เป็วันที่สองแล้วที่หนิงมู่ฉือหายตัวไป จ้าวซีเหอมีสภาพโทรมลงอย่างเห็นได้ชัด เขาพยายามฝืนทานอาหารที่วางอยู่ข้างตัว ทั้งที่แท้จริงแล้วยากที่จะกลืนลงคอ
ท่านอ๋องมองท่าทางเช่นนี้ของบุตรชาย เขาลอบถอนหายใจอย่างเงียบๆ ก่อนจะผลักประตูไม้เปิดเข้าไปเอ่ยกับบุตรชายด้วยน้ำเสียงเป็ห่วงเป็ใย “ซีเหอ เป็อันใดไป หมู่นี้เ้ารู้สึกไม่สบายหรือ หรือว่าคิดถึงนางหนูหนิงมากเกินไป”
จ้าวซีเหอเห็นบิดาเดินเข้ามา รีบปรับสีหน้าให้ดูสดชื่น แย้มยิ้มพร้อมกับเอ่ยว่า “ท่านพ่อ มาแล้วหรือ เมื่อครู่ท่านพูดว่ากระไรขอรับ ลูกแค่คิดถึงอาหารฝีมือหนิงมู่ฉือก็เท่านั้น”
“เ้าคิดว่าจะหลอกพ่อได้หรือ พ่อดูออกนานแล้วว่าเ้าคิดอย่างไรกับนาง นับั้แ่วันที่หนิงมู่ฉือเข้ามาเป็บ่าวในตำหนักนี้ พ่อดูออกั้แ่วันนั้นแล้ว” ท่านอ๋องกล่าวพร้อมกับนึกย้อนไปถึงวันที่หนิงมู่ฉือถูกส่งตัวมาเป็บ่าวที่ตำหนักอ๋องแห่งนี้เพราะมีความผิดติดตัว นับั้แ่วันนั้น สายตาของจ้าวซีเหอก็เอาแต่มองหนิงมู่ฉืออยู่ตลอด ไม่เคยมองไปทางอื่นอีกเลย
จ้าวซีเหอรู้สึกเขินอายเหลือประมาณ รีบส่ายหน้าเป็พัลวัน “ไม่ใช่นะขอรับท่านพ่อ ท่านเข้าใจผิดแล้ว วันนั้นลูกแค่เห็นนางร้องไห้แล้วท่าทางดูน่าสงสารมากก็เท่านั้นเอง”
ท่านอ๋องถอนหายใจออกมาคราหนึ่ง ทันใดนั้นเองหูได้ยินเสียงบ่าวรับใช้อายุมากผู้หนึ่งส่งเสียงเรียกมาแต่ไกลจากด้านนอก พร้อมกับวิ่งมาทางนี้ “ซื่อจื่อ มีคนบอกให้ท่านไปที่โรงพนันขอรับ!”
ท่านอ๋องได้ฟังก็ถลึงตาใส่บุตรชาย พร้อมกับขู่ “ถ้าเ้ากล้าไป เชื่อหรือไม่ว่าพ่อจะหักขาเ้า!”
จ้าวซีเหอมองบิดาอย่างลำบากใจ คิดว่าบางทีอาจจะได้ข่าวคราวของหนิงมู่ฉือจากสหายสนิทที่มักไปเล่นพนันที่โรงพนันด้วยกันบ่อยๆ ก็เป็ได้ คิดได้เช่นนั้นจึงแกล้งทำท่าทางให้ดูน่าสงสาร “ท่านพ่อ เห็นแก่ที่หลายวันมานี้ลูกเศร้าใจจนกินไม่ได้นอนก็ไม่ค่อยหลับ ร่างกายทรุดโทรมลงไปมาก ให้ลูกไปปลดปล่อยสักหน่อยเถิดนะขอรับ”
เมื่อท่านอ๋องได้ฟังแค่นเสียงฮึขึ้นจมูกอย่างกราดเกรี้ยว ก่อนจะสะบัดแขนเสื้อเดินจากไป ทิ้งให้จ้าวซีเหอหันไปมองบ่าวรับใช้อย่างจนปัญญา
ท่านอ๋องทำเช่นนี้แปลว่าอนุญาต จ้าวซีเหอรีบแต่งตัวให้ดูดีเช่นที่ผ่านมา แล้วถึงค่อยไปยังโรงพนัน
หนิงมู่ฉือแต่งหน้าแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยนานแล้ว ตอนนี้กำลังเดินตามหลังไซพานอันที่กำลังจะพานางไปโรงพนัน ไปพบปะลูกหลานสกุลผู้ดีจากสกุลต่างๆ
นางหยุดยืนอยู่ด้านหน้าโรงพนัน มองโรงพนันที่ถูกตกแต่งอย่างหรูหรา อดไม่ได้ที่จะตาโตอย่างตกตะลึง เมื่อเดินเข้าไปข้างในกลับมิได้ดูวุ่นวายเช่นที่นางคิดเอาไว้แม้แต่น้อย
