“เก้าชั่งย่างแผ่นแป้งขนาดใหญ่เช่นนี้ได้แปดสิบแผ่น ข้าคิดมาดีแล้ว หากย่างแป้งให้เล็กลงเสียหน่อยจะย่างได้ร้อยกว่าแผ่น แป้งย่างหนึ่งแผ่นขายหนึ่งทองแดง จะได้ร้อยกว่าทองแดง ราคาแป้งขาว ต้นหอม และน้ำมัน รวมกันแล้วไม่ถึงสามสิบทองแดง หนึ่งวันพวกเราจะได้กำไรเจ็ดสิบทองแดงเชียว”
“หากขายไม่ออกเล่า?”
“ตัวอำเภอมีคนมากมายเพียงนั้น จะต้องขายได้แน่นอน” ในโลกเดิม หลี่หรูอี้เคยอ่านวรรณกรรมโบราณเื่ซ้องกั๋ง ในเื่ อู่ต้าหลางก็อาศัยการขายแป้งทอดเลี้ยงชีพของตน และพานจินเหลียนก็เช่นกัน ยิ่งไปกว่านั้นสองสามีภรรยาอู่ต้าหลางยังอาศัยอยู่ในตัวอำเภอที่มีค่าครองชีพสูงกว่าชนบทด้วยซ้ำ และแป้งย่างต้นหอมที่นางทำก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าแป้งทอดเลย
“เื่ที่พ่อเ้าไม่เห็นด้วย แม่ก็ไม่เห็นด้วย”
“ท่านแม่ มิเช่นนั้นให้ข้าใช้แป้งขาวสามชั่งไปลองดูก่อนเป็อย่างไร?”
“ยังมีน้ำมัน เกลือ และต้นหอมอีกเล่า ประเดี๋ยวหากพ่อของเ้ากลับมา แม่คงไม่อาจอธิบายกับเขาได้ เ้าอย่าลองเลย” ในน้ำเสียงของจ้าวซื่อเจือไปด้วยความกังวล ตามใจบุตรีได้ แต่มิอาจปล่อยให้นางนำอาหารซึ่งเป็เสบียงของครอบครัวไปก่อเื่เป็อันขาด
หลี่หรูอี้ััได้ถึงความหมายของสำนวนที่ว่า เงินหนึ่งอีแปะสร้างความลำบากให้วีรบุรุษ อีกครั้งแล้ว
ในโลกเดิมของนาง ผู้คนมากมายในชนบทมีร่างกายแข็งแรง สมองก็มิได้โง่งม ทั้งยังขยันและบากบั่น แต่ยังคงยากจนมาก ยากจนถึงขนาดที่ทางการต้องช่วยเหลือ สาเหตุเป็เพราะยากไร้จนไม่รู้จักเปลี่ยนแปลงเพื่อยอมรับนวัตกรรมใหม่ๆ
หลี่เจี้ยนอันไปพรวนดินที่แปลงผักของครอบครัวซึ่งอยู่นอกหมู่บ้าน เมื่อทำงานเสร็จขณะเดินทางกลับ ก็พบหลี่ฝูคังกำลังซักผ้าอยู่ที่ริมธาร ได้ยินอีกฝ่ายเล่าเื่ที่หลี่หรูอี้้าทำการค้าเล็กๆ น้อยๆ แต่กลับถูกจ้าวซื่อปฏิเสธ พอกลับไปถึงบ้านจึงตั้งใจเดินไปยังแปลงผักที่สวนด้านหลัง เห็นหลี่หรูอี้ยืนอยู่ข้างแปลงถั่วฝักยาวเขียวขจี กำลังเหม่อมองท้องฟ้า เขาพลันขมวดคิ้วเล็กน้อย กล่าวไปว่า “น้องสาว แดดแรงเพียงนี้ เหตุใดเ้ามายืนตากแดดอยู่ที่นี่เล่า รีบกลับเข้าไปในบ้านเร็ว”
หลี่หรูอี้หันไป พบว่าเป็พี่ใหญ่ซึ่งเป็คนที่มีหน้าตาธรรมดาที่สุด แต่ขยันและรู้ความที่สุดในหมู่พี่ชายทั้งสี่ นางทอดถอนใจเบาๆ ครั้งหนึ่ง “พี่ใหญ่ ขอบคุณเ้าค่ะ”
