แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านบานกระจก ทะลวงเข้าไปภายในห้องหยางเฉิน เขาขยี้ตาบิดี้เีเล็กน้อย ขณะเตรียมตัวลุกจากเตียง เขารู้สึกถึงบางอย่างที่นุ่มนิ่มกำลังพัวพันเขาไว้
หยางเฉินสร่างเมาทันทีพลางก้มลงมองหญิงสาว เขานึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนได้พาหญิงสาวนางหนึ่งมาที่ห้องด้วย
ลักษณะของเธอในตอนนี้เปรียบดั่งดอกบัวสีขาวบริสุทธิ์ ตามเนื้อตัวปรากฏร่องรอยกิจกรรมอันหนักหน่วงเมื่อคืน
หยางเฉินมองเธอหลับพริ้มอย่างไร้เดียงสา เขาแทบหยุดหายใจ ในบรรดาหญิงสาวที่เขาเคยพบนั้น ความงามของเธอขึ้นแท่นอันดับหนึ่งไปเรียบร้อยแล้ว
ขณะที่หยางเฉินกำลังเพลิดเพลินกับการชมศิลปะความงามบนเรือนร่าง เขาเหลือบไปเห็นคราบเืสีแดงบนผ้าปูเตียง
หยางเฉินเบิกตากว้างมองไปที่หญิงสาวด้วยสายตาตื่นตะลึง มันไม่ใช่เืของเขาอย่างแน่นอน ถ้าอย่างนั้น... เป็ของเธอ? เขาไม่อยากจะเชื่อว่าเธอยังเป็สาวบริสุทธิ์
หยางเฉินนึกย้อนคิดถึงเหตุการณ์เมื่อวาน ตามลำดับแล้วเธอน่าจะถูกมอมเหล้าโดยแก๊งหัวล้าน หากเขาไม่จัดการพวกนั้นไปล่ะก็ เธอคงตกเป็เหยื่อพวกนั้น เป็ไปได้ว่าเขาไม่ได้ฉุกคิดเื่ราวให้ถี่ถ้วนเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์
ขณะที่เขากำลังครุ่นคิดว่าจะรับมือกับสถานการณ์นี้อย่างไรดี สาวสวยบนเตียงก็เริ่มขยับ เธอเปิดตาขึ้นช้าๆ จ้องมองหยางเฉินเขม็ง
ผู้ชายคนนี้ไม่คุ้นหน้าเลย! ตา หู จมูก ปาก แม้กระทั่งลมหายใจ ล้วนไม่คุ้นเลยสักนิด ทันใดนั้นเื่ราวความทรงจำเมื่อคืนก็ค่อยๆ ผุดขึ้นมาช้าๆ...
เธอเข้าใจเื่ราวทุกอย่างในทันที
หลังจากที่หยางเฉินรู้ว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงอย่างว่า เขาจึงเคร่งเครียดกับปฏิกิริยาของเธอ ะโเสียงดัง ทุบตีด่าว่า แจ้งตำรวจ เขาจะรู้สึกดีกว่านี้ถ้าเธอทำอย่างนั้น แต่ไม่เลย… เธอกลับสงบเป็อย่างมาก
เธอลุกขึ้นอย่างเชื่องช้าและนุ่มนวล นั่นทำให้หยางเฉินแทบหยุดหายใจพร้อมๆ กับผ้าขนหนูที่ตกลงพื้น เผยให้เห็นร่างกายผุดผ่องดั่งไข่มุกพิสุทธิ์
ตามเนื้อตัวของเธอเต็มไปด้วยร่องรอยของหยางเฉิน ไม่ว่าจะเป็รอยกัด รอยแดงที่ก้น หรือแม้กระทั่งของเหลวเหนียวหนืด
เธอก้าวลงจากเตียงด้วยร่างเปลือยเปล่าปราศจากความเขินอายใดๆ ความสงบเย็นเยือกของเธอทำให้หยางเฉินรู้สึกกดดัน เขาสูดลมหายใจลึกก่อนกล่าวว่า
"ผมขอโทษ"
เธอชะงักเล็กน้อย จากนั้นก็ใส่เสื้อผ้าต่อโดยไม่แม้แต่จะหันมอง
หยางเฉินไม่พูดอะไรอีก เขารู้สึกเหมือนมีก้อนหินหล่นทับ เขาไม่ได้รู้สึกแย่เมื่อนอนกับหญิงสาวมานานมากแล้ว เมื่อก่อนเขาคิดแต่ว่าผู้หญิงที่เขานอนด้วยเป็แค่เครื่องมือระบายความเครียดเท่านั้น แต่ผู้หญิงคนนี้ทำให้เขารู้สึกผิดเป็อย่างมาก
ไม่ถึงห้านาทีเธอก็แต่งตัวเสร็จ พร้อมประทินโฉมเล็กน้อย ก่อนเดินไปที่หน้าประตูอย่างเงียบเชียบ
"คุณรู้ทางกลับเหรอ ให้ผมไปส่งไหม?"
