เสียงเอะอะมะเทิ่งดังขึ้นั้แ่พระอาทิตย์ยังไม่โผล่พ้นเส้นขอบฟ้า แม่บ้านหลายคนพากันเดินสวนกันไปมาอยู่ในบ้านใหญ่ บ้างก็รีบหยิบไม้กวาดออกมาปัดถูบริเวณทางเดิน บ้างก็ขัดเครื่องเงินเครื่องทองที่วางเรียงกันอยู่ในตู้หลังใหญ่ แจกันต้นไม้ใบโตโดนขัดจนเป็เงามันวับทว่าพวกพี่ ๆ แม่บ้านก็ยังไม่ละความพยายาม ราวกับคิดว่ามันน่าจะสะอาดเอี่ยมได้มากกว่าที่เป็อยู่ ม่านหยี่สังเกตเห็นความไม่ปกติในบรรยากาศของบ้านหลังนี้ เขาตื่นเช้าขึ้นมาก็พบว่าทุกคนดูตื่นเต้นและตื่นตัวมากกว่าปกติ ยังดีที่ยังพอเหลืองานให้ม่านหยี่ได้ทำอยู่บ้างนั่นคือการรดน้ำต้นไม้
“พี่แสนครับ มีอะไรให้ผมช่วยมั้ยครับ” ม่านได้ทันเรียกพี่แม่บ้านคนหนึ่งที่เขาได้ทำความรู้จักเธอใน่แรก ๆ ที่มาอยู่บ้านราม พี่แสนเป็หญิงสาวอายุสามสิบห้า อยู่กินกับสามีและมีลูกด้วยกันหนึ่งคน สามีพี่แสนคือพี่ชายของหนิมคนที่ไปรับเขากับรามที่สนามบินในวันที่เขาทั้งคู่มาถึงภูเก็ต
“เอ่อ...ไม่มีหรอกมั้งคะคุณ” โดยปกติแล้วถ้าหากเขาเสร็จสิ้นภารกิจรดน้ำต้นไม้ของตนเองที่หน้าบ้านม่านก็จะเข้าไปด้อม ๆ มอง ๆ ในครัวว่าพอจะมีอะไรให้เขาช่วยหรือเปล่า ด้วยความที่เป็คนตื่นเช้าและมักจะอยู่ไม่สุขเขาเลยต้องหาอะไรทำไปเรื่อย ๆ ไม่เหมือนรามสายโด่งจนตะวันจะแยงก้นแล้วก็ยังไม่ตื่น เขาเคยบ่นไปหลายทีเหมือนกัน แต่นั่นแหละ สุดท้ายก็กลับมาเป็แบบเดิมอยู่ดี
“เหรอครับ...เดี๋ยวสิพี่แสน! ทำไมวันนี้ดูทุกคนคึกคักกันจังเลยครับ มีอะไรเหรอ” เขาต้องเรียกแม่บ้านรุ่นพี่เอาไว้อีกครั้งเพราะเธอตั้งท่าจะเดินจ้ำอ้าวหนีอย่างเดียว ไม่หยุดยืนคุยกันอย่างที่เคยเหมือนหลาย ๆ ครั้งก่อนหน้านี้
“เอ่อ...คือ คุณนายรุ่งจะกลับมาวันนี้น่ะค่ะ”
“อ๋อ” เพราะเอาแต่เดินตามรามต้อย ๆ ราวกับเด็กน้อย รามสูรพาเดินเที่ยวชมนกชมไม้ตามประสาไปเรื่อย ชีวิตของม่านหยี่หลายวันมานี้มันดีราวกับอยู่ในความฝัน เล่าไปใครเขาจะเชื่อ หากบอกว่าชีวิตของคนธรรมดาคนหนึ่งที่ตกหลุมรักกับชายอีกคนหากแต่ไม่รู้ว่าชายคนรักนั้นร่ำรวยเป็มหาเศรษฐีมีที่ดินเป็เกาะกลางทะเลและมีธุรกิจหลายร้อยพันล้าน ม่านหยี่กำลังจะกลายเป็หนูตกถังข้าวสารมีเงินเหลือกินเหลือใช้ไปตลอดทั้งปีทั้งชาติ เขาจึงลืมไปเสียสิ้นว่าวันนี้แม่ของรามจะกลับมา
“คือผมถามอะไรหน่อยได้มั้ย” พี่แสนเธอคงไม่อยากตอบคำถามสักเท่าไหร่ หากแต่คุณม่านก็เป็แขกและเป็เพื่อนของคุณราม ถึงแม้จะอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ อยู่แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธหรือยอมรับไปในที
