กระบวนท่าที่สามของคาถาค่ายกลกันไฟเป็ลายเส้นอักขระระดับสูง การเรียนรู้และฝึกฝนมันเป็อะไรที่ยากอยู่แล้ว
ก่อนหน้านี้ิอวี่ฝึกกระบวนท่าที่หนึ่งและสองของคาถาค่ายกลกันไฟได้ แต่ก็ใช้เวลาไปไม่น้อยเลย แล้วเขาจะเรียนรู้ค่ายกลเพลิงอุกกาบาตได้ในระยะเวลาสั้นๆ ได้อย่างไรกัน?
พอคิดถึงตรงนี้ิอวี่ก็รู้สึกปวดหัว พูดกันตรงๆ ก็คือเขาไม่ได้ใช้ลายเส้นอักขระมานานมากแล้ว เื่การร่างลายเส้นเขาไม่มีความมั่นใจเลย
“เอ่อ ... เฮยจี เ้ามีกระดาษอักขระอย่างดีให้ข้าไหม เช่นกระดาษอักขระสีแดง หรือว่ากระดาษอักขระสีทอง ข้าจะได้มีโอกาสร่างมันได้สำเร็จมากขึ้น” ิอวี่ยิ้มอย่างลำบากใจ
“ไม่มี ข้ามีแค่ไข่มุกอักขระ แข็งแกร่งเกินไปใช้ไม่ได้ อ่อนเกินไปก็ไม่พอ คาถาค่ายกลกันไฟมันอยู่ตรงกลางพอดี มีแต่ข้าสอนเ้าเท่านั้นแล้วเ้าต้องร่างมันออกมาเอง” เฮยจีส่ายหน้าอย่างจนใจ
เฮยจีรู้ว่าิอวี่ไม่มีทางร่างมันออกมาได้แน่จึงรู้สึกกลุ้ม หลังจากนี้อีกห้าวันนางต้องเสียกำลังอีกมากเพื่อะเิปากถ้ำออก ถึงเวลานั้นนางคงต้องหลับอีกนานแน่เพราะเสียพลังิญญามากจนเกินไป
ถึงแม้จะคิดแบบนี้แต่เฮยจีก็ยังพูดให้กำลังใจไปว่า “หลังจากที่ข้าแปลงเป็ร่างิญญาแล้วจะออกมาสอนค่ายกลเพลิงอุกกาบาตเ้าด้วยตัวเอง พอชี้แนะเ้านิดหน่อยข้าก็จะต้องกลับเข้าหยกโบราณแล้ว หวังว่าเ้าจะทำสำเร็จนะ!”
คิดว่าอีกประมาณครึ่งชั่วยามเฮยจีถึงจะสามารถแปลงเป็ร่างิญญาออกมาจากหยกโบราณได้
“อือ”
ิอวี่ตอบไปคำเดียวแล้วก็เงียบ รอร่างกายฟื้นคืนมา
เขาไม่รู้เลยว่าเฮยจีเตรียมวิธีแก้ไขปัญหาเอาไว้แล้ว เขาคิดเพียงแต่ว่าภายในห้าวันเขาจะต้องสร้างค่ายกลเพลิงอุกกาบาตออกมาให้ได้!
ในที่สุด ก็ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วยามแล้ว ร่างกายของิอวี่ฟื้นกลับมาได้ประมาณสามส่วน เขาดันผู้หญิงสองคนบนตัวของเขาออกแล้วเดินไปด้านข้าง
“ว้าย!”