นางนึกว่าโรงพนันจะต้องมีแต่ผู้คนแต่งตัวไม่เรียบร้อย ท่าทางโเี้ กล่าววาจาเสียงดังยืนล้อมโต๊ะเพื่อเล่นพนันกันเสียอีก คาดไม่ถึงเลยว่าโรงพนันแห่งนี้ภายในจะสะอาดดูแล้วสบายตา นักพนันทุกคนแต่งตัวเรียบร้อย ไม่มีผู้ใดส่งเสียงดังเลยสักคนเดียว
ความที่สงสัย นางจับแขนเสื้อไซพานอันเอาไว้ แล้วถามออกไป “ท่านพาข้ามาที่โรงพนันแน่หรือ เหตุใดจึงไม่เหมือนกับที่ข้าคิดเอาไว้”
ไซพานอันเงยหน้ามองป้ายชื่อโรงพนัน โรงพนันหรูอี้ ก่อนจะหันไปยิ้มให้หนิงมู่ฉือ “เ้าเงยหน้าดูชื่อโรงพนันแห่งนี้เสียก่อน โรงพนันหรูอี้ ที่นี่เป็โรงพนันที่หรูหราที่สุดในเมืองหลวง คนธรรมดาไม่มีทางเข้ามาเล่นที่นี่ได้ โรงพนันอย่างที่เ้าคิดคือโรงพนันสำหรับพวกชาวบ้านธรรมดา”
หนิงมู่ฉือมองท่าทางถือดีของไซพานอันก็กลอกตา ก่อนจะเดินตามหลังเขาเข้าไปด้านในโรงพนัน
ไซพานอันเป็คนที่มีมนุษยสัมพันธ์ดีคนหนึ่ง ทันทีที่เดินเข้ามาในโรงพนัน มีคนมากมายเอ่ยทักทายเขา มีแต่คนเรียกเขาว่าพี่ไซ ทั้งได้รับการต้อนรับจากผู้คนมากมาย
ไซพานอันเดินเข้าไปหยุดอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมายด้วยสีหน้าภาคภูมิใจระคนถือดี “พวกเ้ารู้จักแม่ครัวที่ฮ่องเต้พระราชทานฉายาให้ว่าเทพแม่ครัวหรือไม่”
ทุกคนได้ยินเช่นนั้นก็มีท่าทีสนอกสนใจขึ้นมาทันใด “ข้าแค่เคยได้ยิน ได้ยินคนกล่าวกันว่า แม่ครัวผู้นี้ทำกับข้าวทีไรจะส่งกลิ่นหอมไปไกลถึงสิบลี้ เพียงได้ทานเข้าไปคำหนึ่งก็จะคะนึงหาไม่รู้วาย”
หนิงมู่ฉือได้ฟังคำชมก็ยกมือป้องปากยิ้มออกมา เวลานี้เองที่ความสนใจของทุกคนพุ่งเป้ามายังนาง
คนผู้หนึ่งเอ่ยถาม “พี่ไซ สตรีนางนี้เป็ใครหรือ ข้าไม่เคยเห็นนางในจวนท่านมาก่อนเลย หรือเป็อนุที่ท่านเพิ่งรับเข้ามาใหม่”
“พูดจาเช่นนี้ได้อย่างไร! คุณชายอย่างข้าเหมือนคนเ้าชู้เยี่ยงนั้นหรือ! คุณชายอย่างข้ารักเดียวใจเดียวต่อฉู่เมิ่งเอ๋อร์เท่านั้น ถ้าข้าพูดถึงฐานะของสตรีนางนี้ให้พวกเ้ารู้ พวกเ้าต้องตกตะลึงตาค้างเป็แน่ นางคือแม่ครัวที่ฮ่องเต้พระราชทานฉายาให้ว่าเทพแม่ครัวอย่างไรเล่า!” ไซพานอันเอ่ยด้วยสีหน้าลำพองใจ
ทุกคนมีหรือจะเชื่อว่าที่ไซพานอันกล่าวมาเป็ความจริง บางคนถึงขั้นเข้าไปเดินวนรอบตัวหนิงมู่ฉืออย่างพิจารณา
“พี่ไซล้อเล่นแล้ว คนล้วนกล่าวกันว่า แม่ครัวผู้นั้นรูปโฉมงดงามประดุจบุปผา จะหน้าตาเช่นนี้ได้อย่างไร อีกอย่างแม่ครัวที่ฮ่องเต้พระราชทานฉายาให้เป็แม่ครัวของตำหนักอ๋อง จะมาปรากฏตัวข้างกายท่านได้อย่างไร”
หนิงมู่ฉือได้ฟังก็จ้องเขม็งผู้พูดด้วยสายตาดุร้าย กล้าพูดว่านางไม่ได้มีรูปโฉมดั่งเทพเซียนเช่นนั้นหรือ นางเพียงใส่เสื้อผ้าที่ดูธรรมดาหน่อยเท่านั้นเอง!
