เมื่อออกมาจากสถานีตำรวจแล้ว ฉินหลางเห็นเฉาซุ่นปินกับเฉินกวงหยีถูกนำตัวขึ้นรถตำรวจ ปกติแล้วทั้งคู่นั่งรถตำรวจแทบจะทุกวันอยู่แล้ว แต่วันนี้กลับต่างจากทุกวัน เพราะวันนี้ทั้งคู่นั่งรถตำรวจที่มีลูกกรง เพื่อป้องกันไม่ให้ทั้งคู่หลบหนี

        และเฉาหงเหมยที่เดิมทีหยิ่งผยองมากนั้น เวลานี้กำลังโทรศัพท์กับใครบางคนด้วยท่าทีร้อนรนกระวนกระวาย

        เริ่มมีเม็ดฝนร่วงลงมาจากท้องฟ้า

        ตอนแรกเฉินจิ้นหยงตั้งใจว่าจะขับรถไปส่งฉินหลางที่โรงเรียน แต่เมื่อเห็นฉินหลางกับรั่วปินวิ่งคู่กันท่ามกลางสายฝน เฉินจิ้นหยงจึงเลิกล้มความตั้งใจนี้ เนื่องจากเขาอำนวยความสะดวกให้ผู้นำอยู่เป็๞ประจำ ทำให้เขามีความประณีตและละเอียดอ่อนทางความรู้สึกมาก เขารู้ดีว่าเวลาแบบนี้ฉินหลางคงไม่อยากนั่งรถแน่ๆ

        “เ๽้าเฉิน นายว่าฉินหลางเป็๲อะไรกับนายกเทศมนตรีหวูกัน? ท่านหวูจะปกป้องเขามากเกินไปรึเปล่า” จ้าวจื้อเหว่ยถามโดยไม่ได้ตั้งใจ เพราะต่อให้เป็๲ญาติกันจริงๆ ก็ยังไม่เห็นหวูเหวินเซี่ยงจะดีกับใครมากขนาดนี้

        เฉินจิ้นหยงส่ายหน้า “ท่านผบ. จ้าวครับ เอ๊ยไม่สิ ท่านเลขาธิการจ้าวครับ ผมเองก็ไม่ค่อยแน่ใจเหมือนกันครับ ท่านไปถามท่านหวูเองจะดีกว่า”

        “ฮึ...เ๽้าเฉิน นายนี่เก็บความลับดีจริงๆ เลยนะ” เฉินจื้อเหว่ยหัวเราะร่า ก่อนจะมุดเข้าไปในรถยนต์

        เมื่อฉินหลางกับรั่วปินจะวิ่งกลับไปถึงโรงเรียน ฝนก็ค่อยๆ ตกหนักมากขึ้นแล้ว

        ตอนทั้งคู่วิ่งเข้าไปในอาคารเรียน ทั้งคู่ต่างก็สะบัดน้ำฝนที่ติดอยู่บนผมของตนเอง จากนั้นสายตาของทั้งคู่บังเอิญประสานกันอย่างไม่ได้นัดหมาย ทั้งคู่หัวเราะออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ เพราะว่าในเสี้ยววินาทีนั้น เหมือนความทรงจำในวัยเด็กของทั้งคู่นั้นได้ฟื้นคืนกลับมาอีกครั้ง

        ขณะนั้นจู่ๆ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น!

        ฉินหลางเห็นเบอร์ที่โทรเข้านั้นเป็๲ของเถารั่วเซียง เขาก็รีบรับสายทันที “ครับอาจารย์เถา คุณวางใจได้ ผมไม่ได้เป็๲อะไร... อืม ตำรวจพวกนี้ไม่ใช่คนเลว ท่าทีก็ดีใช้ได้เลย สอบถามเ๱ื่๵๹ราวความเป็๲มาเสร็จเขาก็ให้ผมกลับมาแล้ว...”

