เซวียเสี่ยวหรั่นผูกปมหญ้าฟางเส้นสุดท้ายอย่างระมัดระวัง หลังจากนั้นก็นำมาพันรอบเอว กระโปรงหญ้าฟางความยาวถึงข้อเท้าก็เป็อันเสร็จสิ้น
"ฮ่าๆ ไม่เลว ไม่เลว มีกระโปรงหญ้าฟาง ตอนเย็นกลับมาค่อยเอากางเกงไปซักก็ได้"
เธอลองหมุนตัวรอบหนึ่ง เสียงฟางหลวมๆ ส่วนชายกระโปรงเสียดสีกันพรึ่บพรั่บสะท้อนอยู่ภายในถ้ำ
กระโปรงหญ้าฟาง? เอาหญ้าแห้งก้านยาวๆ เ่าั้มาทำกระโปรง? มิน่าเมื่อครู่นี้ถึงได้เงียบเชียบนัก ที่แท้นางก็ยุ่งกับการทำของสิ่งนี้อยู่นี่เอง เพียงแต่กระโปรงหญ้าจะให้ความอบอุ่นกับร่างกายได้หรือ เหลียนเซวียนรู้สึกกังขา
กระโปรงหญ้าฟางย่อมไม่มีคุณสมบัติให้ความอบอุ่น มิหนำซ้ำ ยามเดินไปไหนมาไหนลมยังสามารถทะลุผ่านเข้าไปได้ แต่ตอนนี้เซวียเสี่ยวหรั่นแค่้าใช้เพื่อปกปิดร่างกายเท่านั้นเอง
อันที่จริง ถ้าเธอหน้าหนาสักหน่อย จะเอากางเกงไปซักเลยโดยไม่ต้องใช้กระโปรงหญ้าฟางมาปกปิดก็ได้ อย่างไรเสียก็มีแต่เหลียนเซวียนที่ตามองไม่เห็น กับลิงน้อยขาหักอีกตัวเท่านั้น
ใครเล่าจะรู้ว่าเธอสวมกางเกงหรือเปล่า
แต่น่าเสียดาย เซวียเสี่ยวหรั่นดันหน้าไม่หนาพอ จึงต้องทำกระโปรงหญ้าฟางเอาไว้ปกปิด
เธอนำกระโปรงหญ้าฟางที่ผูกไว้อย่างดีวางบนแผ่นหินด้านหลัง เตรียมไว้สำหรับสวมตอนเย็น แล้วค่อยเอากางเกงกับกางเกงชั้นในไปซัก กลับมาไฟผิงให้แห้ง แค่นี้ก็แก้ปัญหาใหญ่ได้แล้ว
ยังมีเวลาก่อนถึงเที่ยงวัน เซวียเสี่ยวหรั่นเอาหม้อดินขึ้นตั้งบนไฟบนเตาหิน แล้วเอาหางกับกระดูกเลียงผาใส่ลงไปในหม้อ
"เหลียนเซวียน ในนี้มีหางกับกระดูกของเลียงผา ตุ๋นนานหน่อยได้ ข้าจะออกไปข้างนอก เที่ยงวันค่อยกลับมา ท่านช่วยดูลิงน้อยด้วยล่ะ"
เซวียเสี่ยวหรั่นกำชับประโยคหนึ่ง แล้วหยิบมีดพับ สะพายเป้ขึ้นหลังเดินออกไปจากถ้ำ
ให้เขาดูลิง? ดูอย่างไร? เหลียนเซวียนรู้สึกจนปัญญา
เซวียเสี่ยวหรั่นไม่นำพาว่าเขาจะคิดอย่างไร เธอเดินเลียบริมฝั่งแม่น้ำตรงไปเรื่อยๆ ทำการสำรวจอย่างละเอียด
