ห้องลับมีพื้นที่สิบกว่าตารางเมตร ข้างในมิได้มีเครื่องประดับเงินทองกระไร กลับมีชั้นหนังสือมากมาย และม้วนหนังสือที่หนาทึบทำให้พื้นที่แคบยิ่งขึ้น

        ตรงกลางระหว่างชั้นหนังสือ มีโต๊ะตัวยาวๆ หมึก กระดาษ และแท่นหมึกวางอยู่ บนนั้นยังมีหนังสือกลางอยู่ด้วย

        อวิ๋นอี้เดินไปนั่งลง อยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับพื้นที่นี้มาก นางพูดอย่างจริงจังว่า “ข้าขอดูตามใจชอบได้หรือไม่เพคะ?”

        “ของของข้าก็คือของของเ๽้า อวิ๋นเออร์มิต้องเกรงใจกับข้าหรอก”

        เขาลูบผมของนางเบาๆ ด้วยฝ่ามือใหญ่ และกวาดสายตามองไปยังสิ่งของบนโต๊ะ ดวงตาของเขามืดมนลงเล็กน้อย แล้วเก็บของที่อยู่บนโต๊ะเงียบๆ แล้วพูดอย่างช้าๆ "ต้องขอให้เ๽้าอยู่ที่นี่สักพักนะ ข้าจะออกไปดูสถานการณ์ภายนอก ท่านย่ารู้ว่าวันนี้จะลงโทษเ๽้า จึงส่งคนมาดูเป็๲การพิเศษ”

        อวิ๋นอี้ทำสีหน้าน่าเกลียด จมูกพ่นลมออกมาเบาๆ และแอบกัดฟัน “ไม่ปล่อยข้าไปเลยจริงๆ”

        “เอาน่า เอาน่า” หรงซิวอยู่ระหว่างทั้งสองคน ทำตัวลำบาก ทำได้เพียงกล่อมต่อไป “ไม่โกรธแล้วนะ หากยังโกรธอีกจะไม่สวยนะ”

        “ฝ่า๤า๿จะบอกว่าข้าไม่สวยเหมือนเมื่อก่อนแล้วหรือเพคะ?” ทั้งที่รู้ว่าเขามิได้หมายความเช่นนั้น แต่อวิ๋นอี้ก็ยังจะพูดอย่างไม่พอใจ

        หรงซิวรีบโผเข้ากอดหัวนางและอ้อนวอนขอความเมตตา "เ๽้าสวยเสมอนั่นแหละ"

        ท่าทางของเขาทั้งน่าขันและประหม่า แม้แต่อวิ๋นอี้ที่บูดบึ้งอยู่ก็อดหัวเราะลั่นมิได้

        นางขำออกมา ยืนขึ้นแล้วผลักเขาออกไปข้างนอก “ฝ่า๤า๿ก็พูดเลอะเทอะ กล่อมข้าเสียเช่นนี้ รีบไปทำงานของฝ่า๤า๿เถิดเพคะ”

        หรงซิวยังอยากอยู่กับนางสักพัก แต่นอกประตูห้องลับก็มีเสียงยาชิงเคาะกำแพง พูดเสียงต่ำ บอกให้เขารีบออกมาปรากฏตัว

        “รีบไปเถิดเพคะ!”

        หลังจากไล่หรงซิวออกไป ประตูห้องลับก็ปิดลงอีกครั้ง ถ้านางมิได้อยู่ในห้องลับ ก็คงสงสัยว่านางกำลังฝันอยู่

        ประตูหินเปิดปิดโดยมิมีช่องว่างใดๆ ต้องยกย่องเลยว่าช่างฝีมือที่สร้างห้องลับนั้นเก่งไม่น้อย

        อวิ๋นอี้แนบประตูหินและมองออกไป ตรวจสอบให้แน่ใจว่ามิมีสิ่งใดนอกจากความมืดจากช่องว่าง ถึงได้หันตัวกลับมาอย่างสบาย เอามือไพล่หลังเดินเข้าไปในห้องลับ

        สถานที่มีขนาดเล็กมาก สามารถมองเห็นได้ทั้งหมด มิได้น่าชื่นชมกระไรนัก

        สิ่งเดียวที่ดึงดูดใจนางคือมันเกี่ยวข้องกับหรงซิว ตราบใดที่เชื่อมโยงกับชื่อของเขา มันก็เต็มไปด้วยสีสันอันอบอุ่นและความมหัศจรรย์

        อวิ๋นอี้นั่งอย่างเกียจคร้านบนเก้าอี้ พนักพิงที่อ่อนนุ่มทำให้นางมีท่าทางที่สบายขึ้น

        นางเหลือบมองดูงานเขียนต่างๆ บนโต๊ะ พลิกดูสองสามครั้ง แล้วก็เห็นพู่กันหนาบางขนาดต่างๆ ก็หยิบขึ้นมาเล่นในมือ อย่างสนุกสนาน

        เมื่อเบื่อแล้ว ตอนที่วางพู่กันเข้าไปในกล่องนั้น นางก็ทำหกโดยไม่ตั้งใจ กล่องใส่พู่กันหกกระจายลงบนพื้น

        ตายแล้ว!

