กูเฟยเยี่ยนโกรธดั่งไฟปะทุ!
นางเป็คู่หมั้นฉีอวี้ข้อนี่ไม่ผิด แต่ว่านางยังไม่ได้แต่งงานกับฉีอวี้ไม่ใช่หรือ? แม้ว่านางจะแต่งงานกับฉีอวี้แล้วอย่างไรล่ะ?
การแยกแยะเื่งานออกจากเื่ส่วนตัว เหตุผลง่ายๆ เช่นนี้ หลินฟูเหรินผู้เฒ่าที่เป็ถึงฟูเหรินท่านแม่ทัพไม่เข้าใจอย่างนั้นหรือ?
นางช่วยชีวิตคนไม่ได้พักผ่อนั้แ่เมื่อวานจวบจนกระทั่งในตอนนี้ ท้ายที่สุดยังต้องได้รับคำสบประมาทอย่างไร้เหตุผลอีก?
นี่นับเป็เื่อะไร? !
กูเฟยเยี่ยนหยิบถุงเหรียญทองที่อยู่บนพื้นขึ้นมา สบตาตรงไปยังหลินฟูเหรินผู้เฒ่าด้วยใบหน้าที่เ็า
ก่อนหน้านี้หลินฟูเหรินผู้เฒ่าสั่งสอนกูเฟยเยี่ยนอย่างแข็งกร้าว นางจึงคิดว่ากูเฟยเยี่ยน้าที่จะตอบโต้นาง นางจึงรีบร้อนก้าวถอยหลังพร้อมกล่าวอย่างโมโห “กำเริบเสิบสาน เ้าจะทำอันใด? ”
สีหน้าของกูเฟยเยี่ยนไร้ซึ่งการเปลี่ยนแปลง น้ำเสียงอย่างเ็า “หลินฟูเหรินผู้เฒ่าเ้าคะ อาการป่วยของท่านแม่ทัพเฉิงเพียงแค่ดีขึ้นมาเล็กน้อยเท่านั้น ยังคงต้องดูแลอย่างระมัดระวังไม่อาจชะล่าใจได้ โปรดให้คนไปต้มน้ำต้มข้าว รอจนกระทั่งท่านแม่ทัพเฉิงฟื้นขึ้นมาค่อยให้ท่านดื่ม ดื่มจนอิ่มได้เพียงเจ็ดส่วนเท่านั้น ยาเมื่อสักครู่นี้ก็ไม่จำเป็ต้องใช้แล้ว ก่อนหน้านี้ยาที่ซูไท่อีสั่งมาทานตามเวลาตามปริมาณปกติก็เพียงพอแล้ว ซูไท่อีจะมาถึงค่ายทหารในค่ำคืนนี้ เมื่อมาถึงให้ฟังกำชับจากซูไท่อีก็เพียงพอแล้วเ้าค่ะ”
หลินฟูเหรินผู้เฒ่าไม่คาดคิดว่ากูเฟยเยี่ยนจะเอ่ยเช่นนี้ออกมา แม้ว่านางจะคาดไม่ถึงเล็กน้อย ทว่าความเหยียดหยามนั้นมีมากกว่า นางชี้ไปทางประตูใหญ่เอื้อนเอ่ยน้ำเสียงเดือดดาล “ตีหน้าซื่อให้มันน้อยๆ หน่อย จิตใจสกปรกจอมปลอม! เ้ารีบไสหัวออกไปให้พ้น!”
กูเฟยเยี่ยนฟังอย่างเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา นางยังคงสงบเสงี่ยมพร้อมพูดต่อ “หลินฟูเหรินผู้เฒ่าเ้าคะ พวกเราห้องยาสำนักหมอหลวงเดินทางมาในครั้งนี้ มีทหารคุ้มกันหกนาย คนขับรถม้าหนึ่งนายและผู้น้อยอีกหนึ่งนาย ห่างจากค่ายทหารทางด้านทิศตะวันตก ในป่าพุทราลาดชันพบเจอกับการลอบสังหาร นักฆ่า้าที่จะปล้นสะดมยาสมุนไพร ผู้น้อยเคราะห์ดีที่หนีรอดออกมาได้ เหตุการณ์นี้เมื่อผู้น้อยกลับไปจะต้องรายงานไปยังศาลต้าหลี่ เช่นนี้ผู้น้อยจึงรายงานให้ท่านทราบ”
กูเฟยเยี่ยนให้สติเช่นนี้หลินฟูเหรินผู้เฒ่าจึงนึกขึ้นได้ถึงเหตุการณ์ลอบสังหาร เจตนาของนักฆ่าคือการปล้นสะดมยาสมุนไพร นั่นก็คือ้าเอาชีวิตลูกชายสุดที่รักของนาง!
ในที่สุดหลินฟูเหรินผู้เฒ่าที่ถูกความเกลียดแค้นบดบังก็ใจเย็นลง แล้วหันไปทางรองแม่ทัพ ไม่รอให้นางได้เอ่ยปากรองแม่ทัพก็พูดออกมา “ฟูเหริน ข้าน้อยเข้าใจแล้วขอรับ จะนำทหารไปตรวจสอบเดี๋ยวนี้!”
“รีบไปเสีย นำนกพิราบส่งสารไปยังศาลต้าหลี่ ให้พวกเขาส่งคนมาโดยเร็วที่สุด”
หลังจากที่ท่านรองแม่ทัพจากไปสายตาของฟูเหรินผู้เฒ่าก็ย้อนกลับไปที่ร่างของกูเฟยเยี่ยน นางยังไม่ทันที่จะเอ่ยออกมากูเฟยเยี่ยนก็แทรกขึ้น “หลินฟูเหรินผู้เฒ่าเ้าคะ ยังมีอีกเื่…”
น้ำเสียงของหลินฟูเหรินผู้เฒ่าไม่ได้แข็งกร้าวเช่นแรกแล้ว ทว่ายังคงความไม่พอใจ “ยังมีเหตุใดอีก? พูดให้มันจบทีเดียว!”
