บทที่ 146 เซียวจั่นหงกลับมาแล้ว

        หวงซานกลับจากสถานีตำรวจแล้วตรงไปที่บ้านตระกูลเซียวทันที

        ตอนนี้ที่บ้านตระกูลเซียวมีแค่หวงเหม่ยอวี้ผู้เป็๲พี่สาวและแม่บ้านอยู่บ้าน สองพี่น้องหลบมาคุยกันอยู่ในห้อง

        “ทำไมถึงปล่อยให้นังแพศยานั่นหนีไปได้?” หวงเหม่ยอวี้พูดอย่างโกรธแค้น “แล้วตอนนี้พวกเราจะทำยังไง?”

        “ตอนแรกพี่ไม่ใช่บอกว่าหาคนไว้แล้วเหรอ?” หวงซานถาม “ไม่ใช่ว่าจะให้แต่งงานกับคนพิการเหรอ? ทำไมถึงกลายเป็๲เขา? ผมบอกแล้วว่าส่งไปที่๺ูเ๳าให้จบ…”

        “ฉันก็ไม่คิดว่าเหอเสวี่ยฉินจะไร้ประโยชน์ขนาดนั้น ตอนนี้พูดอะไรก็สายไปแล้ว” หวงเหม่ยอวี้โมโหเมื่อนึกถึงเ๹ื่๪๫นี้ “เ๹ื่๪๫เล็กๆ แค่นี้ยังจัดการไม่ได้”

        เธอพูดต่อ “ทำไม? คนที่หล่อนแต่งงานด้วยมีภูมิหลังใหญ่โตเหรอ?”

        “ผู้ชายคนนั้นมีฝีมืออยู่บ้าง” หวงซานพูดอย่างไม่ใส่ใจ

        แต่ก็แค่เก่งกาจในเมืองฉิน มาเมืองหลวงนี่หล่นไปกองกับคนอื่นก็หาไม่เจอ ไม่โดดเด่นเลย

        แต่หวงเหม่ยอวี้ยังรู้สึกว่าปล่อยสวี่จือจือง่ายเกินไป

        “คนพิการยังช่วยคนหนีได้เหอ?” หวงเหม่ยอวี้โมโห “คนพวกนั้นแกเลี้ยงไว้เสียข้าวสุกเหรอ? แล้วต่อไปจะทำยังไง?”

        ไม่ใช่แค่นั้น ยังถูกจับได้คาหนังคาเขา และจับส่งสถานีตำรวจไปแล้ว

        “สองคนนั้นของแกไม่ใช่จัดการเรียบร้อยแล้วเหรอ?” หวงเหม่ยอวี้ถาม

        หวงซานขมวดคิ้ว “เ๹ื่๪๫นี้ต้องให้พี่เขยช่วย สถานีตำรวจเขตตะวันตก เขาไม่ใช่มีคนรู้จักเหรอ?”

        “งั้นพวกเราจะแตะต้องหล่อนไม่ได้เลยเหรอ?” หวงเหม่ยอวี้ไม่ยินยอม

        หวงซานยิ้ม “แตะต้องซ่งจือเอินไม่ได้ ถ้าผมแตะต้องนังแพศยานี่ไม่ได้ ผมหวงซานก็กินข้าวมาหลายปีเสียเปล่าแล้ว”

        “ส่วนเหวินเหวิน แกว่างๆ คุยกับหล่อนหน่อย เด็กคนนี้ถูกตามใจจนเสียคน ถ้ารู้เ๱ื่๵๹พวกนี้เข้า…” หวงเหม่ยอวี้ถอนหายใจ

        ยังพูดไม่ทันจบ ก็ได้ยินเสียงจากชั้นล่าง ตามด้วยเสียงเซียวจิ้งเหวิน

        เธอส่งสายตาให้หวงซานแล้วผลักประตูออกไป

        “เหวินเหวินเป็๞อะไรไป?” ออกไปเห็นเซียวจิ้งเหวินเดินขึ้นชั้นบนด้วยดวงตาแดงก่ำ

        “ป้าสะใภ้ใหญ่” เซียวจิ้งเหวินเห็นหวงเหม่ยอวี้ ความน้อยใจยิ่งท่วมท้น แล้วพุ่งเข้ามาร้องไห้ “หนูเป็๲ลูกสาวแท้ๆ ของพ่อหนูจริงเหรอคะ ทำไมเขาถึงช่วยคนนอก ไม่ช่วยหนู”

        หวงซานสีหน้าดำคล้ำ “เกิดอะไรขึ้น?”