ในเวลานี้เอง ิอวี่ก็ได้ยินเสียงร้องของผู้หญิงดังขึ้น หญิงสาวหนึ่งในสองที่เขาดันตัวออกเมื่อครู่มีฟื้นขึ้นมาคนหนึ่ง
เดิมผู้หญิงคนนั้นก็เกือบจะฟื้นสติกลับมาอยู่แล้ว แต่พอถูกิอวี่ผลักนางก็เลยตื่นขึ้นมาเลย แขนของนางััถูกตัวของเขาจึงร้องออกมาด้วยความใ
เสียงร้องของนางทำให้ผู้หญิงอีกสี่คนใตื่นขึ้นมาด้วย ตรงหน้าของพวกนางมืดดำไปหมดเลยไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น
ิอวี่ไม่อยากพูดก็เลยหยิบเอาตะเกียงออกมาจากเกราะแขนเฮยจิน จากนั้นก็ถ่ายลมปราณอันน้อยนิดเข้าไปด้านในทำให้ตะเกียงนั้นสว่างขึ้นมา
ตะเกียงดวงนี้มีชื่อว่าตะเกียงหิ่งห้อย ภายในนั้นมีหิ่งห้อยพันธุ์พิเศษอยู่สิบกว่าตัว ขอแค่ััได้ถึงลมปราณมันก็จะเปล่งแสงสีส้มออกมาทันที
ก่อนที่จะมาที่ดินแดนอสูรว่านโซ่ว ิอวี่ก็เตรียมตะเกียงอันนี้เอาไว้แล้ว เผื่อว่าจะต้องเข้าถ้ำมืดๆ ก็ยังมีแสงสว่างที่สอดส่องได้
เมื่อตะเกียงหิ่งห้อยสว่างขึ้น รูปร่างหน้าตาของผู้หญิงทั้งห้าคนก็ถูกส่องสว่างขึ้นมา
ผู้หญิงทั้งห้าคนฟื้นได้สติกลับมาหมด ร่างกายของพวกนางไม่ได้ประหลาดเหมือนอย่างิอวี่การฟื้นตัวจึงช้ากว่าเขาเป็เท่าตัว ิอวี่สามารถฟื้นตัวและกลับมาเดินได้แล้ว แต่พวกนางแค่ได้สติแต่ยังไม่สามารถขยับร่างกาย
ผู้หญิงทั้งห้าคนลุกขึ้นมานั่งกันอย่างทุลักทุเลและค่อยๆ เอาหลังผิงผนังถ้ำ
พวกนางได้รับาเ็อยู่ก่อนแล้ว บนร่างกายมีรอยเืเปื้อนอยู่ ผมเผ้ายุ่งเหยิง เสื้อผ้าที่เปียกปอนนั้นแนบเนื้อจนเผยให้เห็นรูปร่างอันอวบอิ่มของพวกนาง ใบหน้าเผยให้เห็นถึงความหวาดกลัวและไร้หนทางออกมา เมื่อมองไปที่ิอวี่พวกนางก็หดตัวเล็กลงแล้วนั่งกองอยู่รวมกัน ดูแล้วน่าสงสารมาก
สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้ มันปรากฏอยู่ตรงหน้าของิอวี่!
หญิงสาวที่ส่งเสียงร้องเมื่อครู่นั่งอยู่ตรงกลางระหว่างห้าคน นางถักผมเปียสวยงาม ใบหน้างดงาม แต่สีหน้าดูแย่อย่างมาก
นางมีชื่อว่าเจียงซืออี่ เป็ลูกสาวคนเล็กของผู้เฒ่าเจียงหนึ่งในสิบองครักษ์หน้าพระที่นั่งเก่าแก่ ปีนี้นางอายุยี่สิบ เป็ผู้หญิงที่มีอายุมากที่สุดในบรรดาผู้หญิงห้าคน และนางก็เป็คนที่มีพลังฝีมือสูงที่สุดด้วย มีขอบเขตหลุดพ้นปุถุชนขั้นที่แปดระดับประสานเป็หนึ่งสูงสุด มีพลังเทียบเท่าราชสีห์สี่พันห้าร้อยตัว
ไม่ว่าพวกนางตอนนี้จะมีพลังฝีมืออย่างไรก็ตาม แต่เพราะถูกสายฟ้าช็อตจนร่างกายชายังไม่หาย พวกนางจึงยังไม่สามารถขยับร่างกายได้มากนัก!
“ิอวี่ เ้า ... เ้าไร้ยางอายที่สุด! เมื่อครู่เ้ากล้านอนอยู่บนร่างกายของเราเลยหรือ!” เจียงซืออี่พูดด้วยความรู้สึกโกรธมาก
“อะไรนะ!” เยี่ยซีร้องะโออกมาด้วยสีหน้าที่เ็า มิน่าเมื่อครู่ตอนที่นางสะลึมสะลือก็เหมือนรู้สึกมีอะไรทับอยู่ ที่แท้ก็ตาบ้าิอวี่นี่เอง!
“ทำไมถึงเป็แบบนี้ไปได้ ... ”
“ว้าย ... ความบริสุทธิ์ของข้า ... ”
ผู้หญิงห้าคนโหวกเหวกโวยวายกันยกใหญ่
“พอได้แล้ว” ิอวี่หน้านิ่งลงไปทันที “เมื่อครู่ตอนที่ข้าเรียกพวกเ้า แต่ละคนสลบอย่างกับหมูตาย ตอนนี้พอฟื้นขึ้นมาก็ร้องหาความเป็ธรรมกันใหญ่เลยนะ ดีจริง”
“ิอวี่ ทำก็ทำไปแล้ว อย่ามาทำเหมือนไม่รู้เื่หน่อยเลย!”
