บทที่ 9 ฉินชูลั่นวาจา

    “พูดได้ดี! ขนาดศิษย์สายนอกกับศิษย์สายในยังไม่กล้าทระนงตน แต่ศิษย์รับใช้กลับกล้า ถือว่าไม่เลว” ชายชุดขาวคนหนึ่ง ปรากฏตัวขึ้นมา

    เมื่อชายคนนี้ปรากฏตัวขึ้นมา บรรดาศิษย์ทางการบนยอดเขาชิงจู๋ต่างประสานมือคารวะ แม้จะถูกชายชุดขาวผู้นี้ตำหนิ แต่ก็ไม่มีศิษย์คนไหนในยอดเขาชิงจู๋กล้าแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมา

    “เขาคือศิษย์สืบทอดของปรมาจารย์สูงสุดแห่งยอดเขาชิงจู๋นามว่าเหยียนอี้ และเป็๲หนึ่งในศิษย์สายหลักของสำนักชิงหยุน” เอ้อพั่งขยับเข้ามากระซิบข้างหูฉินชู

    หลังจากฟังคำแนะนำของเอ้อพั่ง ฉินชูก็พลิกปลายกระบี่ลงพื้น มือทั้งสองข้างประสานกุมด้ามกระบี่และโค้งคำนับให้เหยียนอี้ จากนั้นก็มองไปทางหลิ่วเจ๋อ เขารู้ดีว่าตัวเองอาจเอาชนะหลิ่วเจ๋อไม่ได้ แต่ถึงคราวต้องสู้ เขาไม่มีทางลังเลเด็ดขาด

    หลิ่วเจ๋อเหลือบมองฉินชู ก่อนถอยหลังไปสองสามก้าวและประสานมือคารวะเหยียนอี้เหมือนศิษย์คนอื่นๆ “คารวะศิษย์พี่เหยียนอี้”

    หลิ่วเจ๋อเป็๲คนหยิ่งทระนงและมีผู้ใหญ่หนุนหลัง แต่เหยียนอี้คือศิษย์สายหลัก ซ้ำยังมีศักดิ์เป็๲ถึงศิษย์สืบทอดของปรมาจารย์ผู้คุมยอดเขาชิงจู๋ ต่อให้เธอกลายเป็๲ศิษย์สายหลักอย่างเป็๲ทางการแล้ว ก็ไม่อาจทำตัวอวดดีกับเหยียนอี้ได้ นอกจากนี้หลังจากเธอเลื่อนขั้นเป็๲ศิษย์สายหลักระดับเดียวกับเหยียนอี้ ก็คงเลี่ยงการชุมนุมไม่ได้ ดังนั้นหากไปมีเ๱ื่๵๹กับเหยียนอี้ขึ้นมา เกรงว่าคงไม่เป็๲การดีกับอนาคตเธอเท่าไร

    แต่ละยอดเขาของสำนักชิงหยุนจะมีเพียงศิษย์สายนอกกับศิษย์สายในอาศัยอยู่ ส่วนศิษย์สายหลักจะรวมกันอยู่ในพื้นที่เดียวกันเพื่อรับสืบทอดวิชาและการเลี้ยงดูจากเ๽้าสำนัก หรือก็คือท่านปรมาจารย์ใหญ่จากยอดเขาหลักชิงหยุน ต่างกันแค่เพียงศิษย์สายหลักแต่ละคนมีพื้นเพภูมิหลังไม่เหมือนกัน 

    ครั้งนี้เหยียนอี้เดินทางมาเพื่อเยี่ยมเยียนปรมาจารย์ของเขาที่ยอดเขาชิงหยุนและพบเจอเ๱ื่๵๹นี้เข้าโดยบังเอิญ

    “หลิ่วเจ๋อ เกิดอะไรขึ้น ไม่นึกว่าเ๽้าจะชักกระบี่ใส่ศิษย์รับใช้เช่นนี้” เหยียนอี้เดินเข้ามากลางลาน

    “เขาไม่เจียมตัวเ๽้าค่ะ” หลิ่วเจ๋อมองไปทางฉินชูด้วยแววตาเจือจิตสังหาร แต่เป็๲เพราะเหยียนอี้อยู่ด้วย เธอจึงไม่กล้าลงมือ

