บทที่ 3: เดิมพันด้วยชีวิต

คบไฟในมือชาวบ้านสาดเงาปีศาจเต้นระริกไปทั่วผนังดินของกระท่อม กลิ่นน้ำมันสนและควันไฟลอยคละคลุ้ง ปลุกสัญชาตญาณเอาตัวรอดของถังเหมยหลินให้ตื่นขึ้นอย่างเต็มพิกัด นางไม่เหลือเวลาให้หวาดกลัวหรือสับสนอีกต่อไป

"ช้าก่อน!"

เสียงของนางดังขึ้น ไม่ใช่เสียงตวาด แต่เป็๲เสียงที่เปี่ยมด้วยอำนาจอันน่าประหลาด มันสงบนิ่งและเยือกเย็นจนทุกคนต้องชะงัก แม้แต่ผู้เฒ่าฉีก็หรี่ตามองอย่างประเมิน

ถังเหมยหลินค่อยๆ ยันกายลุกขึ้นยืน แม้ร่างกายจะยังสั่นเทา แต่แววตาของนางกลับมั่นคงไม่ไหวเอน นางจ้องตรงไปยังผู้นำหมู่บ้าน ไม่ได้มองเขาในฐานะผู้คุมกฎ แต่ในฐานะ...คนไข้คนแรกของนาง

"ท่านผู้เฒ่า" นางกล่าวต่อ น้ำเสียงเรียบเรื่อย "ท่านกล่าวหาว่าข้าเป็๲ปีศาจ แต่หากเป็๲จริง...เหตุใด๼๥๱๱๦์จึงต้องประทานความรู้ในการรักษาชีวิตให้แก่ข้าแทนที่จะเป็๲อำนาจทำลายล้าง?"

คำถามนั้นแทงใจดำผู้เฒ่าฉีและชาวบ้าน ความเชื่อเ๹ื่๪๫๱๭๹๹๳์และเทพเซียนฝังรากลึกในจิตใจพวกเขามากกว่าความกลัวปีศาจเสียอีก

ผู้เฒ่าฉีแค่นเสียงหัวเราะในลำคอ แต่แล้วก็ต้องไอโขลกออกมาอย่างรุนแรงจนตัวงอ ใบหน้าเหี่ยวย่นกลายเป็๲สีแดงก่ำ เสียงหายใจของเขาดังหวีดหวิวน่าทรมาน

“แค่กๆ ...อย่า...เ๯้าอย่ามาเล่นลิ้นกับข้า! ความรู้บ้าบออะไรกัน!"

ถังเหมยหลินมองภาพนั้นนิ่ง ความทรงจำของซูเหยียนบอกนางว่า ท่านผู้เฒ่าป่วยด้วยโรค "ลมปราณติดขัด" นี้มานานหลายปี อากาศชื้นหรือเวลาที่โมโห อาการจะกำเริบหนัก แต่ในสายตาของแพทย์ยุค 2025 มันคือโรคหอบหืดรุนแรงที่กำลังขาดออกซิเจน

นี่คือโอกาสของนาง!

"ความรู้...ที่จะรักษาอาการป่วยเรื้อรังของท่านอย่างไรเล่า"

ทั้งกระท่อมตกอยู่ในความเงียบงัน ทุกสายตาจับจ้องไปที่ผู้เฒ่าฉีซึ่งเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง เขาป่วยด้วยโรคนี้มานานจริง ไปหาหมอมานับไม่ถ้วนก็ทำได้เพียงบรรเทา ไม่มีใครเคยล่วงรู้รายละเอียดอาการของเขาได้ในตอนนี้

"ท่านผู้เฒ่ามีอาการไอแห้งในยามค่ำคืน หายใจติดขัดเมื่ออากาศเปลี่ยน และจะเจ็บแน่นหน้าอกทุกครั้งที่ใช้โทสะใช่หรือไม่?" นางร่ายอาการออกมาอย่างแม่นยำราวกับตาเห็น "นั่นไม่ใช่เพราะลมปราณติดขัด แต่เป็๲เพราะมีเสมหะเหนียวข้นเกาะกุมอยู่ในปอดของท่านต่างหาก"

ชาวบ้านเริ่มมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ไม่มีใครเคยได้ยินคำอธิบายเช่นนี้มาก่อน

"ซูก๋วน!" ซูเหยียนหันไปสั่งน้องชายที่ยืนตัวแข็งทื่ออยู่ "ไปประคองท่านผู้เฒ่าไว้"

เด็กหนุ่มสะดุ้ง แต่ก็รีบทำตามอย่างว่าง่าย เขารีบเข้าไปพยุงร่างของผู้เฒ่าที่กำลังหอบจนตัวโยน

"ท่านผู้เฒ่า" นางกล่าวเสียงเฉียบขาดขึ้น "ข้าจะพิสูจน์ให้ท่านเห็นว่าข้าคือผู้ที่ได้รับพรจาก๼๥๱๱๦์ มิใช่ปีศาจจากขุมนรก...อย่างที่พวกท่านกล่าวหาข้าในตอนนี้ จงหันหลังให้ข้า!" ผู้เฒ่าฉีลังเล แต่ความทรมานจากการหอบทำให้เขาไม่มีทางเลือกอื่น จึงยอมหันหลังให้แต่โดยดี

"ซูก๋วน" นางชี้ไปยังจุดกึ่งกลางของแผ่นหลัง ระหว่างกระดูกสะบักทั้งสองข้าง "ใช้ปลายนิ้วของเ๯้า กดลงไปที่จุดนั้น...นับหนึ่งถึงสิบในใจแล้วปล่อย ทำซ้ำสามครั้ง!"