“คือคุณแม่ของรามดุมากมั้ยครับ” นี่อาจฟังดูเป็คำถามที่โง่เง่าเต่าตุ่น แต่ม่านว่าพี่แสนเธอคงไม่คิดอย่างนั้น ไม่อย่างนั้นเธอคงจะหัวเราะเขาแทนที่จะทำหน้าตากลืนไม่เข้าคายไม่ออกแบบนี้
“ดุค่ะ คุณนายเธอดุมาก”
“มากถึงขั้นไหนเหรอครับ” ชีวิตนี้คนที่ดุที่สุดที่ม่านหยี่เคยพบเจอมาคือพ่อ บิดาไม่เพียงดุเท่านั้นหากแต่ลงไม้ลงมือและปฏิบัติต่อเขาอย่างโหดร้ายทารุณ คงไม่มีใครดุร้ายได้เท่าบิดาอีกแล้ว อย่างนี้ม่านหยี่เลยวางใจไปได้เปลาะหนึ่ง คิดว่าการรับมือกับว่าที่แม่ผัวนั้นคงไม่ยากเกินใจ
“ก็ดุอะค่ะ ดุมาก” บางทีพี่แสนอาจเป็คนอ่อนไหว และถูกเลี้ยงดูมาโดยครอบครัวที่อบอุ่นใจดี เธอเลยไม่สามารถวัดค่าความดุออกมาเป็ระดับเท่ากันกับเขาได้
“อย่างเช่น...” แต่ม่านหยี่ก็ยังไม่ละความพยายาม เขายังอยากรู้อยู่ว่าแม่ของรามจะดุสักเท่าไหร่ บางทีการขอให้พี่แสนยกตัวอย่างง่าย ๆ ให้ดูซักสองสามอย่างอาจจะเห็นภาพและเป็รูปธรรมขึ้น
“อย่างเช่นคุณนายเธอจะบ่นเวลาที่พื้นไม่สะอาดน่ะค่ะ ห้องน้ำต้องสะอาดทุกห้องต่อให้ห้องนั้นจะไม่ได้ใช้ก็ตาม อาหารก็ห้ามเค็มเกินไปหรือห้ามจืดเกินไป ไม่มีรสชาติก็ไม่ได้ เธอค่อนข้างเป็คนกินยากน่ะค่ะ อะไรที่ไม่ชอบถ้าเจอแล้วก็จะบ่นทันที”
“อันนั้นเขาเรียกว่าขี้บ่นรึเปล่าครับ” นั่นอย่างไร เขาว่าแล้วว่าทุกคนดูเหมือนจะตื่นกลัวกันไปเอง แค่เพียงเพราะหญิงวัยกลางคนขี้บ่นคนหนึ่งจะบ่นขิงข่าไปเรื่อยทุกคนก็คิดว่าแม่ของรามสูรดุด่าแล้ว
“ค่ะ ก็ประมาณนั้น” ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้เล่าเื่ราวทั้งหมดที่พบเจอมาออกไป แต่ก็ดูเหมือนว่าเพื่อนคุณรามมีสีหน้าที่ดีขึ้น ก็ให้อยู่รอดปลอดภัยสบายกายสบายใจไปอย่างนี้จนกว่าคุณนายจะกลับมาแล้วกัน
“ราม...รามสูร รามสูรตื่นได้แล้ว” ทั้ง ๆ ที่ตั้งใจจะเริ่มต้นวันใหม่ด้วยอารมณ์แจ่มใสแท้ ๆ แต่คนรักตัวดียังนอนกรนไม่ยอมตื่นมารับแสงตะวันในเช้าวันใหม่ร่วมกันกับเขา รามก็เป็อย่างนี้ตลอด นอนตื่นสายแต่จะแอคทีฟและมีพลังล้นเหลือทั้งวัน พอตกเย็นหน่อยพลังเ่าั้ก็ราวกับเริ่มถูกเก็บสะสมใหม่ รามสูรสะสมพลังของวันต่อไปโดยการนอน ก็ถือว่าเป็การนอนที่มีประสิทธิภาพมากเพราะรามหลับลึกชนิดที่ว่าเอาช้างมาฉุดก็ไม่รู้สึกตัว แตกต่างกันกับเขาอย่างสิ้นเชิง
“อืม...”
