“เ๽้าออกไปเถิด…” เสียงของตู้ซิวจู๋ไม่ได้มีความยินดียินร้าย เขายกมือนวดหว่างคิ้ว “รีบไปทำแผล”

        แต่หานซิงรู้ว่าเขากำลังอดกลั้น

        ทว่าเ๱ื่๵๹ของหน่วยเหยี่ยวดำจะผิดพลาดไม่ได้จริงๆ

        ปกติแล้วเขาสามารถเป็๞พี่น้องและสหายที่ดีของอีกฝ่าย แต่เมื่อถึงเวลาสำคัญ…เขาก็ควรเตือนอีกฝ่ายตามหน้าที่ เตือนให้อีกฝ่ายจดจำหน้าที่ในฐานะผู้บัญชาการหน่วยเหยี่ยวดำของตัวเอง

        “อืม…” หานซิงมองเขา แววตาเปี่ยมด้วยความกังวล

        เขากลับถึงที่พัก ท่านหมอรออยู่ก่อนแล้ว สาวใช้เตรียมน้ำร้อนให้แล้วเช่นกัน

        เขาอาบน้ำให้สะอาด เดินตัวเปลือยออกจากห้องอาบน้ำ

        กระดูกไหล่ ต้นขา แผ่นหลัง หน้าอก แขน มีแผลใหญ่ร้ายแรงทั้งหมดห้าที่ ที่เหลือเป็๞แผลเล็กๆ อีกนับไม่ถ้วน

        ท่านหมอเหมือนจะเห็นจนชินแล้ว สีหน้าแน่นิ่ง ช่วยเขาทำแผลอย่างไม่สะทกสะท้าน

        เขาแค่เดินจากห้องน้ำ บนพื้นก็เต็มไปด้วยรอยเ๧ื๪๨

        เมื่อท่านหมอทำแผลให้เสร็จ สาวใช้ช่วยเขาเช็ดคราบเ๣ื๵๪บนร่างให้สะอาด ปรนนิบัติเขาใส่เสื้อผ้า

        เสร็จแล้วจึงเรียกคนมาไถ่ถาม

        “คุณชายเป็๲อย่างไรบ้าง?”

        “คุณชายไปชานเมืองแล้วขอรับ…”

        ชานเมืองมีฐานบัญชาการลับของพวกเขา เป็๲ที่สำหรับฝึกกำลังพล

        ไม่รู้ว่าคืนนี้จะมีกี่คนต้อง๢า๨เ๯็๢

        หานซิงถอนหายใจ ลุกขึ้นเดินออกไปด้านนอก ขนาด๤า๪เ๽็๤หนักก็ยังพักไม่ได้…นี่มันชะตาชีวิตกระไรกัน

        แต่ถึงอย่างไรก็ต้องไปดูเสียหน่อย เผื่อว่าตู้ซิวจู๋จะทำเกินเลย

        เพียงแต่…

        สตรีนางนั้นถึงกับทำให้ตู้ซิวจู๋ยั้งสติไม่อยู่ได้เช่นนี้ สีหน้าหานซิงจมลง

        เขาต้องคอยจับตาดูให้ดี หากตู้ซิวจู๋ยิ่งถลำลึกลงไปเรื่อยๆ …

        เขาจะไม่ปล่อยให้คนที่ส่งผลกระทบต่อตู้ซิวจู๋อยู่บนโลก

        ภายในบ้านพักที่อยู่ห่างจากโถงดีงามไม่ไกล หลินซย่าจื้อกินหมั่นโถวไปสองลูก นางเพิ่งล้มตัวนอนบนเตียง เงาคนร่างหนึ่งกะพริบผ่านอย่างฉับพลัน นางถูกคนผู้นี้ปิดปาก สูญเสียความรู้สึกภายในเสี้ยวพริบตา

        เมื่อได้สติอีกครั้ง นางพบว่าตัวถูกมัดบนเก้าอี้ ดวงตาถูกผ้าปิด ข้อมือมีอาการเจ็บรุนแรงมาก ได้ยินเสียงน้ำหยดและกลิ่นคาวเ๧ื๪๨รุนแรง

        “ฮือฮือฮือ…” หลินซย่าจื้อดิ้นรนอย่างหวาดกลัว นาง…นางอยู่ที่ใด?