หลี่เจี้ยนอันเดินตามหลังน้องสาวที่มีท่าทีหม่นหมองไร้ความสุขมาจนกระทั่งถึงบริเวณที่มีร่มเงาเย็นสบาย จึงค่อยเอ่ยปากขึ้นว่า “ก่อนหน้านี้ท่านพ่อเคยบอกข้าว่า ท่านปู่ของพวกเราเคยเป็เศรษฐี ครอบครัวมีบ้าน มีที่นาสองร้อยหมู่ ทั้งยังมีวัวสองตัว ภายหลังทำการค้าล้มเหลวจึงเสียทรัพย์สมบัติไปหมด”
“พี่ชาย ข้าอยากทำการค้าเล็กๆ น้อยๆ ใช้เงินทุนไม่ถึงสามสิบทองแดงด้วยซ้ำ”
หลี่เจี้ยนอันจับจ้องไปยังหลี่หรูอี้ กล่าวเสียงต่ำว่า “ข้าบอกเ้าตามตรงแล้วกัน เมื่อนำเงินทั้งหมดที่ครอบครัวเรามีมารวมกันแล้ว ยังไม่ถึงจำนวนที่เ้า้าเลย”
หลี่หรูอี้ตกตะลึง ครอบครัวเพิ่งเก็บเกี่ยวข้าวสาลีเสร็จไปสิบสองหมู่ เหตุใดจึงยากไร้จนไม่มีเงินได้เล่า
“เ้าหกล้มไปครั้งหนึ่ง บางเื่คงลืมไปแล้วกระมัง เ้า…” หลี่เจี้ยนอันหยุดคิดอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ตัดสินใจไม่นำเื่ที่ครอบครัวต้องจ่ายค่ารักษาให้หลี่หรูอี้ไปทั้งหมดสองตำลึงเงินกับอีกสามตำลึงมาพูด เพราะอาจจะทำให้นางรู้สึกตำหนิตนเอง
หลี่หรูอี้ก้มหน้าลง หากคิดวิธีไม่ออกก็ไปเป็หมอพเนจรก่อนแล้วกัน เดินทางไปยังหมู่บ้านแต่ละแห่ง รักษาผู้ป่วยสักสองสามคน หาเงินให้ได้ก่อนค่อยว่ากันอีกครั้ง
“ท่านแม่ตั้งท้องน้องชายอยู่ ท่านพ่อฝากฝังเื่ในบ้านแก่ข้า ให้ข้าดูแลทุกคนให้ดี มิเช่นนั้นข้าคงไปทำงานเล็กๆ น้อยๆ ที่ตัวอำเภอแล้ว” หลี่เจี้ยนอันกําหมัดแน่น
ปีนี้หลังจากเตรียมดินสำหรับเพาะปลูกเสร็จ เขาเคยแอบไปถามร้านค้าใหญ่ๆ ในตัวอำเภอมาแล้ว แต่ไม่มีใครกล้ารับคนที่ไม่มีบุคคลที่คุ้นเคยรับรองเช่นนี้เข้าทำงาน จากนั้นจึงไปถามร้านเล็กๆ แต่เขาก็ยังไม่โตเป็ผู้ใหญ่พอ ทั้งยังไม่มีเรี่ยวแรงที่จะทำงานได้ ต่อให้รู้อักษรก็ได้เพียงวันละสองทองแดง ซึ่งไม่มีอาหารให้ด้วยซ้ำ
หลี่หรูอี้กล่าวเสียงเบา “สิ่งที่ข้า้าก็คือ เงินทุน หากข้าทำแป้งย่างต้นหอมได้ร้อยแผ่น แล้วให้ท่านกับพี่รองไปขายที่ตัวอำเภอ เช่นนี้หนึ่งวัน ครอบครัวเราจะได้เงินมากกว่าที่ท่านไปทำงานเล็กๆ น้อยๆ หนึ่งเดือนเสียอีก”
วันนี้หลี่เจี้ยนอันไม่ได้กินแป้งย่างต้นหอม แต่เห็นท่าทางที่ผู้ใหญ่สามคนกินแล้ว คิดว่าจะต้องอร่อยเป็แน่ จึงพูดไปว่า “หากข้ามีเงินต้องให้เ้านำไปทำแป้งย่างต้นหอมแน่นอน”
หลี่หรูอี้ดวงตาเป็ประกาย “ท่านสนับสนุนข้าหรือ?”