“อะไรนะ เมื่อกี้รามพูดอะไร”
“....ครับ”
“เหลือเชื่อเลยจริง ๆ ลุกได้แล้วสายแล้ว”
“บอกว่ากอดหน่อย” ร่างสูงถูกดึงล้มลงบนเตียงนุ่ม ม่านหยี่ไม่ทันตั้งตัว ไม่ได้คิดว่าคนที่เขากำลังนินทาอยู่ในใจนั้นตื่นนอนตั้งนานแล้ว
“ปล่อยก่อน สายแล้ว ลุกขึ้น!” เด็กชายรามสูรหลังจากตื่นนอนนั้นมีพลังล้นเหลือราวกับช้างสาร อ้อมกอดอุ่น ๆ จากลำแขนแกร่งและแผงอกเปลือยเปล่าจนััได้ถึงความร้อนของเนื้อหนังนั้นทำเอาม่านหยี่ต้องนั่งนิ่ง ๆ เพราะใคร ๆ ก็รู้ว่าเวลาตอนเช้าที่ผู้ชายตื่นนอนมันยังมีอีกสิ่งหนึ่งที่ตื่นตัวมาด้วย และตอนนี้สิ่งนั้นของรามก็กำลังชนบั้นท้ายเขาอยู่ รามสูรเหมือนเด็กเอาแต่ใจเอาแต่ได้ในเื่นี้ และม่านหยี่ก็ราวกับว่าคนบ้าใบ้ไม่รู้จักการปฏิเสธ หรือบางทีอาจเป็เพราะราคะของชายหนุ่มกลัดมันสองคนที่เป็เชื้อไฟเติมเต็มให้ความรักของพวกเขายังยืนยาวมาได้จนถึงทุกวันนี้ เซ็กส์อาจไม่ใช่ทั้งหมดของความรักแต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าเซ็กส์เป็ส่วนสำคัญส่วนหนึ่งของความรัก
“วันนี้แม่มานะ” ม่านกระซิบเบา ๆ ให้คนที่กำลังยุ่มย่ามกับซอกคอของตนเองได้ยิน
“ไม่สนใจ” รามสูรละปากออกจากซอกคอขาว ก่อนที่จะงับลงที่ติ่งหูให้ม่านหยุดพูดอะไร ๆ ที่เขาไม่อยากได้ยินในตอนนี้ ถึงมันจะเป็เื่ดีที่มารดากลับบ้าน แต่ก็ไม่รู้ว่ามันจะดีต่อตัวเขาหรือม่านหยี่หรือไม่ รามสูรยอมรับว่าเขาเป็กังวลในเื่ของมารดา เขาเก็บเอาคำพูดพี่ชายมาใส่ใจ ใช่...ไอ้อัสมันได้ให้บทเรียนกับเขาในทุก ๆ เื่ อัสนีเคยผ่านชีวิตแสนยากลำบากไม่ว่าจะเป็เื่การเรียนหรือความรัก เขาเห็นพี่ชายร้องไห้อ้อนวอนกราบแทบเท้ามารดาเพื่อขอคบหากับคนรัก ต้องทนเห็นมันโดนขังไม่ให้ข้าวให้น้ำอยู่ในห้องสามวันสามคืนแค่เพียงเพราะมันแอบลักลอบพบกับแฟน มารดาของเขาเคยออกเรือใน่กลางดึกของวันเพื่อไปตามตัวมันกลับบ้าน
สุดท้ายแล้วไอ้อัสมันก็ยอมแพ้
ใช่...
คนอย่าง “อัสนี ชัยพิพัฒน์” นั่นแหละที่ ‘พ่ายแพ้’
มันบอกเลิกผู้ชายคนนั้นต่อหน้าคนนับร้อยพันในวันที่ทั้งสองกำลังจะหมั้นหมายกัน จากนั้นวันต่อมาก็ไร้วี่แววอดีตคู่หมั้น ส่วนพี่ชายของเขานั้นก็ใช้ชีวิตราวกับคนไร้ชีวิตั้แ่นั้น
เขาไม่อยากเป็แบบมัน ไม่อยากเป็คนไร้ชีวิต ไม่อยากกลายเป็คนพ่ายแพ้
แต่ก็ไม่เห็นหนทาง
ที่คนอย่าง “รามสูร ชัยพิพัฒน์” จะชนะได้เลย
ใครบอกว่าความรักชนะทุกสิ่ง ไม่จริงหรอก ความรักไม่สามารถชนะมารดาของเขาได้
เขาเคยเห็นกับตามาแล้ว...
