ทะลุมิติมาเป็นสาวน้อยปากแซ่บ ผู้ใช้วาจานำโชคในยุค 70
ขนาดตัวอักษร
สีพื้นหลัง
บทที่ 134 สวี่จือจือหายตัวไป
เซียวหังเป็ลูกหลานตระกูลเซียวแห่งเมืองหลวง เซียวเจิ้นชวนปู่ของเซียวหัง หัวหน้าตระกูลเซียวคนปัจจุบัน เป็พี่น้องแท้ๆ พ่อแม่ของเซียวหังเสียชีวิตใน่ความวุ่นวายนั้น
คนนอกคิดว่าการตายของพ่อแม่เซียวหังเป็อุบัติเหตุ มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ว่าไม่ใช่ พ่อแม่ของเขาถูกคนตระกูลหวงฆ่าตาย
หวงเหล่าซานที่เอ้อร์เหมาพูดถึง เป็น้องชายของหวงเหม่ยอวี้ สะใภ้ใหญ่ของเซียวเจิ้นชวน
เื่เลวร้ายทั้งหมดของตระกูลหวงล้วนผ่านมือหวงเหล่าซาน หลังรู้สาเหตุการตายที่แท้จริงของพ่อแม่ เซียวหังจึงส่งคนคอยจับตาดูความเคลื่อนไหวของหวงเหล่าซานอย่างลับๆ
ท้ายที่สุดพ่อแม่เสียไปหลายปีแล้ว ่เวลานั้นก็วุ่นวาย สืบอะไรก็ยาก
“ผู้หญิง?” เซียวหังยิ้มเ้าเล่ห์
“ใช่” เอ้อร์เหมาเห็นเซียวหังพูดโดยไม่หลบคนอื่น รู้ว่านี่คงเป็คนที่อีกฝ่ายไว้ใจจึงพูด “ดูตื่นตระหนกมากด้วย”
“พี่หัง” เขายิ้มเ้าเล่ห์ “ให้พวกพี่น้องไปพาคนคนนั้นมาไหม?”
ยังไงก็ทนเห็นหวงเหล่าซานได้ใจไม่ได้
“ไปสืบให้ชัดก่อน” ลู่จิ่งซานพูดเสียงเรียบ “ตระกูลหวงพาผู้หญิงคนนี้มามีจุดประสงค์อะไร”
กักขังหน่วงเหนี่ยวผิดกฎหมาย
“เดี๋ยวก่อน” เซียวหังพูดขึ้นกะทันหัน “นายบอกว่าเป็ผู้หญิงเหรอ?”
เขาขมวดคิ้ว “เซียวจิ้งเหวินของตระกูลเซียวป่วย ฉันได้ยินว่า่นี้ตามหาคนที่ไตเข้ากับเธอได้ทั่วโลก เพื่อจะผ่าตัดเปลี่ยนไต หรือผู้หญิงคนนี้ เป็คนที่พวกเขาหามา?”
“คนที่ถูกขังในที่แบบนั้น” ลู่จิ่งซานพูด “น่าจะไม่เต็มใจ”
“เวรเอ๊ย” กู้เสวียหมินด่าทันที “โหดร้ายเกินไปแล้ว ชีวิตของลูกสาวตระกูลเซียวเป็ชีวิต แล้วชีวิตคนอื่นไม่ใช่เหรอ?”
พูดจบเขาก็นึกได้ว่าเซียวหังก็เป็คนตระกูลเซียวเหมือนกัน จึงพูดแบบแหยๆ “ฉันไม่ได้หมายถึงนายนะ”
“พี่ซาน นายว่าไง?” เซียวหังไม่สนใจอีกฝ่าย เขามองลู่จิ่งซาน
“แน่นอนว่าต้องช่วยออกมา” ลู่จิ่งซานพูด
ไม่สนใจบุญคุณความแค้นของเซียวหังกับตระกูลหวง แค่คนอื่นรู้เื่นี้ก็ไม่สามารถนิ่งดูดายได้
ทุกคนกำลังคุยกัน โทรศัพท์ในบ้านของเซียวหังก็ดังขึ้น
เขารับสาย “พี่ซาน โทรมาจากบ้าน”
ไม่รู้ทำไม หัวใจลู่จิ่งซานเต้นแรง มีลางไม่ดี
“จิ่งซาน” เป็เสียงลู่ซือหยวน “แย่แล้ว จือจือหายตัวไป”
“พี่ใจเย็นก่อน ค่อยๆ พูด” ลู่จิ่งซานพูด “เธอหายตัวไป? หายไปยังไง?”
คนในหมู่บ้านบอกว่าสวี่จือจือไปเอง ฉวยโอกาสที่ลู่จิ่งซานไม่อยู่แอบหนีไป
บางคนบอกสวี่จือจือกลัวแพ้เดิมพันกับอันฉินเลยหนี
บางคนบอกสวี่จือจือมีคนรักอยู่แล้ว ลู่จิ่งซานเป็คนพิการ เธอหาโอกาสหนีมานาน แต่เกรงใจตระกูลลู่และลู่จิ่งซาน กลัวถูกจับ
ตอนนี้ลู่จิ่งซานไม่อยู่ คุณนายลู่ร่างกายไม่ดี เป็โอกาสหนีที่ดี
ข่าวลือที่สามมีคนพูดเยอะ แถมมีรายละเอียด บางคนบอกเคยเห็นสวี่จือจือคุยกับผู้ชายทีู่เาหลังหมู่บ้าน
บางคนเห็นสวี่จือจือแอบส่งของให้คนอื่น
สถานที่ต่างๆ มีหมด
คนตระกูลลู่ไม่เชื่อข่าวลือ แต่ตอนนั้นหวังซิ่วหลิงและสวี่เจวียนเจวียนมาที่บ้าน บอกจะให้สวี่จือจือหย่า บอกว่าให้เธอแต่งกับคนพิการไม่ได้
คราวนี้ยิ่งตอกย้ำว่าสวี่จือจือหนีไปกับคนอื่น
ลู่ซือหยวนและจ้าวลี่เจวียนโมโห ไล่หวังซิ่วหลิงออกไป
“จือจือไม่ใช่คนแบบนั้นแน่” จ้าวลี่เจวียนโมโหแทบตายแล้ว ปกติเธอขี้เหนียว แต่รู้ว่าสวี่จือจือเป็คนดี หาเงินได้ไม่น้อยไปกว่าเธอ “แกมันใจดำ บอกมา แกซ่อนจือจือของพวกเราหรือเปล่า?”
