จุนฟานหันมาพูดกับจุนเช่ออีกครั้งว่า “พี่รอง ท่านได้ยินไหม น้องสี่บอกว่าเขามียาิญญาฟื้นฟูล่ะ อีกเดี๋ยวท่านก็ฟื้นตัวแล้ว โชคดีจริง ๆ ” เมื่อกล่าวจบเขาก็พลันกอดจุนเช่อ และร้องไห้ออกมา แต่เดิมเขาเคยเป็คนที่ไม่มีหัวใจ เพราะเขามีแม่คอยดูแล จึงอยู่ในตระกูลอย่างสุขสบาย แต่หลังจากที่ท่านแม่จากไปก็มีจุนเช่อคอยดูแล อาจเป็เพราะเขาเป็นายน้อยของบ้านตระกูลจุน ทุกคนในเมืองอวี้หวาจึงต่างให้เกียรติเขา แต่ยามนี้ได้เกิดเื่แบบนี้ขึ้น และจุนเช่อก็าเ็สาหัสจนทรุดหนัก ความกล้าหาญเด็ดเดี่ยวที่เขามีได้หายไปหมดสิ้น แปรเปลี่ยนเป็ความเ็ปไปทั่วทุกหัวระแหง ความกดดันของเขาใน่หลายวันมานี้มีมากมายเหลือเกิน และในที่สุดมันก็ะเิออกมาจนได้
“ข้าไม่เป็ไรแล้ว ข้าไม่เป็ไรแล้ว” จุนเช่อกล่าวพร้อมตบหลังจุนฟาน แต่ใบหน้าของเขากลับดูซีดเผือดกว่าเดิม หน้าผากที่เย็นเฉียบและเหงื่อที่ไหลท่วมออกมา ทำให้รู้ว่าตอนนี้เขากำลังอดทนต่อความเ็ปอย่างมาก
พอเห็นจุนเช่อเ็ปจนเหงื่อเย็นเฉียบ จุนห่าวก็ทนดูต่อไปไม่ไหว เขาดึงจุนฟานเข้ามาและเอ่ยขึ้นว่า “นี่ท่านร้องไห้กระซิก ๆ จนเหมือนอะไรก็ไม่รู้แล้วเนี่ย ข้ารู้น่า พี่รองจะไม่เป็อันใดหรอก จนกระทั่งท่านมากดดันเขาเนี่ย ท่านอย่าเพิ่งรีบด่วนสรุปเลย รีบเช็ดน้ำตาเถอะ”
เมื่อได้ยินจุนห่าวกล่าว จุนฟานก็รู้สึกตัวว่าตนเองทำผิดไป พี่รองยังาเ็อยู่ แต่เขาก็อดที่จะกอดไม่ได้ เขาปล่อยจุนเช่อในทันที พร้อมกล่าวขึ้นว่า “พี่รอง ข้าขอโทษ เมื่อครู่นี้ข้าดีใจจนลืมไปว่าร่างกายของท่านยังาเ็อยู่”
“ไม่เป็ไร ข้ายังทนไหว าเ็แค่นี้ไม่เท่าไหร่หรอก” จุนเช่อพูดพลางโบกไม้โบกมือ เพราะคราวนี้รู้วิธีรักษาแล้ว จิตใจของเขาจึงไม่รู้สึกอ่อนแอเช่นเดิม
“ตอนนี้เขายังมีลมหายใจอยู่น่า ท่านพี่สาม ท่านพี่รองก็นะ ท่นาไม่ได้าเ็สาหัสอะไร แล้วเหตุใดจึงทำเหมือนกับว่าท่านกำลังาเ็สาหัสเช่นนั้นเล่า?” จุนห่าวกล่าวอย่างไม่คุ้นชินที่เห็นจุนเช่อปล่อยให้จุนฟานร้องไห้ไปเรื่อย ๆ เมื่อพูดจบก็พลันโยนขวดยาหนึ่งขวดให้จุนเช่อ พร้อมกล่าวว่า “ดื่มนี่ซะ”
จุนเช่อยิ้มอย่างละอาย หลังได้ยินคำพูดของจุนห่าว เมื่อเห็นขวดยาที่โยนใส่เขา จุนเช่อก็ยกมือด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี ทั้งที่จริง ๆ แล้ว เขาแทบไม่มีแรงที่จะรับขวดเลย จุนเช่อคิดในใจ จุนห่าวต้องตั้งใจทำเช่นนี้แน่ ก็ใครให้เขาคุยโวอย่างเมื่อครู่นี้ล่ะ