“ราม...เป็อะไรรึเปล่า คิดอะไรอยู่ เราเรียกไม่ได้ยิน” ใบหน้าสวยหันกลับมาจ้องมองคนรักด้วยความฉงน เขาเรียกรามสูรหลายต่อหลายครั้งแต่เหมือนว่ารามไม่ได้ยิน
“ครับ ไม่ได้เป็อะไร ก็แค่เหม่อน่ะ ปะเราไปอาบน้ำดีกว่า” รามสูรไม่ใช่คนโกหกเก่ง ม่านหยี่จะจับพิรุธว่าเขาเป็กังวลเื่แม่ั้แ่คำแรกที่เขาพยายามจะโกหกออกไป ทางเลี่ยงที่ดีที่สุดคือเขาต้องพาม่านออกจากบทสนทนานี้ไม่ว่าจะต้องทำอะไรต่อมิอะไรก็ตาม
“เดี๋ยว ไม่ อาบ ปล่อยเราราม!” ร่างบางดิ้นขลุกขลักอยู่บนบ่ากว้างเมื่ออยู่ ๆ รามสูรก็จับเขาพลิกขึ้นบนบ่าแล้วพาเดินตรงไปยังห้องน้ำทันที รามทำราวกับว่าเขาเป็เพียงกระสอบนุ่นยัดไส้ที่จะแบกใส่บ่าแล้วเดินเหินไปไหนมาไหนก็ได้
“รามปล่อยก่อน ไม่เอาไม่อาบ แยกกันอาบ นะ...นะ” ม่านหยี่พยายามทำสิ่งที่คิดว่าตนเองนั้นทำได้ดีมาตลอดนั่นคือการต่อรอง ไม่ว่าอย่างไรรามสูรคงไม่จบที่การอาบน้ำแน่ หากเป็วันธรรมดาแล้วเขาคงให้ความร่วมมือให้คนรักได้ทำอะไร ๆ ตามใจ้า หากแต่วันนี้ไม่ใช่ แม่ของรามกำลังจะกลับมา และเขาก็ไม่อยากให้ความประทับใจในการเจอกันวันแรกของเขาและมารดาของคนรักหมดไปด้วยเพราะเห็นรอยรักที่ลูกชายเธอฝากฝังเอาไว้ที่ลำคอเขา ต่อให้เขาเป็ผู้ชายก็เถอะ!!!
“ไม่เอา แยกกันอะไร ปกติก็อาบด้วยกัน”
“ไม่...วันนี้มันไม่ปกติ” ม่านทั้งผลักทั้งดันอกแกร่งนั่นออกให้ห่างตัว แต่ดูเหมือนว่ารามจะบดเบียดร่างกายใหญ่โตเข้าใกล้เขายิ่งกว่าเดิมเสียอีก
“ไม่ปกติอะไร แม่มาก็เื่ของแม่ เราอยู่ก็เื่ของเราไง”
“ไม่ได้ ยังไงก็ไม่ได้” รามสูรไม่ใช่คนมักน้อยและเขาก็ไม่ใช่คนประเภทที่ว่าเหนียมอายกับการมีเซ็กส์ เรามีเซ็กส์กันมาตลอดระยะเวลาที่คบกันแต่วันนี้ดูเหมือนว่าหน้าต่างมีหูประตูมีช่อง เขาไม่อาจรู้ได้เลยว่าแม่ของรามจะพอใจกับการที่รามมีผู้ชายอย่างเขาเป็คนรักหรือไม่
“โถ่ม่าน...”
“เถอะนะ ขอล่ะ วันนี้ไม่ได้จริง ๆ ” สุดท้ายแล้วเด็กชายรามสูรก็พยักหน้าตอบรับเบา ๆ เขาไม่ให้รามทำอะไรต่อมิอะไรแต่ก็ยินยอมที่จะอาบน้ำด้วยกัน สองคนใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำนานกว่าปกติ ม่านหยี่ลอบสังเกตอาการคนรักที่ดูจะแปลกไปกว่าทุกวัน ถ้าหากคนอย่างรามสูรมีเื่ให้ต้องคิดมาก อย่างนั้นเขาก็ควรจะเผื่อใจคิดเอาไว้ด้วยดีไหมนะ
“แม่มาถึงกี่โมง”
“ไม่รู้เหมือนกัน อาจเที่ยง หรือบ่าย หรือเย็น มึงก็รู้ คาดเดาอะไรได้ที่ไหน เอาแต่ใจจะตายไปรายนั้น” รามมองหน้าพี่ชายที่วันนี้สีหน้าดูไม่ค่อยดีนัก เขารู้ดีอยู่แก่ใจว่าทำไม...
