Chapter 17

การเดินทางสู่ทริปแรกของทั้งคู่ก็เริ่มขึ้น กรีนเคลื่อนรถออกจากบ้าน พอพ้นประตูรั้วแล้วก็กดรีโมทเพื่อปิดประตู พอรอจนแน่ใจว่าประตูปิดสนิทก็เหยียบคันเร่งทันที

“อยากกินอะไรหรือเปล่า?” พอออกมาถึงปากทางก่อนเข้าถนนใหญ่กรีนก็ถามป๋ายขึ้น

“ไม่นะเ๯้านายพี่กรีน แต่เค้าง่วงมากกว่า”

“เธอเป็๲สี่ขาแล้วนอนไปก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวถึงแล้วพี่ปลุก”

“ไม่เอา หลับเค้าก็ไม่ได้เห็นข้างทางสิ” กรีนระบายยิ้มออกด้วยความเอ็นดูที่คนตัวเล็กข้าง ๆ เขาไม่ได้เพียงแค่อยากเห็นน้ำตกเท่านั้น แต่ยังตื่นเต้นกับสิ่งที่จะได้เห็นตลอดสองข้างทางอีกด้วย

“งั้นก็ไม่ต้องหลับครับ แต่ว่าเป็๲แมวไปก่อนนะ ถึงแล้วเธออาจจะต้องใช้แรงเยอะ ค่อยกลายร่างใหม่ แบบนี้โอเคไหมครับ?”

“อันนี้โอเค!”

ป๋ายตอบรับข้อเสนอของกรีนก่อนจะกลายร่างกลับไปเป็๞เ๯้าสี่ขาแสนน่ารัก ขาหน้าทั้งสองข้างยกขึ้นและทำท่าจะปีนขอบหน้าต่างเพื่อมองวิวด้านนอกรถ พอเห็นแบบนั้นกรีนก็เทียบรถที่ข้างทางก่อนจะค่อย ๆ เหยียบเบรก ผู้โดยสารตัวน้อยก็หันมามองด้วยความสงสัย กรีนยิ้มให้ก่อนเอี้ยวตัวไปหยิบกล่องลังที่เตรียมมา จัดการพับให้มันกลับไปเป็๞รูปร่างของกล่อง จากนั้นก็อุ้มเ๯้าแร็กดอลล์ตัวน้อยขึ้น วางกล่องลงไปที่เบาะประจำของอีกคน ทับด้วยเบาะนอนที่เตรียมมา แล้วก็ค่อยวางเ๯้าตัวเล็กลงไป

“จะได้ไม่ต้องคอยปีนหน้าต่างตลอดทาง สูงพอไหมครับ? เห็นวิวใช่ไหม?”

“เมี๊ยว~” 

‘เห็น ๆ ขอบคุณน้า เ๽้านายพี่กรีนดีที่สุดในโลก!’

ในขณะที่มองวิวจากสองข้างทางไปเรื่อย ๆ ป๋ายก็คิดกับตัวเองครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ ว่าตัวเขาเป็๞คนที่โชคดีขนาดนี้ได้ยังไง โชคดีที่ได้มาเจอกับเ๯้านายที่แสนดีแบบกรีน กรีนใส่ใจเขาเป็๞อย่างดี ทุกอย่างที่ทำมันออกมาโดยอัตโนมัติ ตัวป๋ายเองที่ปีนขึ้นขอบหน้าต่าง ไม่ได้คิดด้วยซ้ำว่าถ้าปีนไปนาน ๆ จะเมื่อยหรือเปล่า แต่ทันทีที่เห็นว่าป๋ายพยายามมองไปที่นอกหน้าต่าง กรีนก็จอดรถแล้วจัดการให้แทบจะทันที

‘ไม่ดีเลยนะที่คนที่รักเหมียวขนาดนี้ต้องมาแพ้ขนแมว!’

ในขณะที่เ๽้าตัวเล็กเพลิดเพลินไปกับวิวรอบ ๆ ที่เริ่มใกล้ธรรมชาติมากขึ้น เพราะขยับออกห่างจากใจกลางเมืองเรื่อย ๆ กรีนขับรถไปและคอยมองเ๽้าเหมียวอยู่เป็๲ระยะ จนมาถึงจุดพักรถ กรีนเปิดไฟเลี้ยวและเลี้ยวเข้าไป ชะโงกหาที่ว่างสำหรับรถของเขา พอเจอก็ตรงไปจอดทันที

“อยากเข้าห้องน้ำหรือหิวอะไรไหมครับ?”

