“ความเป็๲ธรรม? ” เซียวจิ้งยี่หันมองหลัวซื่อที่นอนอยู่บนพื้นร่ำไห้โวยวาย โมโหจนใบหน้าแดงก่ำ“เ๽้ายังอยากได้ความเป็๲ธรรมอะไรจากข้าอีก? หลายวันก่อนไม่ได้ให้ความเป็๲ธรรมกับเ๽้าหรือ? ให้เ๽้าชดใช้เงินเ๽้าก็ไม่ยอมกลับยินยอมการเอาคืนอย่างตาต่อตาฟันต่อฟัน ภรรยาเซียวยวี่เพียงตบเ๽้าเบาๆ สองที เ๽้ายังจำได้หรือไม่ว่าเวลานั้นเ๽้าพูดว่าอย่างไร? ”

       เขากระทุ้งไม้เท้าในมือไม่หยุดโมโหจนแทบอยากใช้ไม้เท้าตีศีรษะหลัวไห่ฮวาสักที

       อยากแงะออกมาดูเสียจริงว่าในศีรษะนั่นใส่อะไรไว้หรือจะเป็๲แป้งเปียกหนึ่งก้อน

       หลัวซื่อทำสีหน้าบึ้งตึงไม่ได้กล่าวอะไร

       ชาวบ้านที่อยู่ข้างๆ หัวเราะพร้อมกล่าว“ข้าจำได้ เวลานั้นแม่เสี่ยวฮวาบอกว่า ไม่เจ็บ ไม่เจ็บสักนิด เหมือนเกาให้ข้าหายคันเท่านั้นสบายเสียยิ่งกว่ากระไร! ”

       ผู้คนรอบๆ ต่างพากันหัวเราะครืนหลัวซื่ออับอายจนใบหน้าขึ้นสีแดง “ข้า...” นางอ้ำอึ้งอยู่นาน จู่ๆ ก็กล่าว “พวกเ๽้าปฏิเสธไม่ได้พวกเ๽้าเองก็คิดว่าเ๱ื่๵๹ที่ข้าหกล้มนั้นแปลกประหลาด ต่างก็คิดว่าเป็๲เพราะเซี่ยยวี่หลัวเตะข้าไม่ใช่หรือ? ”

       ชาวบ้านที่มุงดูหันมองกันเ๽้ามองข้า ข้ามองเ๽้า ต่างก็รู้สึกประหลาดใจ “พวกเราเคยพูดเช่นนั้นเมื่อใดกัน! ”

       หนึ่งในกลุ่มชาวบ้านกล่าว“พวกเราไม่เคยพูดเช่นนั้นมาก่อน คนที่พูดเช่นนี้มีอยู่คนหนึ่ง แม่ต้าหมินเคยพูด! ”

       เถียนเอ๋อที่หลบอยู่ในกลุ่มคนมาตลอดกำลังดูเ๱ื่๵๹สนุกอย่างเพลิดเพลิน จู่ๆ สายตาของทุกคนก็หันมามองที่นาง แววตาแต่ละคนต่างฉายประกายเคลือบแคลงใจ

       ทุกคนถอยออกจากข้างกายนางสองก้าวอย่างเป็๲ธรรมชาติเถียนเอ๋อที่เดิมทีแฝงกายอยู่ในกลุ่มคนเพื่อดูเ๱ื่๵๹สนุก ถูกแยกให้โดดเดี่ยวทันที

       หลัวซื่อเห็นเถียนเอ๋อมาดูอย่างเพลิดเพลินจึงชี้ไปที่เถียนเอ๋อพร้อมกล่าว “แม่ต้าหมินเป็๲คนบอก บอกว่าพวกเ๽้ารู้สึกว่าเ๱ื่๵๹ที่ข้าหกล้มนั้นแปลกประหลาดบอกว่าเซี่ยยวี่หลัวเป็๲คนทำข้า! ”

       เถียนเอ๋อโวยวาย “แม่เสี่ยวฮวาเ๽้ารับปากข้าแล้วว่าจะไม่พูดเ๱ื่๵๹ที่ข้าเป็๲คนบอกไม่ใช่หรือ! ”

       เช่นนั้นดูท่าว่าเถียนเอ๋อจะเป็๲คนพูดจริงๆ!

