วรากร วิ่งออกจากห้องนอนด้วยความเร่งรีบมัวแต่เขียนนิยาย วันนี้มีการลดราคาหนังสือ เที่ยงวันยันเที่ยงคืน แต่ประเด็นคือเธอดันจำวันผิดนี่ก็เหลืออีกไม่ถึงสองชั่วโมงจะหมดเวลาแล้ว คว้ากระเป๋าถือวิ่งเร็วรี่ แต่ยังไม่ทันจะไปถึงไหน ก็ก้าวพลาด กลิ้งลงมาจากบันไดชั้นบนเสียงโครมคราม

“โอ๊ยเจ็บจังเลย ขาหักไหมนี่” คลำขาตัวเองปรอยๆ รู้สึกเจ็บแปลบๆ กระแทกลงมาอย่างจังขนาดนั้นก้นกบพังไปแล้วม้างงงT_T ก้มลงมองขาตัวเองใช้มือบีบเบาๆ สายตานับสิบคู่มองมาที่วรากร ตอนนี้เองที่เธอรู้แล้วว่าไม่ใช่ที่บ้าน

“นางเป็๲ใคร ใครกัน ใครเนี๊ยะ” กวาดตามองรอบๆ

“เฮ้ย ที่ไหนเนี๊ยะ” ลองหลับตาดูลืมตายังเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนไปผู้คนที่แต่งกายด้วยชุดชาวจีนโบราณ รายล้อมรอบตัวเริ่มทยอยเดินหายไปทีละคนสองคน เสียงฝีเท้าม้าควบตรงเข้ามา วรากรเตรียมลุกแต่ไปไม่รอด ดันไปขว้างทางม้าแรงฉุดจากคนบนม้า ดึงร่างเล็กของวรากรลอยละลิ่วขึ้นไปนั่งบนหลังม้า

“เฮ้ย” หันหน้าหันหลังร่างแนบชิดกับคนบนหลังม้าใบหน้าเฉยชาแต่หล่อลากไส้ ใครวะ@_@

“เฮ้ยนี่มันพระเอกนิยายชัดๆ O_O” ใบหน้าหล่อเหลาราวรูปวาด ริมฝีปากเรียวบาง คิ้วดกหนา ตาคมเข้มมือเรียวบางเหมือนผู้หญิงที่กระตุกบังเหียนม้าให้วิ่งช่างดูมีเสน่ห์ ผมยาวสลวยถูกมัดรวบไว้ด้านหลัง แพ้ผู้ชายผมยาว หน้าขาวปากสีชมพู ซิกแพ็คโผล่ออกมาจากอกเสื้อ มาถูกทางแล้วพระเอกหล่อ แต่…..

“เฮ้ยไม่ได้กำลังเขียนนิยายจีนย้อนยุค กำลังจะไปงานหนังสือแต่ทำไมมาอยู่ตรงนี้” ขยี้ตาแรงๆ คนบนหลังม้า กำลังพยายามหนีมือสังหารแต่วรากรกลับ มองสำรวจรอบๆ หันซ้ายหันขวา

“นั่งนิ่งๆ ไม่อย่างนั้นข้าจะเหวี่ยงเ๯้าลงไป” เสียงทุ้มนุ่มหูทว่าน้ำเสียงแกมหยิ่งนิดๆ

“ฆ่ามัน!” เสียงฝีเท้าม้านับสิบไล่ตาม วรากรหันไปมองพวกข้างหลัง นี่มันถ่ายซีรีส์จีนหรืออย่างไร

ม้าพาวรากรและ คนหล่อเข้าไปในป่าไผ่ม้าเดินวนไปมาไม่กล้าวิ่งต่อ เมื่อถูกล้อมกรอบด้วยมือสังหารนับสิบ คนบนหลังม้าทะยานขึ้นไปซ่อนตัวบังใบไผ่ไว้ วรากรร่วงตุบลงกับพื้นก็เธอ ขี้ม้าไม่เป็๞ ก็เ๯้าม้าตัวดีดันยกขาหน้าขึ้นปล่อยวรากรไหลลงจากหลังม้าแม้จะพยายามจับหางม้าไว้ก็ตาม ยิ่งทำให้เ๯้าม้า๻๷ใ๯วิ่งหนีเตลิดไปไกล ฉากการต่อสู้เริ่มขึ้นอย่างดุเดือดเมามัน เสี่ยงกระบี่ในมือของแต่ละคนกระทบกันดังจนแสบแก้วหู คนหล่อของวรากรเก่งเหลือเกิน สามารถต่อกรกับมือสังหารได้นับสิบ ขบวนท่าสวยงามพลิ้วไหวเหมือนกับนักแสดงชื่อดังที่ฝึกฝนมาอย่างดี วรากรปรบมือชอบใจรู้สึกเหมือนเชียร์มวย หายไปหมดจนเหลือคนสุดท้ายกำลังประจันหน้ากัน พระเอกนิยายของวรากร สะบัดกระบี่เป้าหมายคือลำคอของฝ่ายมือสังหารแต่ฉับพลันนั้นเองร่างบางสวยของใครบางคน ถูกดึงเข้ามาเป็๞เกราะกำบัง ใบหน้างดงามหวานละมุนตา เอวคอดกิ่วผมยาวพลิ้วไสวตามแรงสะบัด นางเอกนิยาย

พระเอกนิยายไม่กล้าลงมือ

“ปล่อยนาง” สุดท้ายก็เปล่งคำพูดออกมาหลังจากที่สงวนท่าทีตั้งนาน

“อย่าเข้ามาไม่อย่างนั้นนางตาย”

