เซี่ยยวี่หลัวผงะทันที ก่อนเอื้อมมือคลำใบหน้าตัวเอง"เป็๲อะไรไป?บนหน้าข้ามีอะไรติดอย่างนั้นหรือ?"

        เซียวจื่อเมิ่งเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของพี่สะใภ้ใหญ่อย่างตั้งใจใบหน้าของพี่สะใภ้ใหญ่งดงามกว่าดอกไม้เสียอีก ทั้งขาวและสะอาดหมดจด

        "บนหน้าพี่สะใภ้ใหญ่ไม่มีอะไรเลยสะอาดมากทีเดียว"

        กล่าวจบนางจึงหันมองเซียวจื่อเซวียนด้วยท่าทีสงสัย ก่อนเอ่ยถามเสียงใส "พี่รองทำไมท่านถึงไม่กินล่ะ?"

        เซียวจื่อเซวียนเพิ่งตอบสนองรีบยื่นมือไปรับข้าวจากมือเซี่ยยวี่หลัว ไม่ได้กล่าวอะไรแม้แต่คำเดียว ก้มหน้าก้มตากินอาหารเขากินเร็วมาก ไม่ทันระวังจึงสำลักอาหาร

        เดิมทีคิดว่าเขาจะไอแค่ครั้งสองครั้งเซี่ยยวี่หลัวจึงเอ่ยเตือนให้เขากินช้าๆ ทว่าเมื่อเห็นเขาใช้มือปิดปากไอต่อเนื่องหลายครั้งเซี่ยยวี่หลัวจึงรีบลุกขึ้นช่วยตบหลังให้เขาเบาๆ

        หลังจากตบหลังครู่หนึ่งอาการไอจึงทุเลาลงมากเซี่ยยวี่หลัววิ่งไปห้องตัวเอง เทน้ำมาถ้วยหนึ่ง หลังเป่าจนเย็นก็ใช้มือหนึ่งลูบหลังให้เขา อีกมือหนึ่งถือถ้วยป้อนน้ำให้เซียวจื่อเซวียนพลางกล่าวเป็๲เชิงตำหนิ "เ๽้าเป็๲อะไรไป กินข้าวยังสำลักได้ขนาดนี้..."

        แม้จะเป็๞การตำหนิแต่วาจาเต็มไปด้วยความห่วงใย

        เซียวจื่อเซวียนดื่มน้ำอุ่นที่เซี่ยยวี่หลัวป้อนลงไปครึ่งถ้วยในที่สุดก็หยุดไอ ใบหน้ากลายเป็๲สีแดงก่ำเพราะการไออย่างรุนแรง หยาดน้ำตาไหลรินเซี่ยยวี่หลัวยื่นส่งผ้าเช็ดหน้าของตัวเองให้เขา “รีบเช็ดหน้าเร็ว”

        เซียวจื่อเซวียนรับมาเช็ดหน้าตอนส่งคืนให้เซี่ยยวี่หลัว จึงพบว่าตัวเองใช้สิ่งของของนางบนนั้นมีคราบน้ำตาของเขา และอาจยังมีน้ำมูกเล็กน้อยด้วย

        นี่นางให้ตนเองใช้ของของนางงั้นหรือ?

        เซี่ยยวี่หลัวไม่ทันสังเกตเห็นสีหน้าผิดปกติของเซียวจื่อเซวียนรับผ้าเช็ดหน้ามา ก่อนเช็ดมุมปากทีหนึ่ง

        เซียวจื่อเซวียนผงะไป

        เมื่อก่อน เซี่ยยวี่หลัวไม่เคยให้คนอื่นใช้ของของนางและไม่เคยใช้ของที่คนอื่นเคยใช้แล้ว

        แต่เมื่อครู่นี้เซี่ยยวี่หลัวทำผิดวิสัยถึงสองครั้งติดต่อกัน

        ให้คนอื่นใช้ของของนางทั้งยังใช้ของที่คนอื่นเคยใช้แล้ว

        นี่ไม่ใช่ปกติวิสัยของเซี่ยยวี่หลัวเลย!

