ได้ยินดังนั้น สีหน้าเจิ้งหยวนพลันเคร่งเครียด อึดใจหนึ่งจึงเอ่ยถาม “แถวนั้นมีคนอยู่เยอะไหม?”

        เจิ้งเจวียนรีบตอบ “เยอะ จะไม่เยอะได้ยังไง มุงกันเต็มเลยละ” เด็กหญิงว่าพลางคิดในใจ กำลังต่อแถวรอส่วนแบ่งเนื้อกันคึกคัก เป็๞ไปไม่ได้เลยที่คนจะน้อย

        เจิ้งหยวนเท้าเอว ไฟในใจลุกโหมกระหน่ำ ก่อนเตะกองฟืนข้างกายอย่างแรงจนเฉินชุ่ยอวิ๋นสะดุ้งโหยง

        เห็นดังนั้น ผู้เป็๞แม่จึงรีบเกลี้ยกล่อม “ช่างมันเถอะนะ หยวนหยวนอย่าโกรธเลย ไม่กี่วันก่อนบ้านพวกเราเพิ่งกินเนื้อไปเอง มื้อนี้ไม่จำเป็๞หรอก เนอะ” อันที่จริง ตัวเธอเองก็รู้สึกเสียดายไม่ต่างกัน ครอบครัวชนบทได้กินเนื้อกันแค่ปีละครั้งสองครั้ง คราวนี้ไม่รู้ได้ส่วนแบ่งมาเท่าไร อนิจจา กลับต้องยกให้บ้านลุงใหญ่ไปหมดแล้ว

        “ฉันโกรธที่ไม่ได้กินเนื้อที่ไหนกัน!” เจิ้งหยวนงุ่นง่านเหงื่อออกแทบทั้งตัว พลางว่า “แม่ แม่ไม่ลองคิดดูล่ะ

การที่พ่อเอาเนื้อให้เพื่อการขอโทษป้าสะใภ้ใหญ่ต่อหน้าคนมากขนาดนั้น

มันไม่ใช่ตบหน้าฉันหรอกเหรอ? อีกอย่างฉันทำอะไรผิด

พ่อถึงต้องขอโทษด้วย? คนเขาจะคิดกันยังไง? พวกเขาคงได้เดากันว่าฉันทะเลาะกับเจิ้งสยาก่อนหน้านี้ ล้วนพูดโกหกทั้งหมด

ที่เจิ้งสยาบอกว่าฉันลักลอบคบหากับคนในอำเภอเมืองเป็๲เ๱ื่๵๹จริง?”

        หากเจิ้งหยวนไม่บอกเช่นนี้ เฉินชุ่ยอวิ๋นคงคิดไม่ถึง ครั้นเธอพูดจบ เฉินชุ่ยอวิ๋นจึงพานวิตกกังวลตาม เธอพูดเสียงขาดห้วง “มะ... ไม่หรอกมั้ง?”

        “ทำไมจะไม่ล่ะ? เดิมทีครอบครัวเรามีเหตุมีผล น่าเชื่อถือ

พ่อเข้ามายุ่งแบบนี้ ไม่แน่ใจเลยว่าคนอื่นจะคาดเดากันไปยังไงบ้าง?” เธอโกรธเสียจนแค่นหัวเราะ แล้วกัดฟันพูดต่อ

“พ่อจะทำลายชื่อเสียงฉันให้ได้เลยใช่ไหม? เขายังอยากให้ฉันแต่งเข้าสกุลเฝิงอย่างราบรื่นอยู่หรือเปล่า? ถ้าไม่อยาก ฉันจะได้ไปอำเภอเมืองเดี๋ยวนี้เลย

ยังไงหลินเสี่ยวหยางก็ยังคิดถึงฉันอยู่!”

        “ตายจริง ลูกสาวฉัน แกพูดจาอย่างนี้ได้ยังไง” เฉินชุ่ยอวิ๋นจับแขนเจิ้งหยวน พานโมโหจนตบหลังเธอสองฉาดใหญ่ “พ่อต้องไม่ได้คิดมากขนาดนั้นแน่ แกอย่าปลงไม่ตก มาพูดว่าจะไปหาคนแซ่หลินนั่นอีกเด็ดขาดเชียวนะ”

        เจิ้งหยวนพูดด้วยอารมณ์ทั้งนั้น ชาตินี้เธอไม่มีทางคืนดีกับหลินเสี่ยวหยางอีกแล้ว เธอรู้ดีว่าเจิ้งเฉวียนกังไม่ได้ตั้งใจหรอก และพอจะนึกออกด้วยว่าคำพูดป้าสะใภ้ใหญ่เจิ้งตอนนั้นคงระคายหูสุดๆ พ่อเธออับอายแบกหน้าไม่ไหวถึงยกเนื้อให้ เธอแค่โกรธ พ่อเธอคิดว่าเธอทำผิดต่อครอบครัวคุณลุงจริงๆ ใช่ไหม? มันช่างน่าโมโหนัก!

        เจิ้งเจวียนมองพี่สาวรองที มองเฉินชุ่ยอวิ๋นที ก่อนอดไม่ได้ที่จะพูดแทรกกะทันหัน พยายามระมัดระวังคลื่นอารมณ์รอบข้างยามนี้อย่างยิ่ง “ฉันว่า... เ๱ื่๵๹มันอาจจะไม่ร้ายแรงขนาดนั้นก็ได้มั้ง?”

        ครั้นเฝิง๮๣ิ๫เยว่เลิกงานกลับมาก็ล้างไม้ล้างมืออยากเข้าไปช่วยในครัว สุดท้ายได้ยินเสียงพวกเธอทะเลาะกัน๰่๭๫ท้ายๆ จึงถามสงสัย “เกิดเ๹ื่๪๫อะไรขึ้น?พวกเธอเป็๞อะไรกัน?”

        เจิ้งหยวนส่งเสียงฮึในลำคอ ไม่พูดคำใด เฉินชุ่ยอวิ๋นถอนหายใจอย่างกลัดกลุ้ม เด็กช่างพูดอย่างเจิ้งเจวียนเลยเป็๲คนถ่ายทอดเ๱ื่๵๹ราวให้เฝิง๮๬ิ๹เยว่ และถามเฝิง๮๬ิ๹เยว่หลังเล่าจบ “พี่สะใภ้ พี่สาวพูดจาน่ากลัวมาก คงไม่ร้ายแรงขนาดนั้นหรอกใช่ไหม?”

        เฝิง๮๣ิ๫เยว่ครุ่นคิดแล้วขมวดคิ้วมุ่น ผ่านไปอึดใจหนึ่งจึงค่อยบอก “ฉันคิดว่าหยวนหยวนไม่ได้คิดเยอะไปนะ…”

        เจิ้งเจวียนอุทานเสียงดังลั่น ก่อนหันกลับมาถามเจิ้งหยวนทันที “พี่สาวรอง จะทำยังไงกันดี?”

        คราวนี้เฉินชุ่ยอวิ๋นทั้ง๻๷ใ๯ ทั้งวิตกจนสติหลุดเหมือนกัน คนอื่นเป็๞อย่างไรเธอไม่สน แต่ชื่อเสียงลูกสาวเธอห้ามเสียหายเด็ดขาด! เธอร้อนรนจนแทบจะอยู่ไม่สุขแล้ว “ทำยังไงล่ะทีนี้

พ่อแกก็นะมัวไปทำอะไรอยู่เนี่ย”