ความไร้ยางอายอย่างสุดจะบรรยายของหวังตัวจวี๋นั้นมีมากเกินกว่าที่ผมได้จินตนาการเอาไว้อย่างแท้จริง ผมรู้ว่าเขาเป็โรคจิตประเภทหนึ่งที่ชอบเสพสมกับบุรุษเพศโดยที่ตัวเองเป็ฝ่ายกระทำมากเป็พิเศษ แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ผมคาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะถึงกับเต็มใจยอมเป็ผู้ที่อยู่ใต้ร่างของอวี๋เคอ
ท่าทางเขินอายของเขานั้นทำให้ภายในใจของผมเกิดความรู้สึกสะอิดสะเอียนเหมือนกับได้กินอุจจาระลงไปอย่างไรอย่างนั้น มาถึงตอนนี้ผมรู้สึกเสียใจเป็อย่างยิ่ง เพราะเพียงแค่อยากจะกลั่นแกล้งเพื่อนที่อยู่ข้างกายในตอนแรกแล้วนั้น ผมจึงเขียนเพิ่มลักษณะพิเศษเสริมความวิปริตให้กับตัวละครตัวนี้...
เมื่อพูดว่าไม่จริงจังก็ไม่จริงจังเลยจริงๆ
ผมรีบออกคำสั่งให้กู้จิ่นเฉิงพาเ้าตัวประหลาดนี่ออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด จากนั้นก็นั่งลงบนเตียงนุ่มๆ ที่เพิ่งจะสั่งให้ยกเข้ามาใหม่ ผมวางเตียงนี่ไว้ถัดจากเ้าก้อนหินสีดำนั่น แล้วเริ่มคิดไตร่ตรองถึงคำพูดของหวังตัวจวี๋อย่างละเอียด
เขากล้าพูดต่อหน้าผมว่าตัวเองนั้นจงรักภักดีต่ออวี๋เคออย่างสุดหัวใจ เช่นนั้นผมก็จะลองเชื่อใจเขาดูก่อนก็แล้วกัน ในอนาคตข้างหน้าจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้างผมก็สุดรู้ ตอนนี้ผมรู้เพียงแค่โครงเื่คร่าวๆ เท่านั้น หากมีเขาอยู่ด้วยแล้ว อย่างน้อยที่สุดผมก็ยังได้รู้ข้อมูลเพิ่มขึ้นมาอีกสักหน่อย
ยกตัวอย่างเช่น โซ่วหมากานเจียงกุ่ย ซึ่งเป็เ้าดินแดนแห่งแดนซากกระดูกนั่น แท้จริงแล้วเขาเป็เพียงแค่ตัวประกอบในนิยายของผมซึ่งไม่ค่อยจะมีบทบาทสักเท่าไรนัก รายละเอียดในเนื้อเื่ที่เขียนเกี่ยวกับเขานั้นมีน้อยมาก ทว่าเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นในอนาคตนั้น แม้เขาจะได้รับหน้าที่เป็ทัพหน้าขณะที่ทำการบุกเข้าโจมตีแดน์ แต่ก็ไม่ได้มีความโดดเด่นมากมายนัก ความสัมพันธ์กับตัวเอกในนิยายนั้นก็ไม่ได้มีการพูดคุยสื่อสารอะไรกันมากมาย แค่เพียงอวี๋เคอโบกมือเท่านั้น เขาก็กระเด็นออกไปเหมือนถูกฉีดเืไก่ [1] อย่างไรอย่างนั้น หลังจากนั้นก็ไม่ได้กล่าวถึงเขาอีกเลย จะเป็ตายร้ายดีอย่างไรผมก็ไม่เคยเขียนถึง
หากทุกอย่างเป็ไปตามที่หวังตัวจวี๋ได้บอกไว้ มันก็เท่ากับว่าเขาจะเป็ตัวร้ายที่้าก่อฏ ซึ่งกำลังลอบวางแผนการใหญ่อะไรบางอย่างที่เป็เื่ขัดต่อเจตจำนงของ์
