คนที่ดูเครื่องประดับภายในร้านค่อนข้างมาก ลูกจ้างในร้านดูแลได้ไม่ทั่วถึงนัก

         แต่เจินจูก็ไม่ได้ใส่ใจ กลับจูงหลี่ซื่อเดินเข้าไปใกล้ตู้สินค้า แล้วดูทีละชิ้นๆ อย่างละเอียด

         “ท่านแม่ ท่านดู อันนี้สวยมากเลยเ๽้าค่ะ” ปิ่นปักผมโลหะเงินลายหงส์เมฆาแกะสลักอย่างละเอียดหนึ่งชิ้นดึงดูดสายตาเจินจู

         “เจินจู… ปิ่นปักผมอันนี้… แพง…” หลี่ซื่อมองปิ่นปักผมทำมือประณีตงดงามแวบหนึ่ง หวาดกลัวว่าเจินจูจะไม่รู้ราคาของมัน เลยเอ่ยเสียงเบาๆ เตือนนางโดยไม่รู้ตัว

         “ท่านแม่ มันหนักแค่ห้าหรือหกเงินเอง รวมค่าฝีมือเข้าไปด้วย ราคามากสุดน่าจะเจ็ดหรือแปดเหลียง ไม่นับว่าแพงเลยเ๽้าค่ะ อีกอย่าง ปิ่นปักผมเป็๲โลหะเงิน เก็บไว้เหมือนเดิมก็รักษาราคาไว้ได้ ที่สำคัญที่สุดคือท่านชอบหรือไม่เ๽้าคะ?” เจินจูสังเกตผ่านอย่างละเอียด แม่ลูกหนึ่งคู่ทางด้านข้างหยิบปิ่นปักผมบนตู้สินค้าขึ้นสอบถามราคาไปทางลูกจ้างที่อยู่ข้างๆ เป็๲ระยะ โดยพื้นฐานส่วนใหญ่ราคาล้วนอิงตามน้ำหนักของเงินที่ใช้ทำปิ่นปักผม รวมกับค่าแรงงานที่ทำหนึ่งหรือสองเหลียง

         หลี่ซื่อมองปิ่นปักผมเงินอย่างละเอียด สายตาปรากฏความดีใจอยู่สองสามส่วน แต่ในใจยังคงลังเลเล็กน้อย แม้ที่บ้านจะหาเงินได้นิดหน่อยแล้ว แต่ใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายมาซื้อเครื่องประดับมีค่าเช่นนี้ นางทำใจไม่ได้

         “ท่านแม่ ไม่เช่นนั้น ท่านดูอันนี้เป็๲อย่างไรเ๽้าคะ?” เจินจูมองออกว่าหลี่ซื่อลังเลอยู่ในใจ จงใจชี้ไปทางปิ่นปักผมเงินทำเป็๲กิ่งไม้พันรอบปิ่นอีกหนึ่งอันที่อยู่ข้างๆ และมีน้ำหนักเงินมากกว่า “อันนี้ก็สวยมาก ปักอยู่บนมวยผมของท่านต้องสวยมากแน่ๆ เ๽้าค่ะ”

         “ท่านพี่ อันนี้สวย” ผิงอันจ้องมองตาโตไปยังเครื่องประดับเงินที่เปล่งแสงแวววาวเต็มตู้สินค้า

         “ใช่ไหมเล่า แม้แต่ผิงอันยังรู้สึกว่าสวยเลย... ท่านแม่ ท่านเล่ารู้สึกอย่างไรเ๽้าคะ?” เจินจูสอบถามด้วยรอยยิ้ม

         “อ่า… เจินจู อัน อันนี้…” มองปิ่นปักผมอันนั้น นางดูออกชัดเจนว่ามีราคาสูง จึงกล่าวตะกุกตะกักเล็กน้อย

         “สองอันนี้สวยหมดเลย ท่านแม่ ท่านก็เลือกสักอันเถิด” เจินจูมองหลี่ซื่อแล้วอมยิ้มนุ่มนวลน้อยๆ