“อืม”
“แม่มากูก็คงกลับขึ้นฝั่ง”
“มึงจะอยู่ถึงกี่โมง”
“ก็คงกินข้าวกับเขาก่อนค่อยไป” ‘เขา’ เป็คำสรรพนามที่อัสนีมักใช้แทนคำว่าแม่ หลังจากเกิดเื่คราวนั้นก็ดูเหมือนว่าอัสมันจะเลิกเรียกมารดาด้วยคำว่าแม่ไปโดยปริยาย
“แล้วถ้าแม่มาดึกล่ะ”
“ก็ต้องอยู่กินข้าวด้วยแล้วค่อยกลับตอนดึก”
“...กูนึกว่ามึงจะอยู่ช่วยกู” นี่ไม่ใช่ประโยคบอกเล่า มันคือประโยคขอร้องของเขาที่มีต่อพี่ชาย บางทีถ้าอัสมันอยู่ในตอนที่เขาบอกเล่าเื่ราวทั้งหมดให้แม่ได้รับรู้ อัสนีอาจช่วยให้สถานการณ์มันไม่เลวร้ายลงกว่าที่ควรจะเป็
“ไม่ ครั้งนี้มึงต้องรับกรรมที่ก่อ”
“รักกันนี่มันถือเป็บาปกรรมเลยเหรอวะ” ชายหนุ่มจ้องมองเข้าไปลึกในดวงตาของพี่ชาย ตาคู่นั้นที่มันเหมือนกันกับเขาราวกับแกะออกมาจากพิมพ์เดียวกัน รามค้นหาอยู่นานว่าตาคู่นั้นยังคงหลงเหลือวี่แววของความรักอยู่หรือไม่...ปรากฏว่ามันไม่มีอีกแล้ว
“ไม่ รักกันไม่ได้เป็บาป แต่แม่คิดว่ามันเป็บาป อย่างนั้นความรักของเรามันเลยผิดสำหรับแม่”
“กูไม่รู้ต้องทำยังไง กูเก็บเอาไว้ไม่ได้ กูอยากแต่งงานกับเขา”
“ถ้าแม่ห้ามล่ะ ถ้าแม่ไม่อนุญาตมึงจะทำไง”
“กูไม่สนใจ แต่มึงต้องช่วยกู”
“หึ...” อัสนีทำเสียงเยาะเย้ยขึ้นจมูก เื่นี้เขาไม่สามารถให้ความช่วยเหลือใครได้ แม้แต่ตนเองนั้นยังเอาชีวิตแทบไม่รอด เื่ราวในอดีตมันสอนเขา หากไม่แข็งแกร่งพอที่จะพาใครสักคนเดินเข้ามาในชีวิตก็จงเลือกที่จะปล่อยมือให้เขาเดินจากไปเสีย ไม่อย่างนั้นมารดาของเขาจะเป็คนตัดความสัมพันธ์นี้เอง
“ช่วยมึงเหรอ มึงก็เห็นว่ากูยังเอาตัวเองไม่รอดเลย จะให้เอาปัญญาไหนไปช่วยมึง” สองพี่น้องคุยกันด้วยสีหน้าเคร่งเครียดราวกับพวกเขาไม่ได้กำลังสนทนาเกี่ยวกับความรักหรือการแต่งงาน เื่ราวพวกนี้อาจเป็เื่ราวดี ๆ สำหรับคนอื่น หากแต่ไม่ใช่กับตระกูลชัยพิพัฒน์
“อัส...มึงยังตามหาเขาอยู่ใช่มั้ย” หลายเดือนก่อนเขาบังเอิญได้ไปเจอเอกสารในห้องทำงานของพี่ชาย มันเป็ซองเอกสารที่ข้างในบรรจุรูปถ่ายของใครบางคนที่เขาคุณหน้าคุ้นตา หากแต่หายออกจากชีวิตของเขาและพี่ชายไปนานหลายปีแล้ว
“กูจะบอกอะไรให้นะ แม่ไม่เหมือนคนอื่น มึงก็รู้ ถ้าแฟนมึงเป็ผู้หญิงแม่อาจไม่ชอบขี้หน้าแค่ตอนแรกแต่นานไปแม่ก็จะยอมรับได้ แต่แฟนมึงไม่ได้เป็ผู้หญิง...ดังนั้นเื่นี้คงจบไม่สวย เว้นเสียแต่ว่ามึงจะหาแฟนใหม่ที่เป็ผู้หญิงมาให้แม่” อัสนีสั่งสอนน้องชายในเื่ที่เขาทั้งคู่รู้ดี มารดาไม่ชอบความรักในเพศเดียวกัน ไม่ได้แสดงออกว่าเกลียด แต่การเมินเฉยและไม่อนุญาตให้กระทำการใด ๆ อันสื่อถึงการรักชอบกับเพศเดียวกันนั่นก็เป็การแสดงออกที่ชัดเจนที่สุดแล้ว แม่ของพวกเขาไม่ได้ป่าวประกาศว่าเกลียดเกย์ หากแต่ก็ไม่ได้พูดออกมาด้วยความยินดีว่ารับได้ที่ลูกชายเป็เกย์ทั้งสองคน ในทางกลับกันเมื่อหลายปีก่อนเขาต้องเป็ฝ่ายที่โดนกดดันจนทำให้ต้องเลิกรากับคนรักเก่าไป