ไซพานอันเห็นสายตาทุกคนที่มองมาอย่างไม่เชื่อพลันขมวดคิ้ว “เหตุใดเล่า พวกเ้าไม่เชื่อหรือ เทพแม่ครัวหนิงแสดงฝีมือให้พวกเขาดูหน่อยสิ”
ไซพานอันกล่าวประโยคนี้จบ ทุกคนหันไปมองหนิงมู่ฉือด้วยสีหน้าอยากรู้ อยากลองชิมอาหารฝีมือหนิงมู่ฉือด้วยกันทั้งสิ้น
ไซพานอันยกมือขึ้น “พวกเรามาพนันกันหน่อยดีกว่า ถ้าหากสตรีที่อยู่ข้างกายข้าผู้นี้คือเทพแม่ครัวตัวจริง พวกเ้าทานอาหารหนึ่งอย่างก็ต้องจ่ายให้ข้าห้าพันตำลึง อะๆ อย่าเพิ่งเลิกคิ้ว ราคานี้ถ้าเทียบกับของจ้าวซีเหอนับว่าถูกมากแล้ว ของเขาต้องจ่ายถึงหนึ่งหมื่นตำลึงต่ออาหารหนึ่งอย่างเชียวนะ”
ทุกคนขมวดคิ้วพลางส่ายหน้า ไม่เชื่อที่ไซพานอันกล่าวมา แต่ก็มีบางคนที่ยอมพนันด้วย ทำให้หนิงมู่ฉือถึงกับต้องส่ายหน้าอย่างอ่อนอกอ่อนใจ
ทุกคนเดินตามหลังหนิงมู่ฉือเข้าไปในห้องครัว ในบรรดาคนเหล่านี้มีบางคนเคยทานอาหารฝีมือนางมาแล้ว นางลงมือทำเหมือนอย่างที่เคยทำ
นางหยิบมีดขึ้นมาควงกลางอากาศ โยนขึ้นไป้า ก่อนที่มีดจะตกลงมาบนมือนางพอดิบพอดี เรียกเสียงฮือฮาจากทุกคนได้เป็อย่างดี ไซพานอันปรบมืออย่างถือดี มองทุกคนด้วยสีหน้าย่ามใจ
นางเตรียมวัตถุดิบก่อนจะเริ่มปรุงอาหาร กลิ่นอาหารจากในหม้อโชยขึ้นมา ทุกคนอดไม่ได้ต้องลอบกลืนน้ำลาย
เวลาเดียวกันนี้เอง จ้าวซีเหอมาถึงโรงพนัน ครั้นเห็นผู้คนพากันไปยืนมุงกันอยู่หน้าห้องครัว ทั้งจมูกของเขายังได้กลิ่นหอมของอาหาร เขาจึงเดินตรงไปทางห้องครัวพลางเอ่ยถามอย่างสงสัย “เกิดเื่อันใดขึ้นหรือ”
คนผู้หนึ่งหันหน้าไปมอง พอเห็นว่าเป็จ้าวซีเหอก็ใจนสะดุ้งตัวโยน เอ่ยตอบอย่างนอบน้อม “ซื่อจื่อมาแล้วหรือขอรับ มีคนผู้หนึ่งบอกว่า แม่ครัวที่ทำอาหารอยู่ในห้องครัวตอนนี้คือแม่ครัวที่ฮ่องเต้พระราชทานฉายาให้ว่าเทพแม่ครัว ทุกคนก็เลยมารอชมเื่สนุกขอรับ”
จ้าวซีเหอได้ฟังเช่นนั้น มองเข้าไปในห้องครัวด้วยความอยากรู้อยากเห็น จึงได้พบกับหนิงมู่ฉือที่กำลังยุ่งกับการทำอาหารเข้าพอดี ทั้งยังได้เห็นว่าคนที่ปรบมือให้กำลังใจอยู่ด้านข้างคือไซพานอัน เวลานี้เองที่เขาคิดแผนหนึ่งออก
