มหาวิทยาลัยจิงหัวเป็มหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งของประเทศหัวเซี่ยซึ่งตั้งอยู่ทางเหนือของเมืองจิงหัว หลังจากผ่านวันเวลามามากกว่าร้อยปีที่แห่งนี้ก็ได้กลายเป็สถานที่ซึ่งเต็มไปด้วยประวัติศาสตร์และวัฒนธรรม อีกทั้งยังเป็สถาบันที่มีบทบาทสำคัญเป็อันดับต้นๆ ของโลก
ภายในมหาวิทยาลัยมีทั้งสวนพฤกษศาสตร์อันยิ่งใหญ่ตระการตา ูเา และแม่น้ำที่งดงาม ใจกลางสวนนั้นเต็มไปด้วยต้นไม้เก่าแก่สูงตระหง่านเรียงรายเป็ทิวแถว ภายในยังมีศาลาทรงจีนโบราณหรูหราตั้งอยู่และรายล้อมไปด้วยูเา แม่น้ำ และเกาะกลางแม่น้ำสลับกันไปเป็ทัศนียภาพที่งดงามชวนให้ผู้พบเห็นตาพร่าไปด้วยความสวยงามนั้น
ท่ามกลางอากาศร้อนจัดใน่ฤดูร้อน ผู้คนมากมายหลั่งไหลเข้ามายังมหาวิทยาลัยแห่งนี้ไม่ขาดสายจนทำให้อากาศที่ร้อนอยู่แล้วยิ่งรู้สึกร้อนระอุมากขึ้นไปอีก วันนี้เป็วันรายงานตัวนักศึกษาใหม่ของมหาวิทยาลัยจิงหัวจึงทำให้บรรยากาศภายในมหาวิทยาลัยเต็มไปด้วยรถยนต์มากมายที่ขับเข้ามาอย่างต่อเนื่อง แต่ถึงอย่างนั้นรถทุกคันก็ขับตามกันมาอย่างเป็ระเบียบไม่มีความวุ่นวายแม้แต่น้อย
ชายหนุ่มร่างสูงเ้าของใบหน้าคมอายุราว 18 ปีเดินเข้ามาช้าๆ เขาเงยหน้าเล็กน้อยแล้วมองไปยังดวงอาทิตย์เบื้องบน เส้นผมไม่เป็ระเบียบของเขาปรกอยู่บนหน้าผากเผยให้เห็นคิ้วหนาบนใบหน้าคม ด้านหลังของชายหนุ่มมีกระเป๋าขนาดไม่ใหญ่นักถูกลากตามมาด้วย เขาเป็ชายหนุ่มที่มีเสน่ห์แปลกประหลาด โดยเฉพาะรอยยิ้มมุมปากและดวงตาที่แฝงความร้ายกาจเอาไว้ทำให้เขาดูมีเสน่ห์ดึงดูดบางอย่างซึ่งยากจะอธิบาย
เขาไม่เหมือนบรรดานักศึกษาใหม่ทั่วไปที่ตื่นตาตื่นใจไปกับทัศนียภาพของมหาวิทยาลัย ใบหน้าเรียบเฉยของเขาปรากฏเพียงรอยยิ้มที่ไม่สามารถแปลความหมายได้ เขาก้มหน้าลงเล็กน้อยและมองตรงไปด้านหน้าพร้อมกับยิ้มมุมปากน้อยๆ
ในที่สุด...เขาก็มาถึงที่แห่งนี้
“เอ่อ...สวัสดีครับรุ่นพี่ หอพัก 39 ไปทางไหนครับ? อ่า...นายก็เป็นักศึกษาใหม่งั้นเหรอ?” เมื่อหันไปตามเสียงชายหนุ่มก็พบกับใบหน้าเรียวของเด็กเนิร์ดคนหนึ่ง รูปร่างของหมอนี่ไม่ถือว่าเตี้ยแต่ก็ยังเตี้ยกว่าเขาอยู่ถึงครึ่งศีรษะ ทว่าในมือนั้นกลับลากกระเป๋าใบโตที่ใหญ่กว่าเขาถึงสองเท่าและยังแบกกระเป๋าเป้ใบใหญ่ไว้บนหลังอีกหนึ่งใบ เห็นได้ชัดว่าเ้าแห้งนี่พอเห็นกระเป๋าของเขาก็เพิ่งระลึกได้ทันทีว่าตัวเองกำลังถามนักศึกษาใหม่เหมือนกัน
“ฉันก็กำลังหาหอ 39 อยู่เหมือนกัน ไปด้วยกันไหมล่ะ?” ชายหนุ่มกระตุกยิ้ม แล้วตอบกลับไป
