จนกระทั่งซูเฟยหยิ่งถอนร่างลวงหยางเสินอันงดงามกลับคืนมาแล้ว หลงโม่หรานและคนอื่นๆ ก็ลุกขึ้นมาราวกับฝันไป
นี่มันอะไรกันเนี่ย?
เป็ครั้งแรกในชีวิตของหลงโม่หรานที่รู้สึกหนาวจับใจเช่นนี้ สิ่งที่ผู้คนต่างหวาดกลัวที่สุด เป็สิ่งที่พวกเขาไม่อาจเข้าใจได้ แม้แต่หลงโม่หรานก็เช่นกัน เขากลัวจากก้นบึ้งหัวใจเมื่อต้องเผชิญหน้ากับซูเฟยหยิ่ง
ต้องอยู่ให้ห่างจากผู้หญิงคนนี้
หลงโม่หรานะโก้องในใจ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้ทำให้เห็นว่า เขาไม่สามารถหนีไปไหนได้เมื่อต้องเผชิญหน้ากับผู้หญิงคนนี้ มันทำให้เขาหวาดกลัวมากขึ้น
แต่ซูเฟิงหยิ่งไม่สนใจเขาเลยสักนิด
“ไม่คิดเลยว่านายก็ข้ามมาที่นี่ด้วยเหมือนกัน” ซูเฟยหยิ่งเอ่ยขึ้น เมื่อหวนนึกถึงเหตุการณ์ที่ถ้ำเพลิงเมฆาในโลกเทวะ สีหน้าของเธอก็ดูไม่ค่อยดี ราวกับกังวลอะไรบางอย่าง
เธอไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างหลงหว่านเอ๋อร์กับเย่เฟิงเป็อย่างไร แต่เมื่อเย่เฟิง้าปกป้องใครแล้ว เธอจะช่วยเขาปกป้องด้วยแน่นอน
“ไปกันเถอะ ฉันมีเื่จะคุยด้วย”
ซูเฟยหยิ่งโบกมืออย่างสง่างามเตรียมใช้วิชาเซียน
“เดี๋ยวก่อนครับ”
เย่เฟิงเอ่ยขึ้นอย่างรวดเร็ว ในเมื่อต้อนหลงโม่หรานให้จนมุมได้แล้ว จะปล่อยมันไปแบบนี้เหรอ? ซูเฟยหยิ่งยังไม่รู้ตัวตนของหลงโม่หราน แต่เย่เฟิงรู้จักมันดี เขาไม่มีทางปล่อยมันไปแน่!
“หืม?”
ซูเฟยหยิ่งเหลือบมองหลงโม่หรานที่อยู่ด้านข้าง ทันทีที่เธอเห็นสีหน้าของเย่เฟิง ก็เดาความคิดลูกศิษย์ได้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ พวกที่อยู่บนเรือต้องถูกกำจัดสินะ?
แค่คนสามคนเท่านั้น เธอสามารถจัดการได้อย่างง่ายดาย
“อาจารย์ช่วยพยุงเธอด้วยครับ”
เย่เฟิงไม่เคยคิดให้ซูเฟยหยิ่งฆ่าหลงโม่หราน สำหรับไอ้บ้าคนนี้ เขาอยากจัดการมันด้วยตัวเอง เพราะเป็เื่ส่วนตัว เย่เฟิงจึงไม่อยากให้ซูเฟยหยิ่งยื่นมือเข้าช่วย ชายหนุ่มส่งร่างหมดสติของหลงหว่านเอ๋อร์ให้ท่านอาจารย์
ซูเฟยหยิ่งอดสงสัยไม่ได้ว่าลูกศิษย์จะทำอะไรกันแน่ เธอรับร่างหมดสติของหลงหว่านเอ๋อร์และกอดเด็กสาวไว้ จากนั้นมองเย่เฟิงด้วยความประหลาดใจ
จิตหยั่งรู้ทำให้เธอััได้อย่างชัดเจนว่าตอนนี้เย่เฟิงมีระดับพลังบ่มเพาะเพียงสิบห้าปี แต่ชายวัยกลางคนที่สวมชุดสีขาวคนนั้นมีระดับวรยุทธ์ถึงห้าสิบปี แม้ความหนาแน่นของพลังจะไม่มากนัก แต่ระดับวรยุทธ์ห้าสิบปีก็แข็งแกร่งกว่าเย่เฟิงมาก แล้วเขาจะรับมืออย่างไร?
