“คุณรู้จักฉันหรือคะ?” เนี่ยเซิงเสี่ยวรู้สึกแปลกใจมาก ศาสตราจารย์ที่หลายคนต่างนับถือรู้จักชื่อของเธอ เธอแปลกใจจนสามารถใช้คำว่าเสียวสันหลังวาบแทนได้เลย
โดยเฉพาะหลังจากถามไปแล้วศาสตราจารย์หยางก็หัวเราะออกมา “อ่อ ไม่รู้จักหรอก ฮ่าๆๆ ฉันแค่ได้ยินชื่อจนคุ้นหูน่ะ แค่คุ้นหูเท่านั้น”
พอได้ยินอีกฝ่ายอธิบายแบบนี้ หลังของเนี่ยเซิงเสี่ยวก็ยิ่งเย็นขึ้นไปอีก เพราะยิ่งหลังจากที่อีกฝ่ายได้ยินชื่อเธอแล้วยังจ้องมองเธอเป็พิเศษอีก
เนี่ยเซิงเสี่ยวพยายามคุ้ยสมองอย่างหนัก หลายปีมานี้เธอไปติดเงินใครแล้วไม่ได้คืนหรือเปล่า
“คุณเนี่ยคิดว่างานแฟชั่นโชว์ในคืนนี้เป็อย่างไรบ้าง?” ในตอนนี้เองที่ศาสตราจารย์หยางดึงสายตาสำรวจของตัวเองกลับไป
เนี่ยเซิงเสี่ยวถอนหายใจ ก่อนจะเหลือบตาไปมองนางแบบที่เดินตามจังหวะเพลงอยู่บนเวที เธอพยักหน้าพูดชื่นชมออกไปจากใจจริง “ของพวกนี้ฉันได้เห็นมันน้อยมาก แต่วันนี้ไม่ว่าจะเป็เสื้อผ้าหรือกิจกรรมล้วนทำออกมาอย่างละเอียดจนมองเห็นถึงความพยายามของคนที่ทำ”
เนี่ยเซิงเสี่ยวถูกศาตราจารย์หยางลากเข้าไปดูงานใกล้ๆ จากนั้นก็ได้ยินเธอเอ่ยปากถาม “คุณเนี่ยรู้ไหมว่าคนที่สร้างมันขึ้นมาคือใคร?”
“คุณจ้าวหยวนฟางค่ะ”
“คุณเนี่ยจะเป็คู่ควงของคุณจ้าวใช่ไหม?”
ถึงแม้การที่เข้ามาดูแฟชั่นชันโชว์ใกล้ๆ จะถูกบรรยากาศบนเวทีดึงดูดได้ง่าย แต่เนี่ยเซิงเสี่ยวก็ยังสามารถดึงสายตากลับมาจากเวทีก่อนจะหันไปมองผู้หญิงตรงหน้าด้วยความแปลกใจได้ เหมือนเธอจะรู้เยอะเกินไปหน่อยนะ
ในตอนที่กำลังจะเอ่ยปากพูด จู่ๆ ก็มีเสียงกรีดร้องดังขึ้น ก่อนที่ตรงหน้าของเนี่ยเซิงเสี่ยวจะมีเงาทาบทับเข้ามา ร่างของนางแบบบนเวทีกำลังล้มลงมาทางพวกเธอ!
เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น พวกผู้ชมที่ยืนอยู่ด้านล่างเวทีจึงแทบไม่ต่างอะไรกับเบาะรองมนุษย์ เวทีรูปตัวทีจะพูดว่ามันสูงก็สูง แต่จะพูดว่ามันต่ำมันก็ไม่ได้ต่ำขนาดนั้น เป็ความสูงขนาดเท่าตัวคนปกติ แต่ถ้าเป็นางแบบที่ใส่รองเท้าส้นสูงที่สูงมากร่วงลงมาก็เป็อีกเื่หนึ่ง
เนี่ยเซิงเสี่ยวพุ่งเข้าไปทางศาสตราจารย์หยางทันทีโดยไม่คิด เธอเองก็คิดว่าตัวเองอาจจะบ้าไปแล้ว แต่ว่าศาตราจารย์คนนี้ดูแล้วไม่เหมือนคนธรรมดา แถมการปกป้องคนสูงอายุที่อ่อนแอกว่าก็เป็เื่ที่สมควรแล้ว
ในตอนที่เนี่ยเซิงเสี่ยวได้สติกลับมาจากการเป็คนดียอดคุณธรรม เธอก็เห็นเหยียนจิ่งจื้อยืนอยู่ตรงหน้าเธอด้วยสีหน้าโกรธขึง ศาสตราจารย์หยางที่ทำหน้าร้อนรน และก็กลุ่มคนกลุ่มใหญ่
เธอก้มลงมองตัวเองถึงพบว่าเธอเจ็บบริเวณท้อง ที่แท้รองเท้าส้นสูงของนางแบบก็เหยียบมาตรง่ล่างของตัวเธอ เป็การเหยียบที่รุนแรง
เนี่ยเซิงเสี่ยวกุมที่บริเวณท้องของตัวเองก่อนจะมองไปที่เหยียนจิ่งจื้ออย่างเด็กกระทำความผิด ขอโทษนะ มาร่วมงานเลี้ยงเพียงครั้งเดียวก็ทำชุดราตรีขาดไปหลายตัวเลย
ในตอนที่เหยียนจิ่งจื้อจะเดินเข้าไปหา เขาคิดจะเข้าไปอุ้มแม่ตัวดีคนนี้ไปให้ไกลๆ โดยที่ไม่สนเื่ที่ว่าการเล่นละครกิ๊กลับๆ นี้จะเป็อย่างไรต่อไป ทว่าทันใดนั้นด้านหลังก็มีคนมาดึงเขาเอาไว้
“จิ่งจื้อ คุณลุงเหยียนมาถึงแล้ว” เป็ติงเจียลี่นี่เอง
เหยียนจิ่งจื้อถูกคำพูดนี้ทำลายความอดทนที่มีอยู่ไปจนหมด เหยียนจวิ้นเป็คนที่หลายคนต่างพูดว่าเป็พ่อที่ประเสริฐ ทว่านอกจากให้กำเนิดเขาแล้วพ่อก็ไม่ได้ทำอะไรอีก แถมหลังจากที่พ่อทำให้ “ครอบครัวของเขาแตก” ก็มักจะปรากฏตัวด้วยท่าทางสูงส่งแบบนี้อยู่บ่อยครั้ง!
ในเวลานี้ ตอนที่ท้องของผู้หญิงที่คลอดลูกชายตัวอ้วนให้เขาถูกคนเหยียบจนท้องเป็รู พ่อกลับมาปรากฏตัว เหยียนจวิ้นนี่กะเวลาแม่นมากจริงๆ !
เหยียนจิ่งจื้อพยายามสะบัดติงเจียลี่ออก แต่ก็เข้าใจว่าเขาไม่สามารถแตะต้องเนี่ยเซิงเสี่ยวในตอนนี้ได้ จึงเงยหน้ามองจินเป้ยน่า
จินเป้ยน่าก็เข้าใจในความคิดของเขาทันที แต่ใน่เวลานั้น จ้าวหยวนฟางกลับปรากฏตัวโผล่ออกมา
ร่างผอมบางของเนี่ยเซิงเสี่ยวกับความเจ็บที่ฉายอยู่ในดวงตาของเธอทำเอาใจของเหยียนจิ่งจื้อร้อนยิ่งกว่าหมาเคลเบรอสในนรกเสียอีก แต่เขากลับทำได้แค่มองจ้าวหยวนฟางอุ้มเธอจากไป
เหยียนจิ่งจื้อเหลือบตาขึ้นก่อนจะเปลี่ยนสายตาให้เป็ปกติแล้วเดินเข้าไปหาเหยียนจวิ้น
เป็ผู้ชายคนแรกในชีวิตที่เขาเจอ และก็เป็ผู้ชายที่ขวางทางเขาที่สุดในชีวิตด้วย
“คุณลุงเหยียนมาแล้วหรือคะ” ติงเจียลี่เดินเข้าไปทักทาย
แต่ว่าเหยียนจวิ้นแสดงออกชัดเจนว่าเขาไม่ค่อยอยากจะเจอดาราคนนี้เท่าไหร่ เขาไม่แม้แต่จะมองติงเจียลี่ตรงๆ เลยด้วยซ้ำ เขาหันตัวเล็กน้อย และเจินเนี้ยนก็ปรากฏตัวขึ้นมา