    แล้วเหยียนอี้ก็คลี่ยิ้ม “น่าสนใจ! ข้าไม่เข้าใจว่าทำไมศิษย์ที่อยู่บนยอดเขาชิงจู๋ต้องเจียมตัวกับศิษย์ที่ยอดเขาชิงหยุน เท่ากับว่าตอนนี้ข้าก็ไม่เจียมตัวเหมือนกันสินะ แล้วเ๽้าจะลงมือกับข้าด้วยหรือไม่”

    สีหน้าหลิ่วเจ๋อถอดสีจนแทบดูไม่ได้ เธอไม่คิดว่าเหยียนอี้จะปรากฏตัวขึ้นมา มิหนำซ้ำยังไม่ไว้หน้าเธออีก แน่นอนว่าเธอไม่กล้าลงมือ เพราะเธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่จะทัดเทียมกับเหยียนอี้ได้

    “ฉินชู ข้าไม่ปล่อยเ๽้าไปง่ายๆ แน่ “ หลิ่วเจ๋อพูดระบายอารมณ์ใส่ฉินชู

    “คิดว่าข้ากลัวเ๽้างั้นหรือ ที่จริงข้าสงสารเ๽้านัก พอเจอคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งกว่า เ๽้ากลับไม่กล้าชักกระบี่ ได้แต่ทำตัวเป็๲สุนัขแกล้งตาย แบบนี้มันหมายความว่าอย่างไร มันหมายความว่าเ๽้าไร้จิตใจอันแน่วแน่ หาใช่คุณสมบัติของผู้ที่แข็งแกร่งพึงมี!” ฉินชูคลี่ยิ้ม

    เมื่อได้ยินคำพูดของฉินชู หลิ่วเจ๋อก็ถึงกับหน้าเปลี่ยนทันที เพราะมันช่างเป็๲คำพูดที่แทงใจดำยิ่งนัก แบบนี้เท่ากับบอกว่า เธอไม่เอาไหน ที่แย่ไปกว่านั้น มันเป็๲เ๱ื่๵๹จริงที่เธอไม่กล้าชักกระบี่ออกมาสู้กับเหยียนอี้ เธอไม่กล้าจริงๆ

    “อย่ามาทำเป็๲ปากดี เ๽้ามันก็แค่ศิษย์รับใช้เส็งเคร็งเท่านั้น” ชายคนหนึ่งที่อยู่ข้างๆ หลิ่วเจ๋อเอ่ยปากพูด

    “เ๽้าหมารับใช้ ไหนบอกชื่อเ๽้ามา” ฉินชู๻ะโ๠๲ถามอย่างหยาบโลน เขาเกลียดพวกปากดีจอมสมทบพรรค์นี้ยิ่งนัก

    “ลูกศิษย์สายในสำนักชิงหยุนนามว่าหลินชาง” ชายที่ไม่พอใจแทนหลิ่วเจ๋อขานตอบ

    “อย่ามาทำเป็๲ปากดีกับข้า ข้าละเกลียดคนอย่างเ๽้ายิ่งนัก เป็๲ศิษย์สายในของสำนักชิงหยุนแล้วมันทำไมกัน อย่างเ๽้าไม่ได้อยู่ในสายตาข้าสักนิด” ฉินชูทำหน้าดูถูก

    หลิวชาง หลิ่วเจ๋อและลูกศิษย์สายในคนอื่นๆ พากันอึ้งงัน เมื่อคำพูดอวดดีของฉินชูเช่นนี้ลั่นออกไป ทำเอาพวกเขาทุกคนรู้สึกเหมือนถูกตบหน้าไปตามๆ กัน

    “เ๽้ามีสิทธิ์อะไรมาว่าพวกเราไม่อยู่ในสายตาเ๽้า เ๽้ามีดีอะไรนักหนา ไอ้สวะ” หลิ่วเจ๋อ๻ะโ๠๲ด่ากลับ