จุนเช่อกล่าวกับจุนฟานที่อยู่ข้างกายว่า “จุนฟาน เอาขวดนั่นมาให้ข้า นั่นคือยาิญญาฟื้นฟูอันมีค่าเชียวนะ ชีวิตของพี่อยู่ในเงื้อมมือของเ้าแล้ว” เมื่อครู่จุนเช่อกล่าวเสียงดัง และวิตกกังวลมากเกินไป คราวนี้เขาจึงกล่าวอย่างเหนื่อยหอบอ่อนแรง
ในขณะที่จุนฟานกำลังขบคิดอะไรบางอย่าง พอจู่ ๆ ก็ถูกจุนเช่อะโใส่เช่นนี้ เขาจึงคว้าขวดยานั้นโดยไม่รู้ตัว จุนฟานมองดูขวดยาในมือพลางคิดในใจว่า ยาิญญาอันมีค่านี้ เขาเคยซื้อได้มากมายใน่ที่เขากำลังรุ่งเรืองที่สุด แต่ในเวลานี้กลับ... “เฮ้อ” จุนเช่อถอนหายใจอยู่ภายในใจ พอคิดแล้วก็ช่างน่าเศร้ายิ่งนัก การเป็คนที่เก่งกาจเพียบพร้อม ช่างยากเย็นยิ่งนัก เขาส่ายหัว เพราะไม่้านึกถึงเื่นี้อีก
จุนฟานส่งยาิญญาให้จุนเช่อ และเอ่ยขึ้นว่า “พี่รอง ท่านรีบดื่มเถอะ” จากนั้นก็มองจุนห่าว แล้วพูดว่า “น้องสี่ พี่สามติดหนี้เ้าแล้ว”
จุนเช่อถือยาิญญาพร้อมกล่าวต่อจุนห่าวว่า “น้องสี่ คำกล่าวขอบคุณจากข้าคงไม่ต้องเอ่ยแล้ว จากนี้ไปหากมีเื่อันใด ขอให้เ้าบอกพี่มา พี่ยินดีที่จะสละชีวิตให้”
“ใช่ ข้าก็ด้วย หากเ้า้าชีวิตของข้า ข้าก็จะให้เ้าภายในชั่วพริบตาเดียวเลย” จุนฟานกล่าวเสริมขึ้น เขาซึ้งใจต่อจุนห่าวจริง ๆ ต่อให้ต้องแลกชีวิตของเขากับชีวิตของพี่รอง เขาก็ยินดี ในเมื่อพี่รองเป็คนช่วยชีวิตเขา และบัดนี้จุนห่าวได้ช่วยชีวิตพี่รองไว้ เขาก็ยินดีที่จะมอบชีวิตของเขาให้กับจุนห่าวเช่นกัน
จุนห่าวพูดกับจุนฟานอย่างจนใจว่า “ข้าจะ้าชีวิตท่านไปทำไม เขาก็เป็พี่รองของข้าเหมือนกัน” จุนห่าวแอบคิดในใจว่า ความสัมพันธ์ของร่างเดิมกับจุนเช่อและจุนฟานนั้น ค่อนข้างดีอยู่ สองพี่น้องคอยดูแลร่างเดิมอยู่บ่อยครั้ง แม้ว่าจุนห่าวจะผ่านการสู้รบหลั่งเืมาอย่างโชกโชน จนจิตใจแปรเปลี่ยนเป็เืเย็น และไม่ใจอ่อนต่อสิ่งใดโดยง่าย แต่ก็เป็แค่เฉพาะกับศัตรูเท่านั้น สำหรับพี่น้องของตนเองและสำหรับคนที่ดีต่อเขา จุนห่าวไม่อาจทำเื่อย่างนั้นอย่างเืเย็นได้ บัดนี้ก็ถือว่าเขาเป็พี่เป็น้องกับจุนเช่อและจุนฟาน จุนห่าวถึงได้ทำดีต่อพวกเขาอย่างไม่มีเงื่อนไข
จุนห่าวกล่าวกับจุนเช่ออีกครั้งว่า “พี่รองไม่ต้องขอบคุณข้าแล้ว พวกเราเป็พี่เป็น้องกัน หากตอนนี้เป็ข้าที่าเ็ ถ้าเป็ท่าน ท่านจะไม่สนใจหรือ?”