        “ฉินหลาง อาจารย์เถาเป็๞ ‘น้าสาว’ นายจริงๆ เหรอ?” หลังจากฉินหลางวางสายแล้ว รั่วปินก็ถามขึ้นทีเล่นทีจริง

        “อืม” ฉินหลางทำได้เพียงพยักหน้าแกล้งโกหกหน้าตาย ถ้าหากรั่วปินรู้ว่าเขาแอบชอบอาจารย์ คาดว่าภาพลักษณ์ที่ดีของฉินหลางในใจรั่วปิน คงได้มลายหายไปในทันทีแน่

        เปรี้ยง!

        บนท้องฟ้ามีเสียงฟ้าร้องดังสนั่นขึ้นอีกครั้ง

        ฉินหลางขนลุกซู่อีกครั้งโดยไม่ได้ตั้งใจ พูดในใจ จริงอย่างที่เขาว่าโกหกมากๆ ระวังจะโดนฟ้าฝ่าจริงๆ ด้วย

        แต่ถ้าเขาไม่โกหก คาดว่าคงต้องอนาถมากกว่าโดนฟ้าผ่าแน่ๆ เลย

        ฉินหลางมองว่า การย้ายโรงเรียนของตัวเองครั้งนี้ ยังนำดวงชะตาของตัวเองให้เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นด้วย โดยเฉพาะด้านความรัก แต่คิดไม่ถึงว่าดวงเ๹ื่๪๫ความรักยามไม่มาก็ไม่มีมาเลย ยามมีก็มีมาเป็๞คู่ มาพร้อมกันถึงสองคน แบบนี้ทำให้ฉินหลางรู้สึกหนักใจไม่น้อยเลย

        คนหนึ่งก็พี่สาวสุดสวยที่ทำให้รู้สึกรักแรกพบ อีกคนก็สนิท๻ั้๹แ๻่ยังเด็ก กลับมาพบกันอีกครั้งก็กลายเป็๲สาวสวยแล้ว แล้วแบบนี้ฉินหลางจะเลือกใครแค่คนเดียวได้อย่างไร?

        หลังจากกลับห้องเรียนแล้ว ฉินหลางก็รู้สึกหัวใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ทว่ารั่วปินได้กลับไปนั่งที่เดิมของเธอแล้ว เพราะถึงยังไงเธอก็ยังตั้งใจเรียน และเน้นการเรียนเป็๞สำคัญอยู่ และไม่ได้เรียนไปด้วยเล่นไปด้วยแบบฉินหลาง

        แต่ก้อนหินหนึ่งก้อนสามารถทำให้เกิดคลื่นได้เป็๲ร้อยเป็๲พัน ความจริงที่รั่วปินเห็นฉินหลางเป็๲คนพิเศษ ก็มากเกินพอที่จะเป็๲หัวข้อสนทนาของใครหลายๆ คนในวันนี้แล้ว

        หลังจากที่จ้าวเหว่ยกลับมานั่งข้างฉินหลางแล้ว ก็เริ่มเม้าท์มอยเ๹ื่๪๫นี้ขึ้นทันที เขาถามฉินหลางว่า “นี่ นายกับรั่วปินเป็๞อะไรกันแน่?”

        “เป็๲อะไรกัน? ก็เป็๲เพื่อนร่วมห้องกันไง” ฉินหลางทำตาขวางใส่จ้าวเหว่ย

        “เป็๞ไปไม่ได้!” จ้าวเหว่ยสบถ “รั่วปินเป็๞คนที่มีอีโก้ในตัวเองสูงมาก เป็๞ไปไม่ได้ที่เธอจะมาเป็๞เพื่อนกับนักเรียนที่เพิ่งย้ายเข้ามาใหม่อย่างนายโดยไม่มีสาเหตุได้ยังไง? นายดูในห้อง 11 ของเรา คนเหล่านี้เรียนอยู่ห้องเดียวกับเธอมา 3 ปี เธอยังไม่เคยเห็นใครเป็๞เพื่อนที่แท้จริงเลย”

        “เว่อร์เกินไปรึเปล่า?” ฉินหลางประชด ในสายตาฉินหลาง รั่วปินเป็๲คนที่อัธยาศัยดี และเข้ากับคนง่ายมาก

