การผสมพันธุ์กับการสืบทอดทายาท เป็สัญชาตญาณของทุกๆ เผ่าพันธุ์ ขนาดมนุษย์นั้นเป็สิ่งมีชีวิตที่มีก้าวหน้าที่สุดยังไม่สามารถควบคุมความ้าในด้านนี้ได้เลย แล้วลิงที่หิวกระหายมานานจะทนไหวได้เช่นไร
หลังจากได้รับคำแนะนำของลู่ชิงซาน ฉินหลางก็พอจะเดาออกแล้วว่าลิงตัวนี้เป็อย่างไร ลิงตัวผู้หนึ่งตัว ไม่มีลิงตัวเมียอยู่เคียงข้างมาเป็เวลานานมันต้องกระหายมากแน่ ดังนั้นลิงตัวนี้จำเป็ต้องระบาย
ในขณะที่วิธีใช้จำนวนคนเข้าสู้ของฉินหลางเห็นผลอย่างรวดเร็ว ถึงแม้การใช้มือถือเปิดเสียงลิงร้องจะไม่โดดเด่นมาก ดึงดูดความสนใจของคนได้ยาก แต่กลับสามารถดึงดูดความสนใจของลิงได้ และที่เป็อย่างนี้ไม่ใช่เพราะลิงหูดีกว่าคน แต่เป็เพราะสิ่งที่สนใจแตกต่างกันมากกว่า อย่างคนที่อยากอยู่ท่ามกลางธรรมชาติ แม้จะอยู่ในเมืองใหญ่ที่มีเสียงโหวกเหวกโวยวาย เขายังสามารถได้ยินเสียงนกร้องหรือเสียงร้องของแมลง นั่นเพราะสิ่งที่เขาสนไม่ใช่เสียงโหวกเหวกโวยวายพวกนั้น แต่เป็เสียงของธรรมชาตินั่นเอง
ฉินหลางลงตกตึกได้ไม่นาน แค่ประมาณ 20 นาที ฮานซานฉางก็โทรมาแล้ว บอกว่าคนของเขาพบลิงตัวหนึ่งอยู่ใต้ต้นไม้ในซอยเขตเฉิงเป่ย
“ติดกับแล้ว!”
ฉินหลางหัวเราะเสียงดัง หันไปบอกเถารั่วเซียงว่า “อาจารย์เถา ไปที่ถนนเซียนฟงเขตเฉิงเป่ยกัน ลิงตัวนี้ปรากฏตัวแล้ว”
“จริงอะ?” เถารั่วเซียงกับฮานเซียนไม่อยากเชื่อเลย ว่าแผนการต่ำๆ ของฉินหลางจะสำเร็จได้
“ไปถึงก็รู้เอง” ฉินหลางตอบ “รีบไปกันเถอะ ไม่อย่างนั้นถ้าลิงตัวนั้นจะหนีไปซะก่อน”
เถารั่วเซียงได้ฟัง ก็รีบสตาร์ทรถยนต์ แล้วพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
เถารั่วเซียงขับรถเก่งพอตัว ผ่านไปไม่ถึง 10 นาที ก็มาถึงถนนเซียนฟงแล้ว
หลังจากนั้น รถตู้คันหนึ่งก็เข้ามาจอดข้างๆ มีคนออกมาจากรถคนหนึ่ง เดินมาตรงหน้าฉินหลาง เล่ารายละเอียดให้ฉินหลางฟัง เขาบอกว่าลิงตัวนั้นซ่อนอยู่ใน่ที่มีต้นไม้ขึ้นเป็กลุ่มใหญ่ เ้าลิงตัวนี้เ้าเล่ห์และระวังตัวมาก คนที่ผ่านไปผ่านมาในซอยนี้ประจำยังสังเกตไม่เห็นมันเลย ถ้าฉินหลางไม่ได้สั่งให้คนพวกนี้มองหาที่ซ่อนตัวของลิงโดยเฉพาะ พวกเขาก็คงไม่ได้สังเกตเหมือนกันว่าบนกิ่งไม้มีลิงอยู่ตัวหนึ่ง
“ดีมาก ที่เหลือเดี๋ยวฉันจัดการเอง พวกนายไปรอคำสั่งอยู่บริเวณนี้แล้วกัน” ฉินหลางสั่งการคนคนนี้
