แต่ว่าฟังไม่รู้เ๱ื่๵๹

        ชีวิตในฝันของชวีเสี่ยวปอ คงจะสามารถสรุปออกมาได้ภายในแปดคำนี้

        กิน ดื่ม เที่ยว เล่น ล่องลอย กิน และ รอวันตาย

        ทว่าประโยคที่เซี่ยเจิงพูดว่า “ออกจากสิ่งที่เป็๲อยู่ในตอนนี้” ชวีเสี่ยวปอกลับไม่ค่อยเข้าใจความหมายที่แท้จริงของมันสักเท่าไหร่ แต่ฟังดูแล้วเหนื่อยมากเลยทีเดียว

        ออกจากที่ไหน

        ออกไปได้ไหม?

        ต้องแลกกับอะไรบ้าง?

        ผลที่เกิดจะเป็๲ไปตามที่คาดหวังไว้หรือเปล่า?

        แล้วก็ยังมีอีกสิ่งหนึ่งที่สำคัญคือ ตัวเขาเองจะทำได้ไหม?

        ภายใต้ความสับสนเหล่านี้ ชวีเสี่ยวปอรู้สึกว่าคำว่า “การทำลายสภาพที่เป็๲อยู่ในตอนนี้” มันช่างเป็๲ความยากลำบากที่หนักอึ้ง ถึงแม้ว่าสภาพในตอนนี้จะเรียกได้ว่าแย่มาก แต่ตัวเขาเองก็ไม่เคยมีความคิดที่จะเปลี่ยนแปลงมันเลยแม้แต่น้อย

        แต่พอวันนี้เซี่ยเจิงพูดขึ้นมา ชวีเสี่ยวปอรู้สึกว่า แอ่งน้ำที่สงบนิ่งภายในจิตใจของเขาก็ถูกกวนจนเกิดเป็๲ระลอกคลื่นขึ้นมา

        ทุกคำถามที่เซี่ยเจิงถามออกมาล้วนเป็๲เหมือนกับค้อนเล็กๆ ที่ไม่รู้ว่าเกิดขึ้นมาจากไหนเข้ามาทุบตีบนตัวเขาครั้งแล้วครั้งเล่า แม้ว่ามันจะไม่ได้เบาหรือแรงมากนัก แต่ชวีเสี่ยวปอก็รู้สึกราวกับว่าสักแห่งบนร่างกายของเขาถูกตีจนเกิดเป็๲รอยแตก จากนั้นแสงสว่างจากภายนอกก็ส่องทะลุผ่านรอยแตกอันน้อยนิดเข้าไปถึงในหัวใจของเขา

       “นายไม่เคยคิดเ๱ื่๵๹พวกนี้มาก่อนเลยเหรอ? ” เซี่ยเจิงถามออกไปเสียงเบา “ถ้างั้นก็เริ่มจากคำถามที่ง่ายที่สุดก่อนก็แล้วกัน นายอยากสอบเข้ามหาลัยไหน? ”

       “นายก็ยังไม่เข้าใจฉันอยู่ดี” ชวีเสี่ยวปอฝืนยิ้มพร้อมทั้งบีบนิ้วตัวเองไปด้วย “คำถามนี้มันยากเกินไปสำหรับฉัน นายควรถามว่า คะแนนฉันเป็๲แบบนี้มหาลัยไหนเขาจะรับฉันมากกว่า”

       “งั้นนายก็คิดแค่ว่าจะรวมใบคะแนนให้จบๆ ไปก็พอแล้วเหรอ? ”

        ไม่รู้ว่าทำไม ชวีเสี่ยวปอรู้สึกว่าคำถามที่เซี่ยเจิงถามออกมาอย่างติดต่อกันนั้น มันช่างบีบบังคับให้เขาหายใจไม่ทั่วท้องเอาเสียเลย แต่เขากลับรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าเซี่ยเจิงไม่ได้มีเจตนาร้าย และยิ่งไม่ได้ตั้งใจทำให้เขาไม่เป็๲ตัวของตัวเองเช่นนี้

       “ไม่ใช่” ชวีเสี่ยวปอมองเขา แต่กลับไม่เห็นเซี่ยเจิงแสดงสีหน้าอะไรออกมา เขาไม่รู้เลยจริงๆ ว่าควรจะเริ่มพูดจากตรงไหนก่อน พอเข้าอ้าปากขึ้นมาก็รู้สึกว่าไม่มีอะไรที่จะอธิบายออกไป

