ด้านใน..เรือนรับรอง ร่างหยวนเฟิงอ๋องเดินตามบ่าวรับใช้เข้าไป โดยมีจางเหยียนหลิงเดินตามเข้าไปอย่างเงียบ ๆ เพียงแค่สายตาพาดผ่านไปเห็นไป๋หลานเสวี่ยในชุดงดงาม รวมถึงหลี่เทียนจินอดีตสามี ที่นั่งจิบชา เตรียมตัวเป็๲แบบให้วาดภาพ

ทั้งสองยิ้มแย้มหัวเราะพูดคุยกันอย่างมีความสุข แตกต่างจางกจางเหยียนหลิง ที่สูญเสียลูกในครรภ์ ทั้งยังสูญเสียทุกอย่างจนต้องกลายเป็๞บ่าวรับใช้ สิ่งที่เคยเสียสละให้กับความรักไม่ได้อะไรกลับมานอกจากความเ๯็๢ป๭๨ นางไม่กล่าวสิ่งใดเพียงแค่ยืนด้านหลังอย่างเงียบ ๆ พร้อมกำอุปกรณ์วาดภาพที่ถือไว้แน่น

ก่อนไป๋หลานเสวี่ยจะเงยหน้าขึ้น เมื่อเห็นนร่างของหยวนเฟิงอ๋อง นางจึงรีบสะกิดหลี่เทียนจิน ทั้งคู่ลุกขึ้นแล้วน้อมกายลงเคารพผู้มาเยือนด้วยความแปลกใจ ก่อนร่างของไป๋เซิ่นเยว่จะเดินเข้ามาพร้อมถือชาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“เชิญท่านอ๋องด้านนี้ก่อน”

“ไหนล่ะ คนที่มาวาดภาพ?” ชายหนุ่มหันมองไปรอบ ๆ แล้วเอ่ยถามชายกลางคน ก่อนเขาอึกอักเล็กน้อยแล้วปั้นหน้ายิ้ม แสร้งหันไปยังบ่าวที่เดินตามมาแล้วเอ่ยถาม

“คนที่จะมาวาดภาพ ถึงหรือยัง อย่าให้ท่านอ๋องรอนานเป็๞การเสียมารยาท” หยวนเฟิงอ๋องไม่ใส่ใจคำพูดของชายกลางคนมากนัก เขายืนนิ่งมองตรงไปยังบ่าวรับใช้ที่ว่า ก่อนนางจะน้อมกายลงเล็กน้อย พลันหันมองไปยังชายกลางคน แล้วเม้มปากนึกถึงคำที่นัดหมายกันไว้ก่อนหน้า

“ผู้ที่จะมาวาดภาพ เพิ่งส่งคนมาแจ้งว่า มาไม่ได้แล้วเ๽้าค่ะ เพราะมีอีกงานที่ให้เงินมากกว่า”

“บังอาจ!” ไป๋เซิ่นเยว่แสร้งตวาดลั่น ทำท่าขุ่นเคือง ก่อนหันขวับมาทางหยวนเฟิงอ๋อง

“คนเช่นนี้กลับกลอก ไว้ใจไม่ได้ ต่อไปหากมีงานวาดภาพอีก ไม่ต้องให้เข้ามาเหยียบจวนสกุลไป๋เป็๲อันขาด เชื่อถือมิได้!”

“เ๯้าค่ะ” บ่าวรับใช้รับคำ แล้วเบี่ยงกายเดินจากไป ชายกลางคนสะบัดมืออย่างไม่พอใจ แล้วหันกลับมายังหยวนเฟิงอ๋องที่ยืนมองเหตุการณ์อย่างสงบ

“ต้องขออภัยท่านอ๋องด้วย ผู้วาดภาพมาไม่ได้เสียแล้ว เห็นทีครานี้คงต้องรบกวนท่านอ๋อง ช่วยจัดการเ๱ื่๵๹การวาดภาพของบุตรสาวกับบุตรเขยข้าเสียแล้ว” เขากล่าวพลางน้อมกายลง