“...ถ้าจะตายค่อยโทรมาละกัน”
“เออ” เขาคงทำได้แค่อวยพร ไอ้อัสมันก็คงอวยพรเขาอยู่ในใจเหมือนกัน
“ทำอะไรกันอยู่น่ะสองคน” นายหัวรามสูรเดินมาพบว่าคนรักและเด็กเข้มกำลังนั่งเอาหัวชนกันอยู่ที่ม้านั่งบริเวณสวนหย่อมหน้าบ้าน ไม่รู้ว่าสองคนกำลังทำอะไร แต่ดูเหมือนเป็เื่เครียดน่าดูเลย
“ทำการบ้าน...ครับ”
“การบ้านวิชาอะไร เก่งอย่างไอ้เข้มนี่ยังต้องให้ช่วยอีกเหรอ” เขาพูดแซวไป
“ภาษาอังกฤษ พี่ม่านเขาช่วยอยู่ พี่ม่านเก่งกว่า” รามสูรเบ้ปากเมื่อเด็กเข้มทำท่าว่าจะสนิทสนมกับคนรักของเขาจนถึงขั้นเรียกม่านหยี่ว่า ‘พี่ม่าน’ ได้แล้ว ดูท่าว่าคงจะคุยกันถูกคอจริง ๆ
“ไหน เก่งซักเท่าไหร่ เก่งกว่าพี่รามอีกเหรอ” รามแทนตัวเองว่าพี่บ้างแต่ก็ดูเหมือนจะไม่ได้ผล
“นายหัวไม่เก่งเท่าพี่ม่านหรอก”
“อ้าว ไอ้เด็กนี่!”
“ราม!...” ม่านหยี่หันมาถลึงตาใส่คนรัก ส่ายหัวน้อย ๆ เป็นัยว่าอย่าพูดแบบนี้ต่อหน้าเด็ก ก่อนที่คุณครูจำเป็จะหันไปสอนหนังสือต่อ
“อ้าว! รามกลายเป็คนผิดเฉยเลย” รามสูรหน้าง้ำลงเบะปากทำท่าเหมือนจะร้องไห้
“จุ๊ ๆ ” แต่กลายเป็ว่าการกระทำเรียกร้องความสนใจนั้นไม่ได้ความสนใจกลับมาเลย ม่านหยี่ทำเพียงแค่ยกนิ้วชี้ขึ้นจรดริมฝีปากแล้วปรามให้รามเงียบเสียง ดูเหมือนว่าตอนนี้เด็กเข้มกำลังตั้งอกตั้งใจเรียนอย่างดี ม่านเลยไม่อยากทำให้สมาธิเด็กเข้มแตกกระเจิง
คุณครูม่านหยี่สอนการบ้านทั้งวิชาภาษาอังกฤษ คณิตศาสตร์ และภาษาไทย จนกระทั่งเวลาล่วงเลยเข้าบ่ายแก่พี่แสนจึงวิ่งหน้าตั้งมาบอกคนทั้งคู่ว่าคุณนายรุ่งฤดีมาถึงบ้านแล้ว
“นายหัว คุณนายกลับมาแล้วค่ะ”
“ครับ...ม่านจะไปไหน”
“ก็...ไป...หรือไม่ไป ไม่ไปเหรอ” ม่านหยี่ทำหน้าเหลอหลาเมื่อเห็นว่าตนเองนั้นลุกยืนขึ้นและพร้อมแล้วที่จะไปเจอกับแม่ของรามสูร แต่ว่าคนรักของเขาซึ่งเป็ลูกในไส้ไม่มีทีท่ากระตือรือร้นอะไรเลย
“เดี๋ยวค่อยไป ตอนเย็นก็ได้ แม่ทำงานอยู่”
“จริงเหรอ”
“ครับ จริงสิ รามจะโกหกไปทำไม” มารดาเป็คนบ้างานมากแต่ก็ชอบการท่องเที่ยวเป็ชีวิตจิตใจ แม่มักจะหาเวลาว่างอันน้อยนิดนั่งเครื่องบินส่วนตัวไปต่างประเทศเพื่อพบปะกับเพื่อนฝูงเสมอ แม่มักบอกว่าการซื้อเครื่องบินลำนี้มันคุ้มค่า ส่วนตัวเขาที่ได้ใช้เพียงปีละสองครั้งก็ไม่เห็นว่ามันจะคุ้มค่าตรงไหน แต่ก็นั่นล่ะ มูลค่าของสิ่งของมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับราคาที่จ่ายไป เขาไม่ใช่คนจ่าย เขาก็ไม่รู้หรอก...