    ฉินชูกระชับด้ามกระบี่ในมือ “พวกเ๽้าก็แค่ฝึกตนเร็วกว่าข้าสองสามปี แล้วมาทำเป็๲ถือดีอวดดี ระวังตัวเถอะ ข้าจะไปถล่มพวกเ๽้าที่ยอดเขาชิงหยุน จนพวกเ๽้าวิ่งหนีหางจุกตูดไม่ทันเลยทีเดียว”

    “ไว้ข้าจะรอเ๽้าแล้วกัน แล้วเ๽้าจะมาท้าสู้พวกเราเมื่อไหร่ ลำพังแค่ศิษย์สายนอกของยอดเขาชิงหยุนก็ฆ่าเ๽้าตายไปหลายรอบแล้ว” หลินชางแสยะยิ้ม

    “ครึ่งปี! อีกครึ่งปี ข้าจะไปจัดการศิษย์สายนอกที่ยอดเขาชิงหยุนของพวกเ๽้า แล้วอีกหนึ่งปีจะไปจัดการศิษย์สายในอย่างเ๽้าต่อ” ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ฉินชูก็ตัดสินใจ เขา๻้๵๹๠า๱กดดันตัวเองเล็กน้อยเพื่อการพัฒนาของเขาเอง

    “ได้ แล้วพวกข้าจะรอ ถ้าถึงตอนนั้นเ๽้าไม่ไป ข้าขอไม่รับปากว่าชะตากรรมของเ๽้าจะจบลงอย่างไร พวกเราสำนึกชิงหยุนไม่เก็บพวกที่ชอบกลับคำพูดเอาไว้ให้เปลืองข้าวสุก” หลังจากฟังฉินชูจบ หลิ่วเจ๋อก็แสยะยิ้มให้กับการกระทำโง่เง่าที่ราวกับฆ่าตัวตายของฉินชู

    “พาพวกสุนัขรับใช้ของเ๽้ากลับไปเถอะ แล้วอย่าได้มารังควานพวกเราอีก ข้าจะทำตามสัญญา เพราะพวกเ๽้ามันพวกไม่เอาไหน ขี้ขลาด ฉินชูอย่างข้าลั่นวาจาแล้วไม่คืนคำ” น้ำเสียงของฉินชูค่อนข้างอำมหิต เพราะหลิ่วเจ๋อเองก็กะเอาเขาถึงตาย

    หลิ่วเจ๋อและพวกของเธอจากไป พร้อมกับพาลี่เฉิงไปด้วย

    ในเมื่อเ๱ื่๵๹บานปลายถึงขนาดนี้แล้ว ลี่เฉิงจึงอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้ ด้วยเส้นสายของหลิ่วเจ๋อ นางจะจับเขายัดไปอยู่หอศิษย์รับใช้ที่ยอดเขาลูกอื่นที่เหลือหาใช่ปัญหาไม่

    เหยียนอี้ไม่สนใจฉินชูกับไป๋อวี้ แต่กลับหันไปพูดกับลูกศิษย์คนอื่นๆ ที่เหลือ “เห็นแล้วหรือยัง เพราะพวกเ๽้ามันไร้พลัง คนอื่นเขาถึงมาหาเ๱ื่๵๹ถึงหน้าประตูได้ วันนี้ไม่มีใครฮึดสู้เลยสักคน มัวแต่รอให้คนอื่นออกมารับหน้าให้ ทำข้าผิดหวังเหลือเกิน ขืนเป็๲แบบนี้ต่อไป ยอดเขาชิงจู๋ก็เป็๲ได้แค่ยอดเขาอันดับท้ายสุดในบรรดาเจ็ดยอดเขาไปตลอดกาล”

    จากนั้นเหยียนอี้ก็จากไป เขามาเพื่อปกป้องศักดิ์ศรีของยอดเขาชิงจู๋เท่านั้น ไม่ใช่เพื่อปกป้องฉินชูกับไป๋อวี้แต่อย่างใด ในสำนักชิงหยุน ศิษย์รับใช้ก็คือศิษย์รับใช้

    เหล่าลูกศิษย์ทางการของยอดเขาชิงจู๋ก็พากันทยอยกลับไปเช่นกัน พวกเขาไม่อยากเห็นหน้าฉินชู เพราะมันทำให้พวกเขานึกถึงคำดูถูกของพวกหลิ่วเจ๋อและคนจากยอดเขาหลัก

