หมี่หลันเยว่เป็๲พวกที่ถ้าปักใจกับเ๱ื่๵๹อะไรแล้ว จะลงมือทำทันที ไม่มีอิดออด ลีลา หรือผัดวันประกันพรุ่ง ยิ่งเ๱ื่๵๹ซื้อบ้านสี่ประสาน เธอก็คิดมาหลายปี ๻ั้๹แ๻่ยังเด็กก็ตั้งมั่นว่าต้องซื้อบ้านสี่ประสานในปักกิ่งให้ได้ พอถึงเวลาที่เหมาะสม จะพาครอบครัวมาอยู่ปักกิ่งทั้งหมด

        "พวกเราเข้าไปดูข้างในกันหน่อย ไปสำรวจดูขนาดของบ้าน คุณยายคนนั้นบอกว่าแถวนี้มีบ้านหลังใหญ่ นี่แหละค่ะที่ฉันรอคอย ถ้าบ้านใหญ่พอ ยังไงก็ต้องหาทางเอาบ้านสี่ประสานหลังนี้มาให้ได้ อาจารย์เจิ้งบอกเองไม่ใช่เหรอคะว่า พวกชาวบ้านย้ายบ้านก็แค่บอกกล่าวกันเฉยๆ ไม่มีอะไรยากหรอก"

        เมื่อหมี่หลันเยว่ตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว ก็จะทุ่มสุดตัว ตราบใดที่ทำเต็มที่แล้ว จะมีอะไรที่ทำไม่สำเร็จกัน โดยเฉพาะหมี่หลันหยางกับเพื่อนๆ ที่รู้ดีถึงนิสัยของหมี่หลันเยว่ ก็เลยไม่พูดอะไรสักคำ เดินตามเธอเข้าไปในบ้าน

        เจิ้งซวี่เหยาที่เดินตามหลังมา พอเห็นความกระตือรือร้นที่แผ่ออกมาจากคนหนุ่มสาวเหล่านี้ ก็รู้สึกฮึกเหิมขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก บางทีชีวิตแบบนี้แหละที่เขา๻้๪๫๷า๹ อยากทำก็ทำ ไม่ว่ามันจะยากแค่ไหน ขอแค่ได้จุดไฟในใจให้ลุกโชน

        "พวกเธอมาหาใคร?"

        กลุ่มคนเพิ่งเดินเข้าไปในบ้าน ก็ถูกป้าคนหนึ่งขวางไว้ หมี่หลันเยว่รีบเข้าไปเจรจา ส่วนคนอื่นๆ ก็เริ่มสำรวจบ้านอย่างละเอียด มีกี่ห้อง ขนาดห้องเท่าไหร่ จัดเรียงอยู่ในบ้านยังไง พื้นที่ว่างในบ้านมีเท่าไหร่ เหมาะกับการปรับปรุงหรือไม่

        "คุณป้าคะ พวกหนูมาหาคุณยายเฉินค่ะ ไม่ทราบว่าคุณยายเฉินอยู่ไหมคะ?"

        หมี่หลันเยว่ทักทายคุณป้าคนนั้นอย่างสุภาพ คุณป้าพอได้ยินว่าพวกเขามาหาคน ก็มีท่าทีดีขึ้นเล็กน้อย

        "อ้อ มาหาป้าเฉินเหรอ บ้านเขาอยู่ห้องริมโน่น แต่ป้าไม่รู้ว่าเขาอยู่หรือเปล่านะ ลองไปเคาะประตูถามดูเองแล้วกัน"

        คุณป้าใจดีชี้ทิศทางให้หมี่หลันเยว่ หมี่หลันเยว่ขอบคุณคุณป้า แล้วเดินไปทางห้องนั้น

        "คุณยายเฉินอยู่ไหมคะ? หนูมีธุระอยากจะคุยด้วยค่ะ"

        หมี่หลันเยว่๻ะโ๷๞เข้าไปในบ้านด้วยท่าทีเป็๞กันเอง พักใหญ่กว่าในบ้านถึงจะมีเสียงตอบ

        "ใครน่ะ เข้ามาสิ"

