ม่อหลิงหานรู้ว่าเยว่เฟิงเกอกำลังเข้าใจเขาผิดก็แย้มยิ้มให้ ก่อนจะยื่นมือไปยังมือของเยว่เฟิงเกอที่ยังคงปกปิดส่วนนั้นไว้

       เยว่เฟิงเกอปัดมือม่อหลิงหานออกในทันที มิคาดอีกฝ่ายจะยังกล้ายื่นมือมาอีก

       คนทั้งสองปัดมือกันไปมาเป็๲ระวิงราวกับกำลังรำไทเก๊กอย่างไม่มีใครยอมใคร

       “เฮ้อ วันนี้ท่านอ๋องอยากจะรำไทเก๊กกับหม่อมฉันใช่หรือไม่เพคะ? ได้ พอดีเลย หม่อมฉันไม่ได้ฝึกมาหลายวันแล้ว เช่นนั้นต้องรบกวนท่านอ๋องเป็๞คู่ฝึกแล้ว”

       เยว่เฟิงเกอมองมือม่อหลิงหานที่ปัดไม่พ้นเสียที นางไม่เขินอายอีกต่อไป และเริ่มแทนที่ด้วยอารมณ์โกรธที่ค่อยๆ ปะทุขึ้น

       นางพูดจบก็ยืนขึ้นแล้วยื่นมืออีกข้างไปหาม่อหลิงหาน

       ม่อหลิงหานยื่นมือออกไปคว้ามือเยว่เฟิงเกอไว้ แต่คิดไม่ถึงว่ามือนางจะลื่นไหลยิ่ง มือนางเลื้อยผ่านการเกาะกุมของม่อหลิงหานไปได้

       เยว่เฟิงเกอกระชากคอเสื้อม่อหลิงหานเข้ามา ทำให้ร่างเขาโอนอ่อนไปตามแรง โน้มตัวเข้าหานาง

       ทว่า ใบหน้าม่อหลิงหานยังคงมีรอยยิ้มประดับอยู่ เขาอยากรู้ว่าเยว่เฟิงเกอจะทำอะไรต่อจากนี้

       ทางด้านเยว่เฟิงเกอ นางจับแขนข้างหนึ่งของเขาไว้ ออกแรงว่องไวหมายจะจับเขามาแล้วใช้ท่าโอบไหล่ทุ่ม

       เพียงแต่ม่อหลิงหานกลับสามารถยึดแรงหมุนนั้นของเยว่เฟิงเกอมาได้ ก่อนจะพลิกตัวนางมากกกอดไว้ในอ้อมแขน

       “ที่จริงแล้วชายารักคงอยากให้เปิ่นหวางกอดเ๯้ากระมัง บอกมาตรงๆ ก็ได้ เหตุใดต้องทำให้ยุ่งยากเพียงนี้ด้วย” ม่อหลิงหานพูด ริมฝีปากแนบชิดกับใบหูเยว่เฟิงเกอ ก่อนจะเป่าลมอุ่นร้อนเบาๆ ที่ข้างหูนาง

       เยว่เฟิงเกอขนลุกชัน นางอยากจะออกแรงดิ้นรน แต่ม่อหลิงหานกลับกอดรัดนางแน่นมาก

       “เมื่อครู่เปิ่นหวางเพียงเห็นว่าบนเสื้อของชายารักมีขนแมวติดอยู่ จึงมีน้ำใจเตือนให้ชายารักถอดเสื้อออกก็เท่านั้น มิคาดชายารักจะร้อนใจ อยากให้เปิ่นหวางช่วยถอดเสื้อให้เ๯้าจนทนไม่ไหวเพียงนี้เลยหรือ” ม่อหลิงหานหัวเราะเบาๆ อย่างชั่วร้ายที่ข้างหูเยว่เฟิงเกอ “ชายารักพูดมาตรงๆ เลยก็ได้ เปิ่นหวางยินดีเหน็ดเหนื่อยเพื่อเ๯้าอยู่แล้ว” 

       ม่อหลิงหานพูดขณะที่มือค่อยๆ เลื่อนลงไปช่วยเยว่เฟิงเกอคลายผ้าผูกเอว

       “ม่อหลิงหาน! ” ยามนี้เยว่เฟิงเกอรู้สึกโกรธขึ้นมาแล้ว นางจึงไม่คิดเรียกขานเขาว่าท่านอ๋องแล้ว

       เ๽้าบ้านี่เป็๲โจรราคะชัดๆ คิดจะเอาเปรียบนาง แต่ทำอ้างว่ามีขนแมวติดเสื้อ

       นางมีขนแมวติดที่ตรงไหน?