เมื่อเห็นรอยยิ้มบางของชายหนุ่มก็ทำให้เ้าแห้งอดจะยิ้มตามไม่ได้ เขารีบพยักหน้าทันที แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าวเขาก็พูดขึ้นมา “อื้ม โอเค ฉันชื่อหลิวฮว่า อยู่สาขาเทคโนโลยีโลกเสมือน”
“เย่เทียนเซี่ย สาขาเดียวกัน” ชายหนุ่มตอบอย่างสบายๆ
เย่เทียนเซี่ย ชื่อแปลกพิลึก หลิวฮว่าคิดในใจก่อนจะพูดออกมาอย่างตื่นเต้น “ว้าว! นี่มันพรหมลิขิตชัดๆ บางทีพวกเราอาจจะเป็รูมเมทกันก็ได้นะ”
ชายหนุ่มสองคนเดินไปท่ามกลางแสงแดดที่ร้อนระอุผ่านสวนอันกว้างใหญ่ของมหาวิทยาลัยจิงหัว เมื่อเดินผ่านสวนไปครึ่งหนึ่งในที่สุดเขาทั้งสองคนก็มาถึงเขตหอพักนักศึกษา ตลอดทางที่เดินผ่านมาหลิวฮว่าเอาแต่พูดเื่ต่างๆ ไม่หยุดและไม่ว่าเขาจะถามคำถามอะไรเย่เทียนเซี่ยก็ไม่แม้แต่จะเปิดปากพูดสักคำ สายตาของเย่เทียนเซี่ยจ้องตรงไปด้านหน้าอย่างสงบนิ่งราวกับกำลังมองหาบางสิ่งบางอย่างหรือบางทีนี่อาจจะเป็นิสัยตามธรรมชาติของเขา
“สวัสดีครับรุ่นพี่ หอพัก 39 ไปทางไหนเหรอครับ?” หลิวฮว่าคว้าตัวชายสวมแว่นคนหนึ่งที่ดูแล้วคงจะเป็รุ่นพี่เอาไว้ ก่อนจะถามออกไปอย่างมีมารยาท
“อ้อ ข้ามทะเลสาบซึงซีไป แล้วก็ถัดไปอีกสองตึก...เอาอย่างนี้แล้วกัน เดี๋ยวฉันพาพวกนายไปเองดีกว่า รูปแบบของอาคารที่นั่นมันวกวนมากเลย คงต้องใช้เวลาอีกพักใหญ่เลยละกว่าจะคุ้นเคย ตามฉันมาสิ” ชายสวมแว่นคนนั้นดันแว่นของตัวเองขึ้นก่อนจะเดินนำไปด้านหน้า
“งั้นก็ขอบคุณมากเลยนะครับรุ่นพี่”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอก ฉันเดินมาั้แ่เป็นักเรียนใหม่แล้วละ”
ทะเลสาบซึงซีเป็หนึ่งในทะเลสาบน้ำตื้นของมหาวิทยาลัยจิงหัว แม้จะเป็่ฤดูร้อนแต่ที่แห่งนี้ก็ยังมีสายลมพัดผ่าน ยิ่งเดินผ่านไปก็ยิ่งรู้สึกถึงกระแสลมเย็นสบายจากทะเลสาบซึงซี รอบข้างทะเลสาบเต็มไปด้วยต้นหลิวเขียวขจีที่กำลังพลิ้วไหวไปกับสายลม ใบของพวกมันถูกลมพัดตกลงสู่ทะเลสาบและก่อให้เกิดระลอกน้ำแ่เบาวูบไหวไปมา สายลมที่พัดผ่านส่งผลให้คลื่นน้ำกระทบแสงอาทิตย์กลายเป็ประกายแสงวิบวับทั่วผืนน้ำ แสงนั้นเปลี่ยนผันไม่หยุดนิ่งและงดงามจนไม่อาจละสายตา
แต่แล้วทัศนียภาพเหล่านี้กลับถูกทำให้มัวหมองลงโดยพลัน ขาของหลิวฮว่าหยุดชะงักโดยไม่รู้ตัว ร่างกายของเขาแข็งทื่อ มือที่จับอยู่ที่กระเป๋าใบโตคลายออกปล่อยให้กระเป๋าหนักอึ้งตกลงข้างลำตัวอย่างไร้สติ ท่าทางแปลกๆ ของเขาทำให้เย่เทียนเซี่ยต้องหยุดฝีเท้าตาม และเมื่อมองตามสายตาของหลิวฮว่าไปสายตาที่นิ่งสงบเหมือนผืนน้ำก็ปรากฏแววสั่นไหวพร้อมกับเสียงกระซิบที่ดังขึ้นเบาๆ ในใจ ‘ว่าแล้วเชียว...’