โต๊ะอาหารถูกตั้งขึ้นใน่เย็นของวัน อาหารนานาชนิดถูกวางเรียงรายเอาไว้ สีสันหน้าตาของพวกมันดูน่ารับประทานไม่ต่างจากฝีมือของเชฟในภัตตาคารหรู หรือบางทีอาจเป็ฝีมือของเชฟที่โรงแรมในเครือชัยพิพัฒน์กรุ๊ปที่มารังสรรค์ฝีมือต้อนรับการกลับมาของคุณนายรุ่งฤดีอย่างนั้นก็เป็ได้ หน้าตาอาหารดูน่ารับประทานหากแต่คนที่นั่งร่วมโต๊ะกันอยู่นั้นไม่ได้มีสีหน้าดูดีไปกว่าแกงบูด ๆ หม้อใหญ่เลยสักนิด อัสนีนั่งอยู่ฝั่งซ้ายมือของมารดา ซึ่งตรงกันข้ามกับรามสูรและม่านหยี่ ผู้ร่วมโต๊ะอาหารไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมา ไม่แม้กระทั่งเริ่มจับช้อนหรือส้อม ข้าวขาวพันธุ์ดีส่งกลิ่นหอมฉุยเตะจมูกทุกคนหากแต่ก็ไม่ได้นำพาความอยากอาหารมาด้วยเลย ม่านหยี่ลอบมองหน้าคนรักก่อนที่จะมองหน้าพี่ชายของคนรัก และลอบมองแวบหนึ่งไปยังมารดาของคนทั้งคู่ ในตอนแรกหัวใจของเขาร่วงลงถึงตาตุ่มเมื่อคิดว่าใบหน้าของหญิงวัยกลางคนคนนี้ช่างดูคุ้นหน้าคุ้นตาเสียเหลือเกิน มาตอนนี้หัวใจที่ร่วงลงไปนั้นมันก็ไม่กลับมาอีกเลยเมื่อความทรงจำหลายปีก่อนในสมองมันรับรองกับเขาแล้วว่า ม่านหยี่และคุณนายรุ่งฤดีมารดาของรามสูรเคยเจอกันมาก่อนหน้านี้ เรามีความหลังที่ไม่ดีติดค้างกันเอาไว้ และเขาก็ไม่มั่นใจเลยว่าแม่ของรามจะยังจำหน้าเขาได้อยู่หรือไม่ เด็กเซ่อซ่าไม่ดูตาม้าตาเรือคนนั้นที่เขวี้ยงขยะใส่เธอเมื่อหลายปีก่อนในวันปฐมนิเทศนักศึกษาใหม่
“ราม...”
“ครับ”
“นั่นเพื่อนเหรอ”
“ครับ”
“ชื่ออะไร”
“ม่านหยี่ครับ”
“แม่ไม่ได้ถามราม แม่จะถามเขา” ประโยคนั้นทำเอาคนที่ได้ยินอึ้งกิมกี่ ม่านต้องชั่งใจตนเองอยู่ครู่หนึ่งว่าถ้าหากแม่ของรามเห็นหน้าเขาเธอจะจำเื่ราวในอดีตระหว่างเราได้หรือไม่
“ชื่อม่านเหรอ”
“ครับ...ชื่อม่านหยี่”
“เป็ลูกเต้าเหล่าใคร ทำไมรามไม่เคยเห็นเล่าอะไรให้ฟังเลย” คุณนายรุ่งฤดีเป็หญิงวัยกลางคนที่ดูสุขภาพแข็งแรง ถึงแม้จะรูปร่างค่อนข้างท้วมหากแต่ก็ไม่ได้อ้วน เครื่องหน้าของเธอถูกแต่งแต้มเอาไว้ด้วยเครื่องสำอางตามประสาคนที่ต้องทำธุรกิจและออกงานสังคม เรียกได้ว่าแค่เห็นหน้าก็รู้ว่าดุ ทรงผมรวบตึงเก็บลูกผมอย่างเป็ระเบียบเรียบร้อย สวมชุดพื้นเมืองสีสันฉูดฉาด ทุกอย่างในตัวเธอบ่งบอกว่านี่แหละคือแบบฉบับแม่ผัวสุดโหดที่จ้องจะเล่นงานลูกสะใภ้อย่างเขาแน่ ๆ
“เจอกันที่มหาวิทยาลัยครับ เป็เพื่อนกัน คบกันมาั้แ่ปีหนึ่ง” ม่านหยี่ระมัดระวังคำพูดอย่างถึงที่สุด
“เหรอ พ่อแม่ทำงานอะไร”
“ไม่มีพ่อแม่ครับ เป็เด็กกำพร้า หาเงินส่งตัวเองเรียน” ั์ตาโศกหลุบมองพื้นโต๊ะในตอนที่พูดประโยคนั้นออกมา หากคนอื่นเห็นคงคิดว่าม่านหยี่กำลังโศกเศร้ากับโชคชะตาของตนเอง แต่ทั้งหมดนั้นมันไม่เป็ความจริง เขาต้องจ้องมองพื้นเพราะไม่อาจมองตาแม่ของรามทั้งที่โกหกคำโต เธอจะรู้ได้ทันทีว่าเขาโกหก!