       ในใจคิดเช่นนี้ เยว่เฟิงเกอก็ก้มหน้าลงไปมองอาภรณ์ตนทีหนึ่ง

       นางเห็นว่าผ้าผูกเอวของนางในยามนี้ได้ร่วงลงพื้นไปแล้ว ส่วนมือที่อยู่ไม่สุขของม่อหลิงหานก็กำลังเริ่มเลื้อยเข้าไปภายใน

       และตอนที่เยว่เฟิงเกอคิดจะยื่นมือออกไปปัดมือม่อหลิงหานนั้น ในที่สุดนางก็พบว่าบนอาภรณ์ตนมีขนแมวติดอยู่จริงๆ

       คราวนี้เยว่เฟิงเกอรู้สึกอับอายแล้ว หากนางเห็นขนแมวกระจุกนี้เสียแต่ทีแรก ก็คงไม่ปล่อยให้ม่อหลิงหานมีโอกาสได้เอาเปรียบนางแน่

       ความโกรธในจิตใจราวกับถูกน้ำเย็นหนึ่งกะละมังสาดใส่จนมอดดับ

       ม่อหลิงหานรับรู้ได้ถึงความผิดปกติของสตรีในอ้อมแขน รอยยิ้มของเขายิ่งกดลึกมากขึ้น

       เขาไม่ได้พูดอะไรอีก ขณะที่มือที่แสนว่องไวของเขากำลังคิดจะเปิดเสื้อเยว่เฟิงเกอออก

       เยว่เฟิงเกอรีบร้อนจับมือม่อหลิงหานไว้ หน้านางแดงก่ำ กล่าวว่า “ท่านอ๋อง หม่อมฉันจะพักผ่อนแล้วเพคะ รีบกลับไปเรือน๮๣ิ๫โยวเถิด”

       ม่อหลิงหานหัวเราะเบาๆ “คืนนี้เปิ่นหวางจะพักผ่อนกับชายารักที่นี่”

       เยว่เฟิงเกอหน้าแดงแปร๊ด เพียงแต่ตอนที่กำลังจะพูดอะไรออกมา เสียงแจ้งเตือนของโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

       นั่นเป็๲เสียงแจ้งเตือนของวีแชท

       การกระทำของม่อหลิงหานหยุดลงเพราะเสียงนี้ เขามองโทรศัพท์ข้างเตียง กล่าวอย่างไม่ค่อยพอใจนัก “เหตุใดเ๯้าสิ่งนี้ถึงได้ชอบส่งเสียงขึ้นมาในเวลาสำคัญๆ ”

       เยว่เฟิงเกออาศัยโอกาสนี้ผลักม่อหลิงหานออกไปแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู นางพบว่าเป็๲การแจ้งเตือนข้อความจากอย่าถามว่าข้าคือใคร ยิ่งกว่านั้น เขายังส่งมาเป็๲ข้อความเสียงอีกด้วย

       เยว่เฟิงเกอไม่กล้าให้ม่อหลิงหานได้ยินเสียงของอีกฝ่ายด้วยกลัวว่าเขาจะกินน้ำส้มสายชูอีก จึงกล่าวกับเขาว่า “ท่านอ๋อง ทางนี้หม่อมฉันยังมีธุระให้ต้องทำ ทรงกลับเรือน๮๣ิ๫โยวไปก่อนจะได้หรือไม่เพคะ? ”

       ม่อหลิงหานขมวดคิ้วเข้าหากัน เขามองเยว่เฟิงเกอนิ่ง ตอนนี้นางหลบตาเขาราวกับกำลังปิดบังอะไรอยู่

       ม่อหลิงหานนั่งลงบนเตียง ไม่มีท่าทีจะจากไปแม้แต่น้อย

       เยว่เฟิงเกอเห็นว่าม่อหลิงหานไม่คิดจะไป จึงทำได้เพียงปิดวีแชท ทำเป็๲ไม่สนใจอีกฝ่ายอีก

       แต่ตอนที่นางโยนโทรศัพท์ลงบนเตียง โทรศัพท์กลับส่งเสียงขึ้นมาอีกครั้ง

       ครั้งนี้ม่อหลิงหานขมวดคิ้วมุ่นแล้ว “ตกลงมันเ๱ื่๵๹อะไรกัน ชายารักควรจะอธิบายสักหน่อยหรือไม่? ”

       เ๹ื่๪๫ดีๆ เมื่อครู่ถูกเ๯้าสิ่งนี้ทำลายไป แค่เ๹ื่๪๫นี้ม่อหลิงหานก็หงุดหงิดมากอยู่แล้ว ยิ่งตอนนี้ต้องมาเห็นท่าทีคล้ายกำลังตั้งใจปิดบังอะไรอยู่ของเยว่เฟิงเกอ ก็ยิ่งอยากถามให้รู้ชัด

       เยว่เฟิงเกอแอบด่าอย่าถามว่าข้าคือใครอยู่ในใจ ทำไมคนต้องมาส่งวีแชทหานางเอาตอนนี้ด้วย

       “ชายารักไม่ดูสักหน่อยหรือ? ” ม่อหลิงหานเลิกคิ้ว ก่อนจะหรี่ตามองโทรศัพท์เครื่องนั้น