เจียงซืออี่จ้องตาเขม็งไปที่ิอวี่ “ข้าบอกเ้าไว้ก่อนเลยนะิอวี่ สิ่งที่เ้าทำไปในวันนี้ หากองค์ชายเก้าของเรารู้เข้า หากเ้ากล้าได้คืบจะเอาศอกอีก ทรงต้องเล่นงานเ้าแน่!”
เดิมทีสาวงามเหล่านี้ยังรู้สึกกลัวอยู่ แต่พอได้ยินเจียงซืออี่พูดแบบนี้ในใจของพวกนางก็เริ่มมีความหวัง ต่างก็พูดเห็นด้วย
แต่เยี่ยซีที่อยู่ด้านซ้ายสุดกลับไม่พูดอะไรเลย ในเวลานี้นางยังคงรับไม่ได้ที่ต้องตกอยู่ในมือของิอวี่ นางยังคงอึ้งอยู่ที่มุมผนังและนิ่งเงียบไป
เดิมที ิอวี่ไม่ได้คิดจะสนใจอะไรพวกนางเลย แต่เพราะคำพูดของเจียงซืออี่ มันทำให้สีหน้าท่าทางของเขานิ่งลงไป
ิอวี่จ้องไปที่เจียงซืออี่แล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นเ้าบอกข้าหน่อยได้ไหม ิเสวียนจะเล่นงานข้าอย่างไร?”
“ชิ ข้าบอกเ้าก็ได้ หากเ้ายังพอเจียมตัวอยู่บ้างก็พาเราออกไปจากที่นี่แล้วมอบตัวกับองค์ชายเก้า ถ้าทำแบบนั้นแล้วข้าจะช่วยเ้าขอร้ององค์ชายให้ลดโทษให้กับเ้า”
น้ำเสียงของเจียงซืออี่ใสมาก แต่ใบหน้าของนางกลับเย็นะเื “แต่หากวันนี้เ้าควบคุมตัวเองไม่ได้ กลับไปเมื่อไหร่เ้าก็จะต้องจ่ายค่าตอบแทนหนักแน่ อาจจะถึงตายก็ได้!”
เจียงซืออี่พูดอย่างมั่นใจ ความมั่นใจนี้มันมาจากอำนาจของตระกูลนาง มันมาจากสามีของนาง ิเสวียน!
ที่จริงตอนนี้เจียงซืออี่ก็แค่ใช้แผนถ่วงเวลา นางต้องคุมิอวี่ให้อยู่ พอิอวี่ยอมปล่อยพวกนางไปแล้ว ต่อให้ิอวี่ไม่ทำอะไรกับนาง นางก็จะต้องให้ิเสวียนลงโทษเขาอย่างหนักแน่นอน
พวกนางทั้งห้าคน แต่ละคนถ้าไม่งดงามราวกับเทพธิดาก็มีรูปร่างที่เร้าร้อนอย่างมาก พลังฝีมือก็ไม่ธรรมดา พร์ก็สูงกว่าคนอื่นมาก สำหรับคนทั่วไปแล้ว พวกนางก็ไม่ต่างจากพญาหงส์ที่บินอยู่บนฟ้า สูงศักดิ์ สง่างาม ทำได้แค่มอง ไม่อาจเอื้อมได้!
ดังนั้น คนทั่วไปแทบจะไม่มีสิทธิแม้แต่จะแตะชายกระโปรงของพวกนางเลย แต่เมื่อครู่ิอวี่กลับแตะต้องตัวของพวกนางไปแล้ว ถือว่าล้ำเส้นแล้ว!
“เ้านี่ยังหัวแข็งไม่เบาเลยนะ ในเวลาแบบนี้ยังเอาคนอื่นมากดข้าอีก”
ิอวี่พูดอย่างสบายๆ ไม่ได้หวั่นไหวไปกับคำขู่ของเจียงซืออี่เลยแม้แต่น้อย
สายตาของเจียงซืออี่ไม่พอใจอย่างมาก “เราไม่ใช่คนที่เ้าจะมาแตะต้องได้ เ้าคิดว่าตัวเองมีความสามารถ แต่ไม่ว่าจะเป็นิสัยใจคอหรือว่าพร์เ้าก็สู้องค์ชายเก้าของเราไม่ได้หรอก! อีกอย่าง เราเองก็เป็ผู้หญิงขององค์ชายเก้า ดุจดั่งเทพธิดา ไม่ใช่คนที่จะมาแปดเปื้อนเพราะเ้าได้!”