“เหมียว~”

‘ไม่หิวน้า’

“ไม่หิวใช่ไหม? เดี๋ยวพี่กรีนจะไปเข้าห้องน้ำแป๊บนึง เธออยากเข้าไหมครับ?”

“เหมียว~”

‘เค้าไม่ปวด ๆ เลยพี่กรีน’

“ถ้างั้นรอพี่ในรถนะครับ เดี๋ยวพี่มา” กรีนยิ้มให้เ๽้าแมวตัวน้อยเล็ก ๆ ก่อนจะเอื้อมมือลูบหัวเบา ๆ แล้วลงจากรถไป

หลังจากออกมาจากจุดพักรถ กรีนก็ขับรถตรงไปยังโรงแรมที่ได้ทำการจองไว้ ใช้เวลาประมาณ​ 45 นาทีก็ถึงที่หมาย โรงแรมนี้ค่อนข้างห่างน้ำตกที่กรีนจะพาป๋ายไปพอสมควร แต่เขาพยายามหาโรงแรมในแบบที่ป๋ายอยากได้มากที่สุด ก็คือที่ที่มีพื้นที่กว้าง ๆ รอบข้างโล่ง ๆ เห็นท้องฟ้าเยอะ ๆ เขาจึงเลือกโรงแรมติดหาด ถึงจะไกลจากน้ำตกหน่อย แต่เขาก็ไม่ได้ติดอะไรหากจะต้องขับรถไกลขึ้น แค่อยากจะพาอีกคนมาเจอบรรยากาศที่เขาจะจดจำมันไปนาน ๆ 

“ถึงที่พักเราแล้วนะครับ เดี๋ยวไปเช็คอินก่อน พี่จะพาไปดูปลา”

“เหมียว~”

‘เหมียวรับทราบ’

กรีนเปิดประตูแล้วก้าวลงจากรถ ระหว่างนั้นก็กดเปิดกระโปรงหลังไปด้วย จากนั้นก็มีบริกรของโรงแรมเข้ามาบริการช่วยขนของทันที พอเห็นแบบนั้นกรีนก็อ้อมไปอีกฝั่ง เปิดประตูรถตำแหน่งข้างคนขับเพื่อเอาเ๽้าแร็กดอลล์ตัวน้อยลงมาแล้วอุ้มไว้ระดับอก หลังจากที่บริกรขนของลงจากรถเรียบร้อยแล้ว กรีนก็ทำการกดรีโมทเพื่อล็อครถ พาเ๽้าแมวน้อยเดินตามบริกรที่นำหน้าไปที่จุดเช็คอินแล้ว

“สวัสดีค่ะ ลูกค้าจองไว้ไหมคะ?” พอมาถึงหน้าเคาน์เตอร์ พนักงานหญิงก็เอ่ยต้อนรับทั้งคู่ทันที

“ครับ ผมจองไว้”

“รบกวนขอบัตรประจำตัวหน่อยนะคะ” กรีนยื่นบัตรประจำตัวที่เขาเตรียมไว้ให้พนักงานของโรงแรมทันที

“คุณกรีน โนเอล จองห้องสำหรับ 2 ท่าน ติดริมหน้าต่าง วิวทะเล ถูกต้องไหมคะ?”

“ถูกต้องครับ”

“เรียบร้อยค่ะ คีย์การ์ดนะคะ เดี๋ยวจะมีบริกรนำสัมภาระขึ้นไปพร้อมกับคุณโนเอลเลยค่ะ สำหรับบัตรเข้าร่วมกิจกรรมต่าง ๆ ของทางโรงแรม ดิฉันใส่ไว้ในซองพร้อมกับคีย์การ์ดแล้วนะคะ วันที่ออกจากที่พักนำคีย์การ์ดมาคืนที่นี่พร้อมชำระค่าบริการต่าง ๆ ได้เลยค่ะ”

“ครับผม ขอบคุณมากครับ”

“ขอให้สนุกกับการพักผ่อนค่ะคุณโนเอล”

พนักงานโค้งให้กรีนเล็กน้อยพร้อมกับวาดยิ้มให้ จากนั้นก็มีบริกรเดินนำเพื่อไปส่งทั้งคู่และช่วยขนสัมภาระต่าง ๆ ขึ้นไปบนห้อง กรีนกระชับเ๽้าขนปุยบนอกให้แน่นขึ้นก่อนจะเดินตามบริกรไปที่ลิฟต์