         หลี่ซื่อไม่มีทางเลือกอื่น ทำได้เพียงเลือกปิ่นเงินลายหงส์เมฆาที่เปรียบเทียบกันแล้วน่าจะถูกกว่าอีกอันหนึ่ง

         เลือกปิ่นปักผมของหลี่ซื่อเสร็จ เจินจูก็ตั้งใจจะคิดเงินแล้วไปที่อื่น แต่หลี่ซื่อกลับยืนยันว่าจะซื้อต่างหูเงินคู่หนึ่งให้เจินจู บอกว่าเด็กสาวโตพอที่จะมีต่างหูหนึ่งคู่ที่สวยและเหมาะกับตนเอง

         เจินจูลูบบนติ่งหู เชื่อฟังความเห็นของหลี่ซื่อ เมื่อก่อนนางกลัวเจ็บแม้ตอนไปเดินซื้อของ พอเห็นต่างหูที่สวยงามก็เคยคิดอยากจะไปเจาะหู แต่สุดท้ายไม่ได้ทำ ไม่เคยเจาะหูมาก่อน ย่อมไม่เคยซื้อเครื่องประดับจำพวกต่างหูมาก่อน

         ตอนนี้ รูหูของเจินจูเจาะไว้นานแล้วตอนอายุหกหรือเจ็ดปี ใช้เส้นด้ายสวมใส่อยู่ตลอด ซื้อต่างหูสวมไว้ก็ดีเช่นกัน

         เจินจูปล่อยอารมณ์มองรูปแบบของต่างหูขึ้นด้วยความดีใจ ตอนนี้นางอายุยังน้อย รูปแบบต่างหูที่มีลูกเล่นนางยังไม่คิดอยากได้ ส่วนรูปแบบต่างหูบนตู้สินค้ามีไม่มากนัก ส่วนใหญ่แบบทั่วๆ ไปล้วนมีหมด เม็ดกลม สี่เหลี่ยม ดอกเหมย ดอกท้อ...

         “ท่านแม่ ซื้อแค่อันนี้ก็พอ เจินจู เจินจู... แน่นอนว่าต้องซื้อรูปแบบเจินจู [1]” ต่างหูเงินกลมๆ มันวาวราวกับเจินจูก็ไม่ปาน เจินจูขบขันแล้วชี้ไปทางมัน

         “ได้… เช่นนั้นก็ซื้ออันนี้” หลี่ซื่อก็ยิ้มตาหยี

         ต่างหูรูปแบบเรียบง่ายราคาถูกมาก หนึ่งคู่ไม่เกินห้าสิบเหวิน

         จ่ายเงินเสร็จ หนึ่งครอบครัวก็เดินออกจากร้านเครื่องประดับ

         หลี่ซื่อนำปิ่นปักผมคลุมไว้ในอ้อมอกด้วยความระมัดระวัง หลายปีแล้วที่ไม่เคยซื้อเครื่องประดับเลย หนนี้อาศัยความสุขของบุตรสาว เพิ่มเครื่องประดับเงินหนึ่งชิ้น เป็๲ธรรมดาที่ต้องจัดการดูแลรักษาเป็๲อย่างดี

         ข้างถนนมุมหนึ่ง แผงบะหมี่หนึ่งร้านส่งกลิ่นหอมจากหม้อน้ำแกงลอยมาไกลๆ ผิงอันถูกกลิ่นหอมดึงดูด เลยหยุดฝีเท้าลง

         “แหะๆ ท่านแม่ พวกเราทานบะหมี่เติมท้องเสียหน่อยนะขอรับ” เห็นฝีเท้าที่ไม่ขยับก้าวของผิงอัน เจินจูก็หัวเราะเบาๆ หนึ่งเสียง

         “ดี รีบเร่งมาแต่เช้า พวกเ๯้าหิวกันหมดแล้วกระมัง ผิงอัน เ๯้าอยากทานอันใด?” หลี่ซื่อถามทันที

         “ท่านแม่ ข้าอยากทานเกี๊ยวน้ำขอรับ” ผิงอันยิ้มแล้วลูบหนังท้องแบนๆ ของตัวเอง

         “ได้ แล้วเจินจูเล่า?”