ระหว่างที่พูดเจียงซืออี่ก็เงยหน้าขึ้น สายตาเต็มไปด้วยความหยิ่งผยอง
“ถูกต้อง! ิอวี่ เ้าเลิกฝันหวานได้เลย หากเ้ากล้าทำอะไรเรานะ กลับไปน่าดู”
“เตือนไว้ก่อนนะเ้าล้มเลิกความคิดพวกนั้นไปได้เลย!”
หญิงสาวผิวขาวเนียนผ่องอีกสองคนก็พูดเสริมตามขึ้นมาด้วย
เทียบกับิเสวียนแล้ว ิอวี่จะทำอะไรได้อีก?
“อย่างนั้นหรือ?”
ิอวี่เดินเข้ามาแล้วยื่นมือซ้ายออกไปจับที่เสื้อสีชมพูบริเวณหน้าอกของเจียงซืออี่ เขาจับนางขึ้นมาเหมือนหยิบลูกเจี๊ยบ สบตาเจียงซืออี่แล้วพูดประชดประชันว่า
“ถ้าเช่นนั้น ไหนเ้าลองอธิบายให้ข้าฟังหน่อยสิว่าอาการชาทั่วตัวของเ้ามันอะไรกัน? พวกเ้าเองก็รู้ ิเสวียนเป็คนปล่อยพลังสายฟ้าทำให้พวกเ้าสลบไป หากเขานิสัยดีมีคุณธรรมสูงจริงเขาจะทำแบบนี้ทำไม?”
หลังจากที่เจียงซืออี่กับผู้หญิงคนอื่นได้ยินดังนั้นสีหน้าก็ตะลึงไปเช่นกัน แต่หลังจากนั้น เจียงซืออี่ก็ส่ายหน้า แล้วมองไปที่ิอวี่ด้วยสายตาที่เย้ยหยันว่า “เ้าไม่เข้าใจหรอก?”
“ข้าไม่เข้าใจอย่างนั้นหรือ?”
“เมื่อราชวงศ์ต้าิของเรากำลังเผชิญกับอันตราย ต่อให้ต้องลงมือทำร้ายเราองค์ชายเก้าก็จะต้องจับเ้าให้ได้เพื่อชิงหัวใจอสูรระดับสิบกลับมา เขาแค่้าให้เสด็จพ่อของเขากลับมาแข็งแรงโดยเร็ว เพื่อส่วนรวม เพื่อรักษาราชวงศ์ต้าิเอาไว้ คุณธรรมสูงส่งเช่นนี้ เ้าจะไปเข้าใจได้อย่างไร?” สายตาของเจียงซืออี่เต็มไปด้วยความดูถูกดูแคลน
ผู้หญิงอีกสี่คนได้ยินดังนั้นก็เริ่มโล่งใจ องค์ชายเก้าของพวกนางเป็คนมีความรับผิดชอบสูงจริงๆ
แต่คำพูดพวกนี้กลับทำให้ิอวี่รู้สึกโกรธมาก
เขาไม่เพียงไม่ปล่อยมือ แต่ยังดันตัวของเจียงซืออี่ไปที่ผนังแล้วพูดอย่างเ็าว่า “หากิเสวียนมีคุณธรรมสูงส่งอย่างที่เ้าว่าจริง เขาควรจะแบกรับความกดดันได้มากกว่านี้ แล้วออกไปตามหาหัวใจอสูรระดับสิบอีกครั้ง แต่เขากลับไม่ได้ทำอย่างนั้น”
“เพื่อให้ได้หัวใจสิงโตเพลิงจินเหยียน เขายอมที่จะลดการต่อสู้ให้น้อยลงไปอีกครั้ง แล้วทำทุกอย่างแม้แต่ลงมือกับพวกเ้า ถ้าเขารักพวกเ้าจริง แล้วทำไมเขาถึงไม่สนใจความเป็ความตายของพวกเ้าเลยล่ะ? แม้แต่คนที่ใกล้ชิดที่สุดยังไม่สนใจใยดี แล้วเขาจะเอาอะไรไปปกป้องสิ่งที่ใหญ่กว่านั้นกันล่ะ!”