จากหลักการที่ว่ายอมฆ่าผิดทั้งหมดสามพันคน ก็ดีกว่าปล่อยให้รอดไปหนึ่งคน [2] แล้ว ผมคิดว่าไม่ว่าเขาจะมีเื่อะไรปิดบังหรือไม่ อย่างไรผมก็คงจะต้องไปที่เขตชายแดนแม่น้ำแห่ง์ในอีกสิบวันหลังจากนี้เพื่อพบกับเจียงกุ่ยผู้นี้ดูหน่อยสักหน่อย
อันที่จริงเมื่อเทียบกับเื่นี้แล้ว ผมกลับรู้สึกประหลาดใจกับท่าทีของหวังตัวจวี๋ที่มีต่อผมเป็อย่างยิ่ง โดยทั่วไปแล้วคนที่อยู่ในระดับล่างสุดของชนชั้นขนาดที่ต้องอาศัยพลังและความสามารถของตัวเองปีนขึ้นมาอยู่ในตำแหน่งที่สูงสุดได้นั้น ตามธรรมชาติแล้วควรจะเหยียดหยามร่างปีศาจโดยกำเนิดอย่างอวี๋เคอไม่ใช่หรือ เพราะเกิดมาก็ได้เป็คนชนชั้นสูงแล้วโดยไม่ต้องพยายามอะไร? แต่กลายเป็ว่าตอนนี้คนประเภทนี้กลับเป็คนแรกที่แสดงความจงรักภักดีต่อผม บอกตามตรงว่าผมรู้สึกซาบซึ้งใจยิ่งนัก
นับว่าเขาเป็คนแรกที่ทำให้ผมรู้สึกปลอดภัยหลังจากที่ผมได้เข้ามาอยู่บนโลกใบนี้ แม้ว่าการแต่งตัวภายนอกของเขาออกจะดูขี้เหร่อยู่สักหน่อย อีกทั้งคำพูดและการกระทำต่างๆ นั้นก็ยังดูไม่เหมาะสมอย่างยิ่ง แถมนิสัยยังแปลกประหลาดเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย แต่ทั้งหมดนั้นกลับทำให้ผมรู้สึกถึงความจริงใจ ไม่ลวงหลอกอย่างบอกไม่ถูก
ในขณะที่ซ่งฉียวนนั้นทำให้ผมรู้สึกถึงความอันตราย ส่วนกู้จิ่นเฉิงนั้นผมมองเขาไม่ออกมาโดยตลอด เวลานี้ข้างกายผมจึงมีเพียงแค่หวังตัวจวี๋เท่านั้นที่สามารถเชื่อถือได้ มันช่างน่าเศร้าเสียจริง
ซ่งฉียวน... มารดามันเถอะ! ซ่งฉียวน! ผมจะต้องฆ่าเขาในอีกสิบวันข้างหน้านี้แล้ว!!! ซวยจริงๆ !
แต่ว่าผมก็ไม่ได้คิดที่จะฆ่าเขาจริงๆ หรอก เพียงแค่จะซัดฝ่ามือใส่เขาครั้งหนึ่งเพื่อเป็หลักฐาน จากนั้นก็จับเขาโยนลงไปในแม่น้ำแล้วทุกอย่างก็จะเรียบร้อย เพียงแต่ว่าฝ่ามือนี้จะสามารถตบตาดวงตาทั้งหมดนับร้อยนับพันที่มีสายตาที่ยอดเยี่ยมได้อย่างไร?
อีกอย่างผมเพิ่งจะข้ามมิติมาอยู่ในร่างของอวี๋เคอ ร่างกายที่เต็มไปด้วยพละกำลังร่างนี้จะต้องแสดงพลังออกมาอย่างไรก็ล้วนเป็ปัญหาสำหรับผมไม่น้อยเลยทีเดียว ผมไม่ได้กังวลในเื่ที่ไม่เป็เื่ เพราะเื่ที่ผมกังวลนั้นยิ่งใหญ่มาก หากว่าผมเกิดตื่นเต้นขึ้นมาจนไม่สามารถควบคุมพลังจากฝ่ามืออันยิ่งใหญ่นี้ได้แล้วซัดเข้าใส่ ก็อาจจะทำให้เขาตายได้ตลอดเวลา!