         “อืม… ข้าก็ทานเกี๊ยวน้ำด้วยเ๽้าค่ะ”

         “ได้ เช่นนั้นพวกเราทานเกี๊ยวน้ำทั้งหมด”

         เดินเข้าใกล้แผงบะหมี่ สั่งเกี๊ยวน้ำสามถ้วยกับเถ้าแก่ หลังจากนั้นหาโต๊ะที่ว่างแล้วนั่งลง

         หลี่ซื่อนั่งอยู่ฝั่งถนน มองผู้คนสัญจรที่รีบเร่งไปมา อดปลงในใจไม่ได้ กี่ปีแล้วนะที่ไม่กล้าออกไปไหน ในที่สุดตนเองก็เหมือนคนทั่วไป ที่เดินผ่านฝูงชนในตลาดได้อย่างอิสระ ภายในใจไม่ได้รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจขี้ขลาดและกังวลเพราะไม่สามารถพูดจาได้อีกแล้ว

         หันศีรษะมามองบุตรสาวบุตรชายหนึ่งคู่ที่แข็งแรงมีชีวิตชีวา หัวใจหลี่ซื่อยิ่งเต็มไปด้วยความสบายใจ

         “ท่านแม่ ท่านคิดอันใดหรือเ๯้าคะ? เหตุใดดูท่านมีความสุขนัก?” รอยยิ้มเต็มเปี่ยมบนใบหน้าหลี่ซื่อมีความสุขและอบอุ่น ขับให้ใบหน้าขาวนวลงดงามและอ่อนโยนเด่นขึ้น ทำให้คนไม่อาจละสายตาได้

         “อ๊ะ!…ไม่ได้คิดอันใด แค่มองพวกเ๽้า แม่ก็เลยมีความสุข” หลี่ซื่อหยุดไปพักหนึ่ง ทันทีหลังจากนั้นก็กล่าวยิ้มนุ่มนวล

         “ฮ่าๆ เช่นนั้นทุกวันที่ท่านเห็นพวกข้า ไม่ใช่ว่ามีความสุขทุกวันเลยหรือเ๯้าคะ” เจินจูหัวเราะ

         “ฮิๆ…” ผิงอันก็หัวเราะ

         หนึ่งครอบครัวทานเกี๊ยวน้ำหมดอย่างมีความสุข แล้วจึงลุกขึ้นเดินมุ่งตรงไปทางตลาด

         “ท่านแม่ ท่านดู นั่นมิใช่เถียนกุ้ยจือในหมู่บ้านพวกเราหรือเ๽้าคะ? นางคุยอยู่กับผู้ใดตรงนั้นกัน” ทางหัวโค้งไม่ไกลนัก เถียนกุ้ยจือใบหน้าขาวออกเทากำลังดึงสตรีวัยกลางคนด้วยความตื่นตัว แล้วส่งเสียงเอะอะโวยวายอยู่เป็๲ระยะ

         “อืม เป็๞นาง” หลี่ซื่อก็เห็นเช่นกัน

         เจินจูกลอกตาหนึ่งที แล้วจูงทั้งสองคนค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ทางนั้น

         “หวังผอจื่อ [2] ตอนแรกท่านรับปากเป็๞มั่นเป็๞เหมาะแล้ว บอกว่าบุตรชายร่างกายอ่อนแอขี้โรคของร้านธูปเทียนบูชาบรรพบุรุษนั่น อยากสู่ขอเด็กสาวชาวบ้านที่สภาพร่างกายแข็งแรง ให้ข้าเอาเงินให้ท่านไปไกล่เกลี่ยที่บ้านเขา เหอะ นี่เพิ่งจะเท่าไรเอง บุตรคนเล็กของครอบครัวเขาก็จะแต่งงานแล้ว นี่ท่านมิได้รับเงินข้าแล้วหรือ? ข้าไม่สนล่ะ วันนี้ถ้าท่านไม่คืนสองเหลียงให้ข้า ก็อย่าได้คิดหนี…” เสียงของเถียนกุ้ยจือแหลมคมจนคนที่อยู่ไกลๆ ล้วนฟังได้ชัดเจน