ที่ทะเลสาบซึงซีนั้นปรากฏร่างของหญิงสาวที่งดงามราวกับภาพฝัน เธอสวมชุดสีฟ้าสดใส ร่างบอบบางของเธอมีส่วนโค้งเว้าที่งดงามพอเหมาะ กระโปรงที่เธอสวมอยู่ตกแต่งด้วยเส้นด้ายสีเงินทำให้ชุดที่เธอสวมใส่ราวกับถูกปกคลุมไปด้วยเมฆหมอกที่พลิ้วไหวไปกับสายลมคล้ายกับข้างกายของเธอมีคลื่นน้ำที่ถูกลมพัดเป็ระลอกวูบไหวไปมา เส้นผมสีเข้มของเธอทิ้งตัวสยายไปจนถึงเอว ผืนน้ำสะท้อนใบหน้าสวยนั้น ความงามหมดจดของเธอบดบังทัศนียภาพอันสวยงามราวกับภาพวาดของทะเลสาบแห่งนี้ไปจนหมดสิ้น มองจากมุมนี้พวกเขาเห็นเธอเพียงด้านข้าง แต่เชื่อว่าไม่ว่าใครก็ตามที่ได้เห็นเธอเพียงครั้งแรกก็คงจะเหมือนกับการโยนก้อนหินลงไปกลางทะเลสาบ และก่อให้เกิดระลอกคลื่นน้ำสั่นไหวไม่รู้จบ
ความงามของเธอแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นๆ เธอมีความสวยสง่าและสูงส่ง เหมือนกับความงามของนางฟ้าบนสรวง์ เธอยืนอยู่ริมแม้น้ำราวกับเทพีแห่งสายน้ำที่จู่ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นมา เมื่อมองไปที่เธอก็ให้ความรู้สึกเหมือนกับกำลังฝัน และเมื่อคิดว่าเธอปรากฏกายลงมายังโลกมนุษย์ก็รู้สึกว่าเธอไม่สมควรอยู่ที่นี่ สถานที่แห่งนี้ไม่คู่ควรกับเธอเลยแม้แต่น้อย เมื่อมองจากที่ไกลๆ ผิวของเธอช่างดูเกลี้ยงเกลาราวกับน้ำแข็ง มันสะท้อนประกายระยิบระยับยิ่งกว่าหิมะต้องแสงแดดในฤดูหนาว ใบหน้าของเธอประกอบด้วยดวงตากลมโตเหมือนดวงจันทร์มีประกายสุกใส คิ้วโก่งเรียวเหมือนจันทร์เสี้ยว ริมฝีปากบางราวกับกลีบดอกไม้และมีสีแดงก่ำเหมือนเชอร์รี่ ทั้งหมดนี้ราวกับว่าเธอได้รวบรวมเอาจุดเด่นของผู้หญิงทุกคนมารวมกันแล้วสร้างสรรค์ออกมาเป็ใบหน้าสมบูรณ์แบบซึ่งเปี่ยมไปด้วยความงามล้ำเลิศที่ไม่ควรอยู่บนโลกมนุษย์
‘นางฟ้า’ คำนี้เป็คำเดียวที่ผุดขึ้นในใจของผู้คนที่ได้พบเธอแม้เพียงแรกเห็น เมื่อมองเธอพวกเขาก็เชื่อทันทีว่าในโลกใบนี้มีนางฟ้าอยู่จริงๆ ราวกับว่าฟ้าดินโดยรอบได้ถูกปกคลุมไปด้วยไอเทพของเธอจนทำให้มนุษย์ธรรมดาหมดทางหนี หรือไม่แม้แต่จะ้าเดินจากไป ความผิดปกติเหล่านี้เกิดจากความงามชวนหยุดหายใจ สิ่งนี้ไม่ควรถูกทำให้แปดเปื้อนโดยโลกมนุษย์ สายตาของเธอมองนิ่งไปยังผืนน้ำโดยไม่สนใจสิ่งใดๆ เส้นผมสยายยาวที่สะบัดพลิ้วไหวไปตามสายลมดูนุ่มนวลมันวาวเหมือนเส้นไหมรับกับผิวขาวราวหิมะของเธอ