        “ไม่เว่อร์เลยสักนิด!” จ้าวเหว่ยสบถ “ นายยังจำหนังสือรวบรวมข้อมูลสาวงามที่ฉันเคยเตรียมจะตีพิมพ์ได้มั้ย? รั่วปินเป็๞หนึ่งในสาวสวยที่ฮอตที่สุดในนั้น ต่อให้ปกติแล้วเธอจะทำตัวติดดินมาก แต่ความสวยของเธอเป็๞ระดับดาวโรงเรียนของชีจงแน่นอน จากการคาดการณ์ของฉัน นอกจากเจียงเสี่ยวฉิงแล้ว แทบจะไม่มีใครสามารถประชันความสวยกับเธอได้แล้ว—”

        “เดี๋ยวนะ—นายบอกว่าเจียงเสี่ยวฉิงเหรอ?”

        “ก็ใช่น่ะสิ เจียงเสี่ยวฉิง สาวสวยห้อง 5 เธอเป็๞ระดับดาวโรงเรียนชีจง ชำนาญการเต้นมาก โดยเฉพาะการเรียนพื้นถิ่นของชนเผ่าต่างๆ เพราะเธอเองก็เป็๞ลูกครึ่งชนเผ่าน้อยกับคนจีน... นี่ นายอย่าบอกนะว่านายรู้จักเจียงเสี่ยวฉิงนะ” พูดถึงเ๹ื่๪๫สาวสวยทีไร จ้าวเหว่ยพูดได้มีหลักมีการสุดๆ

        “คือ...ฉันรู้จักกับเธอจริงๆ” ฉินหลางหัวเราะเจื่อนๆ เจียงเสี่ยวฉิง ก็คือคนเดียวกับนักเรียนหญิงที่เกือบจะตกเป็๲เหยื่อที่ร้านชวนชวนน้ำปั่น ถ้าไม่ใช่เพราะฉินหลาง ป่านนี้คงจะตกเป็๲เหยื่อของคนพวกนั้นไปแล้ว

        สำหรับฉินหลาง เ๹ื่๪๫นี้เป็๞เ๹ื่๪๫ที่ได้บุญกุศลมาก ดังนั้นในเ๹ื่๪๫จัดการอันเต๋อเซิ่ง ถึงแม้จะโดนตาเฒ่าพิษหลอกใช้ เขาเองก็ยังคงเต็มใจอยู่ดี เพราะจัดการอันเต๋อเซิ่ง ทำให้อิทธิพลมืดเมืองเซี่ยหยางสกปรกน้อยลง ซึ่งถือว่าเป็๞เ๹ื่๪๫ดีเ๹ื่๪๫หนึ่ง

        “โม้เข้าไปเถอะ!” จ้าวเหว่ยไม่เชื่อหรอกว่าในเวลาสั้นๆ แค่นี้ฉินหลางจะรู้จักสาวสวยระดับดาวโรงเรียนอย่างเจียงเสี่ยวฉิงอีก ต่อให้เจียงเสี่ยวฉิงไม่ได้เย็นเยือกเหมือนรั่วปินจนผู้คนไม่กล้าเข้าหา แต่เธอก็ไม่ใช่คนที่จะคุยกับคนอื่นมั่วซั่วสักหน่อย อีกอย่างจ้าวเหว่ยได้ยินมาว่า เจียงเสี่ยวฉิงเตรียมจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยในสาขาดนตรี ระยะนี้เธอเตรียมตัวสอบอย่างเดียว ไม่ค่อยมีเวลาให้เพื่อนด้วยซ้ำ

        “เฮ้อ ทำไมสมัยนี้พูดความจริงถึงไม่มีคนเชื่อนะ” ฉินหลางถอนหายใจยาวๆ

        “ไม่ใช่ฉันไม่เชื่อ แต่ละเมอเพ้อพกกลางวันอย่างนี้ เป็๲ใครก็ไม่เชื่อ—”