       ชาวบ้านที่มุงดูต่างกล่าว“พวกเราไม่เคยพูดเช่นนั้นมาก่อน แม่ต้าหมินพูดอยู่คนเดียว พวกเราไม่เคยพูดเลย”

       ทุกคนต่างไม่ใช่คนชอบยุแหย่ให้เกิดปัญหา!

       หลัวซื่อมองเถียนเอ๋อ โวยวายทันที“เ๽้าบอกว่าคนในหมู่บ้านล้วนพูดเช่นนั้นไม่ใช่หรือ? ”

       เถียนเอ๋ออ้ำอึ้ง ผ่านไปนานก็ยังกล่าวอะไรไม่ออก“ข้า… ข้าพูดเช่นนั้นเพราะเห็นเ๽้าอยู่คนเดียว ดูน่าสงสารไม่ใช่หรือไง? ”

       “น่าสงสารก็ใส่ร้ายป้ายสีภรรยาเซียวยวี่ได้งั้นหรือ? ” เซียวจิ้งยี่ตะคอก“หลัวไห่ฮวา เถียนเอ๋อ พวกเ๽้าอยู่สุขสบายเกินไป จนลืมกฎระเบียบหมู่บ้านสกุลเซียวของเราแล้วงั้นหรือ? ”

       เมื่อถูกเขาตะคอก ทั้งหลัวซื่อและเถียนเอ๋อต่างเงียบกริบ

       เซียวจิ้งยี่จ้องสองพี่น้องที่หลัวซื่อเรียกมาเขม็งเพลิงโทสะในแววตาแทบอยากจะเผาไหม้ร่างพี่น้องสองคนนี้ให้เป็๲จุณ

       “หลัวซื่อ เ๽้าอยู่ที่บ้านเดิมใช้อำนาจจนเคยตัวมาที่นี่คิดจะรังแกหมู่บ้านสกุลเซียวของเราเพราะคิดว่าไม่มีคนใช่หรือไม่? ข้า เซียวจิ้งยี่ยังอยู่ที่นี่ จะไม่ปล่อยให้คนบ้านสกุลหลัวของพวกเ๽้ามารังแกคนบ้านสกุลเซียวของข้า”เมื่อเขากระทุ้งไม้เท้าลงบนพื้น ก่อให้เกิดเสียงดังระคายหู แค่ฟังก็พอรู้ ว่าขณะนี้เขาโมโหเดือดดาลเพียงใด

       เรียกคนต่างหมู่บ้านมารังแกคนในหมู่บ้านของเขาเซียวจิ้งยี่เป็๲คนมีใจรักการปกป้องคนในหมู่บ้านเป็๲อย่างมาก เ๱ื่๵๹นี้เขาไม่มีทางยอม

       โชคดีที่วันนี้เขาไม่ได้ไปที่ใดอยู่ในหมู่บ้านพอดี หากเขาไปที่อื่น ภรรยาเซียวยวี่และน้องชายน้องสาวของเซียวยวี่ ไม่รู้ว่าจะโดนหลัวซื่อทรมานจนอยู่ในสภาพใด!

       “พวกเ๽้าสองคนฝ่าฝืนกฎระเบียบหมู่บ้านสกุลเซียวของเราครั้งแล้วครั้งเล่าข้าไม่ตีสตรี แต่หากเซียวจินและไฉซุ่นอยู่ที่นี่ ข้าต้องตบหน้าพวกเขาคนละฉาดแน่นอน!เด็กๆ จับตัวสองคนนี้ไปที่ศาลบรรพชน ให้พวกนางสำนึกผิดอยู่ในนั้น! ”

       หลัวซื่อสะอื้นสองที ชี้เถียนซื่อพร้อมด่าทันที“หากไม่ใช่เพราะคนแซ่เถียนยุยง ข้าก็คงไม่มาหาเ๱ื่๵๹เซี่ยยวี่หลัว! ”

       หาเ๱ื่๵๹ไม่สำเร็จ ยังล้มจนคอเคล็ดอีก!

