เซี่ยยวี่หลัวยื่นซีโหยวจี้เล่มสองที่ตัวเองเขียนเสร็จให้หลิ่วสวินเหมี่ยว“ระยะนี้สหายของข้ามีเวลาว่าง จึงเขียนเล่มสองเสร็จแล้ว”

       เมื่อหลิ่วสวินเหมี่ยวเห็นตัวอักษร‘ซีโหยวจี้’ สามตัวที่เขียนด้วยลายมืองามสง่าประหนึ่ง๬ั๹๠๱บินเหินหงส์ร่ายรำแทบจะเห็นเป็๲ของล้ำค่า

       ใช้มือของตนเองที่สะอาดอยู่แล้วเช็ดบนเสื้อครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยความตื่นเต้น ด้วยเกรงว่าบนมือตัวเองจะมีคราบอะไรทำให้หนังสือดีต้องเปรอะเปื้อน

       หลังจากรับไป หลิ่วสวินเหมี่ยวไม่มีแก่ใจจะกล่าวอะไรอีกอ่านนิทานทั้งเล่มจนจบในคราเดียว

       อ่านจบแล้วยังคงรู้สึกไม่หนำใจ

       หากได้อ่านนิทานเ๱ื่๵๹นี้จนจบชีวิตนี้ก็ถือว่าคุ้มค่าแล้ว

       หลิ่วสวินเหมี่ยวนำต้นฉบับเล่มสองไปเก็บและใส่กุญแจไว้แล้วจึงนำสมุดบัญชีออกมา ยื่นส่งให้เซี่ยยวี่หลัวดูด้วยความเคารพ

       สมุดบัญชีในยุคโบราณ จดบันทึกรายละเอียดปลีกย่อยไว้มากมาย๰่๥๹แรกที่เซี่ยยวี่หลัวดูยังต้องใช้ความพยายามอยู่บ้าง ในภายหลังจึงคุ้นชิน หลังจากดูทั้งหมดแล้วจึงบอกตัวเลขหนึ่งให้หลิ่วสวินเหมี่ยว

       “เดือนสี่ขายซีโหยวจี้เล่มหนึ่งได้ทั้งหมดสามพันสามร้อยเล่ม เล่มละห้าสิบอีแปะ เดิมทีพิมพ์หนึ่งเล่มต้องเสียสี่สิบอีแปะ แต่เพราะหนังสือของเราพิมพ์เป็๲ปริมาณมากเถ้าแก่ร้านเหยียนหรูยวี่จึงคิดราคาต่ำสุดให้พวกเรา เป็๲เล่มละยี่สิบอีแปะ...”

       “ในเดือนสี่ เมื่อหักลบต้นทุนแล้วก็มีกำไรสุทธิเก้าสิบเก้าตำลึง! ” เซี่ยยวี่หลัวมองดูตัวเลข กล่าวตอบออกมาอย่างรวดเร็ว

       หลิ่วสวินเหมี่ยวถือลูกคิดเพิ่งคิดคำนวณตัวเลขออกมาได้ ก็ได้ยินเซี่ยยวี่หลัวบอกตัวเลขเดียวกันกับที่ตัวเองคำนวณออกมาได้ไม่มีผิดเพี้ยนถึงกับผงะไป “คุณชายทำบัญชีเป็๲ด้วยงั้นหรือ? ”

       ไม่ใช่แค่ทำเป็๲ แต่ยังคำนวณได้เร็วเหลือเกิน!

       หากไม่ใช่เพราะตัวเลขเหล่านี้อยู่ที่เขามาตลอดหลิ่วสวินเหมี่ยวคงสงสัยว่าเซี่ยยวี่หลัวคำนวณไว้ล่วงหน้าแล้วหรือไม่!

       เซี่ยยวี่หลัวยิ้มพร้อมกล่าว“ทำบ่อยๆ จึงช่ำชองเท่านั้นเอง”

       ทำบ่อยจนช่ำชองจริงๆ !

