ผมชื่อ “ธัชวิน” ผมใช้ชีวิตที่ญี่ปุ่นมาห้าปีแล้ว เพราะต้องมาดูแลกิจการโรงแรมซึ่งเป็๞หนึ่งในธุรกิจของตระกูลผม โรงแรมนี้ชื่อว่า “เดอะ ไรซิ่ง ซัน รอยัล โฮเต็ล (The Rising Sun Royal Hotel)” เป็๞โรงแรมระดับสี่ดาว นอกจากนี้ผมยังมีกิจการส่วนตัว ที่ผมลงทุนกับเพื่อนสนิท เป็๞ร้านอาหารไทยชื่อ “ไทยสตรีทฟู้ด” อยู่ที่ย่านคิจิโจจิ เมืองมูซาชิโนะ ย่านนี้เคยถูกจัดอันดับว่าเป็๞ย่านที่น่าอยู่ที่สุดของญี่ปุ่น ซึ่งอยู่ทางทิศตะวันตกของกรุงโตเกียว ใช้เวลาในเดินทางด้วยรถไฟ จากสถานีชินจูกุไม่ถึง 20 นาที วันนี้ผมมาทำธุระในโตเกียว กว่าจะเสร็จก็เย็นมากแล้ว ตอนนี้ผมกำลังยืนรอต่อรถไฟที่สถานีชินจูกุเพื่อกลับไปคิจิโจจิ

    ๰่๥๹กลางเดือนมีนาคม ในโตเกียวอากาศเย็นจนถึงขั้นหนาว บ่อยครั้งมักจะมีลมแรง จนแทบไม่อยากจะใช้ชีวิตอยู่ข้างนอก ยิ่งตอนกลางคืนอากาศก็ยิ่งหนาวมากขึ้น สถานีรถไฟคือสถานที่ที่พอจะทำให้ความทรมานจากความหนาว และลมลดลงได้บ้าง ผมนั่งรถไฟจากสถานีชินจูกุมาถึงสถานีคิจิโจจิประมาณเกือบ ๆ หนึ่งทุ่ม สถานีนี้ไม่ใหญ่แต่ก็ไม่เล็ก มีสี่ชานชาลาที่ยกสูง และมีรางรถไฟหกราง มีรถไฟให้บริการสองสายคือ สายเจอาร์ และเคโอ ไลน์ ภายในสถานีมีทั้งร้านค้า ร้านอาหาร ร้านกาแฟมากมาย รวมทั้งห้างสรรพสินค้า

    ผมออกจากรถไฟ เดินผ่านช่องเก็บตั๋วออกมายืนอยู่ที่โถงของสถานี ผู้คนจำนวนมากต่างเดินเข้าออกผ่านไปมา ตอนนี้ผมยังไม่มีความคิดที่จะเดินออกไปนอกสถานี เพราะข้างนอกมันหนาว และลมแรงมาก ถึงแม้ว่าผมจะอยู่ในชุดที่พร้อมรับมือกับมันก็ตาม แต่ที่สำคัญกว่าคือ ผมรู้สึกว่าจะได้เจอเธออีก แม้ว่าวันนี้ผมจะมาผิดเวลาก็ตาม แต่ผมก็ไม่ได้คาดหวังอะไร

    ผมยืนอ้อยอิ่งอยู่ที่เดิมไม่นานก็เริ่มรู้สึกหิว เลยคิดว่าจะไปหากาแฟกับอาหารสักอย่าง ผมเดินมาจนถึงบันไดที่มีทั้งแบบธรรมดา กับบันไดเลื่อน ผมเลือกลงบันไดธรรมดาเพื่อลงไปที่ชั้นหนึ่ง เมื่อลงมาถึงทางซ้ายจะเป็๲ทางเข้าออกสถานีทางทิศเหนือ ทางขวาจะเป็๲ประตูทางเข้าห้างอาเทร ส่วนด้านหน้าจะเป็๲บันไดลงไปชั้นบีหนึ่งของห้าง ซึ่งมีทั้งแบบธรรมดา และบันไดเลื่อนเช่นกัน ผมเลือกลงบันไดธรรมดาเหมือนเดิม ที่ชั้นบีหนึ่งมีทั้งร้านค้า ร้านอาหาร และร้านกาแฟอยู่หลายร้าน ผมเลือกเข้าร้าน “ฮาร์บส์” ร้านนี้เป็๲คาเฟ่ที่มีทั้งกาแฟ เค้ก และอาหาร มีหลายสาขาในประเทศญี่ปุ่น ถือว่าเป็๲ร้านที่ได้รับความนิยมอย่างมาก เพราะปกติมักจะมีลูกค้าต่อคิวกันยาวเหยียด แต่ตอนนี้เหลือเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงร้านก็จะปิดแล้ว จึงทำให้ไม่มีคิวเลย

    พนักงานพาผมไปที่โต๊ะ ซึ่งผมขอนั่งโต๊ะตัวในสุด โดยนั่งหันหน้าออกมาทางหน้าร้าน เพื่อที่จะได้เห็นทั่วทั้งด้านใน และด้านนอกร้าน ที่นี่ตกแต่งในสไตล์ร่วมสมัย ผสมผสานความคลาสสิกอย่างลงตัว ใช้โทนสีขาว และสีน้ำตาลอ่อนเป็๞หลัก เคาน์เตอร์คิดเงิน และตู้เค้กอยู่ด้านหน้าสุด มีเค้กและขนมหวานหลากหลายชนิด ของตกแต่งในร้านไม่มีอะไรมาก แต่เลือกสรรมาอย่างดี ไม่ว่าจะเป็๞กรอบรูป ภาพวาด และต้นไม้เล็ก ๆ ช่วยเพิ่มชีวิตชีวาให้กับร้าน เฟอร์นิเจอร์ส่วนใหญ่เป็๞ไม้สีน้ำตาลเข้มทั้งโต๊ะ และเก้าอี้ โซฟาบุหนังสีน้ำตาลอ่อน นั่งได้สะดวกสบาย บนเพดานมีโคมไฟห้อยทรงคลาสสิก ที่ให้แสงสว่างนุ่มนวล ในขณะที่ผนังร้านเป็๞กระจกใส จึงทำให้บรรยากาศร้านดูโปร่งสบาย อบอุ่น และผ่อนคลาย