ลิฟต์เคลื่อนตัวอย่างรวดเร็ว ส่งกรีนและป๋ายถึงชั้นของห้องพักในเวลาไม่นาน บริกรนำหน้ามาที่หมายเลขห้องพักที่พนักงานแจ้งมา เมื่อถึงหน้าห้องก็ผายมือให้กรีนสแกนคีย์การ์ด จากนั้นบริกรก็ยกกระเป๋าทั้งหมดลงและวางไว้ให้กรีนที่หน้าห้องก่อนจะกลับไปที่ลิฟต์

กรีนเปิดประตูห้องออกและปล่อยเ๽้าแมวน้อยที่อยู่บนอกลงพื้นทันที หันมาวุ่นวายกับการนำสัมภาระเข้าห้อง ส่วนแร็กดอลล์สีขาวขนปุยก็ย่ำอุ้งเท้าสำรวจไปทั่วห้องด้วยความตื่นเต้น

"กลายร่างไหมครับ? เดี๋ยวพี่หยิบเสื้อผ้าให้"

"เมี๊ยว~"

'เอา ๆ ๆ'

กรีนเปิดกระเป๋าเดินทางของคนตัวเล็กออก เลือกเสื้อผ้าที่เหมาะกับกิจกรรมตอนบ่ายที่เขาได้วางแผนไว้ ถือมันไปวางไว้ที่ห้องน้ำ จากนั้นก็ส่งสัญญาณให้เ๯้าเหมียวเดินเข้าไป 

หลังจากที่ป๋ายเดินเข้าไปในห้องน้ำเรียบร้อยแล้ว กรีนก็จัดการเอาของที่อยู่ในกระเป๋าออกมา จัดวางมันไว้ตามที่ทางที่ควรอยู่ ทั้งของตัวเองแล้วก็ของป๋าย

"พี่กรีนซื้อชุดใหม่ให้เค้าเหรอ?"

คนตัวเล็กที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เดินออกมาพร้อมมองชุดที่ตัวเองใส่อยู่และตั้งคำถามกับเ๽้านายของเขา เพราะว่าชุดที่กรีนเลือกให้ ป๋ายจำได้ว่าไม่เคยเห็นมัน

"ใช่ครับ พี่ซื้อให้ใหม่ สวยไหม?" 

"สวยมาก ขอบคุณน้าเ๯้านายพี่กรีน"

พอเห็นคนตัวเล็กชอบมัน กรีนก็ยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ เพราะตอนเลือกให้ เขากังวลพอสมควรว่าอีกคนจะชอบหรือเปล่า เพราะไม่รู้เลยว่ารสนิยมของเ๯้าตัวเล็กเป็๞แบบไหน เลยเลือกซื้ออะไรที่มันเอนไปทางน่ารัก โทนสีกรีนก็เลือกสีพาสเทล เพราะส่วนตัวเขาคิดว่ามันเหมาะกับแมวตัวสีขาวเอามาก ๆ 

"เราจะไปไหนกันต่อนะพี่กรีน?"

"เดี๋ยวพี่เก็บของแป๊บนึงนะครับ เสร็จแล้วจะพาไปดูปลา"

"ดูปลา?"

"ครับ เธอรู้จักอควาเรียมไหม?" ป๋ายทำหน้าสงสัยก่อนจะตอบออกมา

"ไม่นะ เค้าไม่น่าจะรู้จัก"

"เอาเป็๲ว่าพี่จะพาเธอไปดูปลา ที่นั่นจะมีปลาเยอะมาก" พอได้ยินประโยคหลัง คนตัวเล็กก็ทำตาโตขึ้นมาทันที

"กินได้เหรอพี่กรีน?"

ชิบหายและ

กูก็ลืมไปว่านี่แมว 

กรีนเอามือกุมหน้าผาก เขาวางแผนไว้อย่างดี แต่ลืมคิดไปว่าคนตรงหน้าเขาก็เป็๲แมว ไม่รู้ว่าจะตื่นเต้นที่จะได้เห็น หรืออยากจะกินพวกมันกันแน่ 

"คือแบบนี้นะตัวเล็ก ปลาในอควาเรียมกินไม่ได้"

"อ้าว" พอรู้ความจริงก็ถึงกับหน้างอออกมาชัดเจน

"เขามีไว้ให้ดูครับ บางสายพันธุ์อาจจะหายาก แล้วก็สวยมากด้วย เธออาจจะไม่อยากกินมันก็ได้นะ"

"เค้าจะไม่อยากกินเหรอ?"

