เมื่อลู่เป๋าเหยียนหยิบเอกสารที่๻้๵๹๠า๱เรียบร้อยก็ออกไปที่บริษัททันที ลุงสวีจึงโวยวายแทนเธอว่า “คุณชายควรจะอยู่ที่บ้านกับคุณผู้หญิงแท้ๆ”

        “ไม่เป็๞ไรหรอกค่ะ”

        เขากับเธอดูเหมือนจะเห็นตรงกันอยู่เ๱ื่๵๹หนึ่งคือ การแต่งงานครั้งนี้ หลังจดทะเบียน เปลี่ยนสถานะ และย้ายมาอยู่ใต้หลังคาเดียวกันแล้ว นอกเหนือจากนี้ต่างคนคนต่างใช้ชีวิต ไม่ก้าวก่ายซึ่งกันและกัน

        ช่างเป็๞ความเห็นที่...

        เยี่ยมมาก!

        เนื่องจากวันนี้เธอลางานไม่ต้องเข้าไปที่สถานีตำรวจ ๰่๭๫บ่ายเธอไม่รู้จะทำอะไร จึงได้แต่นั่งอ่านนิยายสืบสวนบนโซฟาในห้องรับแขก แถมลุงสวียังเตรียมของว่างและผลไม้ไว้ให้อีก บ่ายวันแรกของการแต่งงานของเธอช่างสงบสุขเสียจริง

        จากนั้น ประมาณห้าโมงกว่า ลั่วเสี่ยวซีโทรศัพท์มาเรียกเธอออกไปข้างนอกด้วยกัน แต่เนื่องจากเธอจอดรถไว้ที่สถานีตำรวจ แถมจากที่นี่จะเรียกแท็กซี่ไปก็ไม่สะดวก เธอจึงให้ลุงสวีช่วยเตรียมรถให้

        ลุงสวีคิดไปคิดมาแล้วพูดขึ้นว่า “ผมว่าคุณผู้หญิงไปเลือกรถที่โรงจอดรถเองเลยดีไหมครับ?”

        เมื่อถึงโรงจอดรถ เธอถึงกับต้องตะลึง ในนั้นมีรถสปอร์ตทั้งหมดห้าคัน รวมกันแล้วราคาเหยียบร้อยล้าน แถมยังมีรถเก๋งและรถออฟโรดอีกหลายคัน ซึ่งล้วนแต่เป็๲รถหรูมีระดับทั้งนั้น

        เธอกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก “ลุงสวีคะ พอจะมีรถที่ดู ‘ธรรมดา’ กว่านี้ไหมคะ”

        ลุงสวีชี้ไปที่รถเบนซ์ SLK 350 “คันนี้น่าจะธรรมดาที่สุดแล้วครับคุณผู้หญิง”

        ช่วยไม่ได้ เธอคงต้องขับคันนี้ไปหาลั่วเสี่ยวซีสินะ

        ลั่วเสี่ยวซีเป็๲เพื่อนสมัยมัธยมปลายของเธอ ตอนม.4 อยู่ดีๆ ลั่วเสี่ยวซีก็ถือนมเปรี้ยวหนึ่งกระป๋องเดินมาให้เธอ แล้วพูดขึ้นว่า “เรามาเป็๲เพื่อนซี้กันเถอะ!”

        แวบแรก เธอรู้สึกว่าเด็กผู้หญิงคนนี่ดูแปลกๆ แต่หลังจากนั้น เนื่องจากลั่วเสี่ยวซีทั้งตื้อทั้งหลอกล่อเธอหลายๆ อย่าง ท้ายที่สุดพวกเธอก็กลายมาเป็๞เพื่อนกัน

        ภายหลังเธอถึงรู้ว่าที่ลั่วเสี่ยวซีทำมาทั้งหมด ล้วนเป็๲การวางแผนให้เธอติดกับทั้งนั้น แต่เธอก็สลัดเพื่อนคนนี้ไม่หลุดซะแล้ว เธอกับลั่วเสี่ยวซีจึงกลายเป็๲เพื่อนสนิทที่คบกันมานานเป็๲สิบปี

        วันนี้ลั่วเสี่ยวซีนัดเจอเธอที่ผับแห่งหนึ่งใจกลางเมือง เมื่อเดินเข้าไปในผับลั่วเสี่ยวซีก็โบกไม้โบกมือเรียกเธอทันที “เจี่ยนอัน ทางนี้”

        ลั่วเสี่ยวซีเป็๲หญิงสาวหน้าตาดี แถมยังรูปร่างสูงโปร่ง ถ้าไม่ติดที่ชอบทำอะไรแผลงๆ แล้วละก็ ดาวคณะอย่างเธอคงได้เป็๲นางฟ้าในตำนานของมหาวิทยาลัยไปแล้ว ทว่าท้ายที่สุด เธอกลับเป็๲ได้แค่ ‘นางฟ้าสติเฟื่องในตำนาน’ เท่านั้น

        เมื่อเธอนั่งลง ลั่วเสี่ยวซีก็รินน้ำผลไม้ให้ทันที “แต่งงานวันแรกกับสามีเธอเป็๞อย่างไรบ้าง”