“นางฟ้า...นางฟ้าชัดๆ” ิญญาของหลิวฮว่าเหมือนหลุดออกจากร่างโบยบินไปไม่รู้ทิศทาง ตาของเขาเบิกกว้าง เขามองตรงไปด้านหน้า ในสายตาของเขานอกจากเงาที่คล้ายกับความฝันนั้นแล้วก็มองไม่เห็นอะไรอีก ั้แ่เล็กจนโตเขาไม่เคยสติหลุดลอยขนาดนี้มาก่อน
สายตาของชายสวมแว่นนิ่งค้างไปพักใหญ่ก่อนจะถอนสายตากลับมาอย่างรวดเร็ว เขารีบดึงตัวหลิวฮว่าให้หันกลับมาแล้วตีเข้าที่แขนของหลิวฮว่า “พาิญญานายกลับเข้าร่างได้แล้ว! ไปเถอะ หอพักของพวกนายอยู่ข้างหน้านี่เอง”
“เอ่อ...ฮะ” หลิวฮว่าราวกับเพิ่งตื่นจากฝัน เขาเดินไปตามแรงฉุดของชายสวมแว่นก่อนจะพูดออกมาอย่างเพ้อๆ “ระ...รุ่นพี่ นางฟ้าคนนั้น...เอ่อ ไม่ใช่สิ รุ่นพี่คนนั้น เธอเอ่อ...เธอชื่ออะไรเหรอครับ?”
ชายสวมแว่นมองดูท่าทางเช่นนั้นแล้วก็ได้แต่ส่ายหัวแล้วพูดเสียงเรียบ “ผู้หญิงคนนั้นน่ะแค่ดูก็พอแล้ว ส่วนชื่อของเธอไม่ต้องรู้จะดีกว่านะ แล้วก็ไม่ต้องพยายามไปคิดถึงเธอด้วย เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่คนอย่างเราจะฝันถึงได้หรอก แต่ถ้านายพร้อมที่จะลงโลงแล้วละก็ จะลองดูก็ได้นะ”
“หรือว่าเธอจะมีแฟนแล้ว หรือว่าเธอจะเป็ลูกคนรวย ครอบครัวมีอำนาจอะไรแบบนั้นเหรอครับ?” หลิวฮว่าถามอย่างกังวล ขณะนั้นเองในใจก็พลันวูบโหวง รู้สึกผิดหวังขึ้นมา นางฟ้าที่แค่มองก็ทำให้คนลุ่มหลงได้ขนาดนั้นไม่ว่าใครก็อยากเป็เ้าของกันทั้งนั้น ถึงจะรู้ว่าฝันไม่มีทางเป็จริง แต่เมื่อรู้ว่าผู้หญิงแบบนี้มีเ้าของแล้วหัวใจมันก็อดจะรู้สึกเ็ปไม่ได้ เขาห้ามตัวเองไม่ให้หันกลับไปมองเธอเพราะกลัวว่าตัวเองจะทำิญญาหลุดลอยออกจากร่างอีกครั้งและไม่อาจถอนสายตาจากเธอได้
“เปล่าหรอก” ชายสวมแว่นส่ายหัวแล้วดันแว่นของตัวเองด้วยท่าทางแปลกๆ ก่อนจะพูดออกมา “ตอนที่เธอเข้ามาเรียนที่นี่วันแรกก็เกิดจลาจลขนาดใหญ่เชียวละ มีคนตามจีบเธอเป็พรวนจนนับไม่ถ้วน แล้วในบรรดาคนพวกนั้นก็มีคนที่มีชาติตระกูลดีอยู่ไม่น้อย แต่ผ่านไปไม่นานก็ไม่มีใครตามจีบเธออีกแม้แต่คนเดียว นายดูคนที่อยู่ตรงนั้นสิ”
