บทที่ 30 “พ่อ...ขอโทษ”หลังจากที่กู้เจิ้งเทียนได้ใช้เวลาอยู่กับมารดาจนแน่ใจว่านางพักผ่อนหลับไปแล้ว เขาก็เดินออกมาจากเรือนเมฆาสงบด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนราตรีนั้น...จันทร์กระจ่างฟ้า สาดแสงสีเงินนวลอาบไล้ไปทั่วทั้ง...