        “น้าซาน” เซียวจิ้งเหวินร้องไห้หนักขึ้น เสียงสะอื้นขณะเล่าเ๱ื่๵๹ในโรงพยาบาล “นังแพศยานั่น ทำไมหล่อนถึงมาอยู่ในโรงพยาบาลได้?”

        “น้าซานไม่ใช่บอกจะจับหล่อนมาเปลี่ยนไตให้หนูเหรอคะ? ทำไมหล่อนถึงอยู่ในโรงพยาบาล แล้วยังมาด่าหนูแบบนั้น” เซียวจิ้งเหวินบอก

        “หล่อนกล้าด่าเธอเหรอ” หวงซานกัดฟัน สีหน้าดำคล้ำ

        เซียวจิ้งเหวินเติมน้ำมันราดไฟ เล่าว่าสวี่จือจือด่าเธอยังไง หวงเหม่ยอวี้โกรธจนเจ็บหน้าอก แล้วดึงหวงซาน “เหวินเหวินของพวกเราเคยถูกใครทำให้เสียใจแบบนี้ที่ไหน เด็กคนนี้เรียกแกว่าน้า แกต้องแก้แค้นให้หลานนะ”

        “วางใจเถอะ เหวินเหวิน” หวงซานบอก “น้าจะสั่งสอนผู้หญิงคนนี้ให้เข็ด”

        “บางครั้งหนูก็คิด” เซียวจิ้งเหวินร้องห่มร้องไห้ “ถ้าหนูเป็๞ลูกสาวของน้าซานหรือป้าสะใภ้ใหญ่ก็คงดี”

        “ถึงพวกน้าจะไม่เกี่ยวข้องทางสายเ๣ื๵๪กับหนู แต่๻ั้๹แ๻่เด็ก พวกน้าดีกับหนูที่สุด”

        หวงเหม่ยอวี้กับหวงซานมองตากัน หวงเหม่ยอวี้บอก “ถึงเธอไม่ใช่ลูกของพวกเรา แต่ก็เหมือนลูกของพวกเรานะ”

        เดิมทีเซียวหังจะไปบ้านตระกูลเซียว แต่พอเดินได้ครึ่งทางก็เปลี่ยนใจ

        จะไปพูดอะไรที่บ้านตระกูลเซียว?

        ยิ่งเขาไม่ถูกกับหวงซานไม่ใช่วันสองวัน จะอธิบายอะไรกัน

        คิดได้ดังนั้น เขาก็หันหลังกำลังจะไป

        “นายมาทำอะไรอยู่ตรงนี้?” เสียงเข้มดังขึ้น

        เซียวหังแอบบ่นในใจว่าซวยแล้ว

        แม้ว่าลู่จิ่งซานจะหน้าบึ้งตึงน่ากลัว แต่ก็ไม่เท่าคนคนนี้ที่ทำให้ขาสั่น

        ๻ั้๫แ๻่เด็ก เขากลัวเซียวจั่นหงที่สุด

        “พี่จั่นหง กลับมาเมื่อไหร่ครับ?” เซียวหังปรับสีหน้า แล้วหันไปยิ้มแบบไม่จริงจัง “ถ้าบอกก่อน น้องชายจะได้ไปรับ”

        “เหอะ” เซียวจั่นหงหน้าบึ้งตึงมองเขา “นายจะไปไหน?”

        “ไม่มีอะไร” เซียวหังบอก “พี่ลาพักเหรอ?”

        “ไม่มีอะไรเหรอ?” เซียวจั่นหงเห็นสีหน้าเขาแล้วไม่เชื่อ “นายจะพูดเอง หรือให้ฉันไปสืบ?”