"ก็อาจจะครับ พี่ก็ไม่แน่ใจ หรือเธอไม่อยากไปหรือเปล่า? พี่พาไปที่อื่นก็ได้นะครับ"

"ไม่เอา ๆ ๆ เค้าไปอันที่พี่กรีนคิดไว้"

ทั้งคู่ได้แต่ตามใจกันไปกันมา ป๋ายตามใจกรีน เพราะตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าในเมืองหรือในโลกนี้มีอะไรที่น่าสนใจบ้าง ส่วนกรีนก็ตามใจป๋าย ถ้าหากว่าป๋ายอยากจะเปลี่ยนหรือไม่ชอบสิ่งที่เค้าเสนอ เขาก็พร้อมจะไปในทางที่ป๋ายโอเค

เพราะต่างคนต่างก็รู้ 

ว่ากันและกันสำคัญแค่ไหน 

ต่างคนต่างก็มีความสุข 

ที่มีอีกคนอยู่ข้าง ๆ ตรงนี้ 

แค่อยากทำให้ในแต่ละวันมันดี 

จะได้จดจำมันไปนาน ๆ 

สุดท้ายทั้งคู่ก็ลงมาที่อควาเรียม กิจกรรมนี้เป็๞บริการของทางโรงแรม เหตุผลที่กรีนเลือกมาพักที่นี่ เพราะเขามีกิจกรรมให้ทำมากมาย รวมถึงกิจกรรมที่กรีนและป๋ายกำลังจะไปทำ อย่างการดูปลาด้วยเช่นกัน 

อควาเรียมของโรงแรมจะอยู่ที่ชั้นล่างสุด ใช้เวลาลงลิฟท์อยู่พอสมควร เพราะห้องพักที่กรีนจองไว้ จะอยู่ชั้นที่ค่อนข้างสูง เพราะกรีนอยากให้ป๋ายได้เห็นบรรยากาศจากมุมกว้าง มองออกไปได้ไกลสุดลูกหูลูกตา และดูเหมือนว่าป๋ายเองก็ชอบมัน

"สวัสดีค่ะ พิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำของโรงแรมยินดีต้อนรับค่ะ รบกวนขอดูบัตรเข้าชมด้วยนะคะ" 

พอเดินมาถึงด้านหน้าตรงทางเข้า พนักงานในส่วนของอควาเรียมของทางโรงแรมก็ต้อนรับด้วยรอยยิ้มทันที กรีนแสดงบัตรทำกิจกรรมที่ได้มาจากพนักงานต้อนรับของทางโรงแรมให้ 

ซึ่งบัตรนี้จะเป็๞บัตรที่ใช้ผ่านประตูกิจกรรมทุกโซนของโรงแรม เพราะประเภทห้องพักที่กรีนจองมา คือประเภทที่รวมการทำกิจกรรมหรือบริการของโรงแรมไว้ทุกอย่างแล้ว เพราะฉะนั้นเวลาที่เข้าใช้บริการกิจกรรมไหน ก็จะไม่ต้องมาคอยจ่ายเงินทุก ๆ กิจกรรม กรีนคิดว่ามันสะดวกและไม่เสียเวลา ก็เลยเลือกประเภทห้องพักแบบนี้มา แล้วมันก็เป็๞แบบนั้น พอพนักงานเห็นบัตรที่กรีนยื่นให้ ก็ติดริสแบนด์ที่ข้อมือของทั้งคู่ทันที

"ขอให้เพลิดเพลินกับพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำของทางโรงแรมเรานะคะ" หลังจากพูดจบพนักงานก็ผายมือให้ทั้งคู่ผ่านประตูเข้าไปเพื่อเข้าชมสัตว์น้ำต่าง ๆ ในพิพิธภัณฑ์ 

กรีนเดินนำเข้ามาในโซนแรกของอควาเรียม จะเป็๞ปลาขนาดเล็ก ที่บางสายพันธุ์จะมีเห็นได้ทั่วไป และบางสายพันธุ์ก็จะเป็๞พันธุ์ที่หายาก ซึ่งจะถูกแยกโซนไว้

"พี่กรีน ๆ ๆ น้องมองเค้า"

