"หยางเฉิน เงินของพวกข้าล่ะ พวกข้า้าเงินไปจ่ายค่าอาหารเช้าและเครื่องดื่มนะโว้ย" เฉินเฟิงหัวหน้านักเลงพูดขณะพันโซ่ไปรอบๆ กำปั้น
โดยไม่รอช้า ลุงหลี่เดินไปข้างหน้าหยางเฉินและกล่าวว่า "เฉินเฟิง แกอย่ากดดันคนอื่นให้มากนักเลย ถึงพ่อของแกอย่างหัวหน้าเฉินจะคุมพื้นที่นี้อยู่ แต่แกมีสิทธิอะไรมาเก็บค่าคุ้มครอง อีกอย่างหัวหน้าเฉินเคยพูดว่า ถ้าไม่มาเปิดหน้าร้านที่นี่ ก็ไม่จำเป็ต้องจ่ายค่าใดๆ พวกแกคิดว่าพวกเราไม่รู้หรือไง"
พ่อของเฉินเฟิง เฉินเต๋อไห่หนึ่งในผู้มีชื่อเสียงในโลกมืด ซึ่งปกครองในเขตตะวันตกแห่งนี้ เพราะเหตุนี้เองเฉินเฟิงจึงกล้าเก็บค่าคุ้มครองโดยไม่เกรงกลัว
"ตาแก่หลี่ แกคิดว่าตัวเองเป็ใคร คิดว่าข้าจะกลัวแกไปฟ้องพ่อข้าเหรอ เขาคือพ่อของข้า ไม่ใช่หลานแก แล้วข้าก็แค่เก็บเงินแทนพ่อ แกจะทำเื่ง่ายให้เป็เื่ยากใช่ไหม"
"แก..." ขณะที่เขาพูดจบ ลุงหลี่รู้ตัวว่าเกือบจะโกรธเฉินเต๋อไห่ อย่างไรก็ตามพวกเขาก็เป็พ่อลูกกัน และเขาก็แค่คนนอก แต่เขาไม่สามารถหันหลังกลับได้อีก ในขณะที่ลุงหลี่กำลังจะตอบโต้กลับไปนั้น หยางเฉินก็ดึงตัวลุงหลี่ไปด้านหลังของเขา
หยางเฉินขมวดคิ้วพร้อมกุมขมับ ดูเหมือนว่าเขาจะยังไม่หายปวดหัว เขาพูดอย่างเฉยเมยว่า "นายชื่อเฉินเฟิงใช่ไหม ฉันจะเรียกพี่เฉินก็แล้วกัน อย่าทำเื่เล็กให้เป็เรี่องใหญ่เลย ฉันเป็คนประเภทไม่ชอบสร้างปัญหาเสียด้วย เอาล่ะ… ตอนนี้ฉันยังไม่มีเงิน แต่ฉันจะให้แกในภายหลังแน่นอน วันนี้กลับไปก่อนเถอะ"
"ฮ่าๆๆๆ" หนึ่งในลูกน้องพวกมันหัวเราะขึ้น
"ลูกพี่เฟิง ดูไอ้นี่สิ มันคิดว่าเป็หัวหน้าพวกเราหรือไง ถึงสามารถบอกให้พวกเราไปได้"
พวกที่เหลือหัวเราะลั่น "สั่งสอนมันเถอะลูกพี่"
เฉินเฟิงเหมือนกำลังดูเื่ตลกที่สุดในโลก แต่พวกมันกำลังโกรธหยางเฉิน พวกมันจึงแสยะยิ้มเหี้ยมเกรียม
"หยางเฉิน ไหนแกลองพูดอีกทีซิ แกอยากโดนตัดลิ้นมากนักใช่ไหม?"
ดวงตาของหยางเฉินเต็มไปด้วยความโเี้ ขณะฟังเฉินเฟิงพูดจบ เขาเริ่มจะสูญเสียความเยือกเย็นพลางกล่าวขณะจ้องมองเฉินเฟิง
"แกรู้หรือเปล่าคนประเภทไหนที่ฉันเกลียดที่สุด"
"หา??? แกพูดอะไร..."