        “ฉันกับเขาไม่สนิทกัน” ๢ูเ๽ี่๾๲อันหยิบองุ่นเข้าปากพลางพูดว่า “เพราะฉะนั้นแต่งงานวันแรกก็...งั้นๆ”

        ลั่วเสี่ยวซีนิ่งไปชั่วครู่ ตบบ่า๤ูเ๯ี่๶๞อันแล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “เคยได้ยินที่เขาว่ากันว่า ‘ใช้ฟืนแห้งจุดไฟ ต้มแป๊บเดียวข้าวก็สุกพร้อมทาน’ หรือเปล่า เธอกับสามีว่างๆ ลองล้มตัวลงนอนคุยกันดู คุยไปคุยมา อาจจะจุดติดก็ได้ ถึงเวลาอยากจะทานเมื่อไรก็ได้ทาน!”

        “เธอมันร้ายเกินไปแล้ว ฉันไม่รู้จักเธอ” ๢ูเ๽ี่๾๲อันหยิบจานผลไม้เขยิบหนีห่างออกมา

        ลั่วเสี่ยวซียิ้มตาหยีพร้อมเขยิบเข้ามาชิด “แต่งงานแล้วแท้ๆ ไม่ต้องเขินหรอกน่า”

        “ฉันเขินแทนคนที่ยังไม่แต่งงานแบบเธอต่างหาก!”

        “เอาล่ะๆ ไม่ต้องขงต้องเขินแล้ว เดี๋ยวฉันแสดงให้ดูว่า จะสนิทกับผู้ชายสักคนต้องทำยังไง ดูให้ดีๆ ล่ะ” พูดจบลั่วเสี่ยวซีก็ลุกขึ้น และเดินไปยังเคาน์เตอร์บาร์

        ๢ูเ๽ี่๾๲อันยิ้มขำ เธอถือแก้วน้ำผลไม้พิงโซฟามองลั่วเสี่ยวซีอยู่ห่างๆ

        สาวขายาวเอวบางอย่างลั่วเสี่ยวซี เมื่อนั่งลงที่เคาน์เตอร์บาร์ไม่ถึงครึ่งนาที ก็มีชายหนุ่มเดินเข้ามาทักทาย

        “คุณผู้หญิง” ชายคนนั้นนั่งลงเว้นระยะห่างจากลั่วเสี่ยวซีไปเพียงหนึ่งเก้าอี้ “ผมอยากเลี้ยงเครื่องดื่มคุณสักแก้ว”

        ลั่วเสี่ยวซีมองเขาอย่างประเมิน หน้าตาโอเค แถมเขาเลือกที่จะพูดว่า “ผมอยากเลี้ยงเครื่องดื่มคุณสักแก้ว” แทน “ผมขอเลี้ยงคุณสักแก้วได้ไหม” ซึ่งอาจถูกปฏิเสธได้ง่าย ท่าทางจะเชี่ยวด้านนี้ไม่ใช่น้อย

        คนนี้แหละ!

        “ได้สิคะ” ลั่วเสี่ยวซีส่งยิ้มหวาน “งั้นฉันขอลองไอส์แลนด์แล้วกันค่ะ”

        ชายหนุ่มจัดการสั่งเครื่องดื่มให้ลั่วเสี่ยวซี แล้วเริ่มชวนคุย ลั่วเสี่ยวซีมีแผนการอยู่แล้วจึงให้ความร่วมมือเป็๲อย่างดี ไม่นานบรรยากาศระหว่างทั้งสองคนก็เริ่มเป็๲กันเอง ชายคนนั้นจึงขยับมานั่งที่เก้าอี้ข้างๆ เธอ ไม่เว้นระยะห่างอีกต่อไป

        ลั่วเสี่ยวซีเห็นดังนั้น จึงยิ้มแล้วมองมาที่๤ูเ๯ี่๶๞อัน เหมือนกำลังจะสื่อว่า “เห็นหรือยัง สนิทกันแล้ว!”

        ๢ูเ๽ี่๾๲อันชูแก้วน้ำผลไม้ในมือขึ้นคารวะลั่วเสี่ยวซีหนึ่งที

        ลั่วเสี่ยวซีขยิบตาตอบรับ

        ชายหนุ่มคนนั้นเห็นท่าทางระหว่างพวกเธอสองคน จึงถามว่า “นั่นเพื่อนคุณเหรอครับ”

        “ใช่ค่ะ” ลั่วเสี่ยวซียิ้มพร้อมพยักหน้า

        “ผมก็มากับเพื่อนเหมือนกัน” เขาชี้ไปทางโซฟาที่อยู่ไม่ไกลนัก ที่นั่นมีชายหนุ่มสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว หน้าตาดูดีนั่งอยู่ “ถ้าอย่างนั้น พวกเราไปนั่งด้วยกันไหมครับ จะได้แนะนำเพื่อนคุณให้เพื่อนผมรู้จักด้วย”

        ลั่วเสี่ยวซีเคาะนิ้วเรียวยาวลงบนโต๊ะของเคาน์เตอร์บาร์สองถึงสามที จากนั้นจึงลุกจากเก้าอี้ แย้มยิ้มอย่างสดใสพร้อมพูดว่า “ได้สิคะ”