เหยียนจวิ้นหันมาอยู่ตรงหน้าเหยียนจิ่งจื้อ พร้อมตบไปที่บ่าของเจินเนี้ยน “เสี่ยวเนี้ยน ทำไม่นี้ถึงไม่ค่อยเห็นหนูมาเล่นที่บ้านเลยล่ะ หมาที่บ้านเหยียนคิดถึงหนูแล้วนะ”
คำพูดนี้เหมือนทำให้ติงเจียลี่เป็ธาตุอากาศ ในสายตาของเหยียนจวิ้น เจินเนี้ยนที่มีฐานะทางบ้านดีและมีบุคลิกสูงส่งถึงจะเป็ตัวเลือกของลูกสะใภ้อันดับหนึ่ง สำหรับเื่นี้ติงเจียลี่เคยชินเสียแล้ว จึงไมได้แสดงท่าทางเสียใจออกมา
แต่เหยียนจิ่งจื้อแสดงออกมาชัดเจนมากว่าไม่พอใจเหยียนจวิ้น หมายังรู้จักคิดถึงเจินเนี้ยน คิดถึงบ้านตระกูลเหยียน เช่นนั้นก็เหมือนกำลังตำหนิว่าแม้แต่หมา เขายังสู้ไม่ได้
เหยียนจิ่งจื้อแค่นหัวเราะออกมาเบาๆ บางทีเมื่อหกปีก่อน ถ้าหากเขาเจอเหยียนจวิ้นพูดแบบนี้ เขาคงพุ่งเข้าไปตัดความสัมพันธ์พ่อลูกไปแล้ว แต่ว่าเขาในตอนนี้ไม่ใช่เด็กไม่รู้เื่คนนั้นแล้ว
“ในเมื่อมาแล้วก็ไปเจอพวกลุงๆ พวกนั้นเถอะ พ่อคงรู้จักอยู่แล้ว” เสียงของเหยียนจิ่งจื้อหนักแน่นและใจกว้างมาก เขาสามารถเปลี่ยนจากเื่ “พ่อลูก” กลายเป็เื่ “ระดับชาติ” ไปได้
เจินเนี้ยนทำได้แค่กระทืบเท้า เหยียนจวิ้นชื่นชมท่าทางตั้งใจทำงานของเหยียนจิ่งจื้อ ในเวลาแบบนี้เหยียนจวิ้นจะต้องไม่มีทางพูดอะไรแทนเธอแน่ๆ
และเป็อย่างที่คิด เหยียนจวิ้นเดินไปอีกด้านของงานจัดเลี้ยงกับเหยียนจิ่งจื้อ ทางนั้นมีโต๊ะกาแฟและคนในวงการธุรกิจนั่งดื่มกาแฟอยู่
ติงเจียลี่เองก็ไม่ได้ตามพวกเขาไป ในเวลาแบบนี้อย่าทำให้เหยียนจวิ้นไม่พอใจดีที่สุด
เจินเนี้ยนเป็คนที่ชอบหาเื่ นิสัยนี้มักจะเกิดขึ้นบ่อยครั้งหลังจากที่เหยียนจิ่งจื้อจากเธอไป ดังนั้นเธอจึงหันไปมองติงเจียลี่และพูดกัดไปสองประโยค
“ได้ยินมาว่าครั้งที่แล้วคุณติงถ่ายหนังที่ค่อนข้างจะติดเรตเยอะ แถมยังได้รางวัลมาด้วย ยินดีด้วยจริงๆ นะคะ”
กัดคนแล้วไม่มีทางคายแม้แต่กระดูกทิ้งออกมา นั่นคือคำบรรยายของเจินเนี้ยน ในเวลานี้สาวๆ หลายคนที่เดินผ่านไปมาก็อดที่จะมองไปยังติงเจียลี่ที่บนใบหน้าเขียนคำว่าไม่พอใจเอาไว้ไม่ได้
“ชีวิตของคุณเจินมักจะอยู่ที่สูงตลอดเวลาเลยสินะคะ ก็เลยอาจจะไม่รู้ว่าบนโลกใบนี้ยังมีสิ่งที่เรียกว่าสตั๊นแมน จิ่งจื้อไม่มีทางยอมให้ฉันไปแสดงของแบบนั้นหรอกค่ะ” ติงเจียลี่พูดจบก็หมุนตัวจากไป แค่ประโยคเดียวก็ทำให้สื่อความหมายออกมาว่าเพราะเจินเนี้ยนอยู่แต่ที่สูงจนทำให้เธอนั้นมีความรู้น้อย อีกทั้งเธอยังเอาเหยียนจิ่งจื้อมาใช้เป็มีดแทงใจของเธออีกด้วย
ถ้าหากเจินเนี้ยนเป็คนที่กัดคนแล้วไม่คายกระดูกออกมา เช่นนั้นการทำร้ายคนของติงเจียลี่ก็คือการกลืนเข้าไปในท้องรวดเดียวโดยที่ไม่แม้แต่จะเคี้ยว!