คนตัวเล็กแสดงความตื่นเต้นออกมาทันที ที่เหมือนว่าปลาในตู้จ้องมองเขา เหมือนที่เขากำลังจ้องมองมัน กรีนยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู แล้วก็โล่งใจที่เหมือนว่าคนตัวเล็กตรงหน้าเขาดูสนุก

"เดี๋ยวถ้าเดินไปตรงโน้น มันจะมีอุโมงค์ด้วยนะ เหมือนเราได้เข้าไปอยู่ใต้ทะเลเลย"

"งั้นไป ๆ เค้าขอบ๊ายบายน้องก่อนน้า"

สิ่งที่กรีนพูดเรียกความสนใจจากคนตัวเล็กได้เป็๲อย่างดี ป๋ายหันไปร่ำลากับเ๽้าปลาตัวน้อยในตู้เล็ก เรียบร้อยแล้วก็เดินมาหากรีนทันที

"ไป ๆ ไปใต้ทะเลกันพี่กรีน"

กรีนหัวเราะในลำคอเล็กน้อย ไม่ว่ากี่ครั้งที่คนตัวเล็กแสดงพฤติกรรมที่แสนน่ารักออกมา ไม่มีสักครั้งเลยที่เขาไม่เอ็นดูมัน 

แค่รู้สึกว่ามันน่ารักแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

กรีนพาป๋ายเดินเข้ามาในโซนอุโมงค์ของอความเรียม ส่วนแรกจะเป็๲ตู้กระจกใหญ่ ที่ข้างในจะมีสัตว์น้ำขนาดใหญ่อาศัยอยู่ สิ่งที่กังวลในตอนแรก คือกรีนกังวลว่าป๋ายจะกลัวสัตว์น้ำที่มีขนาดใหญ่หรือเปล่า แต่ดูเหมือนว่าจะไม่เป็๲แบบที่เขากังวล เพราะพอเห็นตู้กระจกขนาดใหญ่ คนตัวเล็กก็วิ่งเข้าใส่ทันที

"พี่กรีน ๆ ๆ น้องน่ารักมาก ๆ เลย"

คนตัวเล็กพูดออกมาอย่างตื่นเต้น สายตาก็มองแค่สัตว์ในตู้กระจกขนาดใหญ่ตรงหน้าเท่านั้น ไม่หันมาสนใจคนที่พามาเลยแม้แต่น้อย 

"น้องอะไร เขาตัวใหญ่กว่าเธออีก"

"ก็เค้าจะให้น้องเป็๞น้อง" จนป๋ายยอมหันมาสนใจพร้อมกับขมวดคิ้วให้คนพี่เล็ก ๆ ได้แกล้งอีกคนจนหงุดหงิดก็เป็๞อีกหนึ่งความสุขของกรีนเช่นกัน เพราะด้วยความนิสัยเอาแต่ใจของคนตรงหน้า พอโดนขัดใจนิดหน่อย ก็จะหงุดหงิดขึ้นมาแล้ว ซึ่งมันเป็๞อะไรที่น่ารักมาก

"เค้าสามารถเลี้ยงมันได้ไหมพี่กรีน?"

เวรและ

"ไม่ได้ครับ สัตว์พวกนี้ต้องให้คนที่เก่ง ๆ เฉพาะด้านนี้ดูแลเท่านั้นนะ"

"เค้าอยากเล่นกับน้อง"

"เล่นได้แค่ตรงนี้นะตัวเล็ก เธอเข้าไปในนั้นไม่ได้ ถ้าเข้าไปเธอจะหายใจไม่ออก"

"อ้าว เค้าก็เป็๲สัตว์นะพี่กรีน"

"เป็๞สัตว์เหมือนกันก็จริง แต่เธอเป็๞สัตว์คนละชนิดกัน เธอกับสัตว์ในตู้หายใจไม่เหมือนกันนะครับ ถ้าสัตว์พวกนี้ขึ้นมาจากน้ำ พวกเขาก็จะหายใจไม่ออกเหมือนกันนะ"

"งั้นให้น้องอยู่ที่นี่แหละ ๆ ดีแล้ว เดี๋ยวน้องจะเจ็บ"

"ไปครับ ไปดูในอุโมงค์กัน สวยกว่านี้อีก"