จังหวะการพูดของิอวี่ แต่ละคำแต่ละประโยคล้วนแต่เป็ความรู้สึกจริงๆ และออกมาจากใจ ทำให้เจียงซืออี่กับคนอื่นที่ได้ฟังล้วนแต่อึ้งไป
เจียงซืออี่ไม่สามารถยอมรับความจริงในเื่นี้ได้เลย นางเป็คนของิเสวียน ต่อให้ิอวี่จะพูดถูกนางก็ไม่มีทางยอมเชื่อเขา นางไม่มีทางเชื่อิอวี่เด็ดขาด!
“เ้ามันก็แค่เด็กอายุสิบหก เ้าจะไปเข้าใจอะไร? เ้าไม่มีสิทธิแตะต้องข้า หลีกไปนะ!” เจียงซืออี่ตะคอก
“เหอะๆ ”
ิอวี่พูดออกมาชัดเจนทุกอย่างแล้ว แต่เจียงซืออี่กลับยังหาข้ออ้างแถไม่หยุด พูดจาเหลวไหลไปเรื่อย มันเป็การท้าทายเขาอย่างมาก!
ถ้าเช่นนั้น ิอวี่ก็ยินดีที่จะสั่งสอนผู้หญิงที่ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำที่อยู่ตรงหน้านี้!
ิอวี่ไม่เพียงไม่เอามือออก แต่เขายังเดินเข้าใกล้เรือนร่างอันอ่อนนุ่มของเจียงซืออี่อีกด้วย ทำให้นางส่งเสียงร้องออกมา
จากนั้น ิอวี่ก็ใช้มือขวายกคางของเจียงซือขึ้นแล้วขยับเข้าไปใกล้นาง ทั้งสองอยู่ห่างกันแค่ไม่กี่มิลเท่านั้น เจียงซืออี่ได้ยินเสียงหัวใจของิอวี่กำลังเต้นและััได้ถึงลมหายใจของเขา
ิอวี่ยิ้มมุมปาก “ในเมื่อข้าเป็เด็กที่ไม่ประสาไม่เข้าใจอะไร ถ้าอย่างนั้นก็ให้ผู้หญิงที่โตแล้วอย่างเ้าทำให้ข้าเติบโตก็แล้วกันนะ”
“ส่วนเื่สิทธิ” น้ำเสียงของิอวี่เป็น้ำเสียงที่มีพลังอย่างไม่ต้องสงสัย “อยู่ต่อหน้าข้าแล้วเ้าไม่มีสิทธิอะไรทั้งนั้น ข้าอยากจะทำอะไรเ้า ข้าก็จะทำ ถ้าไม่เชื่อ จะลองดูก็ได้นะ”
ิอวี่ฝึกเคล็ดวิชาหยินหยางขั้นสูง ร่างกายของเขาเป็พลังหยางสูงสุด ตอนที่เขาขยับเข้าใกล้ พลังงานธาตุหยางที่แผ่ออกมาจากร่างกายของเขาทำให้ของเจียงซืออี่รู้สึกใจสั่น
คำพูดของิอวี่ชัดเจนมาก แล้วยังน้ำเสียงที่หนักแน่นนั่นอีก เจียงซืออี่รู้สึกว่าิอวี่จะทำแบบนั้นจริงๆ !
ตอนนี้เจียงซืออี่ถึงได้รู้ว่า คำพูดข่มขู่ของนางมันไม่มีผลอะไรเลย!
“เ้า ... เ้าปล่อยข้านะ เ้าว่ามา เ้าอยากได้สมบัติล้ำค่าอะไรข้าให้เ้าหมดเลย ข้าไม่ขี้เหนียวแน่นอน”
เจียงซืออี่รู้สึกว่าร่างกายของนางร้อนผ่าว หัวใจของนางเต้นแรงมาก แต่ิอวี่ก็จับนางเอาไว้แน่น ไม่ให้โอกาสนางได้หายใจหายคอเลย!
“เ้าไม่ใช่สมบัติล้ำค่าของข้าอยู่แล้วหรอกหรือ?”
ิอวี่ใช้ดวงตาจ้องไปที่เจียงซืออี่ “คราวนี้ข้าออกไปแล้วก็คงโชคร้ายมากกว่าดี ไม่สู้ก่อนตายจะเพลิดเพลินสักหน่อย ข้าว่าเ้าก็เป็ผู้หญิงที่ใช้ได้อยู่นะ เอาอย่างนี้ไหม ลองมาประลองกับข้าสักตั้ง ให้พี่น้องของเ้าได้เปิดโลกใหม่ดู เป็อย่างไร?”