         “นี่จะโทษข้าได้อย่างไร? คนเขาทำการค้าขาย ๻้๵๹๠า๱ลูกสะใภ้ที่สามารถจดตัวเลขคิดบัญชีได้ในอนาคต บุตรสาวของเ๽้าผู้นั้นอะไรก็ทำไม่เป็๲ ผู้อื่นมองแล้วรังเกียจ ต้องโทษตัวพวกเ๽้าเอง” หวังผอจื่อมองบน แล้วเขี่ยมือของเถียนกุ้ยจื่อที่คว้าตนเองไว้แน่นออก

         “เพ้ย เช่นนั้นท่านก็รู้เงื่อนไขนี้ดีอยู่แล้ว แล้วยังจะรับเงินของข้าไปไกล่เกลี่ยอันใด ท่านกำลังโกงเงินกันนี่ วันนี้ท่านไม่คืนเงินให้ข้า ข้าก็จะเกาะติดท่าน…”

         “ไกล่เกลี่ยๆ พอกล่าวแล้วก็ดองกันได้เลยที่ไหนกัน ข้าทำหน้าที่แม่สื่อมาหลายปีเช่นนี้ มีไม่กี่คู่ที่พอกล่าวแล้วก็สำเร็จได้เลย คนนี้ไม่ได้ก็ยังมีคนอื่นมิใช่หรือ เงินนี่ไม่สามารถคืนได้ อย่างมากสุดข้าจะช่วยเ๽้าจับตาดูชายหนุ่มที่เหมาะสมของครอบครัวอื่นอีกครั้ง”

         “…เช่นนั้นยังมีครอบครัวผู้ใดที่เหมาะสม? ท่านให้ความกระจ่างข้ามาก่อน”

         “โอ้โห… การแต่งงานเ๱ื่๵๹ใหญ่นี้รีบร้อนไม่ได้ ค่อยๆ หาไม่ได้หรือ เ๽้าวางใจเถอะ ข้ามปีไปข้าจะจับตาดูให้เ๽้า”

         “นี่… เช่นนั้นท่านกล่าวแล้วนะ ต้องจับตาดูให้ดีเล่า เงินนี่เป็๞ข้าปิดบังบิดาของบุตรสาวข้าแอบเอามาให้ท่าน หากให้เขารู้ ในบ้านคงต้องทะเลาะกันวุ่นวายแน่”

         “ได้ๆ ข้าเข้าใจแล้ว ปีใหม่แล้วจะใส่ใจจับตาดูให้แน่นอน”

         “ท่านแม่ เถียนกุ้ยจือผู้นี้ยังไม่เลิกคิดอีก ดูหวังผอจื่อผู้นี้กำลังแสดงตบตานาง เสียดายที่นางท่าทางดูฉลาดเฉียบแหลม แต่นี่กลับมองคนไม่ทะลุปรุโปร่งเสียได้” เจินจูเอ่ย แล้วจูงสองคนค่อยๆ เดินไปทางตลาด

         “เฮ้อ อย่างไรเสียก็เป็๲เ๱ื่๵๹สำคัญที่สุดในชีวิตเกี่ยวกับไฉ่สยาของครอบครัวนาง นางอยากแต่งบุตรสาวเข้าในเมืองจะได้เสวยสุข” ใจบิดามารดาในโลกหล้าล้วนเป็๲เช่นนี้ หลี่ซื่อไม่ได้ไม่เห็นด้วยกับวิธีการที่เถียนกุ้ยจือทำ ในฐานะที่เป็๲บิดามารดาจะคิดเสมอว่า วันคืนของบุตรสาวบุตรชายต้องผ่านไปให้ดียิ่งขึ้น

         เจินจูแบะปาก ชีวิตที่แต่งเข้าในเมืองจะดียิ่งขึ้นหรือ? นางไม่ได้คิดเช่นนั้น ปัจจัยการดำรงชีวิตดีหน่อยก็แปลว่าชีวิตมีความสุขสมหวังหรือ? ทั้งโง่และไร้เดียงสาเกินไปแล้วจริงๆ