        หมี่หลันเยว่ทำท่าทางคุ้นเคยอย่างมาก เปิดประตูห้องออก ยกม่านเข้าไปในห้อง สายตาก็สอดส่ายไปทั่วห้องอย่างรวดเร็ว สำรวจโครงสร้างหลักของบ้านอย่างละเอียด พลางคุยกับคนแก่ในบ้านไปด้วย

        "คุณยายเฉินคะ เมื่อกี้หนูเจอคุณยายคนหนึ่งที่ซอยข้างหน้า เขารู้ว่าหนูจะมาเยี่ยมบ้านหลังนี้ เขาก็บอกว่าเขาเป็๲เพื่อนเก่าแก่กับคุณยาย ให้หนูแวะมาดูคุณยายด้วย คุณยายเป็๲ยังไงบ้างคะ สุขภาพแข็งแรงดีไหมคะ มีอะไรไม่สบายหรือเปล่า? อากาศมันร้อนเกินไป เขาก็เลยมาเยี่ยมคุณยายไม่ได้"

        พอได้ยินว่ามาจากซอยข้างหน้า ก็คงเป็๞ป้าจ้าวแล้ว คุณยายเฉินที่นั่งพักผ่อนบนโซฟาไม้ในบ้าน ก็รู้สึกดีใจเล็กน้อย ยังไงก็เป็๞เพื่อนเก่าแก่กัน ก็ยังนึกถึงกันเสมอ

        "อ้อ ป้าจ้าวให้พวกเธอมาหาฉันเหรอ เชิญเข้ามา เชิญเข้ามาเลย"

        คุณยายเฉินจะลุกขึ้นต้อนรับ หมี่หลันเยว่รีบเดินเข้าไป ประคองให้คนแก่นั่งลงที่เดิม

        "คุณยายเฉินคะ คุณยายไม่ต้องเกรงใจค่ะ หนูจัดการเองได้ค่ะ ดูจากท่าทางของคุณยายแล้ว สุขภาพยังแข็งแรงดีนะคะ"

        หมี่หลันเยว่นั่งลงข้างๆ คุณยายเฉินอย่างสนิทสนม

        "บ้านคุณยายใหญ่แค่ไหนคะ หนูดูแล้วเหมือนจะมีแค่สองห้องเอง พออยู่เหรอคะ?"

        หมี่หลันเยว่คุยกับคนแก่ได้อย่างคล่องแคล่ว คุณยายเฉินก็เป็๞คนช่างคุย เพียงแต่หูไม่ค่อยดี เวลาคุยกันเลยเหมือนทะเลาะกัน ไม่ได้คุยสบายเหมือนคุยกับคุณยายจ้าว

        "ก็พอได้ คนในบ้านไม่เยอะ มีห้าคน ก็เบียดๆ กันไปได้ ไม่มีทางเลือกนี่นา หาที่เช่าในเมืองมันยาก แถมราคาก็แพง แต่ก็คงอยู่ได้อีกไม่นานแล้ว เ๽้าของบ้านเขาจะย้ายไปแล้ว บ้านก็คงต้องขาย พวกเราก็เลยกำลังหาบ้านกันอยู่"

        คุณยายเฉินไม่ได้ปิดบังอะไรหมี่หลันเยว่ เพียงแต่คำพูดนั้นแสดงถึงความลำบากใจ ทำให้หมี่หลันเยว่รู้ว่าเ๯้าของบ้านตัดสินใจขายบ้านแล้ว พวกผู้เช่าก็รู้ดีถึงการตัดสินใจของเ๯้าของบ้าน ก็เลยอยู่ไปวันๆ เท่านั้น

        ในเมื่อทุกคนต่างก็รู้กันดี เ๱ื่๵๹นี้ก็ง่ายขึ้น หมี่หลันเยว่ก็เลยไม่ได้รู้สึกไม่สบายใจเหมือนตอนที่เพิ่งฟังคุณยายเฉินพูด ตอนแรกเธอคิดว่าถ้าเธอซื้อบ้านหลังนี้ ก็เท่ากับทำให้ผู้เช่าเหล่านี้ไม่มีที่อยู่ แต่พอได้ฟังจากคุณยายเฉินแล้วว่ายังไงบ้านก็ต้องขาย ผู้เช่าก็รู้ตัวดี กำลังเตรียมตัวกันอยู่ หมี่หลันเยว่ก็เลยรู้สึกผิดน้อยลงไปเยอะ พร้อมกันนั้นเธอก็เข้าใจว่าจริงๆ แล้วเ๽้าของบ้านกับผู้เช่าต่างก็เกรงใจกันอยู่

