สีหน้าของคนทั้งห้าแห่งพันธมิตรใบไม้สีชาดเปลี่ยนไปโดยฉับพลัน ใบไม้สีชาดปราการเหล็กที่พยายามรักษาท่าทีสงบนิ่งไว้ในที่สุดก็เปลี่ยนเป็มืดมน เขาพูดออกมาเสียงต่ำว่า “แกหมายความว่ายังไง?!”
“ก่อนหน้านี้นายเอาน้ำยาฟื้นฟูจากฉันไป 5 ขวด ฉันก็แค่รับเงินจากนายมา 100 เหรียญทองแค่นั้นเอง พอมาคิดดูดีๆ แล้วก็เป็การซื้อขายที่เยี่ยมไปเลยแฮะ ฉันยังมีอีก 5 ขวดแน่ะ ถ้าพวกนายยังอยากได้อีกละก็ คราวนี้ฉันคิดแค่ 50 เหรียญทองก็แล้วกัน ว่าไงล่ะ?” ราคาของน้ำยาฟื้นฟูในร้านขายยาของเมืองเริ่มต้นคือ 2 เหรียญทองแดง แต่พอมาถึงเย่เทียนเซี่ยกลับเปลี่ยนเป็ 20 เหรียญทอง เพิ่มขึ้นถึง 1,000 เท่า เวลานี้แม้ภายในใจของใบไม้สีชาดปราการเหล็กจะยังสงบนิ่ง แต่เขาก็เกือบจะทนไม่ไหวอีกครั้งแล้ว เขาก้าวไปข้างหน้าแล้วยกดาบขึ้นพร้อมกัดฟันยิ้มเย็น “เซี่ยเทียน ดูท่าแล้วนายคงอยากจะตั้งตัวเป็ศัตรูกับพวกเราพันธมิตรใบไม้สีชาดสินะ!”
“ไม่ว่าพวกนายจะเป็พันธมิตรใบไม้สีชาดหรือพันธมิตรหมวกสีเขียวอะไรมันก็ไม่เกี่ยวกับฉันสักนิด ฉันก็แค่เอาสิ่งที่ฉันควรจะได้รับคืนมาเท่านั้นเอง น้ำยา 5 ขวดคิดพวกนายแค่ 100 เหรียญทอง นี่ถูกสุดๆ แล้วนะ” เย่เทียนเซี่ยเหล่ตามอง มุมปากยกขึ้นสูงเป็รอยยิ้มที่ดูชั่วร้าย เขาพบว่าการเปลี่ยนชื่อในเกมก็ดูจะไม่ใช่เื่เลวร้ายอะไร อย่างน้อยเขาก็มีอะไรสนุกๆ ทำฆ่าเวลา ถ้าเขาใช้ชื่อที่เคยใช้ละก็ แม้ว่าจะเป็พันธมิตรแดนเทพและกิลด์ปีกแห่งท้องฟ้าเมื่อมองเห็นชื่อของเขาก็มักจะเลือกหลีกทางไปอย่างชาญฉลาด
“ได้เลย...เซี่ยเทียน พวกเราพันธมิตรใบไม้สีชาดจะจดจำแกไว้ พวกเราไป!” ใบไม้สีชาดปราการเหล็กพยายามระงับความโกรธ เขาทิ้งคำขู่เอาไว้ ก่อนจะะโออกมาแล้วหันหลังกลับ ั้แ่เขาเข้ามาในพันธมิตรใบไม้สีชาดก็ไม่เคยมีครั้งไหนที่จะอับอายได้เท่านี้ ในเมืองเริ่มต้นหมายเลข 60001 คนของพันธมิตรใบไม้สีชาดไม่ได้มีเพียงพวกเขา 5 คน เขารู้ตัวดีว่าตอนนี้ไม่อาจจัดการกับเซี่ยเทียนได้จึงเลือกที่จะเก็บกลืนคำพูดต่างๆ เอาไว้ก่อน รอให้ออกไปจากเมืองเริ่มต้นได้ซะก่อนเถอะ เขาจะทำให้เ้าคนที่ชื่อเซี่ยเทียนนั่นรู้ซึ้งถึงคำว่าเสียใจภายหลังนั้นหมายความว่าอย่างไร!
