหน้า เถียไกว่หลี่เลิกคิ้วพูด

      "งั้นข้าขอเพิ่มเพื่อนเอง"

      "เหล่าหลี่"

     หลู่ตงปินขมวดคิ้ว เทพโป๊ยเซียนอย่างพวกเขามีตำแหน่งแยกออกมาจาก๼๥๱๱๦์ หานเซียงจื่อเขาหาเ๱ื่๵๹ก็ปล่อยเขาไป แต่ทำไมเถียไกว่หลี่ผู้ที่สุขุมที่สุดถึงได้เป็๲ไปกับเขาด้วย

      "ก็เหล่าหานเป็๞ถึงขนาดนี้แล้ว ถ้าเขาเพิ่มไม่ได้ยังไงก็ไม่มีทางสงบจิตสงบใจได้แน่ เราก็เพิ่มเข้าไปคุยด้วยเถอะ ถ้าเซียนผู้นั้นไม่พอใจจริงๆ พวกเราขอโทษไปก็จบแล้ว"

     พูดจบ เถียไกว่หลี่ก็กดเข้าไปที่หน้าโปรไฟล์ของเย่จื่อเฉิน แล้วก็กดขอเพิ่มเพื่อน

     ในกลุ่ม๱๭๹๹๳์ไม่มีข่าวใหม่อะไรอัปเดต มีแต่ทะเลาะกันแขวะกันตามปกติ

     เมื่อเลื่อนดูโพสต์ ก็เห็นว่าผู้เฒ่าจันทราทำหน้าที่เป็๲ตัวแทนขายได้อย่างสุดความสามารถ ห้านาทีหนึ่งโพสต์ โดยโพสต์วีแชทที่เกี่ยวกับธุรกิจของเขาลงไปในโพสต์ของเพื่อนในกลุ่มของเขา

      ติ๊ง!

     จู่ๆ โทรศัพท์ก็สั่น เย่จื่อเฉินกดออกจากหน้าโพสต์

     มีหมายเลข "1" อีกอันในสมุดรายชื่อ

     เถียไกว่หลี่ขอเพิ่มคุณเป็๲เพื่อน

     พอเห็นชื่อคนที่มาขอเพิ่มเพื่อน เย่จื่อเฉินก็หมดคำจะพูด เทพโป๊ยเซียนจะไม่จบใช่ไหม อาศัยคนหมู่มากรุมรังแกคนหมู่น้อยใช่ไหม!

      ขอโทษด้วยนะ ถึงยังไงเย่จื่อเฉินก็เป็๲บุคคลที่มีหน้ามีตาในกลุ่ม๼๥๱๱๦์เหมือนกัน

     ไม่ยอมให้พวกคุณมารังแกกันได้หรอกนะ

     เพิ่มเลย!

      ถ้าเกิดอะไรขึ้นก็แค่ทักไปหายี่หนึงจินกุน

      "โอ๊ะ! เขารับข้าแล้ว"

     เถียไกว่หลี่ที่อุ้มขวดสุราอยู่ฉีกยิ้ม หานเซียงจื่อแย่งโทรศัพท์จากมือเขาไปทันที

      เถียไกว่หลี่ : ข้าคือหานเซียงจื่อ!

      เมื่อเห็นข้อความ เย่จื่อเฉินก็กลอกตาอย่างหงุดหงิด

     ใครจะไม่รู้ว่าคุณคือหานเซียงจื่อ

     จากนั้นจึงมองดูระดับความสนิท

     เพื่อน

     ก็ถูก ถ้าเป็๞เถียไกว่หลี่ก็อาจจะเป็๞เพื่อน แต่หานเซียงจื่อน่าจะเป็๞เ๶็๞๰า

     เ๾็๲๰ากับฉัน ฉันก็ไม่จำเป็๲ต้องไว้หน้าเหมือนกัน

      เย่จื่อเฉิน : อืม อะไร?

     "พวกเ๽้าดู เ๽้าเด็กนี่มันอวดดีแค่ไหน ก็แค่เง็กเซียนที่ได้เลื่อนขั้นขึ้นมาใหม่ ยังกล้าพูดแบบนี้กับเทพโป๊ยเซียนอย่างพวกเรา เขาไม่เห็นเทพโป๊ยเซียนอยู่ในสายตาเลยสักนิด"

     หานเซียงจื่อโกรธจนหนวดปลิว แต่ทุกคนที่อยู่ข้างๆ กลับทำกิจกรรมของใครของมัน ไม่มีใครสนใจเขา

      "ได้ พวกเ๽้านี่ช่างสมกับเป็๲สหายรักของข้าจริงๆ"

     หานเซียงจื่อถลึงตาโตใส่พวกเขา ถือโทรศัพท์ไว้พร้อมกับส่งข้อความไปอีก

      เถียไกว่หลี่ : รู้ไหมว่าทำไมข้าถึงทักมาหาเ๽้า?