“ไม่มีทาง” จุนเช่อกล่าวโดยไม่ลังเลเลยสักนิด ในสายตาของจุนเช่อ จุนห่าวคือน้องชายของเขาตลอดมา ในบรรดาพี่ชายน้องชายทั้งหกคน จุนอี้และจุนหรูมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน และท่านพ่อก็ลำเอียงรักแต่พวกเขา จุนยู่วที่อายุยังน้อยและเป็ซวงเอ๋อร์ ก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่สนิทลึกซึ้งอะไรกับพวกเขามากนัก เพราะจุนห่าวและจุนฟานมีอายุที่ไล่เลี่ยกัน ั้แ่เด็กจึงมีจุนเช่อที่คอยพาพวกเขาเล่น ต่อมาจุนเช่อและจุนฟานได้ย้ายออกไป จึงทำให้พวกเขาติดต่อกับจุนห่าวน้อยลง และเพราะพวกเขาถูกท่านพ่อบีบให้ออกไป พวกเขาจึงไม่อยากให้จุนห่าวมีส่วนเกี่ยวข้องกับเื่นี้ แต่ในใจลึก ๆ ก็ยังคงห่วงใยจุนห่าวอยู่ห่าง ๆ
“ถ้าอย่างนั้นก็ถูกต้องแล้ว ในวันนี้พี่รองกำลังลำบาก ข้าซึ่งมีความสามารถในด้านนี้ จะไม่สนใจท่านได้อย่างไร” จุนห่าวเอ่ยขึ้น “พี่รอง ท่านดื่มยาิญญาแล้ว รู้สึกอย่างไรบ้าง?”
“รู้สึกดีขึ้น ร่างกายข้าผ่อนคลายขึ้นมาก รับรู้ได้ว่าอาการาเ็ของข้ากำลังได้รับการฟื้นฟู” จุนเช่อกล่าว ที่ได้ผลดีเช่นนี้ ทำให้เขารู้เลยว่ายาิญญาฟื้นฟูนี้ มีคุณภาพดียิ่งนัก ก่อนหน้านี้เขาเคยได้ดื่มยาิญญาฟื้นฟูมาแล้ว แต่ไม่ได้ผลที่ดีเช่นเดียวกับยาขวดนี้ เขาไม่รู้ว่าจุนห่าวไปเอามาจากไหน แต่เขามั่นใจว่าราคาจะต้องสูงมากเป็แน่
“ถ้าได้ผลดี ก็ดีแล้ว ข้ายังมีอีกหลายขวด ท่านจงเก็บไว้เถิด รอยาออกฤทธิ์อีกสักครู่ ค่อยดื่มเพิ่ม หากไม่พอก็บอกข้า” จุนห่าวกล่าวอย่างมีน้ำใจ ตอนนี้เขาปรุงยาิญญาฟื้นฟูได้อย่างรวดเร็ว อีกทั้งยังมียาอีกมากมาย สำหรับาแของจุนเช่อ ถ้าดื่มอีกประมาณ 2-3 ขวดก็น่าจะรักษาจนหายดีได้ จุนเช่อมองดูยาิญญาฟื้นฟูในมือ พร้อมกล่าวกับจุนห่าวว่า “น้องสี่ เ้าเก็บไว้เองเถอะ ยานี้ช่วยชีวิตข้าได้ บัดนี้ข้าก็ดีขึ้นมาก และไม่เป็อันตรายถึงชีวิตแล้ว ค่อย ๆ ฟื้นตัวไปก็ได้ จะได้ไม่สิ้นเปลืองยา” ความสามารถในการรักษาตัวเองของนักพรตนั้น รวดเร็วกว่าคนธรรมดา ดังนั้นจุนเช่อจึงไม่อยากใช้ยาอย่างสิ้นเปลือง
“ข้าให้ท่าน ท่านจงรับไปเถอะ ข้ายังมีอยู่ แม้อาการาเ็จะใช้เพียงครั้งเดียวก็ฟื้นตัวได้แล้ว แต่การบำบัดรักษาได้ผลช้า และอาจทิ้งาแไว้ภายในได้ อีกอย่างตอนนี้ข้าเป็เย้าซือ ถ้ายาไม่พอ ข้าก็ปรุงเพิ่มได้ จึงไม่ได้มีน้อยไปกว่าท่านหรอก” จุนห่าวพูดอย่างเรียบเฉย ตอนนี้เขาสามารถปรุงยาเองได้แล้ว เขาจึงไม่คิดว่ายาิญญาเป็สิ่งที่ล้ำค่าอีกต่อไป แค่มีหญ้าิญญา เขาก็ปรุงยาได้แล้ว ยิ่งหญ้าิญญา ก็เป็สิ่งที่เขามีมากพอจนไม่มีวันขาดแคลนเลยก็ว่าได้