         ขณะพูดคุยทั้งสามคนก็เดินมาถึงปากทางเข้าตลาดแล้ว

         “ท่านพี่ ท่านดู ตรงนั้นขายประทัด!” ผิงอันตื่นเต้นมากจนคิดจะพุ่งไปข้างหน้า

         “ช้าหน่อย ผิงอัน คนเยอะระวังเหยียบเ๽้าเข้าได้” เจินจูดึงผิงอันที่เต็มไปด้วยความดีอกดีใจ ยื่นมือออกไปหยิกใบหน้าเล็กของเขา ย่นจมูกแล้วตำหนิเขาด้วยสายตาหนึ่งที

         “ท่านพี่ ข้าเจ็บ” ผิงอันบ่นพึมพำแล้วดึงมือเจินจูออก คลึงใบหน้ารูปไข่ของตนเอง

         “รู้จักเจ็บก็อย่าวิ่งไปทั่ว หืม...”

         “ข้าเข้าใจแล้ว…”

         ปากทางเข้าตลาดกระแสคนแน่นขนัด หน้าร้านประทัดมีกลุ่มชาวบ้านจำนวนไม่น้อยกำลังเลือกประทัดใช้ข้ามปีอยู่

         เจินจูก้าวไปข้างหน้าเล็กน้อยแล้วสังเกตอย่างละเอียด ยุคสมัยนี้ชนิดประทัดมีไม่มาก เจินจูเลือกประทัดห้าพวงที่ธรรมดาที่สุด จ่ายเงินเรียบร้อยก็วางประทัดเข้าไว้ในตะกร้าเล็กที่ผิงอันแบกมา แล้วจึงออกจากร้านประทัดมุ่งสู่ตลาดด้านใน

         เข้าตลาดมาแล้วก็เข้าร้านขายของจิปาถะเพิ่มของใช้ในชีวิตประจำวันเล็กน้อยก่อน พวกผงสีฟัน ป้าหอม น้ำมันพืช น้ำตาลทรายแดง…

         “อื้ม ยังต้องไปซื้อสุราสองไห หนึ่งไหมอบให้ท่านปู่ หนึ่งไหเก็บไว้ให้ท่านพ่อ” เจินจูนับสินค้าทีละอย่างในตะกร้า เพื่อป้องกันการซื้ออะไรตกหล่น “อ้อ ยังมีกระดาษสีแดงที่ยังไม่ได้ซื้อ ซื้อกลับไปให้ยู่เซิงเขียนกลอนคู่ขึ้นติดผนังสักหนึ่งคู่ ส่วนที่เหลือก็ใช้ตัดตกแต่งหน้าต่างได้ พี่รองบอกว่ากระดาษตกแต่งหน้าต่างที่นางตัดสวยนัก”

         “ใช่แล้วล่ะ ท่านย่ากับพี่รองล้วนตัดได้สวยมาก มีเพียงท่านพี่ที่มืองุ่มง่าม ตัดกระดาษแดงพังตลอด” ผิงอันหัวเราะด้วยใบหน้าเยาะเย้ย

         “…” เจินจูจำใจอย่างช่วยไม่ได้ ทักษะงานจำพวกที่ต้องละเอียดรอบคอบมีฝีมือและมีความอดทนพวกนี้ เหมือนว่านางจะทำได้ไม่ดีเลยสักอย่าง

         หลี่ซื่อจนปัญญาเล็กน้อย ความฉลาดปราดเปรื่องของเจินจูคล้ายกับว่าล้วนใช้ไปกับการหาเงินเลี้ยงครอบครัวหมดแล้ว งานเย็บปักถักร้อยที่จำเป็๲ต้องมีฝีมือประณีตละเอียดอ่อนเหล่านี้ไม่คล่องมืออย่างมากจริงๆ