ไม่ทันได้พูดจบ ร่างกายของเฉินเฟิงก็ลอยไปในอากาศ พร้อมความเ็ปบริเวณท้อง เขากระเด็นไปตกที่กองขยะข้างถนน! เสื้อผ้าเต็มไปด้วยคราบน้ำสกปรกและเศษอาหารเหม็นเน่า!
"คนประเภทชอบข่มขู่ยังไงล่ะ"
หยางเฉินแค่ปล่อยหมัดธรรมดาๆ ออกไป เขาดึงแขนกลับแล้วเดินไปยังที่ที่เฉินเฟิงเคยยืนอยู่
เฉินเฟิงโกรธที่โดนต่อย จมูกและปากของเขาเต็มไปด้วยเืพร้อมกับกลิ่นขยะ เขาแทบอ้วกออกมาด้วยความขยะแขยงทันทีจากเืที่ผสมกับน้ำขยะ
"ไอ้สารเลว แกกล้าทำแบบนี้กับพี่เฟิง แกอยากตายนักใช่ไหม"
"เฮ้ยพวก จัดการมัน"
ลูกสมุนเห็นไม่ชัดว่าเกิดอะไรขึ้นกับลูกพี่ของตัวเอง รู้ตัวอีกทีลูกพี่ก็ลงไปกองคากองขยะ แต่พวกมันทำหน้าที่ได้ดีเยี่ยม มันรีบรวมกลุ่มรุมดั่งฝูงผึ้ง พร้อมประเคนหมัดและเท้าใส่หยางเฉินทันที
หยางเฉินไม่อยากเสียเวลาอีกต่อไป เขาไม่สนหมัดและเท้าที่พวกนั้นปล่อยออกมา จากนั้นคว้าจับหนึ่งในพวกสมุนแล้วเหวี่ยงออกไปทันที
พวกลูกสมุนรู้เพียงว่าแขนขาของพวกมันถูกแรงมหาศาลกระแทกใส่ จากนั้นร่างกายพวกมันก็ลอยคว้างไปกระแทกกับพื้นถนน พร้อมความเ็ปถาโถม ก่อนร้องโอดครวญด้วยความเ็ป
เฉินเฟิงคลานออกมาจากกองขยะ เหลือบมองลูกน้องทั้งหลายที่หมดสภาพ ถึงแม้พวกมันจะเป็ทหารเก่าที่พ่อของเขาเลือกสรรมา หนึ่งคนสามารถสู้สิบ แต่เมื่อเจอกับหยางเฉิน พวกมันกลับเป็ได้แค่ผักปลา อีกทั้งหยางเฉินดูจะผ่อนคลายขณะโยนพวกมัน แม้ว่าลูกน้องเหล่านี้จะไม่ได้เรียนศิลปะการต่อสู้มา แต่พวกมันก็ผ่านการวิวาทต่อยตีมาั้แ่เป็เด็กเล็ก ก่อนปลดออกมาจากการเกณฑ์ทหาร พวกมันไม่สมควรพ่ายแพ้ง่ายดายถึงเพียงนี้
"ไสหัวไปให้พ้น"
เฉินเฟิงตาแดงก่ำและโกรธเป็อย่างมาก มันพยายามข่มความโกรธอย่างหนัก แต่เมื่อมองไปที่ใบหน้าหยางเฉิน มันรู้สึกว่ากำลังพบกับปีศาจ จากนั้นรีบสั่งลูกน้องให้หนีไปไวๆ
เมื่อเห็นทักษะการต่อสู้ของหยางเฉิน ลุงหลี่และชาวบ้านต่างห้อมล้อมเขาและะโด้วยความสะใจ ที่วันนี้หยางเฉินได้สอนบทเรียนสำคัญกับพวกนั้นซึ่งกดขี่พวกเขามานาน แต่คนเหล่านี้ต่างพยายามไม่เข้าใกล้หยางเฉิน เพราะถ้าพ่อของเฉินเฟิงมาแก้แค้นเมื่อไร พวกเขาจะติดร่างแหไปด้วย
ลุงหลี่ตื่นเต้นเป็อย่างมาก
"เสี่ยวหยาง ลุงไม่รู้ว่าเอ็งมีความสามารถขนาดนี้ นี่เอ็งฝึกวิชาการต่อสู้มาก่อนเหรอ"