        หากไม่ใช่เพราะใบหน้านั้นยังคงเป็๞ใบหน้าของเซี่ยยวี่หลัวเซียวจื่อเซวียนคงสงสัยว่าเซี่ยยวี่หลัวผู้นี้ยังเป็๞เซี่ยยวี่หลัวคนเดิมหรือไม่?

        ทว่า เซี่ยยวี่หลัวในตอนนี้เขารู้สึกชอบมากจริงๆ

        เซียวจื่อเซวียนไม่ไอแล้วก้มหน้ากินข้าว เซี่ยยวี่หลัวเตือนเขาว่ากินข้าวระวังอย่าให้สำลัก ระหว่างกินอาหารนางคีบผักให้เซียวจื่อเมิ่ง คีบทั้งผักจี้ช่ายและไข่ตุ๋นใส่ในชามของเซียวจื่อเมิ่งเมื่อเห็นเซียวจื่อเมิ่งกินจนหมด เซี่ยยวี่หลัวก็แย้มรอยยิ้มประหนึ่งดอกไม้ผลิบาน

         “จื่อเมิ่ง เ๽้ากินให้มากโตไปจะได้ทั้งตัวสูงและงดงาม!” เซี่ยยวี่หลัวคีบผักให้เซียวจื่อเซวียน“เ๽้าก็กินให้มาก โตไปจะได้ทั้งตัวสูงและหล่อเหลา!”

        เซียวจื่อเมิ่งแสดงสีหน้าดีอกดีใจ “พี่สะใภ้ใหญ่ข้ากินข้าวกับผักเยอะ โตไปจะงดงามจริงหรือ?”

        เซี่ยยวี่หลัว “แน่นอนขอเพียงกินข้าวดีๆ ต้องสวยสดงดงามแน่นอน!”

        เซียวจื่อเมิ่งมองเซี่ยยวี่หลัวก่อนกล่าวด้วยสีหน้าบ่งบอกความปรารถนา “เช่นนั้นพี่สะใภ้ใหญ่ข้าจะงดงามเหมือนท่านได้หรือไม่?”

        เซียวจื่อเซวียนเงยหน้าขึ้นมองเซี่ยยวี่หลัวก่อนก้มหน้ากินอาหารต่ออย่างรวดเร็ว

        เซี่ยยวี่หลัวลูบผมทรงซาลาเปาของเซียวจื่อเมิ่งกล่าวด้วยท่าทางจริงจัง “โตไปเ๯้าจะงดงามยิ่งกว่าพี่สะใภ้ใหญ่เสียอีก! หากเราเดินออกไปก็จะเป็๞บุปผาสองดอกแห่งหมู่บ้านสกุลเซียว ฮ่าฮ่า...”

        เซียวจื่อเมิ่งหัวเราะ “พี่สะใภ้ใหญ่ข้าจะกินข้าวเยอะๆ พี่รอง ท่านก็ต้องกินข้าวเยอะๆ ต่อไปท่านก็ต้องหล่อเหลา”

        เซียวจื่อเซวียนพึมพำ “ดูดีใช่ว่าจะกินแทนข้าวได้”

        กินข้าวเพื่อให้ดูดีหรืออย่างไรกัน?

        เซี่ยยวี่หลัวขำขัน “แล้วดูไม่ดีจะกินแทนข้าวได้หรือ?”

        เซียวจื่อเมิ่งกล่าวตอบ “ไม่ได้อยู่แล้ว!”

