หมู่บ้านสกุลฉิน ริมแม่น้ำสายเล็ก
ชาวบ้านสิบกว่าคนยืนมุงรอบดรุณีน้อยวัยแรกแย้มนางหนึ่งซึ่งนอนอยู่บนพื้น ตัวของนางเปียกปอน อาภรณ์บางเบาแนบลู่ไปกับลำตัวเผยให้เห็นเรือนร่างอันอวบอิ่มเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์เย้ายวน ในกลุ่มชาวบ้านเ่าั้มีบุรุษสองสามคนจดจ้องสัดส่วนโค้งเว้างามสะคราญของหญิงสาวตาเป็มัน ครั้นภรรยาข้างกายเห็นเข้า ก็เอื้อมมือไปหยิกบุรุษของตนเองเป็พัลวัน พวกเขาถึงค่อยสงบเสงี่ยมลงมาบ้าง พวกชาวบ้านต่างชี้นิ้ววิพากษ์วิจารณ์หญิงสาวที่ยังคงสลบไสล สายตาเต็มไปด้วยการดูิ่และเกลียดชัง
"เหยาเอ๋อร์ นางคงไม่ตายหรอกนะ" หญิงออกเรือนแล้วคนหนึ่งดึงดรุณีน้อยร่างกายเปียกปอนอีกคนหนึ่งมากระซิบถาม
ั์ตาของสาวน้อยคนนั้นผุดแววตื่นตระหนก พลางกระซิบตอบ "คงไม่หรอกกระมัง เมื่อครู่ยังมีลมหายใจอยู่เลย"
ฉินเหยาอาศัยจังหวะที่คนไม่เห็นหันไปแสยะยิ้มเหี้ยมเกรียมใส่หญิงสาวที่อยู่บนพื้น แต่พอผู้คนมองมา ก็แสร้งตีหน้าเศร้าเรียกคะแนนสงสาร สูดไอเย็นเข้าโพรงอก ปาดน้ำตาด้วยท่าทางน้อยเนื้อต่ำใจ ชวนให้าุโทั้งหลายที่เห็นนางเติบโตมาพากันรู้สึกปวดใจยิ่ง
"แม่หนูเหยา ต่อไปก็อยู่ให้ห่างๆ สตรีร้ายกาจคนนี้หน่อย เ้ายังสาวยังแส้ เมื่อครู่เกือบต้องตายเพราะนางอยู่แล้วเชียว" หญิงวัยกลางคนผู้นั้นดึงมือฉินเหยามากุมพลางกล่าวด้วยความเป็ห่วง
"ท่านป้าสะใภ้ ข้า... ข้าไม่รู้ว่านางจะเลวร้ายขนาดนี้" ฉินเหยาคร่ำครวญ
"คนต่างถิ่นเหล่านี้เอาไว้ไม่ได้ ให้ผู้ใหญ่บ้านขับไล่ไปเถอะ นางอยู่ต่อหนึ่งวัน พวกเราก็วุ่นวายหนึ่งวัน ก่อแต่เื่ไม่วายเว้นแบบนี้ น่ารำคาญเสียจริง"
ดรุณีน้อยที่นอนอยู่บนพื้นได้ยินเสียงจอแจหนวกหู จากเดิมที่ปวดศีรษะอยู่แล้วก็ยิ่งปวดรุนแรงขึ้นเป็ทวี นางฟื้นขึ้นมาจากการสลบไสล ค่อยๆ ลืมตาขึ้น เมื่อเห็นชาวบ้านยืนอยู่เบื้องหน้า แววฉงนพลันผุดวาบในดวงตาคู่นั้น
"ที่นี่ที่ไหน พวกคุณเป็ใคร" สาวน้อยนามถังชิงหรูลุกขึ้นมานั่งพลางเอ่ยปาก "โอ๊ยปวดหัว หนาวจังเลย เกิดอะไรขึ้น นี่ฉันเป็อะไรไป"
