บทที่ 15 : นรกแห่งการผลิต (Production Hell)

การรับปากนั้นง่าย แต่การทำจริงคือนรก

วันที่ 5 ของการผลิต

"หยุด! หยุดเครื่องเดี๋ยวนี้!" ลินดา๻ะโ๷๞ลั่นไลน์ผลิต เธอหยิบงานชิ้นหนึ่งขึ้นมาจากสายพาน ส่องกับไฟ "ฟองอากาศ! เห็นไหมเนี่ย ฟองเท่าเม็ดถั่วเขียว!"

"โธ่คุณลิน... นิดเดียวเอง อาบังมองไม่เห็นหรอก" หัวหน้าคนงานเก่าบ่น

"อาบังไม่เห็น แต่ฉันเห็น!" ลินดาปาชิ้นงานเสียลงตะกร้าอย่างแรง เคร้ง! "ถ้างานตีกลับ เราเจ๊งกันหมดนะเข้าใจไหม!"

ปัญหาคือ "Human Error" พนักงานเคยชินกับการทำงานแบบ "หยวนๆ" มาตลอด พอต้องมาทำงานเกรดส่งออกที่มาตรฐานสูง ก็เริ่มหลุด QC

"พี่กล้า... เราต้องแก้ที่ระบบ ไม่ใช่มานั่งด่าคน" ลินดากุมขมับ ระบบ [Mastermind] วิเคราะห์ปัญหา

[Problem: อัตราส่วนผสมเรซิ่นไม่แม่นยำ (กวนด้วยมือ)] [Solution: สร้างเครื่องกวนอัตโนมัติ และระบบสุญญากาศ (Vacuum Chamber)]

"พี่กล้า... ไปรื้อปั๊มลมเก่ามา กลับทางลมให้เป็๞ปั๊มดูด!" "แล้วก็หามอเตอร์ปัดน้ำฝนรถยนต์มาทำใบพัดกวน!"

คืนนั้น ทั้งสองคนต้องมานั่งประดิษฐ์ "ถังดูดสุญญากาศ DIY" จากหม้อต้มแกงขนาดใหญ่ เจาะฝาใส่ท่อดูดอากาศ เพื่อใช้ดูดฟองอากาศออกจากน้ำยาเรซิ่นก่อนเท

วันรุ่งขึ้น น้ำยาเรซิ่นที่ผ่านถังดูดสุญญากาศ ใสปิ๊งไร้ฟอง เมื่อเทลงกล่องงาน แข็งตัวออกมาเนียนกริบเหมือนกระจก

"โห... เนียนโคตร" ป้าเพ็ญลูบชิ้นงาน "เงากว่าหน้าฉันอีก"

ลินดาเขียน WI (Work Instruction - คู่มือการทำงาน) แผ่นแรกของโรงงาน แปะไว้หน้าจุดผสมเรซิ่น

1. ตวงน้ำยา A 100 กรัม
2. ตวงน้ำยา B 50 กรัม
3. ปั่นด้วยเครื่อง 2 นาที
4. เข้าถังดูดสุญญากาศ 3 นาที (ห้ามกะเอาเองเด็ดขาด!)

นี่คือก้าวแรกสู่ระบบมาตรฐาน... ก้าวแรกสู่ ISO 9002 โดยที่พนักงานไม่รู้ตัว

เมื่อครบกำหนด 20 วัน สินค้า 10,000 ชิ้น ถูกส่งมอบให้เสี่ยชัย Zero Defect (ของเสียเป็๲ศูนย์)

เสี่ยชัยตรวจของแล้วถึงกับอึ้ง "เฮ้ยรุ่ง... ลูกสาวมึงทำได้ไงวะ? งานเนียนกว่าโรงงานญี่ปุ่นที่กูเคยจ้างอีก!"

เช็คเงินสด 200,000 บาท ถูกวางลงบนโต๊ะ แต่สิ่งที่ได้มากกว่าเงิน คือ "เครดิต" เสี่ยชัยตบไหล่ลินดา "งวดหน้ากูมีงานใหญ่กว่านี้... เตรียมตัวไว้ให้ดีนะหนู"

ลินดายิ้มรับ แต่ในใจเธอรู้ดี... การรับจ้างผลิต (OEM) เป็๞แค่บันได เป้าหมายของเธอคือการสร้างแบรนด์ของตัวเอง... และเทคโนโลยี "MP3" ในอนาคต กำลังรอเธออยู่