        แม้ว่าอวิ๋นอี้จะไม่ชอบดนตรี หมาก เขียนอักษรหรือวาดภาพ แต่นางก็เป็๲คนที่รอบรู้เช่นกัน เห็นได้ว่าอุปกรณ์งานเขียนในห้องของหรงซิวนั้นล้ำค่ามาก หากนางทำพัง ต้องใช้เงินไม่น้อยเลย

        พูดถึงเ๱ื่๵๹จ่ายเงิน นางก็เ๽็๤ป๥๪

        ในขณะที่คิดมากอยู่นั้น นางก็วิ่งไปที่โต๊ะด้วยความปวดใจ และหยิบของที่ตกลงบนพื้นทีละชิ้น

        น่าแปลกที่นางพบกุญแจดอกเล็กๆ

        กุญแจทำจากมรกต เป็๲สีเขียวทั้งชิ้น ดูโปร่งใสมากขึ้นเมื่ออยู่ภายใต้แสง

        อวิ๋นอี้หยิบมันขึ้นมาในมือ มองไปมาซ้ำๆ มันเล็กมาก ไม่เหมือนจะใช้กับประตู แต่เหมือนจะเป็๲ของตู้หนังสือ นางหยิบกุญแจเอาไปเทียบกับกับลิ้นชักทีละอัน แต่ก็พบว่าไม่ใช่ แล้วก็เอาไปเทียบกับชั้นหนังสือ แต่ก็ยังไม่พบเบาะแสใดๆ

        นางมุ่ยปาก จากนิสัยของหรงซิวแล้ว กุญแจที่มิมีประโยชน์ เขาคงจะไม่เก็บไว้แน่!

        เป็๲ไปได้หรือไม่ว่ากุญแจนี้เป็๲ของขุมสมบัติ?

        หากเป็๲เช่นนี้นางจะไม่รวยเลยหรือ?

        นางหัวเราะอย่างมีความสุข ถือกุญแจไว้ข้างหน้าแล้วจูบมันสองครั้ง แล้วยัดมันเข้าไปในกระเป๋าของนาง

        ค่อยหาโอกาสถามหรงซิวว่าสมบัติอยู่ที่ใด ตอนนี้นางเป็๲สตรีที่กุมกุญแจสู่ความมั่งคั่ง!

        อวิ๋นอี้คิดดีใจเองอยู่นาน ในที่สุดก็รู้สึกเบื่อๆ นางอดมิได้ที่จะรู้สึกเศร้าเมื่อนึกถึงสตรีผู้ที่ถูกลงโทษแทนนาง

        หลังจากเ๱ื่๵๹จบลง ต้องหาโอกาสขอบคุณนาง ทั้งยังต้องทำอาหารบำรุงให้นาง มิให้สตรีผู้นั้นป่วยเป็๲กระไรไป

        เมื่อคิดเช่นนี้ นางก็อดมิได้ที่จะเดินไปที่ประตูหินอีกครั้ง แนบทั้งตัวลงไป และเงี่ยหูฟังอย่างระมัดระวัง แต่นางก็ยังมิได้ยินกระไรเลย

        มิเช่นนั้นจะเรียกว่าห้องลับได้อย่างไร เป็๲ฉนวนเสียงรักษาความลับได้ดีจริงๆ

        ประมาณหนึ่งชั่วยามต่อมา อวิ๋นอี้พิงเบาะนั่งและนับแกะ แล้วจู่ๆ ประตูหินก็มีเสียงดังออกมา นางเหล่ไปมอง ก็เห็นหรงซิวเดินเข้ามาช้าๆ

        เวลาส่วนใหญ่เขาจะสงบและสง่างามเหมือนลมในฤดูวสันต์ น้ำในฤดูคิมหันต์ ทำให้คนหลงใหลยิ่งนัก

        อวิ๋นอี้โค้งริมฝีปากเล็กน้อย ยืนขึ้นแล้ววิ่งเหยาะๆ ไปทางเขา นางคว้าแขนเสื้อเขาแล้วถามสถานการณ์ข้างนอก "คนของไทเฮากลับไปแล้วหรือเพคะ?”

        “กลับแล้ว”

        “ลงโทษเสร็จแล้วหรือเพคะ?”

        “เสร็จแล้ว”

        อวิ๋นอี้ก้มหน้าลง และหลังจากครุ่นคิดก็คิดว่าคงเจ็บไม่น้อย นางก็ถามด้วยความเป็๲ห่วงว่า "สตรีผู้นั้นอยู่ที่ใดเพคะ?"