ถังชิงหรูหมอหญิงอัจฉริยะแห่งศตวรรษที่สามสิบเอ็ด ั้แ่ประกอบวิชาชีพด้านการแพทย์ตอนอายุสิบห้าเป็ต้นมา ก็ไม่มีโรคไหนในใต้หล้าที่เธอรักษาไม่ได้ ตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ การรักษาของเธอเป็ที่ประจักษ์ไปทั่วจักรวาลเซิ่งเทียน กลายเป็สตรีผู้โด่งดังที่สุดในสมาพันธรัฐแห่งดวงดาว เธอไม่เพียงหน้าตาสะสวย รูปร่างยังอวบอั๋นเซ็กซี่ สูงทั้งไอคิวอีคิว เป็หมอที่เปี่ยมไปด้วยทักษะและความรู้มากมาย กล่าวได้ว่าเป็คู่รักในฝันของหนุ่มๆ ทั่วจักรวาล เมื่อครู่ถังชิงหรูได้รับข้อความผ่านระบบสื่อสารระหว่างดวงดาวจึงบังคับยานอวกาศจากดาวจักรพรรดิที่ตนเองอาศัยอยู่ไปยังดาวเคราะห์ ซึ่งมีอารยธรรมชั้นกลางเพื่อช่วยผดุงครรภ์ให้หญิงท้องแก่ที่คลอดยากคนหนึ่ง แต่นึกไม่ถึงว่าจะพบกับหลุมมฤตยูระหว่างการเดินทางเข้า เธอใมากและพยายามควบคุมยานสุดความสามารถ เพื่อไม่ให้ถูกมันดูดกลืนเข้าไป ว่าแต่... ใครช่วยบอกทีเถอะ นี่มันคือที่ไหน ทำไมคนที่นี่ถึงแต่งตัวประหลาดชอบกล เธอเคยไปดาวต่างๆ มานับไม่ถ้วน อารยธรรมยุคไหนๆ ล้วนผ่านตามาแล้วทั้งสิ้น แต่ไม่เคยเห็นชาวพื้นเมืองที่แต่งกายเช่นนี้มาก่อน แลดูคล้ายคลึงกับที่เอ่ยถึงในตำราสมัยโบราณ แต่จะเป็ไปได้อย่างไรล่ะ หากเป็ยุคโบราณจริง ก็ไม่เพียงแต่มีอารยธรรมต่ำสุด ยังเป็ดาวต้นกำเนิดแห่งอารยธรรมทั้งปวงอีกด้วย หรือว่าเธอจะถูกหลุมมฤตยูดูดเข้ามาในดาวดวงไหนสักแห่งซึ่งไม่เป็ที่รู้จัก ไม่ถูกสิ! ดาวเคราะห์น้อยใหญ่สองสามร้อยดวงในละแวกใกล้เคียงล้วนถูกนักรบอวกาศของสมาพันธรัฐควบคุมไว้หมดแล้ว ดาวเคราะห์ที่ล้าหลังแบบนี้ไม่น่าจะตกหล่นไปได้ สมมุติว่ามีดาวเช่นนี้อยู่จริง ย่อมตกเป็เป้าหมายในการปฏิรูปของสมาพันธรัฐแห่งดวงดาวอย่างแน่นอน ไม่มีทางเงียบเชียบไร้วี่แววเช่นนี้ อีกอย่าง สิ่งที่พวกเขาคุยกันมันหมายความว่าอย่างไร เธอไม่รู้จักคนเหล่านี้สักหน่อย แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะรู้จักเธอเสียอย่างนั้น มิหนำซ้ำยังวิพากษ์วิจารณ์สนุกปากอีก คิดจะเอาอย่างไรกันแน่?