"ผมเรียนมานิดหน่อยน่ะลุง" หยางเฉินไม่อยากตอบอะไรมาก ถ้าเขาไม่ถูกเฉินเฟิงยั่วยุด้วยคำขู่ที่เขาเกลียดที่สุดล่ะก็ เขาจะไม่ตอบโต้อะไรเลยแม้จะถูกซ้อมจนตาย หยางเฉินมีกฎของตัวเอง และสิ่งที่เขาเกลียดที่สุดคือคำข่มขู่ เขาจะไม่ละเมิดกฎข้อนี้เด็ดขาด แม้ว่าเขาอยากจะใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย สิ่งนี้เป็ความหมายของลูกผู้ชายสำหรับเขา
ลุงหลี่ไม่ได้ถามต่อ และเห็นว่าหยางเฉินไม่พูดอะไรอีก จึงกังวลขึ้นมาทันทีว่า
"เสี่ยวหยาง เฉินเฟิงต้องกลับไปฟ้องพ่อมันแน่ๆ ถ้าเฉินเต๋อไห่มาเราจะทำยังไงดี เขาเป็คนสำคัญในพรรคซีเิ หนึ่งในสององค์กรที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในเขตตะวันตกแห่งนี้ ไม่มีใครกล้าที่จะแตะต้องพื้นที่นี้ได้เลย!"
พรรคซีเิ...
หยางเฉินยิ้มอย่างดูถูกและถามลุงหลี่ว่า "ลุงมีบุหรี่ไหม?"
ลุงหลี่มองท่าทางไม่ยี่หระของหยางเฉินแล้วเริ่มกังวลแทนเขา แต่หลังจากฟังคำขอของหยางเฉิน เขาฝืนยิ้มกล่าวว่า "เด็กน้อยเอ๊ย เอ็งบอกข้าว่าเลิกสูบแล้วนี่"
"ผมทนต่อไปไม่ไหวแล้วลุง หลังต่อสู้ผมไม่สูบไม่ได้หรอก"
หยางเฉินถอนหายใจเงียบๆ เขาไม่คิดว่าเฉินเต๋อไห่จะมาจากพรรคซีเิ เขาไม่ได้อยากมีปัญหากับใคร กับเฉียงเวยเขาก็ไม่ได้้าข้องเกี่ยวไปมากกว่าที่เป็อยู่ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะเข้าไปอยู่ในวังวนนี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
ลุงหลี่เอาบุหรี่ตรากล้วยไม้ออกจากกระเป๋ายื่นให้หยางเฉิน พร้อมไฟแช็ก
"เมื่อคนจนซื้อบุหรี่ เขาจะเลือกอันที่ถูกที่สุด ยี่ห้อนี้ค่อนข้างแรง เอ็งอย่าสูบมากนักล่ะ"
หยางเฉินสูบควันเข้าปอดด้วยสีหน้าผ่อนคลาย
"ไม่เลวเลย ผมชอบแบบแรงๆ"
"คนหนุ่มสาวไม่ควรสูบเยอะ มันไม่ดีต่อสุขภาพ" ลุงหลี่เตือนด้วยความหวังดี
หลังจากเสร็จเื่ทั้งหมด หยางเฉินกลับมาย่างเนื้อแพะต่อ เขาจัดอาหารเช้าไว้หนึ่งชุด ถึงแม้ว่างานนี้มันค่อนข้างสกปรก แต่ความอร่อยนั้นเหมือนเป็รางวัลชีวิตที่ทำให้เขามีความสุขกับการทำงาน
ทันใดนั้น พลันปรากฏรถตำรวจแล่นมาแต่ไกล นายตำรวจสามนายก้าวลงจากรถในชุดเครื่องแบบ เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าหยางเฉินด้วยใบหน้าเคร่งขรึม
"คุณหยางเฉินใช่ไหมครับ"