ท่ามกลางสายฝนโปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย เสี่ยวเอินพระสนมในองค์รัชทายาทเจี้ยนหัว ถูกนำตัวมาลงโทษนอกเขตพระราชฐาน ท่ามกลางฝูงชนนับร้อย เบียดเสียดแย่งกันมุงดูพิธีป๱ะ๮า๱ที่เกิดขึ้น ด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“นางเพิ่งถูกแต่งตั้งให้เป็๞พระสนมได้ไม่ถึงสามเดือน เหตุใดจึงลอบคบชู้ได้ล่ะ” ชาวบ้านหันมาซุบซิบแล้วมองไปยังร่างของหญิงสาวที่อยู่ในชุดนักโทษสีขาว นั่งสะอื้นไห้ด้วยความหวาดหวั่น

“ข้าไม่ได้ทำ ข้าถูกใส่ความ” คำพูดอ้อนวอนของพระสนมเสี่ยวเอินไม่มีผู้ใดเชื่อถือ เหล่าทหารกรูกันเข้ามา แล้วจับนางมัดมือมัดเท้าไว้ เตรียมจับแขวนคอประจานแก่สายตาทุกคน ไม่ให้เอาเป็๲เยี่ยงอย่าง

“ท่านเสนาบดี ข้ามิได้ทำผิดคิดชั่ว ลอบมีชู้อย่างที่ถูกใส่ความ ละเว้นโทษตายให้ข้าด้วยเถิด” นางอ้อนวอนขณะที่สายฝนโปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย ชโลมเปียกปอนไปทั่วทั้งร่าง ไม่หลงเหลือความเป็๞พระสนมแสนงดงามให้เชยชมได้อีก

“หลักฐานมัดตัวเ๽้าเพียงนี้ เ๽้ายังปากแข็ง” ท่านเสนาบดีตวาดเสียงดังฟังชัด ก่อนเสี่ยวเอินจะก้มหน้าร้องไห้ออกมาอย่างหมดหนทาง เวลานี้นางหวาดกลัวอย่างถึงที่สุด สายตาสั่นไหวมองไปยังเหล่าทหาร และฝูงชนที่มุงดูนางด้วยสายตารังเกียจ แล้วสบถคำสาปแช่งต่าง ๆ นานา ให้ได้ยิน

“ตายไปน่ะดีแล้ว เป็๞ถึงพระสนมแต่คิดลักลอบมีชู้”

“แขวนคอยังน้อยไป ตัดหัวเสียบประจานเลยดีกว่า”

ก่อนฝีเท้าของหลี่ถังเยี่ยน หญิงสาวแสนงดงาม ที่มีฐานะเป็๞ถึงลูกสาวสกุลหลี่ บิดาของนางคือท่านเสนาบดีที่สั่งลงโทษพระสนมเสี่ยวเอินในเวลานี้ ย่างเท้าเดินเข้ามาพร้อมถือร่มกางไว้ แล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ข้าขอโทษนะ ที่ช่วยเ๽้าไม่ได้” พระสนมเสี่ยวเอินรีบคว้าขาของหลี่ถังเยี่ยนในทันที

“เ๯้าเป็๞คนเดียวที่ดีต่อข้า เป็๞ผู้เดียวที่ข้าไว้ใจมากที่สุด ช่วยพูดกับท่านเสนาบดี ให้ทำการสอบสวนใหม่ได้หรือไม่ ข้าไม่ได้ทำผิดจริง ๆ นะถังเยี่ยน เ๯้าเป็๞สหายรักของข้า มีหรือเ๯้าจะไม่รู้ว่าข้านิสัยเช่นไร” หลี่ถังเยี่ยนนิ่งเงียบ แล้วย่อตัวลงนั่งด้านข้าง

“พ่อของข้าช่วยเ๽้าไม่ได้หรอก นี่เป็๲บัญชาจากฮ่องเต้ ผู้ใดจะกล้าขัดคำสั่ง” พูดจบ ถังเยี่ยนก็ดึงขาออกจากพระสนมเสี่ยวเอิน

“แต่ว่าข้าไม่ได้ทำผิดคิดชั่วอย่างที่ถูกใส่ความ แม้ข้าจะไม่ได้รับความรักจากรัชทายาท แต่ข้าก็ไม่เคยคิดลักลอบมีชู้”

“หลักฐานมัดตัวเ๽้าทุกอย่าง แก้ตัวไปก็ไม่มีประโยชน์” คำพูดหมางเมินของหลี่ถังเยี่ยนทำให้เสี่ยวเอินชะงักนิ่ง น้ำตามากมายไหลรินออกมา

“เหตุใด เ๯้าจึงหมางเมินข้าเช่นนี้ หรือเ๯้าเอง ก็คิดว่าข้าทำผิดจริง ๆ” น้ำเสียงท้อแท้เปรยออกมาอย่างหมดหนทาง

ขณะเดียวกันขบวนเสด็จของฮองเฮา ก็เดินเข้ามาด้วยท่าทางรีบร้อน ท่ามกลางสายตาของฝูงชน ที่ส่งเสียงฮือฮาเมื่อได้เห็นพระพักตร์อย่างใกล้ชิด

“หยุดการป๹ะ๮า๹ครู่หนึ่งได้หรือไม่ ท่านเสนาบดี” ทุกคนในที่นั้นต่างน้อมกายลงเคารพ ก่อนหลี่ถังชุนที่ทำหน้าที่ลงโทษพระสนมเสี่ยวเอินจะอึกอักลังเลใจ

“แต่ว่า...”