แต่เมื่อคิดไปถึงรายละเอียดต่างๆ ของเื่ราวที่ได้พบเจอมาก่อน ทันใดนั้นผมก็รู้สึกว่าตัวผมเองอาจจะคิดมากจนเกินไป
หากว่าสมองของผมคาดเดาได้อย่างถูกต้องแล้ว เช่นนั้นผมก็คงเป็คนที่โลกใบนี้หามาแทนที่เ้าของร่างเดิม เพียงแค่ผมดำเนินเื่ไปตามโครงเื่ของนิยาย แน่นอนว่าจะต้องไม่เกิดความผิดพลาดอะไรที่ไม่ดี แต่ถ้าพระเอกตายไปเล่า เช่นนั้นโลกใบนี้จะดำเนินต่อไปอย่างไร?
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ผมก็เริ่มรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาทันที เพราะก่อนหน้านี้ตัวเองเคยคิดที่จะฆ่าซ่งฉียวนมาก่อน ทว่าสุดท้ายแล้วก็ทำไม่ลง หากเปลี่ยนเป็คนอื่นที่ไม่คุ้นเคยกับหนังสือเล่มนี้และเป็คนที่ไม่ได้มีความผูกพันกับซ่งฉียวน เช่นนั้นเมื่อต้องมาประสบกับความทรมานในชาติที่แล้ว แน่นอนว่าเขาจะต้องทำลายะเิครั้งนี้ในเวลาที่กำหนดอย่างไร้ความปรานีั้แ่ครั้งแรกที่ได้พบซ่งฉียวนแน่นอน
หรือว่าทุกสิ่งทุกอย่างล้วนถูกกำหนดเอาไว้แล้ว? ในเวลานี้ ผมเกิดความรู้สึกหนาวจนสั่นไปทั้งตัว ราวกับอยู่ในถ้ำน้ำแข็ง เพียงแค่การคาดเดาก็ทำให้ผมรู้สึกว่าเป็เื่น่าเหลือเชื่อแล้ว
โลกใบนี้ช่างลึกล้ำจนไม่อาจคาดเดาได้จริงๆ หรือ?
มารดามันเถอะ! ผมเป็เพียงแค่นักเขียนตัวเล็กๆ คนหนึ่ง ทำไมถึงได้โชคร้ายขนาดนี้? ผมเกาหัวด้วยความรู้สึกหงุดหงิด กางแขนกางขาออกแล้วทิ้งตัวนอนลงบนเตียง รู้สึกว่าไม่ใช่มีเพียงแค่สมองเท่านั้นที่ปวด ทว่าร่างกายก็เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าและความกลัดกลุ้มใจที่ไม่ได้ลดลงเลยสักนิด
ที่้าของตำหนักปูด้วยแผ่นหินที่มีลวดลายสีแดงดำซึ่งเกิดจากการสะบัดน้ำหมึก ผมเพ่งมองไปยังจุดนั้นอยู่เป็เวลานานคล้ายกับว่ากำลังใจลอยอย่างไรอย่างนั้น แต่ในขณะที่ใจลอยอยู่นั้นกลับเห็นว่าลวดลายของรอยหมึกนั่นจู่ๆ ก็เกิดการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย ในใจก็เกิดตื่นตระหนก อยากจะมองต่ออย่างละเอียดอีกสักหน่อย แต่กลับได้ยินเสียงฝีเท้าที่ดูวุ่นวายดังขึ้นที่ด้านนอกประตูตำหนัก จากนั้นก็ได้ยินเสียงที่แฝงไปด้วยความร้อนใจจากข้ารับใช้ดังเข้ามากระทบหู
“นายท่าน เกิดเื่แล้ว ตอนนี้หงส์เพลิงผู้ยิ่งใหญ่เข้าไปกินสัตว์ปีศาจที่ท่านเลี้ยงไว้อีกแล้วขอรับ! ”
......
เชิงอรรถ
[1] ฉีดเืไก่ คือวิธีการรักษาประเภทหนึ่งในยุค 80 ของจีน ผู้ที่ได้รับการฉีดเืไก่จะหน้าแดง มีอาการคึก ต่อมาคำว่า ฉีดเืไก่ จึงถูกใช้เป็คำที่แสดงถึงผู้ที่เกิดความตื่นเต้นอย่างกะทันหัน
[2] ยอมฆ่าผิดทั้งหมดสามพันคน ก็ดีกว่าปล่อยให้รอดไปหนึ่งคน เป็นโยบายประเภทหนึ่งที่เกี่ยวข้องกับการเข่นฆ่าอย่างโหดร้าย หมายถึง ขอเพียงแค่เป็ผู้ต้องสงสัย ก็จะถูกฆ่าทิ้งทั้งหมด