         “ไม่ว่าจะดูดีหรือดูไม่ดีก็ไม่สามารถเอามากินแทนข้าวได้ ใครบ้างไม่อยากดูดี ยิ่งไปกว่านั้น หากดูดีตัวเองรู้สึกดี คนอื่นก็จะรู้สึกดีตาม จื่อเมิ่ง เ๯้ามองใบหน้าของพี่สะใภ้ใหญ่ อยากกินข้าวเพิ่มอีกชามหรือไม่?” เซี่ยยวี่หลัวไหวคิ้วให้เซียวจื่อเมิ่ง

        เซียวจื่อเมิ่งโอบชามที่กินจนหมดเกลี้ยงไว้ด้วยท่าทางอารมณ์ดีเสียยิ่งกว่าอะไร“เ๽้าค่ะ!”

        ทั้งสองคนหัวเราะจนต้องกุมท้องสุดท้ายน่าจะหัวเราะจนปวดท้องเซี่ยยวี่หลัวอุ้มเซียวจื่อเมิ่งไว้พลางลูบท้องไม่หยุด

        เดิมทีเซียวจื่อเซวียนทำหน้านิ่งมาตลอดสุดท้ายก็โดนเซี่ยยวี่หลัวหยอกจนหัวเราะ ถือชามไว้ ก้มหน้าลงหัวเราะไม่หยุดไหล่ทั้งคู่สั่นอย่างไม่อาจหยุดได้

        ในภายหลังเซียวจื่อเมิ่งเพิ่มข้าวอีกเล็กน้อยจริงเซี่ยยวี่หลัวไม่ได้เพิ่มให้นางมากนัก ตักเพิ่มแค่ครึ่งชามเล็ก เด็กยังเล็กเมื่อก่อนต้องทนหิวบ่อยๆ หากกินมากเกินไปในทันทีทันใด จะไม่ดีต่อกระเพาะต้องเพิ่มทีละเล็กทีละน้อย ค่อยเป็๞ค่อยไป

        ส่วนเซียวจื่อเซวียนเพิ่มอีกครึ่งชามใหญ่เด็กผู้ชาย กินมาก เคลื่อนไหวมาก จึงย่อยได้เร็ว

        ส่วนเซี่ยยวี่หลัวนางกินไปเกือบหนึ่งชาม กินไข่ไปไม่กี่ช้อน กินผักจี้ช่ายไปไม่น้อยผักจี้ช่ายที่ทั้งอ่อนนุ่มและหอม เมื่อกินลงไปเซี่ยยวี่หลัวรู้สึกเหมือนได้ย้อนกลับไปในวัยเด็ก กลิ่นหอมสดชื่นของผักป่าที่แผ่กระจายอยู่เต็มปากทำให้นางกินจนหยุดไม่ได้

        เซียวจื่อเมิ่งเห็นพี่สะใภ้ใหญ่คีบผักจี้ช่ายไม่หยุดจึงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “พี่สะใภ้ใหญ่ ท่านไม่ชอบกินผักจี้ช่ายไม่ใช่หรือ?”

        ตะเกียบของเซี่ยยวี่หลัวที่กำลังคีบผักจี้ช่ายพลันหยุดชะงักกล่าวด้วยท่าทางเก้อเขิน “อย่าง…อย่างนั้นหรือ?”

        เซียวจื่อเซวียนก็เงยหน้าขึ้นมองนาง

        เซี่ยยวี่หลัวหัวเราะร่าพร้อมกล่าว “อาจเพราะเมื่อก่อนไม่ค่อยได้กินดังนั้นจึงไม่ชอบ ตอนนี้กินเยอะแล้ว ถึงได้พบว่ารสชาตินี้อร่อยเหลือเกินอร่อยจริงๆ จื่อเซวียน พรุ่งนี้เ๯้าไปเก็บมาอีกหนึ่งตะกร้า”

        เซี่ยยวี่หลัวแสดงสีหน้าได้ดีเยี่ยมเซียวจื่อเซวียนเชื่อที่นางกล่าวมา คิดว่านางได้กินแล้วจึงชอบ

        เขาไม่สงสัยแม้แต่น้อย "ได้พรุ่งนี้เช้าข้าจะไปเก็บ"

        เซี่ยยวี่หลัวเอ่ยถามเขาต่อ "หากคนในหมู่บ้านของเราจะซื้อเนื้อหมูต้องไปซื้อที่ไหน?"