เธอไม่ได้หยุดเลยแม้แต่น้อย และเดินออกจากห้องพร้อมปิดประตู
หยางเฉินมองเธอจากไปด้วยความรู้สึกผิด ขณะที่กำลังจะลุกจากเตียง เขาก็ได้ยินเสียงสะอื้น ดูเหมือนเธอจะร้องไห้ แม้เธอจะเดินออกจากห้องไปแล้วก็ตาม แต่หูของหยางเฉินต่างจากหูคนปกติ เขาได้ยินเสียงร้องไห้ชัดเจน
ฟังจากที่เธอกลั้นน้ำตาจากไปแล้ว เขายิ่งรู้สึกผิดกว่าเดิม
หลังจากจัดระเบียบความคิดแล้ว หยางเฉินก็นึกขึ้นได้ว่าต้องไปขายของ ถึงแม้ว่ามันจะเป็เพียงร้านเล็กๆ แต่เขาก็ชอบมันโดยไม่สนใจว่าจะทำเงินให้เขาได้หรือไม่
ขณะกำลังเตรียมร้านอยู่นั้น ลุงหลี่ที่อยู่ร้านข้างๆ ก็เอ่ยทักทายอย่างยิ้มแย้ม
"เสี่ยวหยาง วันนี้เอ็งมาสายนะ เมื่อวานไปเดตมาหรือไง"
'มันไม่ใช่เดตนี่สิลุง มันเป็เื่บนเตียง'
หยางเฉินเพียงตอบกลับไปหอย่างเนือยๆ ว่า "อย่าคิดอะไรแปลกๆ นะลุง ผมแค่ตื่นสายไปหน่อย"
ลุงหลี่หัวเราะเสียงดัง
"จิงจิงของข้าฝึกงานเสร็จแล้ว กำลังจะกลับบ้าน บอกว่าจะตอบแทนบุญคุณเอ็งด้วย นี่ถ้าไม่ได้เอ็งช่วยไว้นะ เมียข้าคงไม่หายดี แล้วจิงจิงคงไม่ได้กลับบ้านเร็วอย่างนี้ ข้าขอบคุณเอ็งมากจริงๆ"
ลูกสาวลุงหลี่มีนามว่า หลี่จิงจิง เธอเล่าเรียนในระดับมหาวิทยาลัย แล้วไปฝึกงานที่ต่างจังหวัดเป็เวลาสองเดือน จึงกลับมา
หยางเฉินเคยเจอเธอเพียงสองครั้ง เธอเป็สาวงามคนหนึ่ง แต่ด้วยความที่ลุงหลี่เป็เพื่อนของเขา เขาจึงไม่คิดอะไรกับเธอ
"ตอบแทนเหรอ? เอาไว้สักวันผมอดอยากไม่มีอันจะกิน ตอนนั้นลุงค่อยเลี้ยงข้าวผมก็แล้วกัน" หยางเฉินพูดติดตลก
"ดี ดีมาก ทำไมเอ็งไม่เตือนข้าล่ะเนี่ย เมียข้ากับลูกสาวอยากให้เอ็งมาทานข้าวที่บ้านจะตาย คืนนี้เอ็งว่างไหมล่ะ"
"คืนนี้… เอ่อ ขอบคุณนะลุง แต่ลุงหาเงินด้วยความลำบาก เก็บเงินลุงไว้เถอะ"
"เลี้ยงข้าวมื้อเดียวมันจะใช้เงินสักเท่าไรกันเชียว แกอย่ามาดูถูกข้านะโว้ย!!!" ลุงหลี่คำรามใส่หยางเฉิน
หยางเฉินพยักหน้าหงึกๆ เขาไม่สามารถปฏิเสธตาแก่หัวรั้นได้อีก
ทันใดนั้นเอง เหล่าแก๊งสามช่าได้ปรากฏตัวอีกครั้งอย่างฉับพลันพร้อมกับรอยยิ้มแสนลี้ลับ
