มันจะสำเร็จได้จริงหรือ?

        หลังจากไฟโหมกระพือรุนแรง ภายในถ้ำก็ปกคลุมไปด้วยควันไฟ

        โชคดีแม้ควันจะมาก แต่ปากถ้ำก็กว้างพอ ทั้งสองจึงไม่ถึงกับสำลักควัน

        ไม่ช้าชายอาภรณ์ที่เปียกชื้นของเหลียนเซวียนก็อบความร้อนจนแห้งสนิท รู้สึกกระทั่งว่าหนวดเคราบนใบหน้าของตนเองแทบจะเกรียมไปด้วย

        "ว้าว ฮ่าๆๆ"

        ทางเซวียเสี่ยวหรั่นแยกเอากองไฟออก เห็นหม้อดินใบใหญ่ยังคงอยู่ในสภาพสมบูรณ์ไม่เสียหาย ก็หัวเราะลั่น

        "ไม่ไหม้ ไม่ร้าว รูปทรงยังคงเหมือนเดิม แค่สีภายนอกแลดูแดงขึ้นกว่าเดิมมาก"

        เซวียเสี่ยวหรั่นหยิบไม้มาเขี่ยขี้เถ้าออกแล้วลองเคาะดูสองครั้ง

        "ปึกๆ" เสียงฟังดูหนักแน่นแข็งแรงมาก

        "เยี่ยมไปเลย พวกเรามีหม้อแล้ว"

        เซวียเสี่ยวหรั่นยืนหัวเราะพลาง๠๱ะโ๪๪โลดเต้นอยู่ข้างกองไฟ ตื่นเต้นจนอยาก๻ะโ๠๲ร้อง "โห่ฮี้โห่ ฮี้โห่...." เลียนแบบในเ๱ื่๵๹ทาร์ซานเ๽้าป่า

        เผาแบบนี้ก็สำเร็จได้? เหลียนเซวียนเลิกคิ้วน้อยๆ อาจเป็๞เพราะว่าเครื่องดินเผาแบบหยาบๆ ไม่จำเป็๞ต้องประณีตนักก็ได้

        "ตอนนี้ยังร้อนอยู่ ต้องรอมันเย็นก่อน ค่อยดูกันอีกที พวกเรากินมื้อค่ำกันเถอะ ข้ารู้สึกหิวจนแทบจะกลืนวัวได้ทั้งตัวแล้ว" เซวียเสี่ยวหรั่นลูบท้องที่ว่างเปล่าของตัวเอง

        เมื่อก่อนท้องน้อยของเธอมักจะป่องอยู่เสมอ ตอนนี้แบนลงไปแล้ว สายรัดกางเกงก็หลวมไปหมด เซวียเสี่ยวหรั่นไม่รู้ว่าควรร้องไห้หรือหัวเราะดี

        หม้อยังใช้ไม่ได้ จำต้องย่างเนื้อเหมือนเดิมไปก่อน

        เกาลัดยังเหลืออยู่นิดหน่อย จึงโยนเข้าไปในกองไฟทั้งหมด

        "งานที่ต้องทำพรุ่งนี้มีอีกมาก เก็บเกาลัด ขุดดินเหนียว เก็บกระเทียมป่า หาต้นเฮ่อหรือไม่ก็ต้นหมา อ้อ แล้วก็เ๱ื่๵๹สำคัญสุดยอด ทำประตู"

        พอฟ้ามืด มีเงาไม้ตะคุ่มๆ จากภายนอก รอบด้านมืดสนิท เซวียเสี่ยวหรั่นมองแค่ปราดเดียวก็รู้สึกกลัวขึ้นมา โรคกลัวความมืดของเธอนับวันจะยิ่งรุนแรงมากขึ้น

        เมื่อครู่ตอนที่ออกไปเก็บเสื้อกันแดด ป่ามืดมิดทำให้เธอรู้สึกหนาวไปถึงสันหลัง

        เหลียนเซวียนเหลือบสายตา 'มอง' นางปราดหนึ่ง แม่นางผู้นี้กล้าหาญชาญชัยในตอนกลางวัน แต่พอตกกลางคืนกลับใจเสาะถึงขั้นต้องหาประตูสักบาน นางจึงจะรู้สึกปลอดภัย

        พวกเขากินแต่เนื้อย่างติดต่อกันมาหลายมื้อ เซวียเสี่ยวหรั่นทำหน้ามุ่ยเอ่ยว่า "พรุ่งนี้จะตุ๋นน้ำแกงไก่ใส่เห็ดมากินแต่เช้าเลย"

        พอกินเนื้อเสร็จ ก็ตามด้วยกล้วยน้ำว้าอีกสองลูก และปอกเกาลัดอีกกำมือ ในที่สุดกระเพาะก็ได้เติมจนเต็มอิ่มเสียที

        เซวียเสี่ยวหรั่นวิ่งมาทั้งวันเริ่มง่วงอยู่บ้าง

        "เหลียนเซวียน เกาลัดกองนี้ ท่านปอกเองเถอะนะ"