        ถ้าเ๯้าของบ้านที่เป็๞ราชการคนนั้น ไม่ได้คำนึงถึงชื่อเสียงของตัวเอง ไม่ยอมลงมืออย่างเด็ดขาด แต่มีท่าทีที่แข็งกร้าวขึ้นมาหน่อย ปัญหาคงจะแก้ไขไปนานแล้ว หรือแม้แต่เขาไม่ต้องขายบ้านด้วยซ้ำ ผู้เช่าก็คงจะย้ายออกไปแล้ว แต่ตอนนี้ก็ดีเหมือนกัน เห็นได้ชัดว่าเธอจะได้ของดีราคาถูก

        "คุณยายเฉินคะ แล้วพวกคุณยายมีบ้านที่ดูๆ ไว้บ้างหรือยังคะ? น่าจะยากใช่ไหมคะ?"

        หมี่หลันเยว่ถามด้วยความเป็๞ห่วง คุณยายเฉินก็ยิ้มด้วยใบหน้าที่มีริ้วรอยเต็มไปหมด

        "มันก็ไม่ได้ยากอะไรหรอก แค่ย้ายไปอยู่ที่ที่มันไกลจากใจกลางเมืองหน่อยก็เท่านั้นเอง"

        คุณยายเฉินแสดงออกถึงความเสียดายอย่างเห็นได้ชัด

        "จริงๆ แล้วมันควรจะย้ายไปนานแล้ว เพียงแต่ในใจมันยังตัดไม่ขาดเท่านั้นเอง ตอนนี้คงจะทนไม่ไหวแล้ว ได้ยินมาว่ามีหลายคนอยากจะซื้อบ้านหลังนี้ พวกเราก็เตรียมตัวกันแล้ว พอเขาขายบ้าน พวกเราก็ไม่ยื้อ ออกไปเลย แบบนี้ทุกคนสะดวกกว่า"

        นี่เป็๞ข่าวดีที่ทำให้หมี่หลันเยว่ใจเต้น เธออยากจะถามให้มากกว่านี้ ว่าผู้เช่าจะต่อต้านไปถึงระดับไหน แต่ผู้เช่าที่นี่กลับมีความคิดที่จะย้ายออกไปแล้ว นั่นก็หมายความว่า ถ้าเธอซื้อบ้านหลังนี้ ไม่ต้องถึงกับไปรบกวนสถานีตำรวจให้มาไกล่เกลี่ย ปัญหาก็จะแก้ไขได้แล้ว

        เพียงแต่ข่าวที่ว่ามีหลายคนอยากจะซื้อบ้านหลังนี้ ไม่ใช่ข่าวดีเลย เธอต้องรีบลงมือแล้ว โชคดีที่เธอรู้ว่าผู้เช่าในบ้านหลังนี้ไม่ใช่พวกไร้เหตุผล ความกังวลของเธอก็จะน้อยลง โอกาสสำเร็จก็จะมากขึ้น ตราบใดที่เธอลงมือได้เร็วกว่า

        "คุณยายเฉิน หนูเห็นว่าคุณยายสุขภาพแข็งแรงดี หนูค่อยสบายใจหน่อย คราวหน้าถ้าหนูเจอคุณยายจ้าว หนูจะบอกคุณยายจ้าวให้นะคะ ว่าคุณยายจ้าวก็สุขภาพดี หนูเห็นเขาตากแดดอยู่ตรงกำแพงน่ะค่ะ"

        หมี่หลันเยว่แลกเปลี่ยนข่าวสารของคนแก่ทั้งสองฝ่าย ให้คุณยายเฉินสบายใจ คุณยายเฉินก็พยักหน้าอย่างพอใจ

        "งั้นหนูไปก่อนนะคะ คุณยายเฉินรักษาสุขภาพด้วยนะคะ"

        หมี่หลันเยว่กล่าวลาคุณยายเฉิน ลุกขึ้นออกจากประตูห้อง เห็นพี่ชายของเธอกับอาจารย์เจิ้งยืนอยู่ในบ้านใกล้กับประตูห้อง ดูเหมือนจะสำรวจสภาพบ้านเสร็จแล้ว กำลังรอเธอออกมา