ทลายข้อจำกัด มุ่งหน้าสู่อาณาเขตที่เธอไม่เคยเหยียบย่างมาก่อน
สิ่งที่เก็บเกี่ยวได้ระหว่างทางมีมากทีเดียว ในพงหญ้าริมฝั่งมีเป็ดป่าจำนวนไม่น้อย เธอจับตัวมันไม่ได้ แต่หาไข่ของมันได้
เซวียเสี่ยวหรั่นสะพายกระเป๋าไว้ด้านหน้า ใช้ไม้ตีหญ้าก่อน แล้วค่อยเข้าไปเก็บไข่เป็ด
เดินมาสองสามร้อยเมตร เก็บไข่เป็ดได้สี่รัง ขับไล่งูไปได้สองตัว
"จิ๊ๆ สถานที่เฮงซวย มีแต่งูเยอะแยะไปหมด พวกเ้าอย่าเสนอหน้าออกมาเชียว มิเช่นนั้นได้ถูกจับไปตุ๋นเป็น้ำแกงงูแน่"
พอผ่านการฝึกความแข็งแกร่งทางจิตใจมา่หนึ่ง เซวียเสี่ยวหรั่นก็ไม่กลัวงูเหมือนเช่นที่ผ่านมาอีกแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากได้กินน้ำแกงงูมาหลายมื้อ
เธอปกป้องกระเป๋าเป้ด้านหน้าอย่างระมัดระวัง แล้วมุ่งหน้าสำรวจต่อไป
พอสายน้ำลัดเลี้ยวไปถึงทุ่งโล่งแห่ง พื้นที่ริมน้ำพลันกว้างขึ้นทันตา อีกทั้งแม่น้ำยังแตกแขนงออกเป็ลำธารเล็กสายหนึ่ง เมื่อเดินไปตามลำธาร ก็เห็นชัดว่าระดับด้านนั้นค่อนข้างตื้นมาก
ดวงตาของเซวียเสี่ยวหรั่นทอประกายระยิบระยับ
"ลำธารตื้นขนาดนี้ เป็เพราะ์เห็นพวกเราน่าสงสาร ก็เลยมอบสวัสดิการเล็กน้อยมาให้หรือ?"
ยิ่งเดินเข้าไปลึกเท่าไร น้ำในลำธารก็ยิ่งตื้น สายน้ำก็ไหลเอื่อยลงด้วย เซวียเสี่ยวหรั่นเหมือนจะเห็นปลาตัวอ้วนพีซึ่งแหวกว่ายอยู่ในลำธารกำลังร้องเรียกเธออยู่
"ว้าวๆๆ"
เธอร้องกรี๊ดออกมาด้วยความตื่นเต้น ก่อนวิ่งไปยังธารน้ำตื้นแห่งนั้น เธอเหยียบไปบนโขดหินข้างลำธาร แล้วย่อตัวนั่งคู้เข่าหรี่ตามองสำรวจลงไป
"มีปลา..."
มีปลาจริงๆ ด้วย ประเมินด้วยตาแล้วยังมีไม่น้อย
"แม่เ้าโว้ย" เซวียเสี่ยวหรั่นตื่นเต้นเกินพิกัด เกือบหน้าทิ่มลงไปในน้ำ แต่สองมือคว้าโขดหินไว้ทันแล้วรีบขยับตัวถอยมาด้านหลัง
หลังสงบสติอารมณ์แล้ว เซวียเสี่ยวหรั่นก็มองไปยังสายน้ำไหลรินในลำธารด้วยรอยยิ้ม
ประเสริฐ มีสถานที่แบบนี้ อย่างน้อยก็ไม่ต้องกลุ้มว่าจะอดตายในป่าแล้ว
ส่วนจะจับปลาอย่างไรน่ะหรือ อืม....