กูเฟยเยี่ยนนำถุงเหรียญในมือยกขึ้นสูงอย่างทันทีทันใด หลินฟูเหรินผู้เฒ่าใเป็อย่างมาก “เ้า เ้าจะทำอะไร? ”
ทำอะไรอย่างนั้นหรือ?
เื่งานพูดคุยเรียบร้อยแล้ว ย่อมต้องพูดคุยเื่ส่วนตัว!
กูเฟยเยี่ยนยังคงสงบนิ่งใบหน้ามีรอยยิ้ม นางเอ่ยถาม “หลินฟูเหรินผู้เฒ่า ผู้น้อยขอถามว่าหากท่านรู้ั้แ่ทีแรกว่าผู้น้อยคือคู่หมั้นของฉีอวี้ ท่านจะยังคงให้ผู้น้อยป้อนยาท่านแม่ทัพเฉิงหรือไม่? ”
ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา หัวใจของหลินฟูเหรินผู้เฒ่าก็เต้นแรงเสียงดังตึกตักตึกตัก นางไม่กล้าคิด ไม่กล้าเผชิญหน้าต่อคำตอบที่แท้จริง
ในขณะนี้มือของกูเฟยเยี่ยนเย็นจัดไม่คลาย นางนำถุงเงินอันหนัก โยนลงไปที่เท้าของหลินฟูเหรินผู้เฒ่า
หลินฟูเหรินผู้เฒ่าะโร้องเสียงดัง “อ๊า…เท้าของข้า กูเฟยเยี่ยน เ้ากำเริบเสิบสาน ทหาร มานำตัวนาง…”
กูเฟยเยี่ยนแทรกขัดจังหวะอย่างแข็งกร้าว “หลินฟูเหรินผู้เฒ่าเ้าคะ ท่านโปรดฟังให้ชัดเจน ผู้น้อยกูเฟยเยี่ยนเป็แพทย์หญิงของห้องยาสำนักหมอหลวง รับค่าตอบแทนจากห้องยาสำนักหมอหลวง ในการเดินทางมาครั้งนี้เพียงเพราะได้รับคำสั่งเท่านั้น เงินตอบแทนเล็กน้อยเช่นนี้ ไม่จำเป็! อีกอย่างคำสั่งที่ว่า ไสหัวออกไป ผู้น้อยทำไม่เป็ เดินออกไป ถึงจะเป็สิ่งที่ผู้น้อยทำเป็! ตามกฎระเบียบแล้วผู้น้อยจำเป็ต้องรอให้ซูไท่อีมาถึงเพื่อรายงานถึงสถานการณ์ของท่านแม่ทัพเฉิง หลังจากที่ได้รับยาสมุนไพรแล้วจึงค่อยกลับไปได้ ถึงเวลานั้นไม่จำเป็ให้ท่านมาไล่ ผู้น้อยก็เดินออกไปเองได้ นอกจากนี้หากเพียงเพราะบุญคุณความแค้นส่วนตัว ฟูเหรินจะถือสาในฐานะของผู้น้อยโปรดขอให้ฟูเหรินส่งคนไปยังห้องยาสำนักหมอหลวงเพื่อแจ้งผู้ดูแล ในอนาคตหากเป็งานที่มีความเกี่ยวข้องกับตระกูลเฉิง ห้ามส่งผู้น้อยมา ขอบพระคุณเ้าค่ะ!”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้หลินฟูเหรินผู้เฒ่าตะลึงงันทันที กูเฟยเยี่ยนหันหลังเดินออกไป แผ่นหลังตั้งตระหง่านร่างกายมีความผ่ายผอมทว่ากลับไม่อ่อนแอเลยสักนิด
“นังหนู นี่เ้า เ้า…เปิ่นฟูเหรินที่ไม่ถือสากับเ้าชั่วคราว!”
ใบหน้าของหลินฟูเหรินผู้เฒ่าประเดี๋ยวแดงประเดี๋ยวขาวซีด ทั้งรู้สึกโกรธและอัปยศอดสู เมื่อเปรียบเทียบกับเื่ส่วนรวมของกูเฟยเยี่ยน แรงกระตุ้นเมื่อสักครู่นี้ทำให้นางดูเหมือนผู้ที่แยกไม่ออกระหว่างบุญคุณกับความแค้น ไม่อยากจะยอมรับว่าภายในจิตใจนางยังมีความชื่นชมเด็กคนนี้อยู่บ้าง นางอดคิดไม่ได้ว่าหากเด็กคนนี้ไม่ใช่คู่หมั้นของฉีอวี้ มันจะดีสักเพียงใด!
กูเฟยเยี่ยนรู้สึกกลัดกลุ้มใจ นางเดินไปยังค่ายด้านหลังพร้อมยัดตระกูลเฉิงเข้าสู่บัญชีดำพร้อมกับครุ่นคิดว่า ตกลงแล้วเป็ผู้ใดที่้าโยนความผิดมาให้นางเป็แพะรับบาป
ในขณะที่นางมาถึงด้านหลังของค่าย นางกลับพบเจออู๋กงกงที่ทำตัวลับๆ ล่อๆ เข้าไปในกระโจมต้มยา นางรีบร้อนตามไปทันที ในใจได้แต่คิดว่าขันทีผู้เฒ่าผู้นี้ เป็ไปอย่างที่คาดไว้เสียด้วย!