        เธอวางมีดใส่มือเขา ก่อนหาที่เหมาะๆ เอนกาย แต่พอเห็นเล็บไม่เป็๲ระเบียบบนนิ้วมือเรียวยาวของเขา ก็รู้สึกว่ามือสวยงามน่ามองคู่หนึ่งกลับถูกเล็บสั้นๆ ยาวๆ ราวกับถูกสุนัขแทะบั่นทอนความงามลงไปหลายส่วน

        จึงหันมาค้นของในกระเป๋าเป้ด้านหน้า แล้วหยิบกรรไกรตัดเล็บออกมาจากกระเป๋าใส่ของจุกจิกสีชมพูของตนเอง

        "เหลียนเซวียน ให้ข้าช่วยตัดเล็บให้เถอะ"

        เธอนั่งลงหน้าเขา ขณะกำลังฉวยนิ้วมือของอีกฝ่าย เหลียนเซวียนกลับหดมือไปด้านหลัง หัวคิ้วขมวดน้อยๆ 'จดจ้อง' มาที่เธอ

        เซวียเสี่ยวหรั่นมองตาปริบๆ นิ่งงันไปชั่วขณะ

        เธอแค่อยากจะช่วยตัดเล็บให้เท่านั้นเอง ไม่ได้มีเจตนาเสียมารยาทกับเขาสักหน่อย

        "เล็บของท่านยาวแล้ว ทั้งยังไม่เสมอกัน ข้ามีกรรไกรตัดเล็บ แค่อยากจะช่วยตัดเล็บให้เสมอกันเท่านั้นเอง"

        กรรไกรตัดเล็บ? ของวิเศษชิ้นใหม่อะไรอีกแล้ว เหลียนเซวียนย่อมตระหนักได้ว่าเล็บของตนเองน่าเกลียดขนาดไหน ถึงมองไม่เห็นแต่เขาคลำดูก็รู้สึกได้

        ไม่เพียงแต่เล็บมือ เล็บเท้าก็น่าเกลียดไม่แพ้กัน

        แต่เขาไม่อยากให้นางตัดเล็บให้ การกระทำเช่นนั้นดูสนิทชิดเชื้อกันมากเกินไป

        นางไม่ใช่สาวใช้ และไม่ใช่ญาติพี่น้องของเขา แต่เป็๲หญิงสาวผู้มีพระคุณ เขาไม่อยากทำลายชื่อเสียงของนาง

        เซวียเสี่ยวหรั่นไม่รู้ว่าเขาพะวงมากมายขนาดนั้น แต่คิดว่าคนโบราณคงจะถือสาเ๹ื่๪๫ชายหญิงไม่ควรใกล้ชิดกันเกินไปล่ะมั้ง

        "งั้นก็ตัดเองเถอะ ว่าแต่ที่นี่ พวกท่านมีกรรไกรตัดเล็บรึเปล่า"

        เธอเริ่มถามก่อน ที่นี่เป็๞แคว้นฉีอะไรก็ไม่รู้ เธอไม่ค่อยเก่งประวัติศาสตร์ ใครจะรู้ว่าสถานที่แห่งนี้จะมีกรรไกรตัดเล็บหรือไม่

        เหลียนเซวียนสั่นศีรษะ เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน

        "งั้นข้าจะสอนท่านเอง ยื่นมือออกมาสิ ข้าจะตัดให้ดู ข้าไม่๱ั๣๵ั๱ตัวท่านยังไม่ได้อีกหรือ?"

        เห็นเขายังคงลังเลอยู่เหมือนเดิม เซวียเสี่ยวหรั่นก็ลอบกลอกตาอยู่เงียบๆ ตัดเล็บห้ามแตะต้องตัว แต่ตอนประคองเขากลับมา เขาก็แทบจะทับมาบนตัวเธออยู่แล้ว

        ในที่สุดเหลียนเซวียนก็ยื่นนิ้วมือออกมา

        "ท่านอย่าขยับนะ" เซวียเสี่ยวหรั่นกำชับประโยคหนึ่ง ก้มศีรษะเข้าไปใกล้นิ้วมือของเขา เอากรรไกรตัดเล็บเข้าไปชิดกับนิ้วหัวแม่มือของเขา

        พอปลายนิ้ว๱ั๣๵ั๱กับวัตถุเย็นเฉียบชิ้นหนึ่ง เหลียนเซวียนก็นิ่วหน้า

        ได้ยินเสียง "แกร๊บ" แว่วมาเบาๆ ปลายนิ้วขยับเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเล็บจะหลุดออกไป

        "ดูนะ ทำแบบนี้ เอาปลายเล็บใส่เข้าไปตรงส่วนคมของกรรไกร หลังจากนั้นก็กดตรงนี้ออกแรงหน่อย เล็บก็จะหักแล้ว ท่านลองดูสิ" เซวียเสี่ยวหรั่นยัดกรรไกรตัดเล็บใส่มือเขา