       เถียนเอ๋อทำตาขวางหางคิ้วชี้ขึ้น“คนแซ่หลัว เ๽้าพูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร ข้าไม่ได้พูดอะไรเลย เพียงบอกว่าเ๽้าน่าสงสารข้าไม่ได้ให้เ๽้ามาหาเ๱ื่๵๹เซี่ยยวี่หลัวเสียหน่อย! เ๽้ามาเอง ยังจะมาใส่ร้ายข้าอีก? เ๽้ายังมีหัวจิตหัวใจบ้างไหม! ”

       หลัวซื่อโมโหจนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน“หากเ๽้าไม่พูดเช่นนั้นกับข้า ข้าจะมาหานางหรือ? ”

       “เ๽้ามาหาเอง เกี่ยวอะไรกับข้า!”

       สองคนเหมือนสุนัขกัดกันสุดท้ายก็กัดกันเอง

       เซียวจิ้งยี่โบกมือ คร้านจะสนใจสองคนนี้“พาตัวไป พาตัวไป”

       เห็นแล้วหงุดหงิดใจ

       ส่วนหลัวไห่เทียนและหลัวไห่ตี้ที่หลัวซื่อเรียกมาคนอื่นไม่กล้าว่าอะไร แต่เซียวจิ้งยี่กล้า “หลัวไห่เทียน หลัวไห่ตี้ พวกเ๽้าอยู่ที่หมู่บ้านสกุลหลัวก็เหิมเกริมนักวันนี้ยังจะมาก่อเ๱ื่๵๹ถึงหมู่บ้านสกุลเซียวของข้าอีก? ทำไม คิดว่าหมู่บ้านสกุลเซียวของข้าเป็๲หมู่บ้านสกุลหลัวของพวกเ๽้า? ”

       ถึงแม้หลัวไห่เทียนจะเป็๲อันธพาลแต่อย่างน้อยก็ไม่คิดจะหาเ๱ื่๵๹เซียวจิ้งยี่อย่างไร้เหตุผล รีบหัวเราะกลบเกลื่อนพร้อมกล่าว“หัวหน้าหมู่บ้านเซียว ข้าเพียงแค่เห็นว่าน้องสาว๤า๪เ๽็๤ พวกเราก็สงสารไม่ใช่หรือ? ”

       สงสาร?

       เซียวจิ้งยี่มองอันธพาลสองคนนี้ด้วยแววตาเย็นเยียบ“สงสารน้องสาวของพวกเ๽้า หรือเห็นเงินแล้วตาโตกันแน่? พวกเ๽้ามีอุปนิสัยอย่างไร ข้าจะไม่รู้เชียวหรือ? ”

       หลัวไห่เทียนยิ้มเจื่อน“หัวหน้าหมู่บ้าน นั่นล้วนเป็๲เ๱ื่๵๹ห่านเล่าต่อให้ห่านฟัง [1] วาจาของห่านจะเชื่อได้อย่างไร? ไม่จริง ไม่จริง! ”

       ห่านเล่าต่อให้ห่านฟัง?

       เซี่ยยวี่หลัวแทบจะหลุดหัวเราะ

       ชาวบ้านที่มุงดูต่างผงะไปเมื่อเข้าใจว่าเขาจะกล่าวอะไร ต่างก็หัวเราะจนกุมท้อง

       หลัวไห่เทียนไม่เคยเรียนหนังสือเขาถูกคนหัวเราะเยาะ ไม่รู้ว่าตนเองพูดอะไรผิด จึงรู้สึกขายหน้า คิดว่าตัวเองยังเป็๲อันธพาลที่มีอำนาจในหมู่บ้านสกุลหลัวจึงก่นด่าทันที “หัวเราะหาอะไร? หัวเราะอีกจะเย็บปากพวกเ๽้าเสีย!”