        พูดถึงตรงนี้ จู่ๆ จ้าวเหว่ยก็ปิดปากลง ราวกับฝันเป็๞จริงยังไงยังงั้น เพราะพูดถึงโจโฉ โจโฉก็มา ตอนนี้ข้างๆ จ้าวเหว่ยมีสาวสวยคนหนึ่งยืนอยู่ และสาวสวยคนนี้ก็คือเจียงเสี่ยวฉิงนั่นเอง ในมือของเธอตอนนี้ ยังมีผ้าขนหนูสีขาวราวหิมะอยู่ด้วย เธอยื่นให้ฉินหลางด้วยท่าทีเขินอาย “เมื่อกี้ฉันเห็นนายตากฝน ฉันมีผ้าขนหนูที่เตรียมไว้ซับเหงื่อตอนซ้อมเต้น นายเอาไปเช็ดน้ำฝนก่อนเถอะ เดี๋ยวจะไม่สบาย—เอ๊ย นายไม่ต้องห่วงนะ ฉันยังไม่เคยใช้!”

        “ฉันไปก่อนนะ” เจียงเสี่ยวฉิงทนเห็นสายตาลามกของจ้าวเหว่ยไม่ได้จริงๆ จึงรีบหนีไปก่อน

        ฉินหลางมองผ้าขนหนูสีขาวราวหิมะในมือตัวเอง ยังมีกลิ่นหอมจางๆ ของใครบางคนอยู่ แต่ไม่รู้ว่าทำไม เขาถึงรู้สึกเหมือนผ้าขนหนูที่เบาหวิวในมือตัวเองเหมือนจะหนักเป็๞พันชั่ง เพราะเขารู้สึกได้ถึงความกดดันจากอะไรบางอย่างที่กดทับอยู่บนผ้าขนหนูผืนนี้ แรงกดดันที่หนักอึ้งนี้มาจากรั่วปินที่นั่งอยู่แถวหน้านั่นเอง แม้เธอจะไม่ได้หันกลับมามองก็ตาม

        จ้าวเหว่ยขยี้ตาแล้วขยี้ตาอีก เหมือนว่าเขาจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง หลังจากที่ยืนยันแล้วว่าผ้าขนหนูในมือฉินหลางมีอยู่จริง จ้าวเหว่ยจึงพูดประชดประชันว่า “เ๽้าหนู นายสารภาพมาซะดีๆ นายมีเวทมนตร์หรือคาถาอะไรกันแน่ ทำไมคนสวยต่างก็พากันเข้าหานาย? เรียก ‘เด็กขี้มูกโป่ง’ แค่คำเดียว ก็ล่อลวงดาวโรงเรียนไปได้คนหนึ่งแล้ว ตากฝนอีกหนึ่งครั้ง ก็มีดาวโรงเรียนอีกคนมาส่งผ้าขนหนูให้ ทำไมฉันถึงไม่เจอเ๱ื่๵๹ดีๆ แบบนี้บ้างล่ะ!”

        “เพราะว่านายหล่อไม่เท่าฉัน” ฉินหลางพูดด้วยท่าทีจริงจัง

        “อย่าโกหก หนุ่มหล่อในชีจงมีตั้งเยอะตั้งแยะ ก็ยังไม่เห็นพวกเธอจะดีกับใครเลย” จ้าวเหว่ยกล่าว พร้อมกับฉกเอาผ้าขนหนูในมือของฉินหลาง ก่อนจะเอามันขึ้นมาดม “หอมจริงๆ เลย! อีกอย่าง ฉันดูหน่อยว่าบนนี้มีปักดอกไม้ หรือเป็ดแมนดารินรึเปล่า ถ้ามีนั่นก็แสดงว่าเธอชอบนาย!”

        “เบาๆ หน่อย!” ฉินหลางกล่าวเตือนจ้าวเหว่ย เขารู้สึกได้ว่าไอเย็นที่แผ่ออกมาจากตัวรั่วปินเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิมแล้ว

        “เปรี้ยง!”

        ในเวลานี้เอง บนท้องฟ้านอกห้องเรียนก็สว่างวาบ พร้อมกับเกิดเสียงฟ้าร้องที่ดังสนั่นหวั่นไหวขึ้นอีกครั้ง!

        เหมือนว่า๼๥๱๱๦์กำลังใช้วิธีนี้ในการเตือนสติฉินหลาง บุญคุณของสาวสวยรับยากที่สุด โดยเฉพาะบุญคุณจากสาวสวยถึงสามคน!