เวลานี้คนอื่นๆ ต่างก็ปิดคลิปเสียงแล้ว ในขณะที่ฉินหลางกลับเปิดคลิปเสียงนั้นเอง เพราะว่าเป็คลิปเดียวกัน ดังนั้นฉินหลางเชื่อว่าเ้าลิงตัวนั้นจะต้องไม่รู้แน่ ว่าเปลี่ยน ‘ลิงอีกตัว’ แล้ว
เป็อย่างที่คิดไว้ หลังจากได้ยินเสียงนี้แล้ว ฉินหลางเห็นพุ่มไม้บนต้นไม้ใหญ่ข้างหน้าเริ่มมีความเคลื่อนไหว เห็นได้ชัดว่ามีอะไรบางอย่างกำลังสั่นไหวอยู่ในพุ่มไม้นั่น
“พี่ฮาน ตาพี่แสดงแล้ว” ฉินหลางหันไปบอกฮานเซียน
“แสดงอะไรอะ?” ฮานเซียนถามด้วยความสงสัย
“เมื่อกี้ซื้อตุ๊กตาลิงมาหนึ่งตัวไม่ใช่เหรอ? ใช้ตุ๊กตาลิงตัวนี้ล่อเ้าลิงลามกตัวนั้นไง! เื่นี้คุณน่าจะถนัดมากกว่า” ในคำพูดของฉินหลางมีความหมายแอบแฝง เถารั่วเซียงเขม่นตาใส่ฉินหลาง แต่เ้าหมอนี่กลับทำเป็มองไม่เห็น
ฮานเซียนก็รู้สึกว่าคำพูดของฉินหลางประหลาด แต่ว่าตอนนี้เธอไม่มีกะจิตกะใจจะคิด รับตุ๊กตาตัวนั้นไป จากนั้นเปิดกระจกรถ ยื่นขาข้างหนึ่งของตุ๊กตาลิงตัวนั้นออกไปนอกหน้าต่าง จากนั้นขยับเบาๆ
“นี่—พี่ทำอะไรอ่ะ? ฉินหลางถามฮานเซียน
“นายบอกให้ฉันยั่วยวนลิงตัวนั้นไม่ใช่เหรอ?” ฮานเซียนถามกลับ
“ใช้แค่ขาข้างเดียวยั่วมันเนี่ยนะ?” ฉินหลางไม่รู้ว่าควรหัวเราะหรือร้องไห้ดี
“นายจะไปเข้าใจอะไร” ฮานเซียนอธิบาย “ต้องโชว์ขาสวยๆ ขาสุดเซ็กซี่ของเพศหญิง เป็เครื่องมือที่สามารถดึงดูดความสนใจเพศตรงข้ามอยู่แล้ว แค่คนส่วนใหญ่ไม่รู้วิธีนำไปใช้ให้เกิดประโยชน์ ฉันคิดว่า ลิงก็ไม่ต่างจากคน น่าจะเป็แบบนี้เหมือนกัน”
“หวังว่าคุณจะคิดถูก” ถึงแม้ฉินหลางจะมีความรู้มาก แต่เขาไม่รู้จริงๆ ว่าลิงตัวเมียจะแสดงความ ‘เซ็กซี่’ ของตัวเองออกมายังไง หวังว่าฮานเซียนจะทำถูก และหวังว่าเ้าลิงตัวนั้นจะติดกับ
และที่สำคัญ ฉินหลางดูแล้ว เหมือนว่าการโชว์ขาแค่ข้างเดียวจะเป็สิ่งที่ถูกต้องแล้ว ไม่อย่างนั้นไม่แน่ลิงตัวนั้นอาจจะดูออกว่าเป็ลิงตัวเมียของปลอม ถึงแม้แสงไฟตรงนั้นจะไม่ค่อยสว่างนัก แต่ถ้าหากเ้าลิงตัวนั้นตาดีมาก คงจะลำบาก
เพียงไม่นาน พุ่มไม้บนกิ่งก็มีความเคลื่อนไหวมากขึ้น ดูแล้วฮานเซียนยั่วยวนเ้าลิงตัวนั้นได้แล้ว และยังดูเหมือนว่ามันจะทนไม่ไหวแล้ว
“เร็วหน่อย พี่ฮาน ยั่วให้ลิงตัวนี้ติดกับ ลงมาจากต้นไม้ให้ได้!” ฉินหลางเร่ง
คำพูดนี้ฟังแล้วเหมือนว่าฮานเซียนกำลังอ่อยลิงตัวนั้นอยู่อย่างนั้นแหละ ตอนนี้ฮานเซียนก็ฟังออกแล้ว โกรธจนกัดฟันกรอด แต่ว่าเธอไม่รู้จะโวยวายอย่างไร ทำเป็เหมือนไม่ได้ยินเท่านั้น จากนั้นเธอก็โผล่ใบหน้าข้างหนึ่งของตุ๊กตาลิงตัวนั้นออกไป เหมือนว่า ‘ปิดหน้าข้างหนึ่งด้วยความเขินอาย’