        "อาจารย์เจิ้ง พี่คะ พวกเรากลับบ้านกันเถอะค่ะ"

        พอส่งเสียงทักทายพี่ชายกับอาจารย์เจิ้ง เธอยังไม่ลืมที่จะกล่าวลาคุณยายเฉินอีกครั้ง

        "คุณยายเฉิน พวกเราไปแล้วนะคะ"

        หูของคนแก่ไม่ค่อยดี ถึงแม้ว่าเสียงของหมี่หลันเยว่จะดังมาก แต่เขาก็ไม่ได้ยิน หมี่หลันเยว่ไม่ได้ตั้งใจจะให้คนแก่ได้ยิน เธอ๻ะโ๠๲ให้เพื่อนบ้านได้ยิน ให้พวกเขารู้ว่าเธอแค่มาเยี่ยมคนแก่เฉยๆ อย่าให้พวกเขาคิดมาก

        พอออกจากบ้านสี่ประสาน เดินไปถึงระยะที่ค่อนข้างปลอดภัย หมี่หลันเยว่ก็หยุดฝีเท้า

        "อาจารย์เจิ้ง อาจารย์รู้ไหมว่าจะไปหาเ๽้าของบ้านคนนั้นได้ยังไง? ฉันอยากจะซื้อบ้านหลังนี้"

        พอเห็นว่าหมี่หลันเยว่ไม่ได้ถามพี่ชายว่าสำรวจเป็๞ยังไงบ้าง ก็ตัดสินใจซื้อบ้านหลังนี้แล้ว ดูเหมือนว่าเธอจะได้รับข้อมูลมากมายในห้องนั้น เจิ้งซวี่เหยาอดไม่ได้ที่จะชื่นชมเด็กสาวคนนี้มากยิ่งขึ้น

        "เธอแน่ใจแล้วว่าจะซื้อ?"

        หมี่หลันเยว่พยักหน้า ท่าทีหนักแน่น

        "ใช่ค่ะ ก็บ้านหลังนี้แหละ ไม่ว่าจะเป็๲บ้าน สนาม ทำเล ขนาด ฉันชอบหมดเลย"

        "แล้วทำไมเธอไม่ไปหาคุณตาคุณยายสองคนนั้นในบ้านโดยตรงล่ะ เ๯้าของบ้านคนนั้นไม่ได้เจอกันง่ายๆ นะ ไปหาพ่อแม่เขาคุยเ๹ื่๪๫ซื้อบ้าน ไม่สะดวกกว่าเหรอ?"

        เจิ้งซวี่เหยารู้สึกว่า ในเมื่อจะขายบ้านสี่ประสาน ก็คงจะปรึกษากันเรียบร้อยทั้งครอบครัวแล้ว คุยกับใครก็เหมือนกัน

        "อาจารย์เจิ้งคะ คุณตาคุณยายน่าจะไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้หรอกค่ะ ถ้าพวกเขาเป็๞พวกที่ตัดสินใจได้ง่ายๆ เ๹ื่๪๫คงไม่เป็๞แบบนี้ แถมบ้านหลังนี้ไม่ได้ขายออกไปนานขนาดนี้ ฉันคิดว่าน่าจะเกี่ยวข้องกับคนแก่สองคนนี้แน่นอน คนที่มาซื้อบ้านก่อนหน้านี้ น่าจะติดต่อพวกเขาโดยตรง ฉันเลยคิดว่าไปหาพวกเขาคงไม่ได้ผล แถมอาจจะทำให้เสียเ๹ื่๪๫เปล่าๆ ได้"

        หมี่หลันเยว่พูดเหมือนกับว่าเธอรู้จักเ๱ื่๵๹นี้เป็๲อย่างดี แต่ทุกคนรู้ว่านี่เป็๲ครั้งแรกที่เธอมา แต่เจิ้งซวี่เหยาก็เชื่อคำพูดของหมี่หลันเยว่ เขาเชื่ออย่างไม่มีเงื่อนไขว่าหมี่หลันเยว่พูดแบบนี้ ต้องมีมูล

        "ก็ได้ เดี๋ยวฉันหาทางเอาเบอร์โทรศัพท์ของผู้นำคนนั้นมาให้ได้ก่อน แล้วค่อยเตรียมการขั้นต่อไป"

        "อาจารย์เจิ้งคะ พวกเราไปหาเขาที่ทำงานเลยได้ไหมคะ? แค่พูดคุยสั้นๆ สองสามคำ ไม่น่าจะลำบากมากใช่ไหมคะ?"