“เธอ! ทำไมฉันจะไม่เคยได้ยินเื่สตั๊นแมนมาก่อน!” เจินเนี้ยนยังคิดจะพูดอะไรต่อ แต่ติงเจียลี่เดินไปไกลมากแล้ว จังหวะก้าวเท้าไม่ได้กว้างมากแต่กลับเร็วเหมือนลมหอบไป เธอเดินไปยังน้ำพุที่อยู่ใกล้ๆ เหยียนจิ่งจื้อ
เจินเนี้ยนมองติงเจียลี่ และก็มองไปยังนางแบบบนเวทีรูปตัวที เธอโกรธจนเหมือนปรอทความอดทนจะแตก มีความคิดอยากจะเขวี้ยงแก้วทิ้ง ทั้งๆ ที่คืนนี้เธอเป็นางเอกของงาน แต่กลับไม่มีใครเห็นหัวเธอเลย!
ทางด้านเหยียนจิ่งจื้อมองไปยังทิศทางที่เนี่ยเซิงเสี่ยวถูกอุ้มไป ก่อนจะหันกลับมาดื่มต่อ เพราะการมาของเหยียนจวิ้นทำให้เขาต้องชนแก้วไปหลายครั้ง พลางคิดว่าถ้าหากแม่ไม่ตายไปก่อน ไม่แน่ตอนนี้เนี่ยเซิงเสี่ยวคงจะมีลูกมีหลานให้กับตระกูลเหยียนจนเต็มตระกูลไปแล้ว
“ได้ยินมาว่าคุณชายเหยียนเคยสูญเสียความทรงจำไปเจ็ดปีเพราะผลข้างเคียงของยานี่จริงไหม?” มีคนหนึ่งที่ว่างจนเบื่อ จึงหาหัวข้อสนทนาขึ้นมาพูด
เหยียนจิ่งจื้อเผยรอยยิ้มสดใส “ท่านลุงทั้งหลายกังวลมากเกินไปแล้ว ่วัยรุ่นเป็วัยที่วู่วาม จำอะไรไม่ได้ก็ช่างมันเถอะ แต่ต่อไปจะต้องดีขึ้นเรื่อยๆ แน่นอนครับ”
เป็คำพูดที่พูดออกมาได้ดีมาก แถมคนที่ได้ยินยังไม่คิดที่จะสงสัยสักนิดว่า “จะดีขึ้นเรื่อยๆ” หมายความว่าอย่างไร อำนาจของตระกูลเหยียนอยู่ในมือของเหยียนจวิ้น ตอนนี้บริษัทเฉินตงที่อยู่ในมือของเหยียนจิ่ง
จื้อก็อยู่ใน่พัฒนาขึ้นไปอีก อนาคตของเหยียนจิ่งจื้อจะต้องก้าวไกลไร้ขีดจำกัดแน่ๆ
เมื่อคิดมาจนถึงตรงนี้ หลายคนก็อยากที่จะแนะนำลูกสาวหรือหลานสาวให้กับเหยียนจิ่งจื้อไม่ได้ แต่ว่าเหยียนจิ่งจื้อทำเพียงแค่โบกมือเบาๆ ติงเจียลี่จึงเดินเข้ามาได้ถูกเวลา ก่อนจะมองไปยังทุกคนด้วยท่าทางมีมารยาท จากนั้นเธอก็หันถามเหยียนจิ่งจื้อ “จะกลับแล้วหรือคะ?”
ในตอนนั้นทุกคนก็เข้าใจทันที ที่แท้เขาก็มีแฟนแล้ว
สีหน้าของเหยียนจวิ้นเปลี่ยนมาบึ้งตึงทันที