“ข้าไม่รู้จักนาง ไม่ไยดีว่านางจะอยู่หรือตาย” ยังคงจี้กระบี่ไปที่มือสังหารถึงจะพูดแบบนั้นก็ตาม วรากรใจเต้นต้องแก้ไขสถานการณ์ตามแบบของเธอมองหาก้อนหิน

หญิงงามเชิดหน้า ไม่มีอาการหวาดกลัว อย่างนี้สินางเอกของเรา พระเอกของเราจ้องตาไม่กะพริบทะยานขึ้นไปข้างบนวรากรขว้างก้อนหินแม่นเหมือนจับวางตรงเป้ากางเกงของมือสังหารพอดี กระบี่หลุดมือลงไปนั่งคลำเป้า พระเอกใช้กระบี่แทงฉึกเข้าที่อกไม่รอด นางเอกจะเป็๲เพราะเห็นเ๣ื๵๪หรืออะไรไม่ทราบได้เป็๲ลมหมดสติร่างทรุดลงไปแต่ยังไม่ทันกองกับพื้นคนหล่อรับไว้ทัน หันมา กล่าวคำขอบคุณวรากร

“ขอบคุณแม่นาง” วรากรยิ้มแหยๆ เดินกะเผลกๆ เจ็บขาเหมือนกันไหนจะตกบันไดไหนจะตกม้า รวบร่างบางของคนสวยที่หมดสติไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะพาไปวางบนพื้น จัดแจงปฐมพยาบาลวรากรมองคนทั้งสอง

“ข้า หลวนคุนมือปราบของวังหลวง ยินดีที่รู้จัก แม่นางแซ่อะไร”

“เอ่อ...แซ่อะไรดีวะนึกไม่ออก แซ่จางแล้วกัน”

“แม่นางเป็๲บุตรีของใต้เท้าจางนี่เอง” ใต้เท้าจางไหนวะ

“ข้าต้องรั้งอยู่ที่นี่รอนางฟื้นก่อน หากจะกลับก็เชิญแม่นางเดิน ไปทางนั้นได้เลย” @_@ จะบ้าเหรอกลับไปไหน กลับไปไหนได้

“คือข้าช่วยเช็ดตัวให้นางดีกว่า” หลวนคุนฉีกชายเสื้อของเขาให้วรากรจุ่มน้ำเช็ดหน้าให้คนสวย หลวนคุนนั่งมองหน้านางเอกด้วยแววตาพึงพอใจ วรากรอมยิ้มคนสวยต้องคู่กับคนหล่อ

สักพักนางเอกก็รู้สึกตัว ขณะที่วรากรนั่งคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไปดีพร้อมกับบีบนวดขาตัวเอง หลวนคุนรีบพยุงนางลุกขึ้นนั่ง

“แม่นาง ท่านได้สติแล้ว” ดวงตาตื่น๻๠ใ๽ ดึงรวบเสื้อผ้าที่วรากร คลายออกให้มันหลวมจนตึง

“อย่า ๆ ๆ อย่าเข้ามานะ ท่านทำอะไรข้า แล้วใครเช็ดตัวให้ข้า” (บทนางเอกมาละ) หลวนคุนยิ้มบาดใจขำในท่าทางหวงเนื้อหวงตัวของนาง

“แม่นาง คนอย่างข้า มีหญิงงามมากมาย ยอมเสนอตัวไม่จำเป็๲ต้องมาทำเ๱ื่๵๹เช่นนี้” นี่สิพระเอก555วรากรยิ้มมุมปากหุหุหุนางเอกค้อนวงใหญ่

“นางเป็๞คนเช็ดตัวให้เ๯้า” บุ้ยใบ้มาทางวรากร ที่โบกมือหยอยๆ อยู่ห่างออกมา^_^ความเพื่อนนางเอกก็มา

“ข้าหลวนคุน หัวหน้ามือปราบของวังหลวง” @_@ทีกับหญิงงามแล้วหัวหน้ามือปราบ อิ_อิ

“ฝานอิงหลิว ขอบคุณท่านทั้งสองที่ช่วยเหลือ” กิริยาอ่อนหวานงดงาม เหมือนกับถูกฝึกปรือมาอย่างดี

“เหตุใดแม่นางถึงเข้ามาอยู่ในป่าแห่งนี้” สนใจที่มาที่ไป

“ข้าเดินทางมาจาก ต่างแคว้นถูกปล้นทั้งพ่อแม่และคนรับใช้ถูกฆ่าตายจนสิ้นหนีโจรป่ามาเรื่อยๆ จนมาพบพวกท่าน” หลวนคุนขมวดคิ้ว วรากรสงสารจับใจ

“เ๽้าคงยังไม่ได้กินอะไร ข้าพาเ๽้าออกไปที่ตลาด หาอะไรรองท้องก่อนดีกว่า”

“ข้าไร้ญาติขาดมิตร เกรงว่าจะเป็๞ภาระของท่าน”

“จวนของข้าไร้แขกมาพำนักเสียนาน หากแม่นางไม่รังเกียจเชิญพำนักที่จวนข้าก่อนก็ได้”

“ท่านมี ฮูหยินหรือยัง” วรากรถามเพราะความอยากรู้ หลวนคุนหันมามองหน้ายิ้มขำๆ

“ยัง เชิญแม่นางด้วยอีกคนก็แล้วกัน จวนของข้าเงียบเหงามานาน”