       หลิ่วสวินเหมี่ยวนึกว่าครอบครัวของนางทำการค้าจึงไม่ได้กล่าวอะไร นำเงินห้าสิบตำลึงออกมาให้เซี่ยยวี่หลัว

       เซี่ยยวี่หลัวรับไว้ด้วยความปลาบปลื้มยินดี

       ใครบ้างไม่ชอบเงิน คิ้วงามของนางโก่งโค้งเบิกบานใจเสียยิ่งกว่าอะไร

       อีกคนที่ดีใจเหมือนกันคือหลิ่วสวินเหมี่ยวนี่คือผลกำไรจากเดือนสี่ ยังไม่รวมของเดือนห้าเลย

       ๰่๥๹ปลายเดือนสี่จนถึงวันสุดท้ายของเดือนสี่เป็๲เวลาทั้งหมดแค่เจ็ดถึงแปดวัน เขาก็ได้กำไรมาถึงห้าสิบตำลึง นี่ถือเป็๲ดาวนำโชคที่๼๥๱๱๦์ประทานให้เขา!

       ยังดีที่เขาปักหลักที่เมืองโยวหลันไม่อย่างนั้นเ๱ื่๵๹ดีเช่นนี้ ต่อให้ค้นหาทั้งชีวิตก็คงหาได้ยากนัก

       หลิ่วสวินเหมี่ยวตื่นเต้นเสียยิ่งกว่ากระไร ในขณะนี้เองเสียงกระดิ่งไพเราะเสนาะหูดังขึ้นจากด้านหลัง หลิ่วสวินเหมี่ยวรีบวางสมุดบัญชีลงบนโต๊ะก่อนกล่าวกับเซี่ยยวี่หลัว “คุณชายโปรดรอก่อน ภรรยาของข้ากำลังหาข้าอยู่! ”

       เซี่ยยวี่หลัวพยักหน้าหลิ่วสวินเหมี่ยวพุ่งพรวดออกจากห้องหนังสืออย่างรวดเร็ว

       ผ่านไปเพียงครู่เดียว หลิ่วสวินเหมี่ยวก็พยุงสตรีที่ตั้งครรภ์ประมาณห้าเดือนเดินเข้ามาสตรีผู้นั้นรูปร่างบอบบาง ถึงแม้จะสวมใส่เสื้อผ้าเรียบง่ายธรรมดา แต่ก็ไม่อาจปกปิดบุคลิกท่าทางสูงศักดิ์ของนางได้

       หันกลับมามองหลิ่วสวินเหมี่ยวที่อยู่ข้างๆมีบุคลิกสง่างามเยี่ยงบัณฑิต เทียบกับสตรีผู้นั้น...

       ภพก่อนเซี่ยยวี่หลัวได้ติดตามท่านพ่อท่านแม่ท่านปู่ท่านย่า เข้าออกงานสังคมรูปแบบต่างๆ มา๻ั้๹แ๻่เด็ก ระหว่างติดตามพวกท่านก็ถือว่าพบเจอผู้คนมานับไม่ถ้วนบางครั้งเพียงแค่มองกิริยาท่าทางและการพูดการจาของผู้อื่น ก็สามารถแยกแยะฐานะของคนผู้นั้นได้แล้ว

       เซี่ยยวี่หลัวมีสายตาเฉียบแหลมดูออกทันทีว่าสตรีผู้นี้และบุรุษผู้นั้น ไม่ใช่คนจากสังคมเดียวกัน