เมื่อมองไปตามคำบอกเล่าของรุ่นพี่พวกเขาก็พบว่าห่างจากผู้หญิงคนนั้นไม่กี่เมตรตรงม้านั่งหินปรากฏชายหนุ่มร่างกำยำคนหนึ่งกำลังนั่งชำเลืองมองปลายเท้าตัวเอง ที่จริงนอกจากจะกำยำแล้วเขายังดูเหมือนกับคนเป็โรคอ้วนอย่างเห็นได้ชัด ชายหนุ่มคนนั้นไม่เพียงมีรูปร่างกำยำแต่เขายังสูงเกินคนปกติอีกด้วย มองด้วยตาเปล่าก็คงประมาณสองเมตรได้
“ไอ้อ้วนนั่นอะนะ!?” หลิวฮว่าถามอย่างสงสัย
ชายสวมแว่นถลึงตามองเขาก่อนจะรีบพูดเสียงเบา “เขาโคตรจะเกลียดเวลาคนเรียกเขาว่าไอ้อ้วน ถ้านายเรียกคำนี้ให้เขาได้ยินละก็ รับรองได้เลยว่านายจะต้องถูกเขาโยนลงทะเลสาบซึงซีแน่!”
“แล้วเขาเอ่อ...ครอบครัวเขามีอิทธิพลมากเหรอครับ?” หลิวฮว่าหดหัวลงเล็กน้อย
“เขาน่ะขึ้นชื่อเื่อารมณ์รุนแรง ทั่วทั้งมหาลัยจิงหัวเนี่ยไม่มีใครกล้ายั่วโมโหเขาหรอกนะ ส่วนครอบครัวเขาน่ะ...” ชายสวมแว่นลดเสียงของตัวเองให้ยิ่งเบาลงไปอีก “ก็ไม่ได้ใหญ่อะไรหรอก เขาแค่เป็ลูกคนเดียวของท่านผู้นำสูงสุดของประเทศเท่านั้นเอง”
“อะ...อะไรนะ!?” ดวงตาของหลิวฮว่าเบิกกว้าง
“มีข่าวลือว่าเขาตามจีบเธอแต่ก็ถูกปฏิเสธมาเหมือนกัน ถึงเขาจะไม่ได้ใช้อำนาจบาตรใหญ่ของเขาเพื่อให้ได้เธอมา แต่ในเมื่อเขาไม่ได้ของที่อยากได้คนอื่นก็อย่าหวังจะได้แตะ เพราะงั้นไม่พูดถึงเธอจะดีที่สุด ถ้าผู้ชายคนไหนกล้าเสนอหน้าไปคุยกับเธอแม้แต่ประโยคเดียวละก็ เขาจะทำให้คนคนนั้นรู้สึกเสียใจไปตลอดชีวิต! เฮ้อ...ไปกันเถอะ เื่นี้ก็ถือซะว่าฉันไม่ได้พูดก็แล้วกัน เดี๋ยวไม่นานพวกนายก็จะรู้เองแหละ นักศึกษาเข้ามาใหม่ครั้งนี้ไม่รู้ว่าจะมีสักกี่คนที่ต้องเจอปัญหาใหญ่ก็เพราะเธอ” ชายสวมแว่นถอนหายใจออกมาเบาๆ
หลิวฮว่าเงียบกริบ ในประเทศนี้ใครจะใหญ่ไปกว่าท่านผู้นำสูงสุด ยิ่งไปกว่านั้นจะมีใครกล้าไปต่อกรกับลูกชายของท่านผู้นำสูงสุดกันเล่า
เย่เทียนเซี่ยที่ไม่พูดไม่จาอยู่นานจู่ๆ ก็ลากกระเป๋าเดินตรงไปข้างหน้า แต่เส้นทางที่เขาเดินไปนั้นกลับกลายเป็การเดินไปหานางฟ้าคนนั้นแทน