"เด็กสาวคนนี้ปัญญาอ่อนหรือเปล่า" หญิงสาวที่อยู่ด้านข้างคนหนึ่งเอ่ยปากอย่างนึกสนุกในความทุกข์ของผู้อื่น "ถึงขนาดมาถามพวกเราว่าเป็ใคร ตนเองอยู่ที่ไหน ช่างน่าขันยิ่งนัก"
"อยู่ที่นี่มาครึ่งปีแล้ว ยังไม่รู้จักอีกหรือว่าพวกเราเป็ใคร ช่างไม่เห็นผู้อื่นอยู่ในสายตา" ชายชราคนหนึ่งแค่นเสียงเยาะ
"คนนอกหมู่บ้านสองคนนี้เดิมทีก็ชอบทำตัวพิกลอยู่แล้ว พวกเราอย่าไปสนใจเลย" แม่เฒ่าด้านข้างมองถังชิงหรูที่นั่งอยู่บนพื้นด้วยสายตาหมางเมิน
คนนอกหมู่บ้าน? ก็หมายความว่าที่นี่คือหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ส่วนคนนอกที่ว่าคงเป็เธอเองกระมัง แต่คนนอกหมู่บ้านสองคน... นอกจากเธอแล้วยังมีคนอื่นอีกหรือ?
เอ๊ะ! ภาพในสมองพวกนี้มันอะไรกันเนี่ย ปวดหัวจัง มีใครมาใช้พลังจิตกับฉันงั้นหรือ
"โอ๊ย ปวดจังเลย"
ถังชิงหรูที่เพิ่งฟื้นขึ้นมาเอามือกุมศีรษะอ้าปากร้องด้วยความเ็ป ชาวบ้านที่อยู่ในเหตุการณ์เ่าั้ต่างเห็นเธอเหมือนคนบ้า ภาพประหลาดมากมายที่ผุดขึ้นในสมอง มันเป็เื่ราวชีวิตของดรุณีน้อยนามถังชิงหรูผู้นี้ ครึ่งปีก่อน นางปรากฏตัวในหมู่บ้านแห่งนี้พร้อมกับเด็กหนุ่มอมโรคคนหนึ่ง นางใช้เงินออมทั้งหมดกับกำไลเงินแลกกับบ้านโกโรโกโสซึ่งไม่มีใครอยู่หลังหนึ่งในหมู่บ้านแห่งนี้ และใช้มันเป็ที่พำนักของเขาและนางั้แ่นั้นเป็ต้นมา
เด็กหนุ่มคนนั้นร่างกายอ่อนแอ ต้องนอนติดเตียงตลอดเวลา เนื่องจากต้องดูแลเขา ถังชิงหรูจึงไม่กล้าออกไปรับจ้างนอกบ้าน ทุกวันนางต้องขึ้นเขาขุดหาของป่าแล้วนำกลับมาต้มให้เด็กหนุ่มคนนั้นกินเป็อาหาร
นางเป็คนใจเสาะและขลาดเขลายิ่ง มักถูกคนในหมู่บ้านรังแกอยู่เป็ประจำ ยามถูกกดขี่ก็ไม่ปริปากบอกผู้ใด ทำให้คนที่กลั่นแกล้งเ่าั้ยิ่งเหลิงได้ใจมากขึ้น ดังนั้นจึงไม่เพียงแค่ถูกรังแก ยังต้องแบกรับคำครหาว่าเป็สตรีร้ายกาจอีก
ครานี้เด็กสาวนามฉินเหยาผู้นั้นเรียกนางมาริมแม่น้ำ ก่อนที่จะด่าถังชิงหรูอย่างสาดเสียเทเสีย จากนั้นก็ผลักตกลงไปในแม่น้ำ ขณะที่กำลังจะตกลงไป นางคว้ามือฉินเหยาไว้ได้ ทั้งคู่จึงพลัดตกลงไปพร้อมกัน พวกนางสองคนต่างกระเสือกกระสนอยู่ในแม่น้ำ จนมีชาวบ้านที่ผ่านมาทางนั้นพบเห็นเข้าและช่วยฉินเหยาขึ้นฝั่งไปก่อน ส่วนนางถูกช่วยขึ้นมาเป็คนท้ายสุด
โอย... ปวดหัวชะมัด! เด็กสาวที่ชื่อถังชิงหรูกับเธอมีชื่อแซ่เดียวกัน แต่ไม่ใช่ตัวเธอแน่ แล้วทำไมความทรงจำของผู้หญิงคนนั้นถึงมาอยู่ในสมองของเธอได้ล่ะ?