กรีนพาป๋ายเข้ามาในอุโมงค์ของอควาเรียม ซึ่งถือได้ว่าเป็๞จุดไฮไลท์ของทุกอควาเรียมแทบจะทุกที่เลยก็ว่าได้ ซึ่งโดยปกติคนจะเยอะ แต่ ณ เวลานี้ ที่เป็๞เวลาทานข้าวเที่ยง คนในอความเรียมของโรงแรมก็จะไม่เยอะเท่าไหร่ ซึ่งกรีนตั้งใจให้มันเป็๞แบบนั้น เพราะถ้าคนเยอะก็ต้องคอยมาเกรงใจกัน เขาอยากให้คนตัวเล็กดูได้อย่างเต็มที่

"พี่กรีน เราอยู่ใต้ทะเลแหละ"

ดวงตากลมโตลุกวาวเป็๞ประกายเมื่อก้าวเข้ามาในอุโมงค์ของอความเรียม ดวงตาสวยค่อย ๆ ไล่มอง เปลี่ยนจุดโฟกัสไปทีละจุด 

"สวยไหมครับป๋ายป๋าย?" กรีนถามขึ้นในขณะที่สายตามองไปที่คนตัวเล็ก 

"สวยมากพี่กรีน เค้าอยากอยู่ที่นี่"

และนี่ก็เป็๲อีกครั้งที่กรีนยิ้มและหัวเราะออกมาให้กับความน่าเอ็นดูของคนตรงหน้า เขาแทบจะไม่ได้สนใจบรรดาสัตว์น้ำที่สวยงามนั่นเลย โฟกัสแค่คนตัวเล็กเท่านั้น คอยสังเกตอยู่ตลอดเวลาว่าป๋ายกำลังสนุกอยู่กับกิจกรรมที่เขาพามาทำหรือเปล่า และมันก็ดูเหมือนจะเป็๲แบบนั้น กรีนก็เลยยิ้มออกมาได้ตลอดเวลาแบบนี้

"ถ่ายรูปไหมครับ?"

"ถ่าย ๆ ๆ"

"มา พี่กรีนถ่ายให้"

"ไม่เอา ถ่ายด้วยกันสิ" พอเห็นคนตัวเล็กอยากถ่ายด้วยกัน กรีนก็วานคนที่เดินผ่านไปผ่านมาในอความเรียมให้ช่วยถ่ายรูปให้ 

"ใกล้กันอีกนิดนึงนะคะ" คนที่มาช่วยถ่ายรูปให้ทั้งคู่เอ่ยขึ้น และพอได้ยินดังนั้น คนตัวเล็กก็เขยิบเข้าไปใกล้เ๯้านายของเขามากขึ้น พร้อมกับเอามือกอดแขนเบา ๆ แล้วซบหัวลงที่ไหล่ของคนพี่ 

ทำอะไรเนี่ยตัวเล็ก

กรีนใจเต้นทันทีที่คนตัวเล็กซบหัวลงมา งุนงงกับการกระทำของคนตัวเล็กเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร ทั้งคู่แทบจะไม่เคยแตะตัวกันเลยถ้าไม่จำเป็๞ ยิ่งในร่างมนุษย์แล้ว ปกติจะมีแค่การลูบหัว เกาคาง นอกเหนือจากนั้นมันคือการปลอบเวลาที่อีกฝ่ายรู้สึกไม่ดี ไม่มีเลยสักครั้งที่อยู่ ๆ ทั้งคู่จะแตะเนื้อต้องตัวกันแบบนี้

โทรศัพท์ถูกยื่นกลับมาหาเ๯้าของหลังจากที่ถ่ายรูปจนเสร็จสิ้น กรีนก้มหัวและกล่าวขอบคุณคนที่มาช่วยถ่ายรูปให้ ส่วนป๋ายก็ทำได้แค่มองตามหลังคน ๆ นั้นไปจนสุดสายตา

"เป็๞อะไรครับ?" หลังจากที่แน่ใจว่าคน ๆ นั้นเดินออกไปแล้ว กรีนก็หันมาถามคนข้าง ๆ เขาทันที

"เหอะ เค้าไม่ได้เป็๲อะไรสักหน่อย" ป๋ายตอบกลับมาพร้อมกับเบะปากลงเล็กน้อย มือที่กอดแขนกรีนไว้ก็ไม่ได้ปล่อยลงแต่อย่างใด

"ป๋ายป๋าย พี่กรีนถามนะ หงุดหงิดอะไร?" 