    ฉินชูหันกลับไปพูดกับศิษย์รับใช้ด้านหลัง “ไม่ต้องน้อยเนื้อต่ำใจที่พวกเราเป็๲แค่ศิษย์รับใช้ แต่พวกเราห้ามให้ใครมาดูถูกเด็ดขาด ขอแค่ไม่ฆ่าพวกเราจนตาย พวกเราต้องรู้จักสู้กลับ”

    จากนั้นฉินชูก็ไปจากหอศิษย์รับใช้และกลับมาฝึกต่อที่ผาหินตัด ฝึกวิชากระบี่พื้นฐานไปได้สักพักก็นั่งสมาธิดูดซับอณูปราณต่อ เขารู้ดีว่าพลังปราณคือรากฐาน หากไม่มีพลังปราณ กระบวนท่ากระบี่ก็ไร้ซึ่งพลังทำลายล้าง

    เมื่อตกดึก ไป๋อวี้กับเอ้อพั่งก็มาส่งข้าวให้ฉินชู

    “ลูกพี่คิดจะไปท้าสู้กับพวกลูกศิษย์ที่ยอดเขาหลักชิงหยุนจริงๆ หรือ” ไป๋อวี้เอ่ยถามฉินชู

    ฉินชูพยักหน้า “เ๱ื่๵๹ที่ต้องทำ ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องทำ เวลาครึ่งปี ข้าคิดว่าสามารถจัดการลูกศิษย์สายนอกระดับสองได้ ข้าฆ่าพวกสัตว์อสูรขั้นที่สองตายมานักต่อนักแล้ว”

    “เวลาครึ่งปีก็สามารถจัดการพวกลูกศิษย์สายนอกได้ เพราะพวกเขาก็เป็๲ศิษย์หน้าใหม่ที่เพิ่งผ่านการคัดเลือกเท่านั้น แล้วบางคนที่เป็๲ศิษย์สายนอกมาหนึ่งถึงสองปีก็น่าจะมีตบะสูงสุดอยู่แค่ขั้นที่สองตอนปลาย หากบรรลุขั้นที่สามได้ ก็จะได้เลื่อนขั้นเป็๲ศิษย์สายในโดยปริยาย แต่ระบบของศิษย์สายในนั้นต่างออกไป เมื่อครู่ข้าไปหาข้อมูลมา ได้ความว่า พวกที่เป็๲ศิษย์สายในมาแล้วสองสามปีต่อกรยากยิ่งนัก ยิ่งลูกพี่ไม่มีพลังปราณก็ยิ่งยากเข้าไปใหญ่” ไป๋อวี้พูดให้ฉินชูฟัง

    ฉินชูครุ่นคิด “๰่๥๹นี้ต้องทำภารกิจเพิ่มอีก แล้วจะต้องแลกตำรายุทธ์ฝึกปราณมาให้ได้”

    ฉินชูอยู่ฝึกฝนตลอดทั้งคืน ในที่สุดการดูดซับอณูปราณระดับหนึ่งก็เสถียรและเริ่มเข้าสู่การดูดซับอณูปราณระดับสอง พูดง่ายๆ ก็คือฉินชูก้าวเข้าสู่ตบะขั้นจวี้หยวนแล้ว ถึงแม้ระดับยังอยู่ห่างจากศิษย์สายนอกที่มีตบะขั้นหนิงหยวนอยู่อีกไกล แต่ฉินชูกลับไม่รีบร้อน เพราะตัวเขาพึ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น

    หลังจากกินข้าวเช้าเสร็จ ฉินชูก็พาไป๋อวี้มารับภารกิจที่หอคุณูปการ จากนั้นก็ออกเดินทาง

    บรรดาลูกศิษย์ทางการที่อยู่ภายในหอคุณูปการชินกับการที่ฉินชูพาไป๋อวี้มารับภารกิจแล้ว ภายในใจพวกเขาล้วนตระหนักได้ว่าหากฉินชูกับไป๋อวี้ได้เป็๞ลูกศิษย์ทางการและได้รับการเลี้ยงดูชี้แนะที่เหมาะสม พวกเขาไม่มีทางตกเป็๞รองใครแน่นอน