54
ฟุบ!
ฟุบ!
ฟุบ!
การโจมตีที่พุ่งมาจากความมืดมิด ทำให้เหยาเหยาไม่สามารถหยุดการโจมตี เธอต้องปัดป้องกันโจมตีพลางหาที่หลบ เหยาเหยามองไม่เห็นการโจมตี เธอใช้ััและประสบการณ์ในการปัดป้องเท่านั้น
เหยาเหยาวิ่งกลับออกมาเพื่อหลบการโจมตีที่มองไม่เห็น ถึงกระนั้นการโจมตีก็ยังคงโจมตีอย่างต่อเนื่อง ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
“เกือบไปแล้วเรา”
นี่ไม่ใช่การโจมตีของสัตว์อสูร แต่เป็การโจมตีที่ถูกสร้างขึ้นด้วยน้ำมืุ์ กับดับที่วางไว้เมื่อไปัักับตัวตั้งเวลาหรืออะไรสักอย่าง กลไกที่วางเอาไว้มันจะทำงานทันที สิ่งที่เหยาเหยาทำได้มีเพียงรอเวลาจนกว่ามันจะหยุดโจมตี
“หยุดแล้วสินะ”
การโจมตีเป็ห่าฝนหยุดลงหลังจากนั้นไม่นาน เหยาเหยาสามารถเดินทางไปต่อได้โดยไม่ต้องห่วงว่ามันจะโจมตีกลับอีกครั้ง
“ลูกธนู ไม่สิ คงจะเป็ลูกดอกหน้าไม้”
ลูกดอกหน้าไม้เก่าผุพังนี้มันมาจากรอบทิศทางในโพรงถ้ำ พอเดินสำรวจดูก็พบรูขนาดเล็ก เหยาเหยาคิดว่าพวกมันออกจากรูพวกนี้
แล้วเพื่อความไม่ประมาท เหยาเหยาจึงทำลายรูของหน้าไม้เพื่อทำลายหน้าไม้ที่เป็ตัวยิงลูกดอกออกมาทั้งหมด
“อยู่นี่เองสินะ”
หน้าไม้ถูกทำลายทั้งหมด
เมื่อเส้นทางเปิดใหม่อีกครั้ง เหยาเหยาจึงเดินไปยังประตูสิ่งปลูกสร้างจากอดีตกาล แล้วเพื่อความไม่ประมาท เหยาเหยาปลดปล่อยพลังิญญาแล้วแปรสภาพให้เป็เกราะคลุมร่างกายที่มองด้วยตาเปล่าไม่เห็น หลังจากนั้นเธอก็ดื่มยาฟื้นฟูพลังิญญารวดเดียวจนหมดขวด ทำให้พลังิญญาของเธอกลับมาเหมือนเดิม
หลังจากเข้ามาข้างในประตู เส้นทางข้างหน้าที่เหยาเหยาเห็นนั้นเป็เส้นตรง มีบันไดเดินลงไปหลายก้าว แล้วตามเส้นทางก็มีคบเพลิงตั้งอยู่ด้วย เหยาเหยาจึงยกเลิกการแปรสภาพธาตุแสงออก เหลือเพียงธาตุไฟเอาไว้เพื่อความอบอุ่นแก่ร่างกายและเกาะคลุมกายเท่านั้น
“มีประตูอยู่ข้างหน้าด้วยรึ”
นี่มันไม่ใช่ถ้ำธรรมดาเสียแล้ว
ประตูขนาดใหญ่ที่ตั้งตระหง่านตรงหน้าของเหยาเหยา มันถูกปิดผนึกเอาไว้เมื่อหลายพันปีก่อนไม่ผิดอย่างแน่นอน ถึงแม้เหยาเหยาไม่รู้เื่กาลเวลาว่าพวกมันมีอายุเท่าไหร่ แต่ก็พอจะเดาได้บ้าง
ปัญหาก็คือจะเข้าประตูบานนี้อย่างไรดี เหยาเหยาจึงสำรวจดูประตูบานนี้อย่างละเอียด
“ประตูใหญ่ขนาดนี้คงไม่มีกุญแจไขเพื่อเปิดเข้าไปข้างใน ถ้าอย่างนั้นมันจะต้องใช้คนหลายคนดันประตูนี้เข้าไป”
เหยาเหยามาคนเดียว เธอไม่มีเพื่อนหรือคนรู้จักมาด้วย ทำให้เธอต้องหาวิธีอื่นนอกจากดันประตูเข้าไปข้างใน
...