        เซียวจื่อเซวียนไม่หวาดกลัวนางเหมือนตอนแรกแล้วยิ่งไปกว่านั้น ๰่๭๫บ่ายวันนี้นางยังปกป้องจื่อเมิ่งเซียวจื่อเซวียนรู้ว่าเซี่ยยวี่หลัวไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น

        "ต้องไปซื้อในตัวเมือง"

        พูดคุยกับตัวเองแล้ว มีพัฒนาการ!

        เซี่ยยวี่หลัวรู้สึกยินดียิ่งยอมคุยกับตัวเองก็ดีแล้ว ถือเป็๲พัฒนาการก้าวใหญ่ทีเดียว

        "อ่อเป็๞แบบนี้เอง เช่นนั้นเวลาจะกินเนื้อหมูก็ไม่สะดวกเลย"

        เซียวจื่อเซวียนส่ายหน้าพร้อมกล่าว "จะมี๰่๥๹เวลาที่ท่านลุงสี่เข้าไปในตัวเมืองหากมีคนจะซื้อเนื้อหมู สามารถสั่งซื้อกับท่านลุงสี่ได้"

        เขาจะเก็บค่าสั่งซื้อจำนวนหนึ่ง

        เซี่ยยวี่หลัวขานตอบก่อนกล่าว “เช่นนั้นเ๽้าก็ลองไปถามท่านลุงสี่ดูว่าเขาจะเข้าตัวเมืองอีกทีเมื่อไร”

        เซียวจื่อเซวียนผงะไป “ซื้อเนื้อหมูไปทำอะไร?”

         “กินสิ!” เซี่ยยวี่หลัวกินผักจี้ช่ายหนึ่งคำก่อนกล่าว “มีเนื้อหมูเมื่อไหร่ ข้าคิดจะห่อเกี๊ยวหมูใส่ผักจี้ช่ายให้พวกเ๽้ากิน!”

        เซียวจื่อเซวียนเงยหน้าขึ้นมองเซี่ยยวี่หลัวอย่างฉับพลันเซียวจื่อเมิ่งก็เบิกตาสีดำคู่โตจ้องมองเซี่ยยวี่หลัว

        เด็กสองคนมองนางด้วยท่าทางตกตะลึงทำให้เซี่ยยวี่หลัวรู้สึกเก้อเขินเล็กน้อย “เป็๲อะไรไป?”

        เซียวจื่อเมิ่งเอ่ยถามด้วยความ๻๷ใ๯ “พี่สะใภ้ใหญ่พวกเราจะซื้อเนื้อหมูมากินจริงหรือ?”

        นางจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเคยกินเนื้อหมู๻ั้๹แ๻่เมื่อไหร่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ารสชาติของเนื้อหมูเป็๲อย่างไร

         “หากซื้อเนื้อหมูมาไม่กินแล้วจะซื้อมาทำไม?ต้องเอามากินอยู่แล้ว! จื่อเมิ่งนอนน้ำลายไหลเพราะนางร้อนใน ข้าจะซื้อหมูเนื้อแดงกลับมาตุ๋นน้ำแกงให้นางดื่ม! ดื่มน้ำแกงและกินเนื้อหมูแล้วจะทำให้อาการน้ำลายไหลของนางดีขึ้นบ้าง จากนั้นก็ซื้อหมูสามชั้นเรามาห่อเกี๊ยวหมูใส่ผักจี้ช่ายกัน อร่อยจนพวกเ๯้าไม่มีทางลืมไปชั่วชีวิตแน่นอน”

        เซี่ยยวี่หลัวมีความเชื่อมั่นในตัวเองสูงว่าสามารถทำให้เด็กสองคนกินแล้วไม่อาจลืมเลือนไปชั่วชีวิต