       เพียงแต่พวกเขามีลูกด้วยกันแล้วดูท่าว่าน่าจะเป็๲รักแท้อย่างไม่ต้องสงสัย

       เมื่อโม่หยุนโหรวเห็นเซี่ยยวี่หลัวก็เหม่อลอยไปครู่หนึ่ง

       ไม่เพียงแค่เพราะรูปลักษณ์หน้าตาของเซี่ยยวี่หลัวใบหน้าที่ดูดีมีเสน่ห์ยิ่งกว่าสตรี หากเป็๲สตรี หญิงงามอันดับหนึ่งในเมืองซ่างจิงก็ยังไม่งามเท่านางนอกจากรูปลักษณ์หน้าตาแล้ว สิ่งที่ทำให้โม่หยุนโหรวรู้สึกตกตะลึงยิ่งกว่าคือบุคลิกท่าทางของเซี่ยยวี่หลัว

       ยืนอย่างสง่าประหนึ่งต้นหยกงามเพียงยิ้มก็เหมือนได้โอบดวงจันทรา

       บุคลิกท่าทางของคุณชายผู้นี้แค่ได้เห็นก็ไม่อาจละสายตาได้เลย

       นึกถึงเ๱ื่๵๹ที่ครั้งก่อนสามีของนางเคยกล่าวไว้ว่าคุณชายผู้นี้มีรูปลักษณ์ดีเลิศ โม่หยุนโหรวก็คิดมาตลอดว่าเพียงแค่รูปลักษณ์หน้าตาพอวันนี้ได้เห็น ไม่ใช่แค่รูปลักษณ์เท่านั้น ที่สำคัญยิ่งกว่าคือบุคลิกท่าทาง

       เพียงแค่ยืนอยู่ตรงนั้น ก็ดูสูงส่งบริสุทธิ์ประหนึ่งต้นหยกงามยามแย้มรอยยิ้มก็เหมือนสายลมเย็นเคล้าจันทรากระจ่าง เห็นครั้งเดียวก็ยากจะลืมเลือน

       รูปลักษณ์หน้าตาและบุคลิกท่าทางที่เห็นแล้วต้องตกตะลึงเช่นนี้หากให้ไปหาในเมืองซ่างจิง ในบรรดาตระกูลใหญ่และสูงศักดิ์ เกรงว่าคงหาคนโดดเด่นที่จะเทียบเขาได้ยากนัก

       โม่หยุนโหรวรู้สึกประหลาดใจยิ่งนัก

       ในพื้นที่ชนบทเช่นนี้ เหตุใดถึงมีบุคคลที่มีบุคลิกโดดเด่นเช่นนี้ได้

       หลิ่วสวินเหมี่ยวรีบแนะนำ“คุณชายเซี่ย ผู้นี้คือภรรยาของข้า”

       เซี่ยยวี่หลัวกล่าวทักทาย“คารวะฮูหยิน”

       โม่หยุนโหรวอุ้มท้องอยู่เคลื่อนไหวไม่สะดวก พยักหน้าเล็กน้อยเป็๲การทักทาย “ได้ยินท่านพี่กล่าวถึงคุณชายเซี่ยมาตลอดวันนี้ได้พบ สมคำร่ำลือจริงๆ ! ”

       เซี่ยยวี่หลัวประสานมือคำนับ“ฮูหยินกล่าวเกินไปแล้ว! ”

       การเคลื่อนไหวของนางดูลื่นไหลประหนึ่งเมฆาล่องสายน้ำไหลดูแล้วเหมือนคนจากตระกูลสูงศักดิ์

       เพียงแต่เสื้อผ้าที่สวมใส่บนกาย...

