บทที่ 40: ใบไม้สีเลือดหนึ่งเดือนผ่านไป... วันเวลาในหุบเขาฟีนิกซ์ดำเนินไปอย่างเปี่ยมสุขและเปี่ยมหวังเมล็ดพันธุ์แห่งหายนะที่อาหู่ได้หว่านทิ้งไว้ ได้เริ่มหยั่งรากลึกลงไปในผืนดินอันอุดมสมบูรณ์นั้นอย่างเงียบเชียบ... โดยที่ไม่มีผู้ใดล่วงรู้หรือเฉลียวใจเลย...