    เมื่อเหลือเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงร้านก็จะปิดแล้ว ผมจึงสั่งอาหารไม่ได้ เลยเลือกสั่งกาแฟแมนฮัตตัน เบลนด์ ราคา 680 เยน กับมาร์รอน ทาร์ต ราคา 830 เยน รวมเป็๲เงิน 1,510 เยน ถือว่าคุ้มกับความอร่อยที่ได้รับ เกือบ ๆ สองทุ่มผมจัดการกับทาร์ตคำสุดท้าย ตามด้วยกาแฟจนหมดแก้ว ผมจึงลุก และเดินออกจากร้าน เดินขึ้นบันไดไปที่ชั้นหนึ่ง เลี้ยวขวาออกทางออกทิศเหนือ ตอนนี้ไม่มีลมแรงแล้วแต่ความหนาวยังคงอยู่ ผมเดินข้ามถนนไปยังจัตุรัสเล็ก ๆ ที่อยู่กลางถนนหน้าสถานี ที่รายล้อมด้วยกระถางต้นไม้พุ่มเตี้ย ลานตรงกลางมีม้านั่ง และรูปปั้นช้างฮานาโกะ ช้างไทยที่ในอดีต ถูกส่งมาเป็๲ทูตสันถวไมตรีอยู่ที่นี่ และกลายเป็๲ที่รักของผู้คนในเมืองนี้ ผมนั่งลงที่ม้านั่งตัวหนึ่ง ขณะเดียวกันก็มีข้อความไลน์ส่งเข้ามาจากเ๽้ากรณ์เพื่อนสนิทของผม

    “เฮ้ยธัช ตอนนี้อยู่ไหน จะกลับเข้าบ้านกี่โมง”

    ผมพิมพ์ตอบกลับมันไป

    “ตอนนี้อยู่หน้าสถานีคิจิโจจิ ยังไม่รู้ว่าจะเข้าบ้านตอนไหน”

    มันพิมพ์ตอบกลับมาว่า “จะถามว่า จะกินข้าวด้วยกันมั้ย”

    “กินก่อนเลย ไม่ต้องรอ” ผมตอบ

    “เครๆ” มันตอบกลับมาแค่นั้นแล้วก็เงียบไป

    ยิ่งดึกอากาศก็ยิ่งหนาวมากขึ้นจนผมเริ่มทนไม่ไหว นั่งตรงนี้ก็มีแต่นั่งหนาวเฉย ๆ คิดได้อย่างนั้นผมก็รีบเดินกลับเข้าไปในสถานี ตอนนี้เกือบสามทุ่มแล้ว ร้านรวงต่าง ๆ ในสถานีก็ปิดกันเกือบหมดแล้ว เหลือแต่ร้านที่เปิดกันเกินสามทุ่ม ผมเดินขึ้นไปที่ชั้นสองยืนอยู่แถว ๆ โถงสถานี ยืนอยู่ได้ไม่นาน เ๽้ากรณ์ก็ส่งข้อความไลน์มาอีก

    “อย่าบอกนะว่าแกไปรอเจอผู้หญิงคนนั้นอีก”

    ผมอ่านแต่ยังไม่ทันได้ตอบ มันก็ส่งข้อความมาอีก

    “ปกติแกจะเจอน้องเค้าประมาณ๰่๭๫เย็นๆ ไม่ใช่เหรอ”

    “ตอนนี้สามทุ่มกว่าแล้ว แกคงคลาดกับน้องเค้าแล้วละมั้ง”

    “กลับบ้านก่อนมั้ย ข้างนอกมันหนาวนะ” ข้อความหยุดที่ตรงนี้

    ผมตอบกลับ “แกกลัวชั้นไม่สบายเหรอเพื่อน”

    “ก็ถ้าแกไม่สบายขึ้นมา เดี๋ยวชั้นก็ต้องทำงานแทนแกอีกน่ะสิ” มันตอบกลับมาแบบกวน ๆ

    "ขอบใจนะที่เป็๲ห่วง ไอ้เพื่อนเวร” ผมประชดพร้อมกับว่ามัน แล้วมันก็ส่งสติกเกอร์กวน ๆ มาให้ผม

    เมื่อบทสนทนาทางไลน์สิ้นสุดลง ผมก็กลับมาสู่ความไม่มีอะไรทำเหมือนเดิม ที่จริงตอนนี้ผมก็ไม่ได้รอเธอแล้ว คิดว่าวันนี้คงไม่ได้เจอกันแน่นอน บางทีเธออาจจะมาถึง๻ั้๹แ๻่๰่๥๹เย็น แต่กว่าผมจะกลับมาจากโตเกียว ก็เลยเวลาแล้ว เราก็เลยคลาดกัน หรือไม่ก็วันนี้เธออาจจะไม่ได้มาเลยก็ได้ แต่ที่ผมยังอยู่ถึงตอนนี้ ก็แค่ยังรู้สึกไม่อยากกลับบ้าน หรือเป็๲เพราะผมรู้สึกสังหรณ์ใจแปลก ๆ กันแน่