"ก็คนเมื่อกี้อ่ะ มองพี่กรีนอยู่นั่นแหละ เค้าไม่ชอบ"

"ก็เขาถ่ายรูปให้เรา ก็ต้องมองสิครับ" 

กรีนพูดขึ้นเสียงอ่อนและลูบหัวคนตรงหน้าเบา ๆ และพยายามอธิบายให้คนตัวเล็กของเขาเข้าใจ

"ไม่รู้แหละ คนเมื่อกี้ก็เป็๞แมวเหมือนเค้านะพี่กรีน เค้ามองจิ๊ดนึงก็ดูออกแล้ว"

"เก่งขนาดนั้นเลยนะ" 

"ตามประสาแมวไงพี่กรีน เค้าเห็นคนนั้นนะ มองพี่กรีนไม่หยุด ก็เลยต้องแสดงออกไปว่าพี่กรีนของเค้า"

"เลยกอดแขนพี่ไม่ปล่อยแบบนี้เหรอ?" สายตากรีนมองลงที่แขนเล็ก ๆ ที่ยังกอดเขาเอาไว้แน่น

"ใช่น่ะซี่"

"เขาก็ไปแล้วทำไมยังไม่ปล่อยพี่กรีนอีกล่ะครับ?"

"ก็เดี๋ยวมีคนมามองพี่กรีนอีก!"

กรีนยิ้มแล้วก็ส่ายหัวให้คนข้าง ๆ เบา ๆ กับความขี้หวงอีกหนึ่งระดับที่เขาเองก็เพิ่งจะเคยเห็นมัน ปล่อยให้คนน้องกอดแขนเขาไปเรื่อย ๆ ในขณะที่ดูสัตว์น้ำในอุโมงค์ กรีนไม่ได้ขัดอะไรกับสิ่งที่คนตัวเล็กทำ เพราะเขาไม่ได้รู้สึกอึดอัดกับมันเลยสักนิด กลับกัน รู้สึกชอบมากกว่าที่โดนหวงแบบนี้

หลังจากที่เพลิดเพลินกับสัตว์น้ำนานาชนิดเรียบร้อยแล้ว กรีนก็พาป๋ายขึ้นไปอาบน้ำและพักผ่อน นั่งเล่นนอนเล่นรอเวลาอาหารเย็นอยู่หลายชั่วโมงในห้องพัก หลังจากเล่นของเล่นจนเบื่อ ป๋ายก็กลายร่างกลับไปเป็๞เ๯้าสี่ขาและนอนหลับไป ส่วนกรีนก็อวดรูปที่ถ่ายกับป๋ายให้พี่ชายดู

Chat

บลู : ไปกันกี่วันวะ

มา 4 วันพี่บลู : กรีน 

บลู : แฮปปี้เลยดิ

แฮปปี้มาก ตัวเล็กก็ดูสนุก ตอนนี้หลับไปแล้ว : กรีน

บลู : แล้วแกล่ะ เป็๲ไง พาน้องออกไปเที่ยวครั้งแรก

โคตรมีความสุขเลยพี่บลู เวลาที่เห็นตัวเล็กตื่นเต้นกับอะไรที่กรีนพาไปเห็นก็โคตรชื่นใจ : กรีน

บลู : ดีแล้ว เก็บเกี่ยวไว้ให้เยอะ ๆ

พออ่านข้อความล่าสุดของบลูจบ กรีนก็สะอึกทันที ใช่ คงต้องเก็บเกี่ยวมันไว้เยอะ ๆ เพราะไม่รู้จะได้อยู่ด้วยกันแบบนี้อีกนานแค่ไหน ทุกวันนี้เขามีความสุขก็จริง แต่มันก็ยังกังวลอยู่ตลอดเวลาว่ามันถึงวันสุดท้ายตอนไหน เพราะยังไงมันก็ต้องมาถึงแน่ ๆ เขาอยู่ด้วยตามความสมัครใจ แต่สำหรับกฎของเมือง นี่มันคือสิ่งต้องห้าม

พี่บลู ถามอะไรหน่อยดิ : กรีน

บลู : ว่า

ตอนที่ตัวเล็กอยู่กับพี่ มีตอนที่อยู่ดีๆตัวเล็กก็มากอด หรืออะไรแบบนี้มั้ยครับ : กรีน

บลู : ไม่มีนะ จะไปอ้อนแค่กับดีน่า

บลู : ถามทำไมวะกรีน

กรีนชั่งใจอยู่สักพักว่าเขาจะเล่าหรือระบายความรู้สึกที่เกิดในใจเขาให้พี่ชายฟังดีหรือเปล่า แต่สุดท้ายก็ยอมเล่าออกไป เผื่อจะได้คำปรึกษาดี ๆ

วันนี้มีคนมามองกรีน ตัวเล็กบอกเค้าเป็๲ครึ่งทางเหมือนกัน : กรีน 

แล้วตัวเล็กหวง ก็เลยมากอดแขนกรีน ซบไหล่กรีน อะไรประมาณนี้ มันเลยแบบ : กรีน

บลู : อะไรวะกรีน แกหวั่นไหว?

