เสียงฝีเท้าของเขาดังก้องสะท้อนไปในความเงียบที่ดูเหมือนจับจ้องทุกย่างก้าว ผนังน้ำแข็งรอบตัวสะท้อนแสงริบหรี่ราวกับดวงดาวในท้องฟ้ายามค่ำคืน แต่เขารู้ดีว่าความงดงามเหล่านี้ซ่อนอันตรายไว้

“กับดักอีกแน่…” เขาพึมพำขณะหยุดอยู่หน้าพื้นที่ว่างโล่ง ดวงตาเรียวยาวมองไปที่พื้นน้ำแข็งที่ดูราบเรียบอย่างผิดปกติ

เขาก้าวไปช้า ๆ และทันทีที่ปลายเท้า๼ั๬๶ั๼กับพื้นที่เบื้องหน้า วงเวทเรืองแสงสีเงินก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง พลังมหาศาลเริ่มหมุนวนรอบตัวเขา ลมหนาวโหมกระหน่ำจนเกล็ดหิมะกระจัดกระจาย

ฉินเย่เซิงถอนหายใจยาว “เล่นมุกเดิมอีกแล้วหรือ…” น้ำเสียงของเขาไม่ได้แฝงความตื่นตระหนก มีเพียงความเบื่อหน่ายและเย้ยหยัน ราวกับเขาเริ่มชินกับสิ่งนี้

เขาหยิบอัญมณีสีฟ้าเรืองรองออกจากถุงหนังที่เอว แสงของมันสว่างวาบขึ้นเมื่อ๼ั๬๶ั๼กับพลังของวงเวท ฉินเย่เซิงจับมันไว้แน่น ไม่กล้าโยนหรือเสี่ยงให้หลุดมือ

“เ๽้าเป็๲ตัวช่วยสำคัญ ข้าจะไม่ประมาทหรอกนะ…” เขากล่าวเบา ๆ ก่อนจะถืออัญมณีแนบฝ่ามือ ขยับเข้าใกล้ศูนย์กลางของวงเวท

ทันทีที่อัญมณี๼ั๬๶ั๼ขอบพลังของวงเวท แสงสีเงินเริ่มกระเพื่อม เสียงครืดคราดดังสะท้อนไปทั่วถ้ำ พลังที่หมุนวนรอบตัวเขาค่อย ๆ สงบลง

“ใช้ได้ดีเหมือนเดิม” ฉินเย่เซิงยิ้มมุมปาก พลางเก็บอัญมณีกลับเข้าไปในถุงหนังอย่างระมัดระวัง ก่อนก้าวข้ามพื้นที่อันตรายนั้นด้วยความมั่นใจ

เมื่อคลื่นพลังสงบลง ฉินเย่เซิงก็เดินต่อไป ท่ามกลางความเงียบที่แปลกประหลาด เขาหยุดยืนกะทันหันเมื่อเห็นโถงถ้ำกว้างขวางอยู่เบื้องหน้า

“เหมาะกับการพักเสียที” เขาพึมพำ ก่อนจะย่อตัวลงนั่งข้างผนังน้ำแข็งที่ดูมั่นคง

ฉินเย่เซิงหยิบห่อผ้าที่พกติดตัวออกมา เปิดเผยให้เห็นขนมอบและผลไม้แห้งไม่กี่ชิ้น เขาหยิบมันขึ้นมาอย่างใจเย็น ก่อนจะกัดเข้าปากพลางมองรอบตัว

“รสชาติห่วยแตก…” เขาบ่นพึมพำ ก่อนจะหยิบผลไม้อีกชิ้นขึ้นมากัดและฝืนกลืนลงคอ

เมื่อจัดการอาหารเสร็จ เขาก็เอนตัวพิงผนังน้ำแข็ง มือหนึ่งกอดถุงหนังที่มีอัญมณีสีฟ้าไว้อย่างแ๲่๲๮๲า ขณะที่อีกมือวางพาดบนหน้าอก ใบหน้าของเขายังคงมีรอยยิ้มจาง ๆ

“เงียบดีเหลือเกิน… ถ้าไม่มีอะไรโผล่มาอีก ข้าคงได้งีบสักหน่อย” เขาพูดพลางหลับตาลง

เมื่อผ่านไปพักใหญ่ในความเงียบสงบจนเหมือนไม่มีใครอยู่ เสียงเบา ๆ ของฝีเท้าที่แทบไม่ได้ยินดังขึ้นจากส่วนลึกของถ้ำ ดวงตาสีเทาคู่หนึ่งจ้องมองเขาจากเงามืด

ไป๋เซี่ยนหลัวที่ซ่อนตัวอยู่หลังม่านน้ำแข็งเฝ้ามองผู้บุกรุกด้วยสายตาสงบนิ่ง นางไม่เคยเห็นใครผ่านกับดักของนางมาได้ง่ายดายเช่นนี้

“นี่คือ…มนุษย์สินะ” นางพึมพำเบา ๆ น้ำเสียงแฝงด้วยความสงสัย

สายตาของนางจับจ้องไปยังขนมแห้งและเปลือกผลไม้แห้งที่เขาทิ้งไว้บนพื้นน้ำแข็ง นางย่อตัวลงแตะมันเบา ๆ ด้วยปลายนิ้ว ๼ั๬๶ั๼ที่แปลกใหม่ทำให้นางรู้สึกประหลาดใจ

“นี่คือสิ่งที่มนุษย์กินหรือ…?” นางพูดแ๶่๥เบา ดวงตาสีเทาของนางเปล่งประกายเล็กน้อยด้วยความอยากรู้

เ๽้ากิ้งก่าขาวที่เกาะอยู่บนไหล่ของนางส่งเสียงครืดคราดเบา ๆ ก่อนจะเลียผลไม้แห้งที่เหลืออยู่ นางดึงมันออกจากปากเ๽้ากิ้งก่าอย่างอ่อนโยน

“ไม่ใช่ของเ๽้า เสวี่ย…” นางเอ่ยเบา ๆ พร้อมลูบหัวมัน

ไป๋เซี่ยนหลัวเงยหน้าขึ้นมองฉินเย่เซิงอีกครั้ง นางไม่เคยเห็นมนุษย์ใกล้ขนาดนี้มาก่อน และไม่เคยคาดคิดว่าจะได้พบใครที่กล้าฝ่าเข้ามาในถ้ำแห่งนี้

“พลังของเขา… และสิ่งที่เขาใช้ มันคืออะไร…” นางพึมพำเบา ๆ ดวงตาฉายแววครุ่นคิด ขณะยังจับจ้องร่างสูงที่หลับอย่างไร้กังวลในแดนน้ำแข็งแห่งนี้