เย่เฟิงไม่พูดมาก ไม่ว่าจะเป็เื่อะไรก็ตาม การทำให้เห็นเป็เื่ที่น่าเชื่อถือที่สุด เพราะถือชิ้นส่วนน้ำแข็งพันปีไว้ในมือ เขาจึงรู้สึกถึงพลังที่ฟื้นตัวได้เร็วกว่าปกติหลายเท่า ในไม่ช้าเขาก็สามารถใช้พลังความสามารถของกระบี่ไร้ตัวตนหนึ่งครั้ง
โดยปกติ ความเร็วในการฟื้นฟูปริมาณพลังชี่ของผู้ฝึกวิถีเซียนขึ้นอยู่กับวิถีโคจรที่ฝึกฝน วิถีโคจรพลังสุสานดวงดาวเป็เพียงวิถีโคจรทั่วไป หากใช้พลังจนหมด ต้องใช้เวลาฟื้นฟูสี่ถึงห้าชั่วโมง แต่ตอนนี้เขามีน้ำแข็งพันปีอยู่ในมือ จึงใช้เวลาเพียงสั้นๆ ในการฟื้นฟูพลังชี่
‘ดูเหมือนว่า ความสามารถของน้ำแข็งพันปีไม่ใช่เื่เล็กๆ แล้วสินะ’
เย่เฟิงไม่แปลกใจเลยว่าทำไมสำนักที่มีน้ำแข็งพันปีไว้จะกลายเป็สำนักที่มีชื่อเสียงอันดับต้นๆ ของโลกเทวะ ประสิทธิภาพของมันน่าทึ่งมาก โดยเฉพาะความสามารถในการฟื้นฟูพลังชี่
นี่ขนาดใช้ในการต่อสู้ไปแล้วก็ยังทำได้ถึงขนาดนี้ หากอยู่ในสภาพสมบูรณ์ไม่รู้ว่าจะมีพลังอำนาจมากแค่ไหน ก่อนหน้านี้มันใช้พลังเพื่อแช่แข็งซูเฟยหยิ่งไปครั้งหนึ่งแล้ว จากนั้นก็สร้างเกาะน้ำแข็งขึ้นมาถึงสองครั้ง การจะฟื้นฟูพลังให้กลับมาสมบูรณ์คงใช้เวลาไม่น้อยเลยทีเดียว
อย่างไรก็ตาม เย่เฟิงไม่คิดมากอีก เพราะตอนนี้ เป้าหมายที่เขาต้องจัดการก็คือหลงโม่หรานที่อยู่ตรงหน้านี้
“นาย...”
ซูเฟยหยิ่งสงสัยเล็กน้อย เธอจำได้ว่าเย่เฟิงไม่ใช่คนที่ชอบทำอะไรบ้าบิ่นแบบนี้
“คนคนนี้ผมจะต้องฆ่ามัน!”
เย่เฟิงก้าวเท้าไปบนผิวทะเลพร้อมประกาศกร้าว
ชิ้ง!
กระบี่พลังชี่สีเขียวปรากฏในมือทันที!
ภาพนี้ทำให้ซูเฟยหยิ่งต้องประหลาดใจ กระบี่เล่มนี้ปรากฏขึ้นมาได้อย่างไร?
แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความสงสัย แต่ใบหน้าของหญิงสาวก็ดูสงบเยือกเย็นเมื่อมองหลงโม่หราน ดูเหมือนเย่เฟิงจะมีความแค้นฝังลึกกับชายชุดคลุมสีขาวมากกว่าที่เธอคิด ไม่ว่าเด็กหนุ่มจะต่อกรกับอีกฝ่ายได้หรือไม่ ตราบใดที่เขามีอันตราย เธอจะเข้าไปช่วยและสังหารชายคนนั้นโดยไม่ลังเล!
เย่เฟิงเป็ลูกศิษย์ที่ซูเฟยหยิ่งเอ็นดูมาก หากมีใครกล้ารังแกเขา เธอจะตอบแทนกลับไปเป็ร้อยเท่า!
ปริมาณพลังชี่มหาศาลถูกควบแน่นไว้ในมือขาวผ่อง ตอนนี้ซูเฟยหยิ่งเตรียมพร้อมลงมือได้ทุกเมื่อ
เย่เฟิงรับรู้ถึงความสงสัยของซูเฟยหยิ่ง เป็เพราะเพิ่งตื่นขึ้นมา เธอจึงยังไม่รู้ว่าเขามีแหวนกระบี่ัโบราณ และได้เรียนรู้วิชากระบี่ไร้ตัวตนแล้ว ตอนนี้ถึงเวลาที่จะแสดงให้อาจารย์ได้เห็นแล้ว!