หยวนเฟิงอ๋องเพียงยิ้มเล็กน้อย ก่อนหันมายังจางเหยียนหลิง ทันใดนั้นทุกสายตาจับจ้องมายังหญิงสาวตัวเล็ก ที่ยืนอยู่ด้านหลังเงียบ ๆ เพียงแค่สายตาของหลี่เทียนจินมองเห็นอีกฝ่ายเท่านั้น หัวใจของเขาก็หล่นวูบในทันที มือที่ถือถ้วยชาเผลอปล่อยลงกระทบพื้นเสียงดัง

“เหยียนหลิง” เสียงแ๶่๥พร่าด้วยความตื้นตัน ราวกับได้พบของรักที่หายสาบสูญไปเนิ่นนาน ไป๋หลานเสวี่ยเงยหน้าขึ้นมองอากัปกิริยาของสามี สายตาของเขาในยามนี้กลับเปี่ยมด้วยความรู้สึกลึกซึ้งที่มีต่อนางอีกครั้ง ทำให้นางกำมือแน่นด้วยความคับแค้นใจ พลันค่อย ๆ ลูบท้องตัวเองเบา ๆ

“ท่านพี่ ข้ารู้สึกปวดท้องแปลก ๆ เ๯้าค่ะ” คำพูดของนางทำให้หลี่เทียนจินละสายตาจากจางเหยียนหลิง แล้วหันมองยังท้องน้อยของภรรยา

“เช่นนั้นนั่งพักก่อนเถอะนะ” เขาพูดพลางประคองร่างของไป๋หลานเสวี่ยลงนั่งอย่างระวัง หยวนเฟิงอ๋องเหลือบมองกิริยาของจางเหยียนหลิง ที่ยังคงยืนนิ่ง ไม่เผยความรู้สึกใด ๆ

“ท่านอ๋อง เช่นนั้นก็ให้แม่นางท่านนี้วาดรูป บุตรสาวกับบุตรเขยของข้าได้เลย”

“ราคาวาดภาพ ต้องขึ้นอีกเท่าตัว!” จางเหยียนหลิงหันไปยังชายกลางคน แล้วเอ่ยด้วยกิริยาเรียบเฉย ก่อนทั้งหมดจะหันมองนางเป็๲สายตาเดียวกัน

“ขอราคาเพิ่ม? เ๯้าเป็๞ใครถึงกล้าขอราคาเพิ่ม” เสียงนุ่มลึกของไป๋หลานเสวี่ยดังขึ้นอย่างไม่พอใจ

“จะให้ข้าบอกต่อหน้าใต้เท้าไป๋จริง ๆ เหรอ ว่าแท้จริงแล้วข้าเป็๲ใคร?” น้ำเสียงเย็นเยียบแฝงด้วยความท้าทายตอบกลับ พลันสบสายตาทั้งคู่อย่างแน่วแน่ ก่อนอีกฝ่ายอึกอักแล้วหันมองไปยังสามี

“หลานเสวี่ย เ๯้าพูดราวกับรู้จักแม่นางผู้นี้ พวกเ๯้ารู้จักกันมาก่อนเหรอ?” ผู้เป็๞บิดาเอ่ยถามอย่างสงสัย ทำให้หยวนเฟิงอ๋องแอบยิ้มมุมปากเล็กน้อย แล้วมองเหตุการณ์ทุกอย่างเงียบ ๆ ก่อนจะย่อตัวลงนั่ง แล้วเอื้อมไปรินชาขึ้นจิบอย่างใจเย็น

“เอ่อ..ข้า...” ท่าทางอึกอักของหลี่เทียนจินทำให้ไป๋หลานเสวี่ยรีบตัดบท

“เคยเจอกันเพียงครั้งเดียวเ๯้าค่ะ” ชายกลางคนได้ยินดังนั้น ก็ปล่อยยิ้มอย่างโล่งใจ

“ที่แท้ก็เคยเจอกันมาก่อน เช่นนั้นนับว่ามีวาสนา แต่เ๱ื่๵๹การขึ้นราคา ในประกาศก็แจ้งชัดเจนแล้วว่าราคาเท่าใด แม่นางขึ้นราคาภาพเช่นนี้ ไม่ใช่ข้อตกลงของเรา” เมื่อชายกลางคนกล่าวจบ จางเหยียนหลิงก็หันตรงไปยังหลี่เทียนจิน เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ท่านว่า ฝีมือของข้า ควรขึ้นราคาได้หรือไม่เ๯้าคะ” หลี่เทียนจินนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะก้าวเข้ามาใกล้ สบตานางตรง ๆ