“เดี๋ยวก่อนสิ ดูเหมือนว่าพวกนายจะลืมอะไรบางอย่างไปนะ”
เท้าของใบไม้สีชาดปราการเหล็กชะงักไป เขาหันหน้ากลับมามองเย่เทียนเซี่ยด้วยสายตาน่ากลัว
เย่เทียนเซี่ยชูนิ้วขึ้นมาสามนิ้วก่อนจะพูดออกมาอย่างสบายๆว่า “พวกนายทำให้ฉันเสียเวลาไปสามนาที เวลาของฉันมีค่ามากกว่าชีวิตของพวกนายมากนะ หนึ่งนาที...ก็เท่ากับ 1,000 เหรียญทอง ทั้งหมด 3 นาทีก็คิดเป็ 3,000 เหรียญทอง เพราะงั้นส่งมันมาซะ”
“เซี่ยเทียน มันจะมากไปแล้วนะ!” แม้แต่พระอรหันต์ยังรู้จักความโกรธ ยิ่งพวกเขาเป็คนประเภทที่รักศักดิ์ศรียิ่งกว่าอะไรแล้วนั้น...นักรบฝึกหัดเตรียมจะยกดาบคู่ขึ้นมา ดวงตาของเขามีกองไฟลุกโชติ่อยู่ภายใน หากไม่ใช่เพราะรู้อยู่แก่ใจว่าถ้าตนเองโจมตีออกไปก็ไม่ต่างอะไรกับหาเื่ตาย เขาคงโจมตีออกไปตั้งนานแล้ว
“ให้ไม่ได้งั้นเหรอ?” อารมณ์ของเย่เทียนเซี่ยเปลี่ยนเป็มืดครึ้มลง รอยยิ้มเย็นปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา “น่าเสียดาย งั้นคงต้องเอาชีวิตของพวกนายมาชดใช้แล้วละ!”
ทันทีที่เสียงของเย่เทียนเซี่ยจบลง เท้าของเขาก็เคลื่อนที่อย่างแปลกประหลาด เพียงวูบเดียวเขาก็เคลื่อนตัวผ่านร่างของใบไม้สีชาดปราการเหล็กไป และโดยที่คนทั้งห้ายังไม่ทันได้ตอบสนองใดๆ อาวุธสีดำขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นในมือของเย่เทียนเซี่ยอีกครั้ง สติที่หลุดหายไปเพียงเพิ่งกลับมาเท่านั้น ห้วงเวลาแห่งโชคชะตานิรันดร์ก็วาดผ่านร่างของคนทั้งสี่...
-110，-103，-108，-208
นักบวชที่เคยถูกฆ่าตายภายใต้กรงเล็บของหมาป่าั์ดุร้ายถูกโจมตีจนตายภายในเสี้ยววินาทีอย่างน่าสงสาร หลอดเืของสามคนที่เหลือก็หายไปเกินครึ่ง แถมยังได้ยินเสียงกรีดร้องโหยหวนน่าเวทนาของนักธนูฝึกหัดตามมาด้วย ในโลกจริงแม้แต่รอยถลอกก็ยังไม่ค่อยจะเกิดขึ้น แล้วความเ็ปจากการถูกดาบฟาดฟันใส่จะมีคนทนรับได้สักกี่คนเชียว การตอบสนองของคนทั้งสี่จากพันธมิตรใบไม้สีชาดนั้นตกอยู่ภายใต้ความตื่นตะลึง พวกเขาเลือกที่จะถอยออกมาแต่ขอบเขตการโจมตีของห้วงเวลาแห่งโชคชะตานิรันดร์ช่างกว้างใหญ่เหลือเกิน นอกจากนักธนูที่กำลังหนีหัวซุกหัวซุนด้วยความเ็ปทรมานแล้ว นักรบฝึกหัดและนักเวทฝึกหัดก็ถูกเย่เทียนเซี่ยโจมตีใส่สองครั้งติดๆ จนหลอดเืว่างเปล่ากลายเป็แสงสีขาวสองสาย