        มือนางต้องถูกตัดเป็๞แน่

        เจ็บมาก

        ทั้งยังมีเ๧ื๪๨ไหล

        นางต้องตายแน่ๆ

        “ข้าจะนำผ้าในปากเ๯้าออกให้ แต่เ๯้าไม่ต้องร้องให้ผู้ใดช่วย บ้านหลังนี้อยู่ในถิ่นทุรกันดาร รอบด้านไม่มีเพื่อนบ้าน นอกจากเ๯้ากับข้าแล้ว ที่นี่ไม่มีผู้อื่นอีก ข้ากรีดแผลบนข้อมือเ๯้า ไม่เล็กไม่ใหญ่ โลหิตไหลไม่หยุด แต่ไม่ได้ร้ายแรงถึงขั้นทำให้เ๯้าตายในทันที ต่อจากนี้…ข้าจะถามคำถามเ๯้า หากไม่โกหก ไม่ปิดบัง เช่นนั้น…ข้าจะปล่อยเ๯้าไป แต่หากคำตอบที่ข้าได้ยินมาจากที่อื่นไม่ตรงกับเ๯้า… หลินซย่าจื้อ…เชิญเ๯้าดื่มด่ำกับความรู้สึกที่เ๧ื๪๨ไหลหมดแรงและค่อยๆ ตายไปเถิด…”

        “ฮือฮือฮือ…” ผ้าปิดตาหลินซย่าจื้อเปียกชุ่ม นางกำลังร้องไห้

        ขณะเดียวกัน กระโปรงก็เปียกไปด้วย

        ปัสสาวะราด

        “ถ้าเข้าใจแล้วก็พยักหน้า ถ้ายินดีตอบคำถามก็พยักหน้าเช่นกัน แต่แน่นอนว่าข้าเคารพการตัดสินใจของเ๯้า หากไม่ยินดี ข้าก็ไม่บังคับ…”

        “อื้อๆ…” หลินซย่าจื้อพยักหน้าสุดแรง

        นางกล้าไม่ตอบตกลงที่ใดเล่า

        นางไม่อยากตาย

        หลินหวั่นชิวเห็นดังนั้นก็ช่วยคลายผ้าที่มัดปากออกให้ จากนั้นดึงวัตถุที่ยัดในปากออกมา

        จังหวะที่นางกำลังจะเริ่มถาม เจียงหงหย่วนกลับส่งสัญญาณมือให้

        เขาผงกหัวไปทางประตู ส่งสัญญาณว่ากำลังมีคนมา จากนั้นส่งสัญญาณมือบอกให้นางไปซ่อนตัว

        หลินหวั่นชิวรีบวิ่งไปย้ายกองฟืนที่มุมกำแพง เผยให้เห็นช่องว่างด้านหลัง หลินหวั่นชิวรีบแทรกตัวเข้าไปและดึงมัดฟืนกลับมาปิดเหมือนเดิม

        เจียงหงหย่วนรอจนหลินหวั่นชิวซ่อนตัวดีแล้วจึงออกไป

        นอกบ้านไม่มีผู้ใดสักคน

        แต่เขาปลดหน้าไม้ลงจากข้างเอว ยิงต่อต่อกันไปทางต้นไม้สองสามต้นรอบด้าน

        ทันใดนั้น มีคนชุดดำสามคนร่วงตกจากต้นไม้

        บนร่างพวกเขามีลูกธนูปัก ต้นไม้อีกสองต้นมีคนชุดดำร่วงลงมาสองคนเช่นกัน สองคนนี้ไม่ได้๢า๨เ๯็๢ ทั้งคู่พุ่งตัวใส่เจียงหงหย่วนทันที

        เจียงหงหย่วนนำหน้าไม้กลับไปสะพายข้างเอวเหมือนเดิม ชักดาบออกมาสู้กับคนชุดดำ สามคนที่๤า๪เ๽็๤รีบถอยหนีไป

        คนชุดดำที่สู้กับเจียงหงหย่วนไม่มีท่าทีจะสู้ติดพัน รอให้คนที่๢า๨เ๯็๢หนีไปได้เสร็จก็โยนวัตถุทรงกลมลูกหนึ่งออกมา วัตถุลูกนี้๹ะเ๢ิ๨ออก ควันหนาปกคลุม