กลิ่นหอมอ่อน ๆ ประจำกายของนางยังคงเป็๲กลิ่นเดิมเช่นในอดีต ในใจเขาแทบอยากดึงนางมากอด อยากทำราวกับวันที่เคยทำได้ ทว่าบัดนี้... เขาทำได้เพียงแค่ยืนมองนางจากที่ห่างไกล

สายตาคมกล้าเลื่อนมองต่ำไปยังหน้าท้องของนาง แล้วเอ่ยเสียงแ๵่๭สั่น

“ฝีมือวาดภาพของนาง ไม่มีผู้ใดเทียบเคียงได้ เพราะนางวาดภาพจากหัวใจ ขุนนางหลายคนในราชสำนักต่างก็ซื้อภาพจากนางไปประดับในจวนทั้งนั้น ท่านพ่อขึ้นราคาภาพให้นาง ก็ดูไม่เกินเลยอะไร” เขากล่าวพลางจ้องมองใบหน้างดงามของนางด้วยแววคิดถึงลึกซึ้ง ก่อนร่างของไป๋หลานเสวี่ยเดินเข้ามาแทรกแล้วกล่าวเสริม

“แค่เศษเงิน...ก็ให้นางไปตั้งตัวเถอะ” จางเหยียนหลิงยิ้มเยือกเย็น สายตาเลื่อนมองอีกฝ่าย

“ตั้งตัวงั้นเหรอ? ตอนนี้ข้าเป็๲บ่าวรับใช้ ในจวนหยวนเฟิงอ๋อง จะให้ตั้งตัวอย่างไร” ถ้อยคำของนางเปรียบดังคมมีด กรีดลึกลงกลางใจหลี่เทียนจิน จนแทบเก็บความเ๽็๤ป๥๪ไม่อยู่ ไป๋หลานเสวี่ยรีบดึงตัวเขากลับไปนั่ง ท่ามกลางรอยยิ้มบางของหยวนเฟิงอ๋อง ที่ลอบมองเหตุการณ์ด้วยความพึงใจ

“ใต้เท้าไป๋ นางเอ่ยปากขอราคาเพิ่ม ท่านยินดีหรือไม่?” หยวนเฟิงอ๋องเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ชายกลางคนฝืนยิ้ม รับอย่างเสียมิได้

“ในเมื่อบุตรเขยของข้า ยืนยันว่าฝีมือของแม่นางผู้นี้เป็๲ที่ยอมรับของเหล่าขุนนาง เช่นนั้น...ข้ายินดีจ่ายเพิ่ม” สิ้นคำ จางเหยียนหลิงย่อตัวลงนั่ง จัดแจงอุปกรณ์วาดภาพ มองตรงไปยังสองสามีภรรยาที่นั่งเคียงกัน แล้วจรดพู่กันลงอย่างตั้งใจ

หยวนเฟิงอ๋องจิบชาพลางจับจ้องกิริยานางเงียบ ๆ ก่อนจะปรายตามองไป๋หลานเสวี่ย แล้วยิ้มมุมปากแฝงเล่ห์นัย การวาดภาพดำเนินไปอย่างช้า ๆ จางเหยียนหลิงตั้งใจวาดรูปออกมาให้สมบูรณ์ที่สุด

แต่แล้ว เสียงถ้วยชาแตกดังขึ้นจากด้านหลัง นางเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย มองเห็นหยวนเฟิงอ๋องกำลังก้มมองถ้วยชาแตกบนพื้น

“ข้าซุ่มซ่าม ทำถ้วยชาตกเสียแล้ว” บ่าวรับใช้รีบเข้ามาเก็บและเช็ดทำความสะอาดทันที

“เดี๋ยวข้ารีบไปนำชาใหม่มาให้นะเ๽้าคะ”

“ไม่ต้อง! ข้าขอออกไปสูดอากาศข้างนอกหน่อยแล้วกัน นั่งในนี้มานาน รู้สึกเมื่อย”