       กลับดูไม่เหมือนคุณชายจากตระกูลสูงศักดิ์

       ก่อนจะกลับไป เซี่ยยวี่หลัวรับเงินเพียงสามสิบตำลึงที่เหลืออีกยี่สิบตำลึงถือเป็๲ต้นทุนในการพิมพ์ของเดือนต่อไป

       หลิ่วสวินเหมี่ยวย่อมรู้ว่าเพราะอีกฝ่ายเห็นภรรยาตนเองกำลังตั้งท้องจึงรู้สึกขอบคุณเซี่ยยวี่หลัว บันทึกเงินยี่สิบตำลึงที่เซี่ยยวี่หลัวมอบให้ลงในสมุดบัญชีของห้องหนังสือซานเว่ย

       เวลานี้ห้องหนังสือซานเว่ยมีเ๽้าของร่วมแค่สองคนนอกจากตัวเขา หุ้นส่วนรายใหญ่ที่สุดก็คือคุณชายเซี่ยผู้นั้น เขารับเงินจำนวนนี้ไว้ก่อนถือเป็๲เงินทุนของห้องหนังสือซานเว่ย รอให้ได้กำไรมา เขาจะคืนกลับไปทั้งต้นและดอก!

       โม่หยุนโหรวอ่านซีโหยวจี้เล่มสองจบแล้วถือต้นฉบับด้วยแววตาฉายประกายประหลาดใจ “สวินเหมี่ยว เ๽้าว่าคุณชายหลัวยวี่ที่เขียนหนังสือเล่มนี้เป็๲คนอย่างไร? ”

       เหตุใดถึงมีคนที่สามารถใช้ตัวอักษรงดงามเช่นนี้เขียนเ๱ื่๵๹ราวที่น่าตื่นตาตื่นใจได้ถึงเพียงนี้!

       ช่างน่าทึ่งยิ่งนัก!

       หลิ่วสวินเหมี่ยวปิดประตูรู้สึกสงสัยใคร่รู้ในตัวคุณชายหลัวยวี่เช่นกัน “ข้าก็ไม่รู้ว่าเขาเป็๲คนเช่นไร แต่ข้าเดาว่าเขาต้องเป็๲ผู้มีความสามารถน่าตกตะลึงเป็๲แน่ เกรงว่าทั้งต้าเยว่ ยังหาบุคคลที่สองที่จะเทียบเคียงกับเขาได้ยากนัก”

       เขาหยิบซีโหยวจี้ขึ้นมาหลังจากอ่านจบ ก็กล่าวด้วยความตื่นเต้นจนน้ำเสียงสั่นเทิ่ม “หยุนโหรว หนังสือนี่ต้องเลื่องชื่อไปชั่วกาลแน่!”

       โม่หยุนโหรวก็พยักหน้าด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม“สวินเหมี่ยว เมืองโยวหลันเป็๲สถานที่นำโชคของพวกเรา คุณชายหลัวยวี่ผู้นั้น ก็เป็๲ดาวนำโชคของเราบางทีอาศัยคุณชายหลัวยวี่ผู้นั้น เ๽้าอาจทำเ๱ื่๵๹ที่เ๽้าอยากทำให้ลุล่วงได้...”

       ขอเพียงเขาทำเ๱ื่๵๹ที่เขาอยากทำให้ลุล่วงได้เช่นนั้นความรักของพวกเขา ก็จะไม่มีคนคัดค้านมากมายขนาดนั้นอีก และจะไม่มีคนขัดขวางมากขนาดนั้นอีก!

       หลิ่วสวินเหมี่ยวโอบกอดสตรีที่อยู่ในอ้อมอกไว้แน่นเหมือนจะกล่าวพึมพำ แต่ก็เหมือนกำลังให้คำมั่น “หยุนโหรว เ๽้าวางใจได้ ชั่วชีวิตนี้ข้าจะไม่ให้เ๽้าเสียใจกับการตัดสินใจในครั้งนั้น ข้าจะทำให้เ๽้ากลายเป็๲สตรีที่มีความสุขที่สุดในโลก!”

       โม่หยุนโหรวไม่ได้กล่าวอะไรพักพิงในอ้อมอกหลิ่วสวินเหมี่ยวอย่างมีความสุข คลำท้องที่นูนขึ้นเล็กน้อยอย่างเบามือแววตาเต็มไปด้วยความหวังและตั้งตารอคอยต่ออนาคตที่จะมาถึง