“ใช่แล้ว” ลู่ซือหยวนพูด “ถ้าจะหย่า เธอก็ให้จือจือมาบอกเอง”
“ออกมาแล้วจะไปได้เหรอ?” หวังซิ่วหลิงพูด “ยังไงฉันบอกพวกเธอแล้ว จือจือบ้านฉันต่อไปไม่เกี่ยวกับพวกเธอ หย่ากันแบบนี้แหละ”
สมัยนั้นการหย่าไม่เหมือนสมัยนี้ ลู่จิ่งซานกับสวี่จือจือไม่ได้จดทะเบียนสมรส ถ้าสวี่จือจือจะหย่าจริง หวังซิ่วหลิงและสวี่เจวียนเจวียนมาบอกก็หย่าได้
“หย่านี่ พวกเธอต้องจ่ายเงิน…” หวังซิ่วหลิงเท้าสะเอวพูด “ลูกสาวที่บริสุทธิ์ของบ้านฉัน…โอ๊ย เธอเอาน้ำอะไรมาราดฉัน”
ลู่ซือหยวนไม่รู้ไปหาน้ำเน่าจากไหนราดใส่หวังซิ่วหลิง
“ปากสกปรก” ลู่ซือหยวนะโ “จือจือบ้านฉันไม่หย่าแน่ ไสหัวไป”
“์” หวังซิ่วหลิงนั่งร้องไห้กับพื้น “ฆ่าคนแล้ว ตระกูลลู่รังแกคนแล้ว”
“หวังซิ่วหลิง” ทันใดนั้นเสียงทรงอำนาจก็ดังขึ้น คุณนายลู่ถูกเข็นออกมาโดยลู่ซืออวี่ “จือจือเกิดเื่หรือจะหย่า เธอบอกไม่ได้ พวกเราบอกก็ไม่ได้ คนดีๆ หายตัวไป เธอคิดว่าสถานีตำรวจกินข้าวแห้งเหรอ?”
“วางใจได้ ฉันให้คนแจ้งตำรวจแล้ว ตำรวจจะมาสืบเร็วๆ นี้” คุณนายลู่พูด “ทางที่ดีเธอสวดภาวนาเถอะว่าเื่นี้ไม่เกี่ยวข้องกับพวกเธอ ไม่อย่างนั้นฉันลู่ไซ่หวาขอสาบาน จะไม่ปล่อยคนที่ทำร้ายหล่อนไปอย่างแน่นอน”
หวังซิ่วหลิงตัวสั่นเทิ้ม มองเหอเสวี่ยฉินที่ยืนไม่ไกลหลังคุณนายลู่โดยสัญชาตญาณ ส่วนเหอเสวี่ยฉินมองเธออย่างเฉยเมย
แต่จากสายตานั้น หวังซิ่วหลิงเข้าใจความหมายมากมาย
“ยังไงฉันก็ไม่ยอมให้ลูกสาวแต่งงานกับคนพิการเด็ดขาด” หวังซิ่วหลิงะโ “ตระกูลลู่รังแกคนไม่ได้ ฉันจะพาลูกสาวกลับไปแน่”
“หายตัวไปเหรอ? พวกคุณก็ชดใช้ลูกสาวฉันมา ลูกสาวฉันแต่งมาที่นี่ดีๆ แท้ๆ…”
พูดจาไม่เข้าท่า บ้าบอคอแตก เดี๋ยวบอกให้สวี่จือจือหย่า เดี๋ยวให้ตระกูลลู่ชดใช้ลูกสาว!
ทุกคนคิดว่าคนคนนี้คงจะบ้าจริงๆ
ตำรวจเดินสำรวจในหมู่บ้านหลายวัน รู้แค่เด็กน้อยคนหนึ่งเห็นสวี่จือจือเดินไปป่าเล็ก และดูเหมือนจะดีใจด้วย เด็กน้อยพูดแบบนั้น
คราวนี้เหมือนยืนยันข่าวลือว่าเธอไปหาคนรัก
“จือจือต้องเกิดเื่แน่” ทางโทรศัพท์ ลู่ซือหยวนร้องห่มร้องไห้พูด “จิ่งซาน จะทำยังไงดี?”
“พี่อย่าตื่นตระหนกไป” ลู่จิ่งซานพูด “ผมจะกลับเดี๋ยวนี้”
“ว่าแต่” ก่อนวางสาย ลู่จิ่งซานก็ถาม “คนที่บ้านกังวลมากไหม? น้าเหอล่ะ?”
“หล่อน?” ลู่ซือหยวนนึก “ก็กังวลเหมือนกัน วิ่งวุ่นช่วยพวกเราตามหาด้วย”
ดูท่าสมัยก่อนเธอคงเข้าใจเหอเสวี่ยฉินผิดไป
“เอาล่ะ ผมเข้าใจแล้ว”
.............................
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้
- ไทย
- English
© สงวนลิขสิทธิ์ 2022 Glory Forever Public Company Limited ( jinovel.com )