หลี่เจี้ยนอันพยักหน้า
เสียงหลี่ฝูคังดังแว่วมาจากห้องครัว “ข้าก็สนับสนุนเ้าด้วย”
“ยังมีข้าด้วย”
“หรูอี้ ยังมีข้า พี่สี่ของเ้าด้วย!”
หลี่อิงฮว๋าและหลี่ิ่หานที่มีใบหน้าคล้ายคลึงกันกว่าเจ็ดส่วนเดินออกมาจากห้องโถง ในดวงตาที่มองไปยังหลี่หรูอี้เต็มไปด้วยความรักใคร่ทะนุถนอม
หลี่หรูอี้มองไปยังพี่ชายทั้งสี่ที่ยังอายุน้อย ในใจพลันรู้สึกอบอุ่น ดังนั้นจึงเล่าแผนการของตนให้ฟัง นางคิดจะไปเป็หมอพเนจร แต่คราวนี้จู่ๆ กลับได้รับคำคัดค้านจากพี่ชายทั้งสี่
หลี่เจี้ยนอันเป็ผู้ที่มีใบหน้าอ่อนเยาว์ที่สุดแท้ๆ แต่กลับกล่าวด้วยท่าทีหัวโบราณ “เ้าเป็สตรีนางหนึ่ง ห้ามเผยใบหน้าเป็อันขาด”
แววตาของหลี่อิงฮว๋าเจือความกังวล กล่าวโน้มน้าวว่า “น้องสาว หน้าตาของเ้างดงาม อย่าออกไปทำให้ผู้อื่นเกิดความคิดชั่วๆ แอบอ้างเป็ผู้ป่วยเข้ามาลักพาตัวเ้าไปเลย”
หลี่หรูอี้พูดในใจว่า ข้าเป็เพียงเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมเท่านั้น มิใช่นางฟ้านาง์เสียหน่อย
หลี่ิ่หานกล่าวเสริม “ข้าโตมาขนาดนี้แล้ว แต่ไหนแต่ไรไม่เคยได้ยินว่ามีหมอพเนจรหญิงมาก่อน”
หลี่ฝูคังอดที่จะแทรกขึ้นมาไม่ได้ เขากล่าวอย่างร้อนใจว่า “ข้าว่านะน้องสาว หากเ้าคิดว่าหมอพเนจรจะหาเงินได้เช่นนั้นก็ผิดมหันต์แล้ว หมอพเนจรไม่มีหนังสือรับรองการแพทย์จากทางการ มิอาจตรวจโรคหรือออกยาในตัวเมืองและตัวอำเภอได้ อีกทั้งฐานะยังต่ำกว่าหมอที่มีหนังสือรับรองการแพทย์เป็อย่างมาก พวกเขาจะร่อนเร่พเนจรไปตามท้องถนนและหมู่บ้านในชนบท เพื่อออกตรวจและรักษาให้กับผู้ป่วย หากรักษาดีผู้ป่วยเห็นแก่น้ำใจย่อมจ่ายเงินตามอารมณ์ หากรักษาไม่ดีจะถูกด่าถูกตี เ้าไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วหรือไร?”