ซูเฟยหยิ่งมองหลงโม่หรานอย่างเ็า จนทำให้หลงโม่หรานเกรงกลัว เมื่อเห็นเย่เฟิงก้าวเท้าเข้ามา เขาก็เริ่มรวบรวมพลังและตัดสินใจลงมือก่อนเพื่อสร้างความได้เปรียบ!
ในขณะเดียวกัน เย่เฟิงก็ขยับกระบี่ด้วยความเร็วเกินกว่าที่หลงโม่หรานจะตามทัน
กระบี่ไร้ตัวตน
ไม่เพียงหลงโม่หราน หลงจื่อ และหลงชิงจะตอบสนองสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ทัน แม้แต่ซูเฟยหยิ่งเองก็ไม่คิดว่าเย่เฟิงจะเคลื่อนที่ได้รวดเร็วขนาดนี้
ในชั่วพริบตา ร่างของเย่เฟิงก็ปรากฏอยู่ด้านหลัง เขาตวัดกระบี่สีเขียวเข้มใส่ลำคอของหลงโม่หรานทันที!
หลงโม่หรานเบิกตากว้าง ในที่สุดก็ถึงคราวต้องตาย ตายโดยที่ไม่เข้าใจว่าเย่เฟิงทำแบบนี้ได้อย่างไร และไม่รู้ว่าเทพธิดาคนนั้นเป็ใครกันแน่
ในการเผชิญหน้ากับเย่เฟิง หลงโม่หรานผ่านประสบการณ์เฉียดตายมามากมาย แต่ครั้งนี้ กลับกลายเป็ว่าเขาต้องตายจริงๆ เสียแล้ว
ครั้งแรก เย่เฟิงเปิดเผยตัวตนของตัวเองและใช้โอกาสนั้นโจมตีพร้อมหลงหว่านเอ๋อร์และหนานฟาง แต่เพราะเกรงกลัวผู้เฒ่าตระกูลหลง เย่เวิ่นเทียนจึงออกหน้ามาช่วยไว้
ครั้งที่สอง เย่เฟิงใช้วิชากระบี่ไร้ตัวตนจนเกือบสังหารมันได้แล้ว แต่เพราะแรงะเิของขีปนาวุธที่ยิงใส่เกาะน้ำแข็ง ทำให้กระบี่พลาดจุดตายไปครึ่งนิ้ว
ครั้งนี้ หลงโม่หรานไม่เหลือโชคอีกแล้ว และไม่มีเหตุการณ์ใดที่ช่วยเขาได้ แน่นอนว่าเมื่อซูเฟยหยิ่งอยู่ที่นี่ ต่อให้เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝัน หลงโม่หรานก็ไม่มีทางรอดชีวิตไปได้
แม้จะเคยเห็นเย่เฟิงใช้ทักษะเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วเพื่อลอบจู่โจมแบบนี้มาแล้ว แต่หลงโม่หรานก็ยังไม่อาจตอบสนองได้ทันอยู่ดี หากหลงโม่หรานเป็ผู้ฝึกวิถีเซียนที่มีจิตหยั่งรู้ เขาย่อมสามารถป้องกันการโจมตีนี้ได้ น่าเสียดายที่เขาเป็เพียงผู้ฝึกวรยุทธ์ธรรมดาที่มีกระบี่หนึ่งเล่มในมือเท่านั้น
หลงจื่อและหลงชิงที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ต่างตกตะลึงกับเหตุการณ์นี้ แต่ในเวลานี้ หัวใจของหลงโม่หรานหยุดเต้นไปอย่างสมบูรณ์ ร่างชุดคลุมสีขาวร่วงจากเรือลงสู่ทะเล เขาตายโดยที่ดวงตายังเบิกกว้าง ตายด้วยความคิดสุดท้ายว่ากำลังสังหารเย่เฟิง!
น่าสงสารที่ตอนนี้ เป้าหมายของหลงโม่หรานกลายเป็สิ่งที่เป็ไปไม่ได้เสียแล้ว
“กระบี่ั”
ซูเฟยหยิ่งรับรู้ได้อย่างรวดเร็วจากข้อมูลที่มี จิตหยั่งรู้ทำเธอพบว่าแหวนวงหนึ่งที่เย่เฟิงสวมคือแหวนกระบี่ัโบราณ มันทำให้ใบหน้างดงามที่เคยเ็าเปลี่ยนเป็ใในทันที
กระบี่ั!
หรือว่านี่จะเป็สมบัติในตำนานของโลกเทวะที่เล่าลือกัน…