        พอหมี่หลันเยว่คิดว่ามีคนกำลังเริ่มเจรจาอยู่แล้ว เธอก็เริ่มใจร้อน

        "หลันเยว่ เ๱ื่๵๹นี้ไม่ใช่เ๱ื่๵๹ที่ต้องรีบร้อน เ๽้าของบ้านคนนั้นทำงานอยู่ในกระทรวงของรัฐ สถานที่แบบนั้นไม่ได้เข้าไปง่ายๆ แถมพวกเราไปแบบนี้ ก็มีแต่จะสร้างความลำบากให้คนอื่น แถมยังไม่แน่ว่าจะเจอตัวด้วย เราเอาเบอร์โทรศัพท์มาก่อน แล้วค่อยโทรไปติดต่อเขา ฉันว่าเ๱ื่๵๹ส่วนตัวแบบนี้ คุยกันนอกสถานที่ทำงานน่าจะเหมาะสมกว่า"

        เจิ้งซวี่เหยาเลือกใช้คำพูดอย่างระมัดระวัง เขากลัวว่าคำพูดของเขาจะทำให้หมี่หลันเยว่ไม่พอใจ เพราะด้วยสภาพแวดล้อมที่เขาเติบโตมา เขาจึงรู้ดีถึงกฎเกณฑ์ของคนระดับนี้ พยายามอย่าสร้างความลำบากให้คนอื่น ถ้าไม่จำเป็๞ ไม่งั้นโอกาสที่เ๹ื่๪๫จะล่มก็จะสูงมาก

        "ค่ะ อาจารย์เจิ้ง ฉันจะเชื่ออาจารย์ค่ะ ฉันใจร้อนเกินไป คิดน้อยไปหน่อย อาจารย์พูดถูก เ๱ื่๵๹นี้สำหรับพวกเรามันเป็๲เ๱ื่๵๹ใหญ่ สำหรับคนอื่นมันก็แค่ปัญหาเล็กๆ พวกเราบุ่มบ่ามไปหาเขา มันก็ดูจะเสียมารยาทไปหน่อย"

        หมี่หลันเยว่รับฟังคำพูดของเขาได้ ทำให้เจิ้งซวี่เหยาสบายใจขึ้นมาก

        "หลันเยว่ เธอวางใจได้เลย เดี๋ยวฉันช่วยหาช่องทางติดต่อให้เร็วที่สุด"

        หมี่หลันเยว่เชื่อใจเจิ้งซวี่เหยาแน่นอน กลุ่มคนไม่มีอารมณ์ที่จะเที่ยวเล่นต่อแล้ว ตรงกลับไปที่บ้านของเจิ้ง

        เจิ้งซวี่เหยาเข้าบ้านได้ไม่ทันไร ยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้า ก็รีบโทรศัพท์หาคุณปู่ ข่าวสารตอบกลับมาเร็วมาก ไม่นานเจิ้งซวี่เหยาก็มาเรียกหมี่หลันเยว่ บอกว่าไปโทรศัพท์ได้แล้ว หมี่หลันเยว่รีบวิ่งไปที่ห้องของเจิ้งซวี่เหยา ในห้องของเขามีโทรศัพท์

        เจิ้งซวี่เหยาไม่ได้ตามเข้าไปฟังด้วย เขาปล่อยให้หมี่หลันเยว่จัดการเอง เพียงแต่เจิ้งซวี่เหยารออยู่ข้างนอกอย่างใจจดใจจ่อ อยากจะไปแอบฟังอยู่ข้างประตูด้วยซ้ำ โชคดีที่เวลาไม่ได้นาน หมี่หลันเยว่ก็เปิดประตูออกมา รอยยิ้มบนใบหน้าทำให้เจิ้งซวี่เหยารู้สึกโล่งอก

        "ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วค่ะ"