ต้องลองใช้เถาวัลย์หรือหญ้าไส้ตะเกียงมาทำเป็ตาข่าย ยืนอยู่ในน้ำแล้วดักปลาดู น่าจะไม่ยาก ตอนอ่างเก็บน้ำปล่อยน้ำออกมา คนส่วนมากก็ดักปลากันแบบนี้
เซวียเสี่ยวหรั่นตัดสินใจได้แล้ว อารมณ์ก็ยิ่งเบิกบาน
ไม่มีเครื่องมือ เื่จับปลายังไม่รีบร้อน เธอค่อยๆ ยืน ดึงกางเกงขึ้น เริ่มเดินสำรวจโดยรอบ
ลำธารแห่งนี้อยู่ใกล้กับเชิงเขา มีพืชพรรณเขียวขจีไปทั่วทุกหนแห่ง ต้นไม้สีเหลืองอันเป็สัญลักษณ์แห่งฤดูใบไม้ร่วงกลับแทบไม่มีให้เห็น
ไม่ไกลจากลำธารมีทางลาดชันผืนหนึ่งปกคลุมไปด้วยใบไม้ที่เขียวชอุ่มเป็พิเศษ เซวียเสี่ยวหรั่นอดใจที่จะเข้าไปดูใกล้ๆ ไม่ได้
พอเข้าไปถึง เธอก็แทบจะกรีดร้องออกมาด้วยความดีใจ
ไม้พุ่มที่ขึ้นอยู่ตลอดเส้นทางแห่งนั้น ใบทั้งใหญ่และเป็สีเขียวสด ถ้าไม่ใช่เฝิ่นเฮ่อแล้วจะเป็อะไรไปได้
เซวียเสี่ยวหรั่นกำมือทั้งสองยกขึ้นมาป้องริมฝีปาก ในแววตาเปี่ยมล้นไปด้วยความยินดีอย่างปิดไม่มิด
ในที่สุดก็เจอแล้ว
เหลียนเซวียนได้ยินเสียงสวบๆ จากด้านนอกใกล้เข้ามา เขาย่นคิ้ว คว้าไม้เท้าค่อยๆ เดินออกไปนอกถ้ำ แม่นางผู้นั้นออกไปนานแล้ว จนยามอู่ [2] ล่วงผ่านไปก็ยังไม่กลับ
ลิงน้อยซึ่งตื่นนานแล้วเห็นเช่นนั้น ก็อดที่จะส่งเสียง "เจี๊ยกๆ" ร้องเรียกไม่ได้
แต่เหลียนเซวียนก็ไม่สนใจมัน ยังคงมุ่งหน้าไปที่ปากถ้ำ
เสียงสวบๆ ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ
ตามมาด้วยเสียงฝีเท้าเร่งร้อนอันคุ้นหู นางกลับมาแล้ว
ว่าแต่นางลากสิ่งใดกลับมาด้วย เสียงถึงได้ดังขนาดนี้
เซวียเสี่ยวหรั่นเห็นเหลียนเซวียนอยู่หน้าถ้ำ แม้จะเหนื่อยแทบขาดใจ แต่เธอก็ยังฉีกยิ้มกว้าง ะโทักคำหนึ่ง "เหลียนเซวียน ท่านทายซิ ว่าข้าหากอะไรมาได้"
เหลียนเซวียนหาได้ตอบกลับ แต่จากความตื่นเต้นยินดีในน้ำเสียง ก็คาดเดาสิ่งที่นางหามาได้ไม่ยาก ต้องเป็หมาเฮ่อที่นางเฝ้าคะนึงอยู่ทุกลมหายใจเป็แน่
เสียงลากมาหนักขนาดนี้ เป็ไปได้แปดเก้าส่วนว่าจะเป็เถาเฮ่อ มุมปากของเหลียนเซวียนกระดกขึ้นน้อยๆ ยืนรอนางเงียบๆ อยู่ที่เดิม
พอลากเถาเฮ่อต้นใหญ่มาถึงปากถ้ำ เซวียเสี่ยวหรั่นก็หย่อนก้นลงนั่งหอบแฮ่กๆ
เถาเฮ่อทั้งหนักทั้งยาวระยะทางก็ไกลมากกว่าจะลากกลับมาถึงเหนื่อยจนแทบขาดใจ