สายลมเย็นวูบหนึ่งพัดผ่านด้านหลังของเขา เย่เทียนเซี่ยไม่ได้หมุนตัวกลับไป เขายกห้วงเวลาแห่งโชคชะตานิรันดร์ที่เพิ่งดึงกลับมาเหวี่ยงไปด้านหลังกระทบกับโล่ที่ใบไม้สีชาดปราการเหล็กยกขึ้นมา ทำให้ตัวเลขความเสียหาย -99 ลอยขึ้นมา ในเวลานั้นประสิทธิภาพของการโจมตีก็ลดลงเนื่องจากอัตราการสร้างความเสียหายที่ต่ำสุดๆ ของเขา แต่ก็ยังทำให้ร่างที่ถูกพุ่งเข้าใส่ต้องถอยหลังไปถึงสองก้าว เย่เทียนเซี่ยหมุนตัวกลับทันทีแล้วโจมตีไปที่หน้าอกของใบไม้สีชาดปราการเหล็กต่อเนื่องอีกสองครั้ง ทำให้ผู้พิทักษ์ฝึกหัดถูกส่งกลับเมืองเริ่มต้นทันทีโดยที่ไม่ได้แตะแม้เพียงปลายเสื้อของเย่เทียนเซี่ย ทิ้งไว้เพียงโล่ไม้ลวดลายสวยงามดรอปอยู่บนพื้นข้างๆ ศพของเขา
ท้ายที่สุดก็เหลือเพียงนักธนูฝึกหัดที่วิ่งหนีไปเหมือนคนบ้า เมื่อเขาหันมาเห็นเพื่อนร่วมทีมทั้งสี่คนของตนเองถูกจัดการหมดภายในระยะเวลาอันสั้นก็อดไม่ได้ที่จะใกลัวจนขวัญหนีดีฝ่อ วิ่งต่อไปข้างหน้าอย่างไม่คิดชีวิต แต่น่าเสียดายที่บนพื้นดินทางที่เขาวิ่งไปนั้นดันมีหินก้อนหนึ่งโผล่มาด้านหน้าเท้าของเขาพอดี ทำให้เขาสะดุดล้มลงบนพื้น
นักธนูฝึกหัดเพิ่งจะลุกขึ้นยืนเงาร่างสูงใหญ่เงาหนึ่งก็มาปรากฏอยู่ด้านหลังเขาเสียแล้ว เมื่อมองอาวุธสีดำที่น่ากลัวนั้นนักธนูฝึกหัดก็กลัวจนเข่าอ่อน ทั้งร่างรู้สึกเย็นวูบวาบเหมือนเป็ไข้ ก่อนหน้านี้ที่ถูกมันทะลุผ่านร่างกาย ความรู้สึกเ็ปมหาศาลและความตายเป็สิ่งที่เขาจะไม่มีวันลืมไปชั่วชีวิต เขารีบโบกมือขึ้นพร้อมพูดออกมาด้วยเสียงสั่นๆ “อย่า...อย่าฆ่าผมเลย ค่าความเ็ปของผมปรับไว้ที่ 100% ยังไงก็อย่าฆ่าผมเลยนะ ผมจะเอาเหรียญทองกับไอเทมที่ผมมีทั้งหมดให้พี่ก็ได้ ขอร้องละ พี่ชาย อย่าฆ่าผมเลย ยังไงก็อย่าฆ่าผมเลย...”
เย่เทียนเซี่ยเผยรอยยิ้มที่เหมือนก่อนหน้านี้ออกมา แล้วพูดขึ้นด้วยใบหน้าเปี่ยมเมตตา “ก็ได้ คนที่คุ้นเคยกับฉันก็รู้ดีว่าจริงๆ แล้วฉันเป็คนมีความเมตตามาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ถึงนายจะทำให้ฉันเสียเวลาแล้วยังจะชดใช้มันไม่ได้อีก แต่ฉันก็ไม่ควรรีบฆ่านาย...งั้นเอาอย่างนี้แล้วกัน ฉันจะถามคำถามนาย ถ้าคำตอบของนายทำให้ฉันพอใจได้ฉันจะปล่อยนายไป”
ถามคำถาม ถามคำถามอีกแล้ว...ความทรงจำอันเ็ปแวบขึ้นมาทันที นักธนูฝึกหัดพยายามอย่างหนักที่จะไม่ร้องออกมา เขาพูดออกไปเสียงสั่น “ถามอะไรเหรอครับ?”
“ฉันหล่อไหม?”
“ผม...ผมไม่รู้”
ฉัวะ!
แสงสีดำเส้นหนึ่งวาดผ่านร่างของนักธนูฝึกหัดพร้อมพาเสียงกรีดร้องเหมือนหมูถูกเชือดดังขึ้นมาอีกครั้ง เย่เทียนเซี่ยถอนหายใจยาวแล้วพูดช้าๆ “แค่นี่นายยังไม่รู้ แล้วจะมีชีวิตอยู่ไปทำไม”
เขาได้แต่มองร่างไร้ชีวิตของนักธนูฝึกหัดที่น่าสงสารสลายกลายเป็แสงสีขาวอยู่ตรงหน้าเขา เย่เทียนเซี่ยยกห้วงเวลาแห่งโชคชะตานิรันดร์ขึ้นมาแล้วพูดเสียงต่ำ “ไม่ว่าจะเป็โลกไหนๆ จะทำอะไรกับใครก็ควรแยกแยะให้ดี ไม่ใช่ว่าพวกนายจะไปหาเื่ใครก็ได้ ต่อจากนี้ก่อนจะเข้ามาใน World of Fate ทางที่ดีก็ควรจะเช็กภูมิหลังให้ละเอียดซะก่อน”