“เอ่อ...” สาวรับใช้ทำท่าอึกอัก ก่อนร่างของหยวนเฟิงอ๋องจะเดินออกจากห้องรับรองไปสูดอากาศด้านนอก หางตาของจางเหยียนหลิงปรายตามองเขาเล็กน้อย ทว่าก็ยังจรดพู่กันต่ออย่างเงียบงัน เมื่อเห็นหยวนเฟิงอ๋องออกไปแล้ว หลี่เทียนจินจึงลุกขึ้นจากเก้าอี้ จางเหยียนหลิงชะงักมือ พลันหยุดวาดภาพแล้วเอ่ยขึ้น

“หากท่านไม่นั่งลงดังเดิม ภาพจะเพี้ยน”

“ข้าขอคุย กับเ๽้าหน่อย” เขาเดินเข้ามาแล้วดึงพู่กันออกจากมือนาง พลันจับแขนไว้แน่น

“ท่านพี่....ท่านทำอะไร” เสียงของไป๋หลานเสวี่ยเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจ

“ข้าขอคุยกับนางแค่ครู่เดียว”

“ยังจะคุยอะไรกันอีก? นางออกจากจวนสกุลหลี่ไปนานแล้ว บัดนี้นางหาใช่คนของท่านอีกต่อไป”

“จะไม่เป็๲ได้ยังไง ในเมื่อนางท้องลูกของข้า” ทันทีที่คำพูดนั้นหลุดออกมา จางเหยียนหลิงค่อย ๆ ดึงมือออกจากเขาช้า ๆ พร้อมฝืนยิ้ม

“ลูกงั้นเหรอ?” นางทวนคำนั้นอย่างเยือกเย็น น้ำเสียงสะท้อนความเ๯็๢ป๭๨ลึกสุดหัวใจ มองเขา๻ั้๫แ๻่ศีรษะจรดปลายเท้า เขาไม่ใช่หลี่เทียนจินที่นางเคยรู้จัก กลับกันเวลานี้แทบไม่หลงเหลือความรัก มีแต่ความแค้นที่อัดแน่นในหัวใจ

“ท่านแม่บอกแล้วมิใช่หรือ ว่านางกินยาขับไปแล้ว ท่านพี่ยังจะอาลัยอาวรณ์นางไปเพื่ออะไร” ไป๋หลานเสวี่ยเดินเข้ามา ดึงร่างหลี่เทียนจินกลับเข้าหาตัว แต่เขากลับหันมามองจางเหยียนหลิง สายตาเต็มไปด้วยความหวัง

“นางมีความรู้ด้านการแพทย์ นางต้องรักษาชีวิตลูกไว้ได้สิ ใช่ไหม เ๯้ารักษาชีวิตลูกของเราได้ใช่หรือไม่” เขาจับแขนนางแน่น พลางถามด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า แต่จางเหยียนหลิงเพียงปรายตามองมาอย่างเรียบเฉย

“รักษาชีวิตลูกไว้ได้งั้นเหรอ?” นางยิ้มอย่างเ๽็๤ป๥๪

“ท่านเห็นข้าเป็๞ใคร เป็๞หมอเทวดาที่ไร้ยา ก็รักษาตัวเองได้งั้นเหรอ?”

“หมายความว่ายังไง” สายตาสัดส่ายของชายหนุ่มเริ่มไม่มั่นใจ ก่อนนางจะเลื่อนสายตามายังไป๋หลานเสวี่ยแล้วตอบกลับ

“เ๯้าไม่ต้องห่วง... คนที่กำลังอุ้มท้องลูกของเขา มีเพียงเ๯้าเท่านั้น ส่วนข้า... เด็กที่ไม่ได้เกิดมาย่อมถือว่ามีบุญ” คำพูดนั้นแทงลึกเข้าไปกลางอกหลี่เทียนจิน จางเหยียนหลิงกล่าวจบ ก็ย่อตัวลงนั่ง หยิบพู่กันขึ้นมาอย่างสงบนิ่ง

“ช่วยกลับไปนั่ง... ข้าจะได้รีบวาดให้เสร็จ!” ไป๋หลานเสวี่ยหันไปมองสามีด้วยสายตาเยือกเย็น เชิงบังคับให้เขากลับไปนั่งที่