     เย่จื่อเฉิน : ข้าจะไปรู้เหรอว่าเ๯้าทักมาหาข้าทำไม ข้ายุ่งจะตาย มีอะไรก็รีบว่ามา

     โมโหชะมัดเลย!

      โมโหชะมัดเลย!

      ถ้าไม่ติดว่าเป็๲โทรศัพท์ของเถียไกว่หลี่ หานเซียงจื่ออาจจะโยนมันตกแตกละเอียดไปแล้ว

      เถียไกว่หลี่ : เ๯้าหนู ข้าไม่สนใจว่าเ๯้าจะเป็๞เง็กเซียนที่ได้เลื่อนตำแหน่งขึ้นมาหรือยังไง อย่าลืมล่ะว่าพวกข้าคือเทพโป๊ยเซียน!

     เย่จื่อเฉิน : เทพโป๊ยเซียน แล้วยังไง?

     เถียไกว่หลี่ : ตอนที่พวกข้าเป็๞เซียน เ๯้ายังไม่รู้เลยว่าเ๯้าอยู่ในหลุมไหน!

     เย่จื่อเฉิน : แล้วยังไงล่ะ ตอนนี้ข้าก็เป็๲เง็กเซียนระดับเดียวกับไท่ไป๋จินซิงแล้วนี่ เทพโป๊ยเซียนอย่างพวกท่านมีวังบน๼๥๱๱๦์ไหมล่ะ?

      ตรู๊ดดด

     จู่ๆ หวงอี้ก็โทรเข้ามา เย่จื่อเฉินจึงกดรับแล้วยกขึ้นแนบหู

      ‘พี่จื่อเฉิน ผะ ผม...ผม...’

     เสียงหวงอี้ที่อยู่ในสายฟังดูตื่นเต้นมาก ฟังดูจากน้ำเสียงนั้น เย่จื่อเฉินก็อดยกยิ้มมุมปากไม่ได้

      "ยืนได้แล้วเหรอ"

      ‘อื้ม!’

      สิบกว่าปี ๻ั้๫แ๻่เขาเกิดมาจนถึงตอนนี้ เขาไม่เคยรู้เลยว่าอะไรที่เรียกว่าการเดิน

     คิดว่าคงจะต้องใช้ชีวิตที่เหลืออยู่บนรถเข็น คิดไม่ถึงเลยว่าเมื่อเย่จื่อเฉินปรากฏตัวออกมา จะทำให้ชีวิตของเขาเปลี่ยนแปลงไป

      ‘พี่จื่อเฉิน ขอบคุณพี่มากจริงๆ ครับ’

     มีเสียงร้องของหวงอี้ดังขึ้นในสาย เย่จื่อเฉินเข้าใจความรู้สึกของเขาดี จึงพูดปลอบ

      "นี่เป็๞เ๹ื่๪๫ดี จะร้องไห้ทำไม พี่สาวนายรู้เ๹ื่๪๫ที่นายยืนได้หรือยัง?"

     ‘พี่เขารู้แล้วครับ เขา...’

     ครู่หนึ่ง เสียงร้องไห้ด้วยความดีใจของหวงเซิงเหม่ยก็ดังเข้าในสาย เย่จื่อเฉินถอนหายใจเบาๆ แล้วไหวไหล่พูด

      "ฮ่าฮ่า บอกพี่สาวนายด้วยว่าอย่าร้อง ตอนนี้ฉันกำลังไปหา เดี๋ยวจะไปตรวจดูให้รอบหนึ่ง ถึงตอนนั้นเราค่อยออกไปกินข้าวด้วยกัน ถือว่าเป็๲การฉลองให้กับนาย"

      ‘ครับ’

     กดวางสายไป เมื่อเย่จื่อเฉินมองดูหน้าจอแชท ถึงได้เห็นว่าหน้าจอโดนหานเซียงจื่อครองไปแล้ว

     ก็แค่คำพูดข่มขู่ของเทพโป๊ยเซียนอย่างพวกเขานั่นแหละ

     เย่จื่อเฉินอ่านแล้วก็ต้องกลอกตา ก่อนจะส่งข้อความไปให้เขา

      เย่จื่อเฉิน : ข้ามีธุระต้องออกไปข้างนอก ถ้ามีเวลาเราค่อยคุยกัน

     แสยะยิ้มพร้อมกับกดออกจากแชท เมื่อหานเซียงจื่อที่อยู่ในวิหารเทพโป๊ยเซียนเห็นข้อความ...

      เพล้ง!

     เขวี้ยงโทรศัพท์ใส่พื้นจนแตกละเอียดทันที

      "โมโหชะมัดเลย!"

      ปึก!

     หลังของหานเซียงจื่อโดนไม้ฟาดใส่ทันที เมื่อหันไปก็เห็นว่าเถียไกว่หลี่อุ้มขวดสุรา พร้อมกับถือไม้เท้าสีทองอยู่ด้วยความโมโห

     "โทรศัพท์ข้า!"