        เซียวหังรู้สึกหนังหัวตึง

        แต่คิดดู ถ้าปล่อยให้เซียวจิ้งเหวินพูดมั่วให้เซียวจั่นหง เขาพูดเองดีกว่า

        “มีเ๱ื่๵๹นิดหน่อยครับ” เซียวหังเก็บท่าทางเกเร แล้วพูดอย่างจริงจัง

        “ไป” เซียวจั่นหงขมวดคิ้ว “ร้านกาแฟหน้าปากซอยนั้น…ไปคุยกัน”

        ร้านกาแฟเพิ่งเปิดต้นปี พวกหนุ่มสาวชอบไป แต่เซียวจั่นหงไม่ชอบสถานที่แบบนี้

        แต่อยู่ๆ ก็หาที่เงียบคุยไม่ได้

        เซียวหังเลิกคิ้วขึ้น ตามเซียวจั่นหงไปร้านกาแฟ แล้วเล่าทุกอย่างตรงๆ อย่างไม่ปิดบัง ไม่เสริมเติมแต่งแม้แต่คำเดียว

        ยังไงเซียวจั่นหงก็ต้องไปสืบเองอยู่แล้ว

        “เหลวไหลสิ้นดี” เซียวจั่นหงฟังจบก็โกรธจัด “นี่มันผิดกฎหมาย”

        ถึงขั้นลักพาตัว เมื่อไหร่ที่คนตระกูลเซียวเก่งขนาดนี้

        นึกแล้วน่ากลัว

        “ส่วนเซียวจิ้งเหวิน เธอคิดว่าตัวเองอายุยืนเกินไป รนหาที่ตายงั้นเหรอ? โง่เง่า ไม่มีความรู้เสียบ้างเลย” เซียวจั่นหงบอก

        เปลี่ยนไตง่ายดายขนาดนั้นเหรอ?

        ที่สำคัญ เขาเห็นเซียวจิ้งเหวินทำตัววุ่นวายทุกวัน ดูไม่เหมือนคนใกล้ตาย

        เซียวจั่นหงแปลกใจ น้องสาวที่เคยน่ารักเชื่อฟังตอนเด็ก ทำไมโตมายิ่งไร้เหตุผล?

        เธอเรียนชั้นมัธยม มีการศึกษา ทำไมเหมือนป้าสะใภ้ใหญ่ที่ไม่มีวัฒนธรรมได้?

        เซียวจั่นหงรู้สึกว่าน้องสาวคนนี้โตมาไม่เหมือนคนบ้านรอง แต่เหมือนหวงเหม่ยอวี้ของบ้านใหญ่

        คนนอกไม่รู้อาจจะคิดว่าเป็๞แม่ลูกกันจริงๆ

        เซียวหังเงียบไป

        บางคำ เซียวจั่นหงพูดได้ แต่เขาพูดไม่ได้

        “ยังไงก็บังเอิญมาก” เขาบอก “แถมผู้หญิงคนนี้แต่งงานแล้ว สามีเธอพี่ก็รู้จัก”

        “ใคร?” เซียวจั่นหงถาม

        เซียวหังยิ้ม “ขาพี่ซานเจ็บ พี่รู้ใช่ไหม?”

        เซียวจั่นหงพยักหน้า “ผู้หญิงคนนั้นเป็๞เมียลู่จิ่งซาน?”

        “หมอกู่กลับมา พี่ซานมาเมืองหลวงรักษาขา” เซียวหังบอก “แต่มีคนพาเมียเขามาเมืองหลวงด้วย”

        กำปั้นของเซียวจั่นหงที่อยู่บนโต๊ะกำแน่น

        “ว่าแต่” เขาได้ยินเซียวหังที่ลุกขึ้นพูด “พี่…”

        “หวงซานรู้ได้ยังไงว่าสวี่จือจือหมู่เ๧ื๪๨ตรงกับเซียวจิ้งเหวิน?” เซียวหังบอก

        นี่คือสิ่งที่เขาสงสัยมาโดยตลอด

        “รู้ว่าเป็๞เ๹ื่๪๫ผิดกฎหมาย ยังพาเธอมาเมืองหลวง จุดประสงค์ของเขาคืออะไร?”

        “พี่” เขาพูด “ตระกูลเซียวจะปล่อยให้คนอื่นข่มขู่จนถึงเมื่อไหร่?”

        .............................