“มึงนี่แม่งโคตรขี้ลืม… ค่อยๆ คิดว่าก่อนจะกลับเข้ามาที่ห้องมึงไปไหนมาบ้าง… ”

        อาร์ตแนะอย่างคนที่เคยลืมโทรศัพท์บ่อยๆ ไม่ต่างกัน

        ซีนน์ทำตามที่เพื่อนบอก ใช้เวลาครุ่นคิดอยู่ครู่สั้นๆ เพื่อนลำดับเหตุการณ์

        “ก่อนหน้านี้กูไปตีแบทแล้วจากนั้นก็กลับเข้ามาที่ห้องนี่แหละ… อาบน้ำแล้วก็ไม่ได้ไปไหน”

        ซีนน์ตอบ

        “แล้วตอนกลับมาถึงห้อง… ยังเห็นโทรศัพท์อยู่ไหม… ”

        อาร์ตอยากให้ซีนน์ค่อยๆ ลำดับเหตุการณ์ที่ผ่านมา

        “อ๋อ… กูนึกออกแล้วว่ะ เมื่อตอนค่ำกูแวะเข้าไปที่คณะ เอาหนังสือไปใส่ไว้ในตู้ล็อกเกอร์ กูคิดว่าน่าจะเผลอเอาโทรศัพท์ใส่ไว้ด้วย”

        จู่ๆ ซีนน์ก็นึกขึ้นได้…

        “เวร… แต่ถ้าคิดว่ายังอยู่ในนั้นก็ปลอดภัย”

        อาร์ตเสริมให้เพื่อนคลายกังวล

        “กูกำลังคิดว่าจะกลับไปเอา… ”

        ซีนน์กล่าวออกมาด้วยความเป็๲ห่วงโทรศัพท์

        “แต่ว่านี่มันใกล้จะห้าทุ่มแล้วนะโว้ย… ยามคงไม่ยอมให้มึงเข้าไปหรอกนะ… ”

        อาร์ตห้าม…

        เพราะรู้ว่าที่คณะฯ แห่งนี้มีระเบียบที่เคร่งครัดเ๹ื่๪๫การเข้าออกหลังเวลาเรียน

        “นั่นสิ… ”

        ซีนน์ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะเข้าไปในตึกได้ไหม เพราะว่าเมื่อสัปดาห์ที่แล้วตึกหน้าเพิ่งเปลี่ยนเอายามคนใหม่เข้ามาทำงาน

        “ก็ปล่อยไว้นั่นแหละ… เดี๋ยวเช้าค่อยไปดู”

        อาร์ตออกความเห็น

        “ไม่… เดี๋ยวกูจะไปเอาตอนนี้แหละ”

        ซีนน์แย้งแล้วเดินลงมาจากห้อง…

        เมื่อมาถึงชั้นล่างก็ตรงไปยังรถมอเตอร์ไซค์ของตัวเอง จอดเอาไว้ใต้หอพัก สตาร์ทเครื่องแล้วขับตรงไปยังตึกคณะฯ ที่ลืมโทรศัพท์ไว้

        ในเวลาต่อมา…

        เมื่อซีนน์ขับรถมอเตอร์ไซค์มาถึงบริเวณลานจอดรถหน้าตึกคณะฯ โชคดีที่ไม่มีรถคันอื่นจอดอยู่เพราะเวลาในตอนนี้ก็เกือบห้าทุ่มแล้ว

        บรรยากาศรอบๆ กายคืนนี้ค่อนข้างเงียบสงัด เพราะว่าเพิ่งมีกฎระเบียบออกมาใหม่ ห้ามนักศึกษาอยู่ในตึกเกินกว่าเวลาสามทุ่ม ต่างจากเมื่อก่อนที่อนุญาตให้นักศึกษาอยู่ทำงานจนดึก  

        คืนนี้อากาศเย็น…

        ซีนน์ก้าวเดินไปบนลานอิฐสีเทาที่ยังคงชื้นไปด้วยคราบน้ำฝน ตกลงมา๻ั้๫แ๻่ตอนเย็น ได้กลิ่นอายของฝนที่ถูกพื้นซีเมนต์ดูดซับเอาไว้

        ซีนน์กวาดสายตามองซ้ายมองขวา แต่ก็ไม่เห็นยาม จึงตัดสินใจย่องเข้าไปในทางด้านหลังตึก ทั้งที่มีข้อห้ามเอาไว้ว่าขณะนี้เป็๲เวลาห้ามเข้าโดยเด็ดขาด

        แต่บังเอิญ…

        ซีนน์รู้ว่ามีหน้าต่างบานหนึ่งใกล้ๆ กับห้องน้ำด้านหลังอาคารชำรุดอยู่ เพียงแค่เอามือผลักเบาๆ ก็น่าจะเข้าไปได้

        ‘ดีเหมือนกันที่ลุงยามไม่อยู่… ’

        ซีนน์นึกในใจ…

        เพราะคิดว่าถ้าเจอลุงยามกะดึกคนนั้นก็ไม่รู้ว่าจะยอมให้เข้าไปในตึกหรือเปล่า