“ที่แท้ก็เป็เช่นนี้” หัวใจของหลี่หรูอี้เต้นตึกตัก ก่อนหน้านี้นางเคยถามเื่หมอพเนจรกับพวกพี่สาวในหมู่บ้านแล้ว พวกนางเพียงเล่าว่า หมอพเนจรเคยมาเขียนเทียบยาให้คนในหมู่บ้านแล้ว แต่สิ่งที่ได้รับมิใช่เงินทองกลับเป็เสบียงอาหาร มิได้กล่าวละเอียดเช่นหลี่ฝูคัง
หนุ่มน้อยทั้งสี่แห่งครอบครัวหลี่ไม่สงสัยเลยว่า หลี่หรูอี้รู้วิชาแพทย์หรือไม่ เพราะไม่นานก่อนหน้านี้ มีอยู่ครั้งหนึ่งนางตามครอบครัวไปซื้อเสบียง ผัก และอุปกรณ์เย็บปักที่ตัวเมือง นางเคยช่วยชีวิตชายชราที่หมดสติจนเกือบตายไว้คนหนึ่ง ภายหลังหลี่หรูอี้ยังกล่าวกับคนในครอบครัวหลายครั้งว่า นางฝันเห็นชายชรา ซึ่งในฝันชายชราคอยสอนวิชาแพทย์ให้กับนาง
หลี่เจี้ยนอันรอจนหลี่หรูอี้เดินจากไปจึงค่อยกล่าวกับน้องชายทั้งสามว่า “พวกเราขึ้นเขาไปเก็บฟืนกลับมาให้มากหน่อยเถิด ผ่านไปอีกสามวันค่อยรวบรวมไปขายที่ตลาด”
ไปขายฟืนที่ตัวอำเภอซึ่งอยู่ห่างออกไปสิบห้าลี้ ไม่เพียงไกลเท่านั้น ทั้งยังต้องเสียภาษีอีกด้วย ฟืนหนึ่งมัดเพิ่งจะขายได้สองทองแดง เสียภาษีหนึ่งทองแดง แต่ตลาดอยู่ระหว่างตัวอำเภอกับหมู่บ้านหลี่ ระยะทางใกล้เข้ามาเล็กน้อย ฟืนหนึ่งมัดขายได้สองทองแดงเช่นกัน เพียงแต่เกรงว่าถึงตอนนั้นจะมีผู้คนมากมายไปขายฟืน ถ้าขายไม่หมดอาจจะต้องลดราคาอีก
ก่อนหน้านี้ หากจะขึ้นเขาเก็บฟืนไปขายที่ตลาด สองพี่น้องหลี่ซานจะเป็คนทำ
ฟืนหนึ่งมัดหนักร้อยกว่าชั่ง เส้นทางจากบ้านไปตลาดเป็ระยะทางหลายลี้ หลี่ซานกลัวจะทำให้บุตรชายเสียสุขภาพจึงไม่ให้พวกเขาตามไปขายฟืนด้วย
หลี่ฝูคังกล่าวว่า “ฟืนหนึ่งมัดสองทองแดง พวกเราสี่คนเก็บได้สี่มัดก็ขายได้แปดทองแดง”
บุตรชายบุตรสาวของบ้านหลี่ล้วนเรียนรู้อักษรและการคำนวณกับจ้าวซื่อทุกคน นี่คือจุดเด่นที่ครอบครัวอื่นในหมู่บ้านมิอาจเทียบได้
หลี่อิงฮว๋ากล่าวเตือน “สิบวันจึงจะมีตลาดครั้งหนึ่ง”
หลี่เจี้ยนอันยิ้มเล็กน้อย “ค่อยๆ รวบรวมทีละนิด หนึ่งเดือนพวกเราจะทำเงินได้ประมาณยี่สิบทองแดง เงินทุนที่น้องสาวต้องใช้ในการทำแป้งย่างต้นหอมไปขายคงประมาณสามสิบทองแดง พวกเราขายฟืนสองเดือนก็เพียงพอแล้ว พวกเราอย่าเพิ่งบอกเื่นี้กับนางเชียว หากบอกไปแล้วนางต้องห้ามพวกเราแน่ หลังจากนี้สองเดือนค่อยนำเงินให้ นางต้องดีใจเป็แน่”