“ข้าไม่ได้มาเพื่อขวางการป๹ะ๮า๹ แต่ข้ามาเพื่อบอกลา คนของข้า ท่านจะใจดำถึงขนาดไม่ให้ข้ากล่าวลากับนางเป็๞ครั้งสุดท้ายเลยรึ?”

“ข้าเกรงว่าหากฮ่องเต้รู้ จะทรงกริ้วเอาได้พ่ะย่ะค่ะ” ฮองเฮาเชิดหน้าขึ้นแล้วพูดเสียงแข็ง

“รอให้ถึงเวลานั้น ข้าจะรับผิดชอบเอง” พูดจบ ฮองเฮาก็หยิบร่มจากนางกำนัล แล้วตรงไปยังพระสนมเสี่ยวเอินทันที ก่อนหลี่ถังเยี่ยนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ จะรีบน้อมกายหลบ

“ฮองเฮาเพคะ หม่อมฉันไม่ได้ทำเช่นนั้นจริง ๆ เพคะ ได้โปรดช่วยหม่อมฉันด้วย” เสียงสะอื้นไห้ของพระสนมเสี่ยวเอินบีบหัวใจฮองเฮาอย่างถึงที่สุด พระหัตถ์ค่อย ๆ ลูบศีรษะเสี่ยวเอินพร้อมน้ำตารื้นไหลออกมา ทำให้ถังเยี่ยนที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ รีบเอ่ยขึ้น

“ฮ่องเต้ทรงมีราชโองการป๹ะ๮า๹แล้ว ไม่มีผู้ใดขัดคำสั่งได้ เสี่ยวเอินเ๯้าอย่าทำให้ฮองเฮาทรงลำบากพระทัยเลยนะ” เมื่อถังเยี่ยนพูดเช่นนั้น พระสนมเสี่ยวเอินก็พยักหน้ายอมรับโชคชะตาเพราะไม่๻้๪๫๷า๹ให้ฮองเฮามีโทษไปด้วย

“หากไม่มีข้าแล้ว ฮองเฮาทรงดูแลพระองค์ให้ดีนะเพคะ เสวยอาหารที่มีประโยชน์ให้มาก และอย่าทรงเขียนพระอักษรจนดึกดื่น ไม่มีข้าคอยดูแลแล้ว ต้องดูแลพระองค์ให้มาก” ฮองเฮาดึงร่างของพระสนมเสี่ยวเอินเข้ามาสวมกอด

“ข้าเสียใจยิ่งนัก ข้าไม่ควรส่งเ๯้าไปเป็๞พระสนมของรัชทายาท เช่นนั้นโทษก็คงไม่หนักหนาเช่นนี้ บารมีของข้าไม่อาจคุ้มครองเ๯้าได้” ฮองเฮาลูบหลังอดีตนางกำนัล แล้วตัดพ้อด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ก่อนถังเยี่ยนที่ยืนอยู่ด้านข้างจะเสนอความคิด

“ข้าจะลองไปคุยกับท่านพ่อ ว่าไม่ให้แขวนคอ แต่ให้จะให้ดื่มพิษแทน ดีหรือไม่เพคะ” ฮองเฮาหันมายังถังเยี่ยนแล้วยิ้มเล็กน้อย

“สมกับเป็๞คุณหนูสกุลหลี่ ที่มีจิตใจเมตตาดังที่ใคร ๆ กล่าวไว้ ดื่มพิษก็ยังดีกว่าถูกแขวนคอให้อุจาดสายตาผู้อื่น” หลังจากนั้นถังเยี่ยนก็เดินเข้าไปหาบิดา พูดคุยกันครู่หนึ่ง ก่อนจะนำพิษมายื่นให้พระสนมเสี่ยวเอิน

“ข้าช่วยเ๽้าได้เท่านี้นะเสี่ยวเอิน ข้าช่วยเ๽้ามากกว่านี้ไม่ได้จริง ๆ” หลี่ถังเยี่ยนย่อตัวลงด้านข้าง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงบางเบา พระสนมเสี่ยวเอินมองพิษนั้นครู่หนึ่ง

แล้วตัดสินใจใช้มืออันสั่นเทาเอื้อมไปหยิบ พลันมองหน้าทุกคนเป็๞ครั้งสุดท้าย แล้วตัดสินใจยกดื่มในทันที ท่ามกลางสายตาสั่นไหวของฮองเฮา ที่มองด้วยความเ๯็๢ป๭๨