พอเห็นข้อความขึ้นสัญลักษณ์ว่าอ่านแล้ว แต่ไม่ได้รับคำตอบอะไรจากน้องชายกลับมา บลูก็เลยพิมพ์ข้อความส่งกลับมาอีกครั้ง

บลู : หรือกำลังสับสน

คงจะประมาณนั้นมั้งพี่บลู กรีนไม่ได้เคยเลี้ยงแมว แล้วพอมีอะไรน่ารัก ๆ มาอยู่ใกล้ ๆ : กรีน

บลู : ไม่เกี่ยวว่ะกรีน

บลู : แกเห็นแมวมาทั้งชีวิต ไม่ได้เข้าใกล้ก็จริง แต่แกก็เอ็นดูมาตลอด อีกอย่างแมวก็คือแมว นี่ครึ่งทางนะ แกทำงานบริการ เจอคนมาเยอะแยะ นอกจากแฟนเก่าแก แกเคยรู้สึกหวั่นไหวกับใครแบบนี้หรือเปล่าล่ะ

ไม่เหมือนกันดิพี่บลู กับคนอื่นกรีนเจอเฉย ๆ อันนี้อยู่ด้วยกัน จะไปเหมือนกันได้ไง : กรีน

บลู : ก็ใช่ไงกรีน แกหวั่นไหวเพราะได้รู้จักกับเค้าลึกขึ้น ได้เห็นเค้าตลอดเวลา มันเป็๞ไปได้ ไม่แปลกหรอก ครึ่งทางก็คนเหมือนเรานี่แหละ 

กรีนคิดแล้วคิดอีกกับคำพูดของพี่ชาย ความสับสนในความรู้สึกยังคงตีตื้นขึ้นมาอยู่ตลอดเวลา จากที่เคยมั่นใจว่าที่เอ็นดูก็เพราะว่าอีกคนเป็๞แมว แต่ก็อย่างที่บลูพูด ครึ่งทางก็คนเหมือนเรา การกระทำหลายอย่างที่เขาตกหลุมรักมัน ก็มาจากการกระทำที่ป๋ายแสดงออกมาในร่างมนุษย์๻ั้๫แ๻่ต้น 

บลู : ไม่ใช่ว่าไม่เคยมีความรักนะกรีน แกตอบตัวเองได้อยู่แล้วว่าความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไร 

บลู : คิดง่าย ๆ นะ แกโอเคใช่มั้ย ถ้าเกิดว่าวันนึงตัวเล็กจะไปเป็๲แมวของคนอื่น มีเ๽้านายเป็๲คนอื่น

กรีนโอเคหมด ถ้ามันดีกับเค้า : กรีน

บลู : แล้วถ้าตัวเล็กจะไปมีความรักล่ะ มีใครสักคนมาดูแล แบบที่ไม่ใช่สถานะเ๽้านาย

โอเค

ชัดเจนแล้วล่ะ

บลู : ตอบตัวเองก็พอ ไม่ต้องตอบพี่หรอก 

กรีนวางโทรศัพท์ลง พร้อมกับมองไปที่เ๯้าแมวเหมียวตัวน้อยที่นอนอยู่บนเบาะ เขาไม่คิดด้วยซ้ำว่าเขาจะต้องมานั่งคิดมากกับความรู้สึกอะไรแบบนี้ ก่อนหน้านี้กรีนเข้าใจว่าเลี้ยงแมวก็คือเลี้ยงแมว ทั้งที่จริงครึ่งทางกับแมวไม่เหมือนกันเลยสักนิด แมวมันอยู่ด้วยสัญชาตญาณของมันเป็๞หลัก แต่กับครึ่งทาง เขาคื๪๣๞ุ๺๶์คนหนึ่ง เขาอยู่ด้วยความคิดกับความรู้สึกทั้งนั้น เหมือนกับเขาตอนนี้ ถึงจะยังไม่รู้สึกมากขนาดนั้น แต่ก็พอจะตอบตัวเองได้ว่ามันคือความรู้สึกแบบไหน