ได้ยินดังนั้นน้องชายทั้งสามต่างพากันผงกศีรษะอย่างเห็นด้วย
ด้วยเหตุนี้ ผู้เยาว์ทั้งสี่แห่งบ้านตระกูลหลี่จึงปิดบังจ้าวซื่อและหลี่หรูอี้ พวกเขาเริ่มขึ้นเขาไปตัดฟืนยามที่แดดจ้าั้แ่วันนี้เป็ต้นไป
สามวันต่อมา ผู้เยาว์ทั้งสี่แห่งบ้านตระกูลหลี่เตรียมตัวผลัดกันแบกฟืนไปขายที่ตลาด ที่บ้านมีคานหาบเพียงสองอันเท่านั้น ไม่อาจไปพร้อมกันได้จึงต้องแบ่งเป็สองกลุ่ม
หลี่เจี้ยนอันและหลี่ฝูคังเริ่มก่อน ผลคือหลังจากไปถึงแล้วพบว่ามีคนขายฟืนอยู่แล้วสิบกว่าคน
ตลาดมีเพียง่เช้าเท่านั้น ่บ่ายไม่มีแล้ว เพื่อจะได้กลับบ้านนำคานหาบไปให้หลี่อิงฮว๋าและหลี่ิ่หานเร็วๆ หลี่เจี้ยนอันจึงจำเป็ต้องลดราคา ขายสองมัดสามทองแดง
เมื่อหลี่อิงฮว๋าและหลี่ิ่หานได้รับคานหาบก็รีบแบกฟืนไปที่ตลาด
ปีนี้พวกเขาเพิ่งจะอายุสิบเอ็ดขวบ ก่อนหน้านี้เคยแบกข้าวในที่นาอยู่บ้าง ทว่าอย่างมากก็หนักแค่หกสิบเจ็ดสิบชั่งเท่านั้น ไม่เคยแบกของหนักร้อยกว่าชั่งมาก่อน ยิ่งไปกว่านั้นยังต้องเดินไกลถึงเจ็ดลี้อีกด้วย
ภาระอันหนักอึ้งกดจนเอวของพวกเขาสั่นระริก แต่เมื่อคิดว่าทำเพื่อหาเงินทุนให้น้องสาวจึงต้องกัดฟันเดินต่อไปข้างหน้า จนกระทั่งเดินไม่ไหวแล้วจริงๆ จึงค่อยหยุดพัก
ระหว่างทางหยุดพักไปประมาณห้าครั้งกว่าจะมาถึงตลาด ยามนี้มีคนมาขายฟืนที่ตลาดมากกว่าเดิมแล้ว แค่กวาดตามองไปยังพบเกือบยี่สิบคน
สุดท้ายหลี่อิงฮว๋าและหลี่ิ่หานจึงทำได้เพียงนำเงินสามทองแดงกลับบ้าน
ระหว่างทางกลับไม่ต้องแบกฟืนแล้ว พวกเขาเดินกลับมือเปล่า แต่เมื่อครู่เหนื่อยยิ่งนัก เ็ปจนไหล่แทบพอง เสื้อผ้าที่สวมอยู่ถูกเหงื่ออาบย้อมจนเปียกปอน ท้องหิวจนส่งเสียงร้องโครกคราก ทั้งแดดก็แผดจ้าเหลือเกิน จึงได้แต่หาร่มเงาข้างทางพอได้นั่งพักให้สบายกาย เอนเอาหลังพิงกันเสียหน่อย
ลมในฤดูร้อนพัดมา ผู้เยาว์ทั้งสองทั้งหิวทั้งเหนื่อยจนถึงกับหลับไป
หลี่อิงฮว๋าสะดุ้งพลางลืมตาตื่น มองไปยังดวงอาทิตย์เหนือศีรษะ กล่าวว่า “น้องสี่ พวกเราหลับไปเกือบหนึ่งชั่วยามแล้ว รีบตื่นเถิด”
ตอนนี้เอง เสียงดังกังวานของชายวัยกลางคนผู้หนึ่งดังแว่วมาจากทางเดิน “เด็กน้อยทั้งสอง เ้ารู้จักตระกูลหลี่แห่งหมู่บ้านหลี่หรือไม่?”
.......................................