อาจจะเป็เพราะตุ๊กตาลิงเหมือนของจริงมากๆ และแกล้งเป็ลิงตัวเมียได้ ‘เซ็กซี่’ มากๆ ด้วยเช่นกัน บวกกับเสียงร้องอย่าง ‘เร่าร้อน’ ของลิงตัวนั้น บวกกับของเล่นที่กำลังยั่วยวน ก็มากพอที่จะทำให้เ้าลิงตัวนั้นอยาก...จนคลั่งแล้ว
เป็อย่างที่คิดไว้ ลิงตัวนั้นทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ด้วย ะโลงมาจากต้นไม้ จากนั้นกระโจนพุ่งมาทางหน้าต่าง เหมือนเตรียมจะดึงลิงตัวเมียตัวนี้ออกไปทางหน้าต่าง จากนั้นขึ้นคร่อมอย่างสนุกสนาน แต่ว่าในนาทีที่ลิงตัวนี้จับขาของตุ๊กตาลิงตัวเมียนั้น กลับได้ยินเสียงผ้าฉีกขาด จากนั้นก็มีเสียงกรีดร้องของผู้หญิงที่อยู่ในรถ
เสียงกรีดร้องเป็ของฮานเซียน เธอคิดไม่ถึงว่าเ้าลิงตัวนี้จะกระโจนเข้ามา แล้วแย่งตุ๊กตาลิงตัวเมียที่อยู่ในมือเธอออกไปเลย เธอใมากจริงๆ เพราะแสงกระทบกับกรงเล็บของลิงตัวนี้ เธอเห็นแล้วว่ามันคมมาก แค่กระชากเดียวก็ฉีกตุ๊กตาลิงตัวเมียฉีกขาดแล้ว
แต่ในขณะนั้นเอง เ้าลิงตัวนั้นก็รู้สึกว่าตัวเองโดนหลอกแล้วเช่นกัน เพราะลิงตัวเมียนั้นเป็ของปลอม! ลิงที่เคยเป็ดั่งจ่าฝูง ถูกกระตุ้นให้โมโหแล้ว มันตบกระจกรถแรงๆ แยกเขี้ยวขู่ ยังยื่นมือของมันเข้าไปจับฮานเซียน ฮานเซียนกลัวจนหน้าซีด
“เดรัจฉาน!”
ในเวลานั้นเอง ฉินหลางคำรามเสียงดัง ใช้ฝ่ามือฟันไปที่กรงเล็บของเ้าลิงตัวนั้น ฝ่ามือของฉินหลางร้ายกาจขนาดไหน ได้ยินเสียงกระดูกลั่นเสียงดัง กระดูกมือของเ้าลิงตัวนั้นน่าจะหักแล้ว มันร้องโอดโอยเสียงดัง จากนั้นะโกลับขึ้นไปบนต้นไม้ด้วยความกลัว เห็นแสงสีแดงตามหลังมันไป
“มันหนีไป! มันหนีไปแล้ว!”
ฮานเซียนพูดด้วยเสียงสั่นเครือ “หมดกัน จับเ้าลิงตัวนี้ไว้ไม่ได้! คราวนี้หมดโอกาสแล้วจริงๆ—ฉินหลาง เมื่อกี้ทำไมนายไม่จับมันไว้อ่ะ…”
“รำคาญ!” ฉินหลางสบถเย็นเยือก “คุณใช้สมองหน่อยได้ไหม จะจับมันไปทำไม อย่าบอกนะว่าคุณจะสอบปากคำลิงอ่ะ คุณรู้เหรอว่าต้องคุยกับลิงยังไง?”
หลังจากฉินหลางตวาดแล้ว ฮานเซียนอึ้งทันที พูดอย่างน่าสงสารว่า “ที่นายพูดก็มีเหตุผล แต่ว่าลิงตัวนี้หนีไปแล้ว ก็เท่ากับว่าเราไม่มีเบาะแสแล้วอ่ะสิ?”
“ผมจงใจปล่อยมันไปเอง” ฉินหลางตอบอย่างนิ่งเรียบ
“เพื่ออะไร?” เถารั่วเซียงถามอย่างอดไม่ได้ เพราะเธอสงสัยมากจริงๆ ว่าทำไมฉินหลางถึงทำแบบนี้
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้