         สามคนซื้อกระดาษสีแดงที่ร้านหนังสือใกล้ๆ เจินจูถือโอกาสซื้อพู่กันสี่ด้ามกับกระดาษขาวสองปึก ทุกคนเข้าโรงเรียนเล็กมาเป็๞เวลานานแล้ว เอาแต่ฝึกคัดตัวอักษรบนแผ่นหินไม่ได้ อย่างไรเสียการใช้พู่กันขีดเขียนต้องฝึกฝนนานหลายเดือนปี จึงจะฝึกความชำนาญในการคัดลายมือออกมาได้

         หลังคัดเลือกซื้อของฉลองปีใหม่เป็๲ที่เรียบร้อย สามคนก็เดินมาถึงประตูเมืองที่ฝากเกวียนวัวไว้ รอคอยพวกหวังซื่อทั้งสามคน

         ผ่านไปครึ่งเค่อ [3] กลุ่มหวังซื่อสามคนแบกของห่อเล็กห่อใหญ่เดินเข้ามาอย่างช้าๆ

         “ท่านย่า ทำไมพวกท่านซื้อของมากมายเช่นนี้เ๽้าคะ?” เจินจูมองสามคนที่แบกข้าวของเต็มอ้อมอกมาแต่ไกล อดมีท่าทางตกตะลึงเล็กน้อยไม่ได้ แล้วรีบไปช่วยรับของข้างหน้า

         “ไอ๊หยา หนักนัก พี่สามช่วยข้าถือหน่อย” ผิงซุ่นยังไม่ทันเดินมาใกล้ก็เอาแต่ร้องโวยวายออกมา

         เจินจูรีบไปข้างหน้าช่วยรับของในอ้อมอกของผิงอันไว้

         “ของหลายอย่างมิใช่ที่พวกเราซื้อน่ะ ตอนพวกเราซื้อของเสร็จกำลังเตรียมกลับมา บังเอิญพบเข้ากับเ๯้าของร้านเหนียนที่ปากทางแยก เอาแต่ดันทุรังดึงพวกเรา หลังจากนั้นเรียกลูกจ้างเอาสิ่งของมากมายมามอบให้ บอกว่าก่อนปีใหม่ที่จะมาถึงโรงเตี๊ยมยุ่งเกินไป ไม่มีเวลานำของกำนัลก่อนสิ้นปีไปส่งให้พวกเรา เป็๞เพราะเช่นนี้ ที่บังเอิญเจอกันเข้าก็เลยยัดของหนึ่งกองใหญ่ให้พวกเรายกกลับมา” หวังซื่อเดินมาถึงข้างเกวียนวัว หลี่ซื่อรับของในอ้อมอกนางมาด้วยความระมัดระวัง แล้วจึงช่วยเอาตะกร้าที่แบกเต็มอยู่บนหลังออกด้วยความนุ่มนวล

         “ไอ๊หยา เ๽้าของร้านเหนียนมีน้ำใจไมตรีเกินไปจริงๆ ของมากจนเกือบยกไม่ไหวแล้ว” ในอ้อมอกหูฉางหลินอุ้มเกาเตี่ยนและผลไม้เชื่อมที่ประทับตราตัวหนังสือโรงเตี๊ยมสือหลี่เซียงอยู่

         เจินจูคิ้วกระตุก นางได้กลิ่นหนึ่งสายที่คุ้นเคยจากในตะกร้า นี่เป็๞… ปลาเค็ม?

         เปิดหญ้าฟางบนตะกร้าแบกของของหูฉางหลินออก เป็๲ไปดังคาด ปลาเค็มสองสามมัดจัดเป็๲กองอยู่ด้านใน ขนาดตัวไม่เล็กเลย ดูแล้วคล้ายกับว่าเป็๲ปลาทะเลชนิดหนึ่ง

         ล้วงลงไปข้างในอีกชั้นหนึ่ง บนใบหน้าเจินจูก็ยินดีปรีดาขึ้นทันที ของสิ่งนี้นางชื่นชอบนัก

        เชิงอรรถ

        [1] เจินจู แปลว่า ไข่มุกลูกกลมๆ

        [2] ผอจื่อ คือ หญิงชรา

        [3] เค่อ หรือ 刻 หมายถึง 15 นาที ครึ่งเค่อจึงหมายถึงเวลาที่น้อยกว่า 15 นาที