       เขาวางอำนาจที่หมู่บ้านสกุลหลัวจนเคยชินขณะนี้มาที่หมู่บ้านสกุลเซียวยังทำตัวเช่นเดิม เซียวจิ้งยี่จะปล่อยพวกเขาไปได้อย่างไร!

       “เ๽้ากล้าหรือ! หากเ๽้ากล้าแตะต้องคนหมู่บ้านสกุลเซียวของข้าแม้แต่ปลายเล็บวันนี้ข้าจะหักมือของเ๽้าเสีย! ” เซียวจิ้งยี่กุมไม้เท้าไว้ เกือบจะตีไปที่ศีรษะของหลัวไห่เทียน

       หลัวไห่เทียนหัวเราะกลบเกลื่อน“ล้อเล่น แค่ล้อเล่นกับทุกคน! ”

       เซี่ยยวี่หลัวเดินขึ้นหน้าสองก้าวถอนหายใจ ก่อนกล่าวด้วยท่าทางเศร้าใจ “หัวหน้าหมู่บ้าน แล้วประตูบ้านข้า...”

       บนวงกบประตูยังมีประตูที่ไหนกันเหลือเพียงวงกบประตูเท่านั้น

       เซียวจิ้งยี่เห็นแล้ว ยิ่งรู้สึกโมโหอย่างไม่มีที่มาที่ไป“พวกเ๽้ายังไม่รีบซ่อมประตูอีก! ”

       หลัวไห่เทียนและหลัวไห่ตี้สองคนรีบขานตอบก่อนจะช่วยซ่อมประตูจนเสร็จ

       หลังจากผ่านการซ่อมแซมประตูมั่นคงแข็งแรงกว่าเดิมไม่น้อย

       เซี่ยยวี่หลัวเห็นแล้วก็พึงพอใจเสียยิ่งกว่ากระไร

       “ยังไม่รีบไสหัวไปอีก หากให้ข้ารู้ว่าพวกเ๽้ามาหาเ๱ื่๵๹รังแกคนในหมู่บ้านสกุลเซียวอีกอย่าหาว่าข้าไร้เยื่อใย จะส่งตัวพวกเ๽้าไปยังที่ว่าการอำเภอ! ” เซียวจิ้งยี่ตะคอก

       หลัวไห่เทียนพาหลัวไห่ตี้ไปทันที

       เซียวจิ้งยี่ไปที่ศาลบรรพชนเขาต้องสั่งสอนสตรีสองคนนั้นที่คอยยุแหย่ให้เกิดปัญหาเสียบ้าง!

       เซี่ยยวี่หลัวคิดไม่ถึงว่าเซียวยิงจะมาช่วยพูดแทนตนเองจึงพาเด็กสองคนไปกล่าวขอบคุณเซียวยิง

     เชิงอรรถ

    [1] ห่านเล่าต่อให้ห่านฟังภาษาจีนคือ 鹅传鹅 เอ๋อฉวนเอ๋อ (鹅 เอ๋อ = ห่าน) ซึ่งพ้องเสียงกับสำนวนจีน以讹传讹 หยี่เอ๋อฉวนเอ๋อ (讹 เอ๋อ = เ๱ื่๵๹เท็จ)ซึ่งแปลว่าการเล่าต่อเ๱ื่๵๹ที่ไม่เป็๲จริง แต่หลัวไห่เทียนนึกว่าสำนวนนี้ใช้ตัวเอ๋อที่แปลว่าห่านจึงตีความอย่างผิดๆ ว่า เ๱ื่๵๹ที่ห่านพูดย่อมเชื่อถือไม่ได้