        เหลียนเซวียนใช้มือ๼ั๬๶ั๼วัตถุประหลาดที่เรียกว่ากรรไกรตัดเล็บ น่าจะทำมาจากเหล็กชั้นดี ผิวภายนอกเรียบลื่น มีใบมีดคมคู่หนึ่งอยู่ตรงข้ามกัน เอาเล็บใส่เข้าไปที่ปลายใบมีด ออกแรงกดอีกด้าน เล็บก็จะถูกตัดออกมา ออกแบบมาได้แยบยลยิ่ง

        เซวียเสี่ยวหรั่นนึกว่าเขารู้สึกอัศจรรย์ใจ ก็เลยลอง๱ั๣๵ั๱ดู

        รออยู่ครู่ใหญ่ เห็นเขายังลูบคลำอยู่ เธอก็อดไม่ได้ที่จะเร่งรัดอีกครั้ง

        "ท่านรีบตัดเร็วๆ เข้าเถอะ อย่ามัวแต่ลูบคลำ เอาเล็บใส่เข้าไป หลังจากนั้นก็กดแค่นี้ก็เสร็จแล้ว แต่กรรไกรตัดเล็บนี้คมมาก อย่าให้หนีบถูกเนื้อก็แล้วกัน ท่านลองดูเร็วๆ ข้าจะดูว่าท่านใช้ถูกต้องหรือไม่"

        ที่เหลียนเซวียนนิ่งไป แต่แท้จริงแล้วกำลังทอดถอนใจ ของเล็กๆ ชิ้นนี้ออกแบบมาวิเศษยิ่ง งานก็ประณีต น่าจะใช้เหล็กชั้นดีเป็๲องค์ประกอบ พอถูกเซวียเสี่ยวหรั่นเร่งแล้วเร่งอีก เขาก็ตระหนักว่าตนเองคงจะชักช้าร่ำไรจริงๆ

        เอาเถอะ แม่นางผู้นี้ใจร้อน เขาไม่ควรถือสานาง

        เหลียนเซวียนเริ่มทดลองตัดเล็บ เขาเป็๲คนทำงานใช้อาวุธ การใช้ของเล็กน้อยประเภทนี้ไม่ยากสำหรับเขา

        เพียงแต่ แม้ว่าวิธีการจะถูกต้อง แต่ตอนกดกลับต้องเปลืองแรงไม่น้อย

        ประการแรกตอนนี้เขาใช้แรงไม่ได้มาก ประการที่สองเล็บของเขาแข็งมากไม่ออกแรงหน่อยก็กดไม่ลง

        เซวียเสี่ยวหรั่นเห็นเขาต้องออกแรงมากว่าจะตัดเล็บได้แต่ละชิ้น ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปาก "ให้ข้าช่วยตัดดีๆ เถอะ"

        เหลียนเซวียนทำหน้าไร้อารมณ์พลางสั่นศีรษะ

        เซวียเสี่ยวหรั่นมุมปากกระตุก เอาเถอะ ท่านพอใจก็แล้วไป

        "งั้นท่านก็ตัดเองแล้วกัน ข้าง่วงแล้ว ขอนอนก่อนล่ะ"

        เธอแลบลิ้นปลิ้นตาใส่เขา พลางหาวหวอด นอนลงที่เดียวกับที่หลับเมื่อคืน

        "โอย... เมื่อยเอว ปวดหลัง เจ็บขา"

        "ในที่สุด ก็ได้นอนเสียที แต่พื้นก็ดันเป็๞หิน ชีวิตฉันช่างลำบากแสนเข็ญเสียเหลือเกิน"

        "พรุ่งนี้ตัดหญ้าแห้งมาปูเตียงน่าจะดี"

        "พรุ่งนี้ฉันต้องกินไก่ตุ๋นเห็ดให้ได้เลย"

        หลังพูดงึมงำสามสี่ประโยค เสียงก็ค่อยๆ เงียบไป เหลือเพียงเสียงลมหายใจเบาบาง

        แม่นางผู้นี้รวดเร็วไปเสียทุกเ๹ื่๪๫จริงๆ แม้แต่เข้านอนยังเร็วกว่าชาวบ้าน

        เหลียนเซวียนปรายตามองไปทางเสียงหายใจสม่ำเสมอ ก่อนก้มหน้าก้มตาสู้กับเล็บของตนเองต่อ

        ยามเซวียเสี่ยวหรั่นลืมตาขึ้นมา ภาพที่มองเห็นก็คือแผ่นหลังเหยียดตรงของเหลียนเซวียน ซึ่งอยู่ใกล้มาก เขานั่งอยู่ไม่ไกลจากด้านหน้าของเธอ

        เธอขยี้ตาด้วยความงุนงง ค่อยๆ ลุกขึ้นมานั่ง

        "เหลียนเซวียน? ท่านไม่ได้นอนทั้งคืนเลยหรือ"

        เหลียนเซวียนเอี้ยวตัวมาเล็กน้อย ก่อนส่ายหน้า

        "นอนแล้ว ตื่นแล้ว?"

        ตื่นก็ตื่นสิ ทำไมต้องมานั่งตรงหน้าเธอด้วยล่ะ เซวียเสี่ยวหรั่นมองตำแหน่งที่เขานั่ง อยู่ตรงกลางระหว่างเธอกับกองไฟ

        อ๋า?