“โอ้ พระเ้า!” หลิวฮว่าเอื้อมมือไปคว้าตัวเย่เทียนเซี่ยเอาไว้ แต่ทันใดนั้นสายตาของเขาก็ปรากฏความมึนงงชั่ววูบ เมื่อครู่เขายังััได้ถึงมือของเย่เทียนเซี่ยแต่อยู่ๆ มันก็หายไป ร่างของหลิวฮว่าแข็งค้าง เขารู้สึกราวกับว่าได้ปล่อยหมัดไปที่กำแพงอย่างรุนแรง แต่แล้วจู่ๆ กำแพงก็หายไปทำให้ความรู้สึกหนึ่งที่ยากจะอธิบายถาโถมเข้าสู่ร่างกาย ใน่เวลาสั้นๆ ที่เขากำลังตกตะลึงอยู่นั้น เย่เทียนเซี่ยก็เดินไปจนถึงข้างกายของผู้หญิงคนนั้นแล้ว
“ไง คนสวย ช่วยพาฉันไปหอพัก 39 หน่อยได้หรือเปล่า” เย่เทียนเซี่ยยกคิ้วขึ้น ชื่นชมนางฟ้าคนสวยอย่างใกล้ชิด
หลิวฮว่าและชายสวมแว่นเกิดความรู้สึกอยากจะเป็ลมตายไปตรงนั้น การกระทำสิ้นคิดแบบนั้น สายตากรุ่มกริ่มแบบนั้น วิธีการทักทายที่หยาบคายแบบนั้น พวกเขาเดาได้เลยว่าอีกเดี๋ยวนางฟ้าคนสวยจะต้องปรายตามองเขาอย่างเ็า แล้วเ้าอ้วนที่กำลังจ้องมาตาเป็มันจะต้องกระโจนมาซัดหมอนั่นตกแม่น้ำแน่ๆ
แต่ทว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่คาดเดากันมาล้วนไม่เกิดขึ้น ท่ามกลางสายตาสับสนงุนงงของพวกเขา หญิงสาวที่สวยราวกับนางฟ้าคนนั้นค่อยๆ หันกลับมา เธอมองไปยังใบหน้ากวนโมโหของเย่เทียนเซี่ยด้วยดวงตางดงามที่เคลือบไว้ด้วยละอองน้ำบางเบาชวนให้คนมองลุ่มหลง แล้วค่อยๆ ยิ้มขึ้น
ชั่วขณะนั้นทั่วทั้งสวนพลันเงียบสงัดราวกับป่าช้าจนได้ยินเพียงเสียงลมพัดยอดไม้ไหวเป็เสียงซู่ซ่า รอยยิ้มของเธอราวกับแสงแดดที่สาดส่องเข้ามาในหุบเขาอันมืดมิดและเงียบสงัด มันสวยจนไม่อาจละสายตาไปไหนได้
“ฉันจะพานายไปเอง” เธอจับมือเขาไว้แล้วหมุนตัวกลับอย่างสง่างาม เย่เทียนเซี่ยยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็ฝ่ายกุมมือเธอเอาไว้แทนแล้วก้าวเดินนำออกไปก่อน
ท้องฟ้าที่มีเมฆปกคลุมดูราวกับจะสว่างสดใสขึ้น ภาพเงาเลือนรางอันงดงามของเธอท่ามกลางแสงแดดอันอบอุ่น ถึงแม้จะใช้คำว่า “งดงามไร้ที่ติ” ก็ยังยากที่จะบรรยายความงามของเธอออกมาได้หมด หลิวฮว่าและชายสวมแว่นมองตามคนทั้งคู่เดินจากไปด้านหน้าอย่างโง่งม ท่ามกลางสายลมที่พัดผ่านแม้เวลาจะเดินผ่านไปนานแค่ไหนก็ไม่มีวี่แววว่าทั้งสองคนจะดึงสติที่หลุดลอยกลับมาได้เลย
ส่วนร่างอ้วนท้วนสมบูรณ์ที่อยู่ตรงม้านั่งก็หันกลับไปมองภาพทิวทัศน์ของทะเลสาบซึงซีอย่างเหม่อลอย ราวกับไม่เห็นว่าก่อนหน้านี้เกิดเื่อะไรขึ้น