ถังชิงหรูเหยียดแขนไปด้านหน้า ดูนิ้วมือที่หยาบกร้านด้วยสีหน้าตกตะลึง นี่เป็มือของสตรีที่ทำงานหนัก หาใช่มือของคุณหนูใหญ่ที่ได้รับการฟูมฟักทะนุถนอมมาอย่างดี แม้เธอจะเป็หมอมานานหลายปี เดินทางรักษาคนทั่วสมาพันธรัฐมิได้หยุดหย่อน แต่มือไม้ไม่ได้น่าเกลียดแบบนี้ ผิวพรรณของเธอผุดผ่องและเนียนละเอียดราวกับหยกขาว จะเป็แบบนี้ไปได้อย่างไร
ขณะยกมือขึ้นลูบพวงแก้มของตนเอง ก็ััได้ถึงผิวที่แห้งกร้านขาดความชุ่มชื้น ผิวของเมด[1] ที่บ้านยังไม่แย่ขนาดนี้เลย เสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่ก็เป็ผ้าฝ้ายเนื้อหยาบน่าเกลียดเสียยิ่งกว่าอะไร
หรือว่าเธอจะได้ััประสบการณ์ 'ปรสิต' ในตำนานเข้าแล้ว?
ในศตวรรษที่สามสิบเอ็ด มีผู้โชคดีบางส่วนได้รับพร์พิเศษแต่กำเนิด เธอเองคือผู้มีความสามารถทางการแพทย์ ส่วนเพื่อนคนหนึ่งของเธอก็มีพร์ด้วยการเป็ปรสิต ปรสิตที่ว่าคือเมื่อยามพบกับอันตราย จิตของเ้าตัวจะหาร่างที่อยู่ใกล้ที่สุด แล้วสวมิญญาเข้ากับร่างดังกล่าว หลังจากนั้นก็เริ่มมีชีวิตใหม่ พวกเธอรู้จักกันมาสามสิบปี และเพื่อนคนนั้นก็เปลี่ยนร่างใหม่มาแล้วถึงสองหน
เข้าใจว่าตอนที่หลุดเข้าไปในหลุมมฤตยู เธอมีโอกาสตายถึงเก้าส่วน และ่เวลานั้นก็หาร่างกาฝากได้พอดี แต่เธอมีพร์แบบนี้ั้แ่เมื่อไร?
"จะเล่นแบบนี้ใช่ไหม" ถังชิงหรูเอ่ยปากอย่างหัวเสีย "ให้ฉันอยู่บนดาวล้าหลังแบบนี้ไม่สู้ตายไปเลยยังดีกว่า"
เพียะ! ฝ่ามือหนึ่งสะบัดเข้ามาตบหน้าถังชิงหรูที่กำลังร้องโวยวายอย่างแรง
ภาพในสมองของเธอหยุดลงแค่นั้น ถังชิงหรูยกมือลูบไปบนพวงแก้มที่เริ่มแสบร้อน เงยหน้าขึ้นมองอวี๋ซื่อ[2] สตรีที่อยู่ฝั่งตรงข้ามซึ่งมีศักดิ์เป็ป้าสะใภ้ของฉินเหยาด้วยแววตาเยียบเย็น
เดิมทีอวี๋ซื่อก็มองเด็กสาวอย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง แต่พอถูกจ้องกลับก็กลัวจนตัวสั่น หดคอเข้ามาคิดจะถอยไปด้านหลัง แต่เพียงไม่นานก็นึกอะไรขึ้นได้ จึงชูคอมองอีกฝ่ายอย่างผยอง
"เ้าช่างใจร้ายนัก ถึงกับผลักเหยาเอ๋อร์บ้านข้าตกน้ำจนเกือบตาย" อวี๋ซื่อถลึงตาใส่ถังชิงหรู ชี้จมูกด่าสาดเสียเทเสีย