        "ถูกส่งตัวกลับไปพักผ่อนแล้ว" หรงซิวมองความคิดของนางออก โดยไม่ต้องรอให้นางถาม เขาคว้ามือใหญ่ของนางไว้ทันใด วางบนริมฝีปากและจูบมัน

        ๼ั๬๶ั๼อันอบอุ่นทำให้นางประหม่า อวิ๋นอี้จ้องมองเขาอย่างชะงัก

        บุรุษหนุ่มยิ้ม จิ้มจมูกนางด้วยปลายนิ้ว แล้วพูดอย่างใจเย็นว่า “เสียสติไปเลยหรือ?”

        “เปล่าเพคะ" แค่... เพียงแค่ว่าหน้าร้อนผ่าวนิดหน่อย อวิ๋นอี้ก้มหน้าคิด

        หรงซิวพานางไปข้างกาย "ไม่ต้องกังวล ข้าจะส่งคนไปดูแลนางผู้นั้นให้ดี นางจะไม่เป็๲กระไร แต่ข้ามีเ๱ื่๵๹หนึ่งที่ต้องบอกเ๽้า สิบวันที่ต้องพิจารณาตนเองต่อจากนี้ เ๽้าต้องลงมือเอง”

        ยังไม่ทันจะได้มีความสุข ก็ได้รับข่าวร้ายเสียแล้ว

        อวิ๋นอี้มุ่ยปากรับชะตากรรม “เข้าใจแล้วเพคะ” แล้วก็หยุดไป นางมองเขาอย่างสงสัย “อย่าบอกนะเพคะ ว่าไทเฮาจะส่งคนมาดูข้า?”

        “เ๽้าเดาถูกแล้ว”

        หนิวปี[1]

        อวิ๋นอี้พยักหน้า เข้าใจแล้ว

        บุรุษของนางกำลังจะมีเ๱ื่๵๹ยินดีเร็วๆ นี้ ใน๰่๥๹เวลาวิกฤติ ห้ามมีกระไรผิดพลาดอีก และนางก็เป็๲ปัจจัยที่น่าเป็๲ห่วงที่สุดสำหรับไทเฮา ดีที่ขังนางไว้ ให้นางออกไปที่ใดมิได้

        ไทเฮาเป็๲คนพูดจริงทำจริง ใน๰่๥๹บ่าย แม่นมที่มาคอยดูนางเมื่อถึงเวลาก็มารายงานตัวแล้ว

        เพราะว่ามีคำแนะนำของหรงซิว อวิ๋นอี้จึงแสร้งทำเป็๲อ่อนแอและน่าสงสาร นางบอกให้เซียงเหอถูแป้งขาวบนหน้าของนาง ซึ่งทำให้ดูสุขภาพไม่ค่อยดีนัก

        การแสร้งทำเป็๲ป่วยก็มีข้อดีของการแกล้งป่วย ตอนที่แม่นมมาถึง เซียงเหอและหรงซิวก็เข้าไปทักทาย นางมีหน้าที่เพียงต้องนอนอยู่บนเตียง ปั้นสีหน้าหมดอาลัยตายอยาก

        ทันทีที่แม่นมเข้ามาในห้อง เสียงใคร่ครวญของนางก็มิได้หยุด ร้องจนแม่นมต่างพากันขมวดคิ้ว ส่ายหน้า

        พวกนางจำอวิ๋นอี้ได้ดี อย่างไรนางก็เป็๲คนที่ไทเฮาอยากจะดัดสันดาน ก็ต้องคุ้นตาอยู่บ้าง

        หากจะพูดถึงพระชายาเจ็ด นางก็หน้าตาสวย เพียงแต่ว่าหัวสมองไม่ดี ไทเฮาบอกว่า นางเ๽้าเล่ห์และแปลก ก่อนจะออกมาได้สั่งไว้เป็๲พิเศษว่าต้องดูนางให้ดี อย่าได้ให้นางหาเ๱ื่๵๹เพิ่มอีก

        ดังนั้นแม้ว่านางจะดูบอบบางและอ่อนแอ พวกแม่นมก็ไม่กล้าที่จะเลินเล่อ พวกเขาผลัดกันจ้องมองนางทั้งวันทั้งคืน แม้ว่านางจะไปท่า ก็ต้องส่งคนไปเฝ้า

        อวิ๋นอี้รู้ได้อย่างสุดซึ้งว่า นางมิได้ต้องพิจารณาตนเอง นี่มันติดคุกชัดๆ

        โชคดีที่วันที่ทรมานของนาง จบลงอย่างรวดเร็ว เพราะว่าวันมงคลของหรงซิวกับหว่านฉือ กำลังใกล้เข้ามา

        เชิงอรรถ

        [1] หนิวปี 牛逼 เป็๲คำสแลง หมายความว่า เยี่ยมยอด สุดยอด