       เยว่เฟิงเกอเห็นว่าทำอย่างไรก็หลบไม่พ้นแน่แล้ว จึงได้แต่ต้องปลดล็อกโทรศัพท์แล้วเปิดข้อความเสียงของอย่าถามว่าคือใครขึ้นมา

       เสียงของอย่าถามว่าข้าคือใครดังขึ้น “พระชายา ขอถามสักหน่อย เ๹ื่๪๫นั้นของท่านอ๋องใช้ได้หรือไม่? หากใช้ไม่ค่อยได้ ข้าเพิ่งนำของดีชุดใหม่เข้ามา ท่านสามารถซื้อหาไปใช้ได้อย่างสบายใจ”

       “ข้าขอรับประกันว่า เมื่อท่านอ๋องของท่านใช้แล้ว เ๱ื่๵๹นั้นจะราวกับอินทรีสยายปีก โผนทะยานไปได้นานสามวันสามคืน”

       “พระชายาอย่าได้เขินอายเป็๞เด็ดขาด รีบบอกข้ามา ข้าจะได้เตรียมชุดที่เหมาะสมเอาไว้ให้”

       ข้อความเสียงนั้นพูดถึงตรงนี้ก็หยุดลง

       เมื่ออย่าถามว่าข้าคือใครเห็นว่าเยว่เฟิงเกอยังไม่ตอบก็รีบส่งข้อความมาอีก “พระชายาทรงเขินอายอยู่หรือ? ท่านอย่าลืมสิ ความสัมพันธ์ของข้ากับท่านอยู่ในระดับใดกันแล้ว ยังจะมัวเขินอายอันใดอยู่อีกเล่า”

       คราวนี้เยว่เฟิงเกอทั้งอายทั้งโกรธ นางรู้สึกเสียใจภายหลังแล้วที่เปิดข้อความเสียงนี้ต่อหน้าม่อหลิงหาน

       นางแอบเหล่ตามองม่อหลิงหาน เห็นว่าสีหน้าของเขาในยามนี้ดำเหมือนก้นกระทะ

       “ชายคนนี้คือใคร เ๽้าเป็๲อันใดกับเขากันแน่? ” ม่อหลิงหานโกรธจนปอดจะทะลุแล้ว

       เ๯้าโทรศัพท์นี่ส่งเสียงบุรุษออกมาได้อย่างไร มิหนำซ้ำใจความที่อีกฝ่ายพูดกับเยว่เฟิงเกอ...เ๹ื่๪๫เช่นนี้ยังสามารถพูดกับเยว่เฟิงเกอได้?

       ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ระหว่างคนคนนี้กับเยว่เฟิงเกอจะไม่ธรรมดา แม้แต่เ๱ื่๵๹เช่นนี้ก็ยังพูดกับนางได้

       เยว่เฟิงเกอก้มหน้าลงไป ลอบด่าบรรพบุรุษสิบแปดชั่วโคตรของอย่าถามว่าข้าคือใครไปรอบหนึ่ง

       เ๽้าบ้านี่ตั้งใจให้นางกับม่อหลิงหานตีกันใช่หรือไม่?

       ตอนนี้เยว่เฟิงเกอโกรธจนอยากจะกัดคน

       แต่เมื่อถูกม่อหลิงหานซักไซ้เช่นนี้ นางก็ไม่รู้แล้วว่าควรจะตอบกลับไปเช่นไร

       “ชายารักไม่พูด เพราะกำลังละอายแก่ใจ? ” ยิ่งม่อหลิงหานเห็นว่าเยว่เฟิงเกอเอาแต่ก้มหน้าไม่เอ่ยวาจา สีหน้าเขาก็ยิ่งดำคล้ำกว่าเดิม

       ตอนที่เยว่เฟิงเกอกำลังคิดหาข้ออ้างมาอธิบายให้ม่อหลิงหาน จู่ๆ โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

       ครั้งนี้เยว่เฟิงเกอไม่หลบเลี่ยงอีกแล้ว นางกดเปิดข้อความเสียงของอย่าถามว่าข้าคือใครด้วยความหงุดหงิดใจขั้นสุด

       เสียงอย่าถามว่าข้าคือใครดังขึ้นอีกครั้ง “พระชายา ท่านคงไม่ได้กำลังทำเ๱ื่๵๹เช่นนั้นกับท่านอ๋องอยู่กระมัง เ๱ื่๵๹นั้นของเขาไม่มีปัญหาจริงหรือ? ของชุดนี้ของข้าใช้ดีจริงๆ นะ ไม่สู้ท่านซื้อไปให้ท่านอ๋องของท่านลองใช้เสียสักหน่อยเล่า”

       ครั้งนี้เยว่เฟิงเกอเองก็มีสีหน้าดำคล้ำเหมือนก้นกระทะเช่นกัน

       นางกดปุ่มบันทึกข้อความเสียง กล่าวขึ้นด้วยความโมโห “อย่าถามว่าข้าคือใคร ข้าจะฆ่าเ๽้า! ”