"ตบได้ดี นังเด็กอำมหิตเยี่ยงนี้สมควรสั่งสอนให้หลาบจำ" สะใภ้ข้างกายอีกคนร้องสนับสนุน
ถังชิงหรูได้สติกลับมา ลูบใบหน้าที่แสบร้อนพลางหรี่ตามองอวี่ซื่อที่อยู่ตรงข้าม
ความทรงจำในหัวบอกเธอว่า สาเหตุที่ตนเองเข้ามาสวมร่างถังชิงหรูคนนี้ได้ เพราะอีกฝ่ายตกลงไปในแม่น้ำและจมน้ำตาย ส่วนมือสังหารก็คือฉินเหยาผู้หน้าเนื้อใจเสือที่อยู่ตรงหน้าคนนี้เอง
แต่ในสายตาของทุกคนในหมู่บ้าน ฉินเหยาต่างหากที่เป็เหยื่อ ถูกเ้าของร่างเดิมซึ่งมาจากต่างถิ่นประสงค์ร้าย
อวี๋ซื่อมองหน้าหญิงสาวที่กล้าจ้องตนเองกลับอย่างประหลาดใจ โอ้... วันนี้นังเด็กหน้าโง่ก้าวหน้าไม่เบา กล้าถลึงตาใส่นางเชียว ปรกติเจอแบบนี้ต้องกล้ำกลืนจนน้ำตาตกในไปแล้วมิใช่หรือ
"เ้าตบข้า?" ถังชิงหรูยิ้มเหี้ยมเกรียมพลางรำพึงเสียงต่ำ "เ้ากล้าตบข้า!"
"เ้าผลักแม่หนูเหยาตกน้ำจนเกือบตาย ข้าตบเ้าแล้วอย่างไร" อวี๋ซื่อสู้สายตาไม่ไหว หัวใจรู้สึกเย็นวาบ
"ข้าคิดร้ายผลักนางตกน้ำ หรือว่านางคิดสังหารข้ากันแน่" ถังชิงหรูค่อยๆ ลุกขึ้นมายืน มองฉินเหยาอย่างเ็า "เมื่อวานฝนเพิ่งตก ตอนนี้ที่พื้นยังมีน้ำขังเฉอะแฉะ เมื่อครู่พวกเราเกิดการทะเลาะวิวาทตรงนั้น ย่อมเหลือร่องรอยทิ้งไว้ รูปร่างของข้ากับนางต่างกันมาก รองเท้าที่สวมก็มีข้อแตกต่าง หากคิดตรวจสอบจริงๆ ก็จะพบเบาะแสได้ง่ายมาก ว่าอย่างไร เ้ากล้าพาทุกคนไปดูที่เกิดเหตุหรือไม่เล่า"
ฉินเหยาเป็แค่เด็กสาวชาวบ้านไม่รู้หนังสือ ไหนเลยจะเข้าใจสิ่งเ่าั้ พอได้ยินถังชิงหรูเอ่ยวาจาชวนน่าเชื่อถือ ก็ร้อนตัวกลัวความผิด แน่นอนว่านางไม่กล้าพาพวกชาวบ้านไปดูเบาะแสอันใดอยู่แล้ว
ตอนนี้พวกเขาล้วนยืนอยู่ข้างนาง หากไปดูแล้วพบสายสนกลในเข้า สิ่งที่หมกเม็ดไว้ก็จะถูกเปิดโปงจนหมดสิ้น
"ข้าไม่รู้ว่าเ้าพูดอันใด รู้แต่ว่าเ้าผลักข้าตกน้ำ ครั้งนี้ก็แล้วไปเถอะ แต่หากมีครั้งหน้า ข้าไม่ปล่อยเ้าไปแน่" ฉินเหยาชี้หน้าถังชิงหรู รีบยื่นคำขาดอย่างร้อนตัว พลางลากอวี๋ซื่อซึ่งอยู่ข้างกายเอ่ยว่า "ท่านป้า พวกเราไปกันเถอะเ้าค่ะ"