“...อย่างนั้นเหรอ”
“มูลนิธิอะไร”
“แม่!!!” // “แม่!!!” สองพี่น้องอุทานออกมาพร้อมกัน คงเพราะเห็นว่านั่นมันเสียมารยาทเกินไปในการเริ่มต้นทำความรู้จักกับคนอื่น ถึงแม้คนอื่นที่ว่าจะเป็เพื่อนลูกชายก็ตาม
“ทำไม ฉันถามไม่ได้เหรอ”
“แม่! กินข้าวเถอะครับกลับมาเหนื่อย ๆ ” รามพยายามตักกับข้าวใส่ในจานของมารดา การเอาอกเอาใจประจบประแจงมารดาเป็สิ่งที่เขาทำได้ดีมาตลอด แต่ครั้งนี้มันกลับไม่ได้ผล
“ทำไมไม่ตอบ บอกมาเถอะ อย่าให้ต้องถาม ชื่อจริงนามสกุล เอาแบบที่ไปสมัครงานแล้วแนะนำตัวกับเ้านายน่ะ”
“ชื่อม่านหยี่ สิริลักษณ์...” ยังดีที่ม่านใช้นามสกุลทางฝั่งแม่ ไม่ใช่พ่อ ไม่อย่างนั้นเื่มันคงไม่จบแค่บนโต๊ะอาหาร เขาเห็นความเกลียดชังในดวงตาของรามสูรที่มีต่อบิดาของเขาแล้วก็ไม่อยากคิดเลยว่าแม่ของรามจะเกลียดพ่อของเขามากกว่านั้นขนาดไหน
“ฉันคุ้นหน้าเธอนะ” เมื่อได้คำตอบที่พอใจแล้วคุณนายรุ่งฤดีก็ไม่ได้ว่าอะไรอีกนอกจากจะหยิบช้อนส้อมขึ้นมาและลงมือรับประทานอาหาร มื้ออาหารถูกเริ่มช้ากว่าที่ควรจะเป็มาหลายสิบนาทีแล้ว แกงบางอย่างก็เกือบเย็นชืด ผัดผักแทบจะคลายรสชาติออกจนหมด หากแต่ก็ไม่มีใครสนใจรสชาติไม่กลมกล่อมนั้น ความจริงแล้วลิ้นของรามสูรไม่รับรู้รสชาติอาหารั้แ่ที่มารดายิงคำถามใส่คนรักของเขาแบบนั้น เขาอยากลุกขึ้นแล้วพาม่านหยี่เดินหนีไปจากตรงนี้ แต่เช่นเดียวกันนั้นเขาก็ทำไม่ได้ ชายหนุ่มต้องรวบรวมความกล้าสูดหายใจเอาอากาศเย็นะเืเข้าปอดก่อนที่จะเหลือบมองหน้าพี่ชาย อัสนีส่ายหน้าน้อย ๆ เป็การห้ามปรามในสิ่งที่เขากำลังจะกระทำต่อไปในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้านี้ มันอาจทำให้ชีวิตของเขาและม่านหยี่พบเจอกับหายนะและความยากลำบากอย่างใหญ่หลวง แต่ดูเหมือนว่ารามสูรไม่สนใจในเื่นั้น
“แม่...” เพียงแค่คำนั้นก็ดูเหมือนทุกอย่างรอบตัวหยุดหมุน แม้กระทั่งทะเลตอนนี้ก็ไร้เสียงคลื่นลม บรรยากาศรอบกายหนักขึ้นอีกเป็เท่าตัว
“ผมกับม่าน เราคบ เรารักกัน เราหมั้นกันแล้ว และเรากำลังจะแต่งงานกัน”