"หึๆ ในที่สุดข้าก็หาพบจนได้ เหลียนเซวียน พวกเราจะมีชุดฤดูหนาวใส่กันแล้ว ไม่เพียงเท่านั้นยังมีปลากินอีกด้วย"
เซวียเสี่ยวหรั่นนึกภาคภูมิใจยิ่ง วันนี้โชคใหญ่หล่นทับเธอแท้ๆ ในที่สุดก็มีเื่ดีๆ ให้พบเจอบ้าง
เธอเล่าเื่ที่ไปพบลำธารกับเถาเฮ่อให้เหลียนเซวียนฟัง
"มีปลา มีเถาเฮ่อ แถมยังมีเฝิ่นเฮ่ออีกด้วย พวกเราไม่ต้องกังวลเื่ของกินกับเครื่องนุ่งห่มตอนหน้าหนาวแล้ว ฮ่าๆ"
เซวียเสี่ยวหรั่นนั่งขัดสมาธิข้างเถาเฮ่อ ยิ้มอย่างมีความสุข
แน่ใจหรือว่ามีธารน้ำก็สามารถจับปลาได้? เหลียนเซวียนเลิกคิ้ว แต่ดูนางจะมั่นใจในตัวเองสูงยิ่ง
แน่นอนว่าให้ยากอย่างไรก็ยังง่ายกว่าจับปลาในแม่น้ำ
เซวียเสี่ยวหรั่นนั่งยิ้มอยู่ครู่หนึ่งก็รูดซิปกระเป๋าเป้ มองดูในนั้น ั์ตาพลันเบิกกว้าง "ไอ้หยา ไข่เป็ดของข้า ร้าวหมดแล้ว"
นางรีบลุกขึ้นมาประคองกระเป๋าเป้เข้าไปในถ้ำอย่างระมัดระวัง
"เจี๊ยกๆ" ลิงน้อยเห็นเซวียเสี่ยวหรั่นก็ดีใจอย่างเห็นได้ชัด
"ลิงน้อย รอเดี๋ยวนะ พี่สาวจะเจียวไข่ก่อน" เซวียเสี่ยวหรั่นนับไข่ร้าวด้วยความปวดใจ "หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า โอ้์ ร้าวไปตั้งห้าฟอง"
เธอวางเป้บนพื้น แล้ววิ่งไปหยิบกระทะบนช่องหินข้างกำแพงที่ยังมีน้ำมันที่เจียวเมื่อวานเหลืออยู่ แล้วเอาหม้อตุ๋นน้ำแกงลง เอากระทะขึ้นตั้งแทนที่ พอน้ำมันร้อนก็ตอกไข่ที่ร้าวลงไป
ก่อนหน้านี้กำลังตุ๋นน้ำแกง ไฟก็เลยอ่อนมาก เอามาใช้เจียวไข่ได้พอดี เพราะไม่มีตะหลิว เซวียนเสียวหลั่นจึงต้องใช้ช้อนน้ำแกงพลิกไข่เป็ดแก้ขัดไปก่อน
เหลียนเซวียนกลับเข้ามาเงียบๆ
กลิ่นไข่เจียวกับกากมันเลียงผาหอมฟุ้งอยู่ในอากาศ
ลิงน้อยทำจมูกฟุดฟิด ดวงตาจดจ้องไปยังทิศทางที่เซวียเสี่ยวหรั่นยืนอยู่
"ไอ้หยาๆ ติดกระทะหมดแล้ว ติดกระทะหมดแล้ว"
หม้อดินประเภทนี้ถ้าเอามาผัดของก็จะติดก้นกระทะได้ง่าย เอามาเจียวไข่ยิ่งแล้วไปใหญ่ ไม่ช้าก็เริ่มติดกระทะ
เซวียเสี่ยวดึงด้ามจับขึ้นมาเอาออกให้ห่างจากเตาไฟ ก่อนพลิกของในกระทะอย่างระมัดระวัง
หลังเทไข่เจียวใส่จานเล็กเรียบร้อย ก้นกระทะก็ดำปี๋
เซวียเสี่ยวหรั่นเบ้ปาก เปลืองไข่เป็ดไปตั้งเยอะ
...
[1] ยามอู่ หมายถึง่เวลาั้แ่ 11.00-12.59