ฉินเหยาอยากไปเต็มแก่ แต่ถังชิงหรูไม่ปล่อยให้นางลอยนวลไปง่ายๆ เดินโซเซเข้าไปขวางหน้าฉินเหยา "ยังพูดกันไม่รู้เื่ก็คิดจะไป ใครให้ความมั่นใจแก่เ้าว่า ข้าจะยอมไกล่เกลี่ยแล้วยุติเื่แค่นี้ฮึ?" ถังชิงหรูแค่นเสียงเยาะ "ถึงเ้าไม่ถือสา แต่ถามข้าหรือยังว่าถือสาหรือไม่ นี่มิใช่ครั้งแรกที่เ้าทำร้ายข้ากระมัง สามวันก่อน เ้ากับคนในหมู่บ้านสองสามคนจับข้ามัดแล้วโยนลงไปในบ่อโคลน สิบวันก่อน ตอนขึ้นเขาไปขุดผักป่า เ้าใช้เืไก่ล่อฝูงหมาป่าเข้ามา ทำให้ข้าต้องปีนขึ้นไปนั่งบนต้นไม้ทั้งคืน จนกระทั่งฟ้าสางของวันต่อมาพวกมันถึงสลายตัวไป แล้วเมื่อครึ่งเดือนก่อน... ไหนจะเดือนที่แล้ว..."
ถังชิงหรูเห็นเหตุการณ์เหล่านี้ในความทรงจำอย่างชัดเจน ครั้นเล่าออกมาแต่ละเื่ โทสะในใจยิ่งทวีคูณ เมื่อก่อนคนที่ฉินเหยารังแกคือร่างเดิม แต่ตอนนี้เมื่อเห็นแล้วก็รู้สึกเหมือนถูกรังแกเสียเอง
"แม่หนูเหยา... เื่เหล่านี้เ้าเป็คนทำทั้งหมดเลยรึ" ชาวบ้านต่างมองฉินเหยาที่หน้าซีดเผือดอย่างตกตะลึง
ฉินเหยาหน้าแดงก่ำ พูดออกมาอย่างตื่นตระหนก "อะไร... เป็ไปได้ที่ไหน ท่านปู่ท่านย่า พี่ป้าน้าอาทั้งหลาย พวกท่านเห็นเหยาเอ๋อร์มาั้แ่เล็กจนโต เหยาเอ๋อร์เป็คนเช่นนั้นหรือ"
แม่นางน้อยคนหนึ่งอายุพอๆ กับฉินเหยาทำปากขมุบขมิบ "เื่พรรค์นี้มีแต่เ้าที่ทำได้ จะว่าไม่ใช่คนเทือกนั้นได้อย่างไร"
"ฉินลี่ อย่ามาพูดจาสามหาว ข้าหาได้ทำเื่พรรค์นั้นเสียหน่อย" ฉินเหยาหันไปถลึงตาใส่เด็กสาวที่ชื่อฉินลี่ "คนนอกหมู่บ้านผู้นี้ใส่ความข้า"
"ข้าอยู่ที่วัดสวดมนต์ให้ท่านย่ามาครึ่งปี ไม่รู้หรอกว่าครึ่งปีมานี้เ้าทำสิ่งใดไว้บ้าง แต่เท่าที่ข้ารู้จัก เ้าทำเื่เ่าั้ได้จริงๆ" ฉินลี่แลบลิ้นใส่ พลางพูดเสียดสีอย่างดูแคลน
--------------------------------------------------------------------------------
[1] เมด หมายถึงสาวรับใช้
[2] หญิงที่แต่งงานแล้วจะใช้ชื่อสกุลเดิมของตนเองลงท้ายด้วยคำว่าซื่อ เช่นอวี๋ซื่อ ก็หมายถึงสะใภ้ที่มาจากสกุลอวี๋