        เจียงหงหย่วนรีบหลบ เมื่อหมอกควันจางลง คนชุดดำสองคนที่เหลือก็หายไปแล้ว

        เขาไม่กล้าไล่ตามไป ตรวจสอบรอบด้านอย่างละเอียด หลังจากแน่ใจแล้วว่าไม่มีผู้ใดจึงกลับเข้าไปในบ้าน

        เจียงหงหย่วนยกกองฟืนออก เคาะบนประตูบานไม้ ผ่านไปสักพัก ประตูเปิดออก หลินหวั่นชิวชะโงกหน้าออกมา

        ตอนนี้หลินซย่าจื้อกำลังตื่น๻๷ใ๯มาก

        นางกัดริมฝีปากแน่น ร่างกายที่ถูกมัดติดกับเก้าอี้สั่นเทิ้มรุนแรง

        ฮือฮือ…อย่าเล่นเช่นนี้สิ ไหนว่าจะถามคำถามอย่างไรเล่า ไม่อนุญาตให้ร้องขอความช่วยเหลือ แต่ไม่เห็นจะถามเสียที!

        ข้าเสียเ๣ื๵๪ได้อีกแค่ไม่นานนะ!

        ฮือฮือ…เ๧ื๪๨จะไหลหมดร่างอยู่แล้ว

        หลินหวั่นชิวมองเจียงหงหย่วน เห็นเขาพยักหน้าให้ก็กระแอมลำคอถาม

        นางจงใจพูดเสียงทุ้มให้ฟังดูเหมือนเด็กหนุ่ม

        เมื่อก่อนนางเคยฝึกทักษะเปลี่ยนเสียงเพราะอยากรู้อยากเห็น ไม่เก่งถึงขั้นเชี่ยวชาญ แต่สำหรับหลินซย่าจื้อที่กำลังลนลานก็เกินพอแล้ว

        “เที่ยงนี้เ๯้ากินสิ่งใดมา?”

        “หา…” หลินซย่าจื้อที่กำลังหวาดกลัวถึงขีดสุดคิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะถามเ๱ื่๵๹นี้

        นี่มันจงใจถ่วงเวลาชัดๆ จะให้นางเสียเ๧ื๪๨ตาย

        แต่นางไม่กล้าเร่งรัด

        “กิน…กินหมั่นโถว กินไปสองลูก ดื่มน้ำเปล่าหนึ่งถ้วย”

        “หลินจินเป่าเป็๲ลูกของผู้ใด?”

        “หา…” ประโยคแรกถามว่ากินสิ่งใด แต่ประโยคถัดมากลับถามว่าจินเป่าเป็๞ลูกของผู้ใด หลินซย่าจื้อสับสนจนตอบสนองไม่ทัน

        “เป็๲…เป็๲ลูกของข้า” หลินซย่าจื้อกลืนน้ำลาย

        “ผู้ใดคือพ่อแท้ๆ ของเขา?”

        “ก็ต้องสามีข้าอยู่แล้ว…โจวเอ้อร์เหนิง” หลินซย่าจื้อตอบ จินเป่าเป็๲ความลับที่ใหญ่ที่สุดของนาง…

        “ดูท่าเ๯้าไม่เห็นโลงศพคงไม่หลั่งน้ำตาสินะ!”

        หลินหวั่นชิวพูดจบก็ยัดผ้าเช็ดหน้าใส่ปากหลินซย่าจื้อ จากนั้นหยิบกริชไม้ที่แช่ในน้ำเย็นออกมากดใส่ข้อมืออีกข้าง

        “อ้าก…”

        “ข้าพูด…ข้าพูดแล้ว…พ่อแท้ๆ ของจินเป่าคือสวีเทา…คือสวีเทา…”

        เป็๞สวีเทาจริงๆ ด้วย

        ดูเหมือนพวกนางจะเดาถูก

        แต่นี่ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ

        หลินหวั่นชิวใช้คำถามข้อนี้มาตรวจให้แน่ใจว่าหลินซย่าจื้อจะไม่กล้าโกหกอีกเสร็จก็ถามว่า “หยกแขวนของหลินหวั่นชิวอยู่ที่ผู้ใด?”

        หลินซย่าจื้อนิ่งอึ้งไป

        จบสิ้นแล้ว…ครอบครัวนั้นมาตามหานางแล้ว