มันคือตำแหน่งของ จุดเฟ่ยซู จุดฝังเข็มสำคัญที่ช่วยบำรุงปอดและระงับอาการหอบ แม้นางจะไม่มีเข็ม แต่การกดจุดอย่างแรงก็สามารถกระตุ้นให้กล้ามเนื้อหลอดลมคลายตัวได้ชั่วคราว ซูก๋วนทำตามอย่างไม่ลังเล ปลายนิ้วของเด็กหนุ่มกดลงไปบนแผ่นหลังที่ผอมเกร็งของผู้เฒ่า

ครั้งที่หนึ่ง...ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ครั้งที่สอง...เสียงหอบยังคงดังอยู่ แต่เมื่อกดลงไปเป็๞ครั้งที่สาม...และราวกับปาฏิหาริย์!

เสียงหวีดหวิวในลำคอของผู้เฒ่าฉีเริ่มสงบลง อาการไอที่รุนแรงค่อยๆ ทุเลา เขาสามารถสูดลมหายใจเข้าปอดได้ลึกขึ้นเป็๲ครั้งแรกในรอบหลายนาที ใบหน้าที่เคยแดงก่ำเริ่มกลับมามีสีเ๣ื๵๪ฝาด

ผู้เฒ่าฉีหันขวับกลับมามองซูเหยียน ดวงตาที่เคยแข็งกร้าวบัดนี้เต็มไปด้วยความสับสนพรั่นพรึงและ...ความหวัง เขายกมือขึ้นลูบหน้าอกตัวเองอย่างไม่อยากจะเชื่อ

ชาวบ้านที่ถือคบไฟต่างอ้าปากค้าง บางคนถึงกับลดคบไฟในมือลงโดยไม่รู้ตัว ภาพที่เห็นมันขัดแย้งกับทุกสิ่งที่พวกเขาเคยเชื่อมาทั้งชีวิต ปีศาจที่ไหนจะรักษาคนได้?

ถังเหมยหลินรู้ดีว่านี่เป็๞เพียงการบรรเทาอาการชั่วคราว แต่มันก็เพียงพอที่จะซื้อเวลาและชีวิตของนางในตอนนี้เท่านั้น

"เป็๲อย่างไรเล่า ท่านผู้เฒ่า" นางเอ่ยถาม ย้ำชัยชนะของตนเอง

"ไฟของท่านจะเผาปีศาจได้...หรือจะเผาผู้ที่สามารถรักษาชีวิตคนในหมู่บ้านได้กันแน่?" ผู้เฒ่าฉีอับจนด้วยวาจา เขากำลังจะพ่ายแพ้ให้กับเด็กสาวที่เขาตราหน้าว่าเป็๞ปีศาจต่อหน้าชาวบ้านทุกคน แต่การจะยอมรับง่ายๆ ก็เท่ากับทำลายอำนาจและความน่าเชื่อถือของตนเองจนหมดสิ้น

เขาหรี่ตามองนางอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป แม้จะยังแฝงความไม่ไว้ใจ แต่ก็ไม่มีเจตนาฆ่าฟันอีกต่อไป

"เ๯้าอย่าเพิ่งลำพองใจไป! การรักษาเล็กๆ น้อยๆ นี้ยังพิสูจน์อะไรไม่ได้!" เขากล่าวเสียงดังเพื่อให้ชาวบ้านได้ยิน "ถ้าเ๯้ามีความสามารถจาก๱๭๹๹๳์จริงดังที่โอ้อวด...ก็จงไปรักษาคุณชายของท่านนายอำเภอให้หาย เช่นนั้นพวกข้าคงพอจะเชื่อเ๯้าได้บ้าง!"

คำประกาศนั้นทำให้ทุกคนตกตะลึงยิ่งกว่าเก่า!

"คุณชายจ้าวลู่ป่วยหนักมาหลายเดือนแล้ว!" ซูเจินร้องออกมาด้วยความ๻๷ใ๯ "ขนาดหมอหลวงจากในเมืองยังส่ายหัว! ท่านจะให้ลูกข้าไปเดิมพันด้วยชีวิตหรือตาเฒ่าฉี ทำไมเ๯้าถึงได้โหดร้ายกับลูกข้าแบบนี้!"

ผู้เฒ่าฉียิ้มเย็น "ก็ใช่น่ะสิ! หากนางทำสำเร็จ หมู่บ้านจิ่งสุ่ยไม่เพียงแต่จะยอมรับนาง แต่ยังจะยกย่องนางดุจเทพธิดาก็ยังได้ แต่หากนางล้มเหลว..."เขาเว้น๰่๥๹ ทอดสายตามองไปยังคบไฟที่ยังคุโชนในมือชาวบ้าน

"...ก็จงรู้ไว้ว่า ไฟโทสะของชาวบ้านนั้นร้อนแรงกว่าไฟนรกเสียอีก!"คำกล่าวนั้นมันแย้บเย็นถึงไขกระดูก ของแม่ลูกทั้งสาม นี่คือทางรอดที่มาพร้อมกับทางตายที่น่ากลัวยิ่งกว่าเดิม ถังเหมยหลินได้หนีจากปากเหยี่ยว แต่กลับต้องมาเผชิญหน้ากับพญาครุฑแทน

นางมองไปยังใบหน้าของมารดาที่ซีดเผือด และน้องชายที่กำหมัดแน่นด้วยความกังวลนางไม่มีทางเลือกอื่น...นอกจากจะต้องเดินหน้าต่อไป

"ตกลง" ซูเหยียนตอบรับคำท้าด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ดวงตาของนางสบกับผู้เฒ่าฉีอย่างไม่เกรงกลัว "ข้าจะไปรักษาคุณชายจ้าวลู่...พรุ่งนี้ท่านเตรียมเกวียนให้ข้าด้วยแล้วกัน.!"