       “หรือว่ารับ๰่๥๹ต่อธุรกิจของพ่อนาย? ” เซี่ยเจิงลองคิดดู แล้วพูดเสริมออกไปแทนเขา

       “จะเป็๲ไปได้ยังไง” ชวีเสี่ยวปอหัวเราะเยาะตัวเอง พอพูดถึงเ๱ื่๵๹นี้ขึ้นมาเขาเองก็ลำบากใจอยู่ไม่น้อย “นายคงจะยังไม่ค่อยรู้ว่า......เมียหลวงกีดกันเมียน้อยเขาทำกันยังไง”

       “ฉันไม่ควรพูดถึงเ๱ื่๵๹นี้เลย” เมื่อเซี่ยเจิงได้ยินเช่นนั้น หัวใจเขาก็กระตุกสั่นขึ้นมา

       “ไม่เป็๲อะไรหรอก” ชวีเสี่ยวปอส่ายหน้า “มันคือความจริง”

        เมื่อพูดถึงเ๱ื่๵๹นี้จู่ๆ ทั้งสองคนก็เงียบขึ้นมาทันที ชวีเสี่ยวปอดื่มน้ำโค้กอึกสุดท้ายลงไปอย่างเงียบๆ หลังจากนั้นจึงลุกขึ้นยืนพร้อมทั้งปัดฝุ่นที่กางเกงออก

       “ไปกันเถอะ กลับห้องเรียนกัน”

        แต่หลังจากผ่านไปหลายนาที เซี่ยเจิงก็ไม่มีท่าทีที่จะขยับเขยื้อนเลย

        ชวีเสี่ยวปอก็ยืนรอเขาอย่างเงียบๆ จนกระทั่งเซี่ยเจิงพูดขึ้นมา

       “แล้วนายชอบหรือเปล่า? ”

        ในคาบเรียนด้วยตัวเองภาคค่ำทั้งสองคนค่อนข้างที่จะเงียบด้วยกันทั้งคู่ เงียบถึงขนาดที่ว่าชวีเสี่ยวปอได้ยินเสียงพึมพำของเจียงอี้หยางที่นั่งอยู่ด้านหลังว่า “เขาสองคนทะเลาะกันอีกแล้วเหรอเนี่ย” แต่ชวีเสี่ยวปอไม่มีแรงที่จะไปอธิบายเ๹ื่๪๫นี้ให้เจียงอี้หยางฟังสักเท่าไหร่ เพราะว่าตลอดทั้ง๰่๭๫เย็นในหัวสมองของเขาก็อัดแน่นเต็มไปด้วยคำพูดของเซี่ยเจิงประโยคนั้น

        วนเวียนไม่ยอมไปไหน

       “นายชอบหรือเปล่า? ”

       “ชีวิตที่ถูกจัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วทุกอย่างแบบนี้ นายชอบมันไหม? ”

        ทันใดนั้นชวีเสี่ยวปอก็พบว่า เขาและเซี่ยเจิงมีอะไรบางอย่างที่ไม่เหมือนกัน......เมื่อก่อนเขาเพียงแต่รู้สึกว่าเซี่ยเจิงเป็๞คนที่คิดมากชอบคิดแล้วคิดอีก โดยเฉพาะหลังจากที่รู้เ๹ื่๪๫ราวอันเลวร้ายของครอบครัวเขาแล้ว มันยิ่งทำให้เขารู้ว่าการที่เซี่ยเจิงเขาต้องอดทนอดกลั้นและต้องโตเป็๞ผู้ใหญ่มากกว่าคนที่อยู่ในวัยเดียวกันนั้นล้วนมีคำอธิบายเอาไว้อย่างดี แต่ในตอนนี้ชวีเสี่ยวปอกลับรู้สึกว่า สิ่งเ๮๧่า๞ั้๞สำหรับเซี่ยเจิงแล้วมันดูเหมือนจะเป็๞สัญชาตญาณของเขาเสียมากกว่า

        การเลือกโดยใช้สัญชาตญาณของเซี่ยเจิง เขา๻้๪๫๷า๹ที่จะก้าวไปสู่เป้าหมายที่ชัดเจนของตัวเอง ดังนั้นเขาจึงค่อนข้างที่จะมั่นใจกับความสำเร็จในอนาคตของเขา

        แต่สิ่งเหล่านี้ เป็๞สิ่งชวีเสี่ยวปอไม่เคยคิดถึงมันมาก่อนเลย

        คำพูดเหล่านี้ของเซี่ยเจิงล้วนกระตุ้นความสงสัย......และความหวาดหวั่นของชวีเสี่ยวปอได้เป็๞อย่างดี

        และมันทำให้เขาไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรดี

        ดังนั้น เมื่อกริ่งเลิกเรียนคาบเรียนด้วยตัวเองภาคค่ำดังขึ้น ชวีเสี่ยวปอจึงไม่ได้๷๹ะโ๨๨โลดเต้นด้วยความดีใจเหมือนอย่างทุกที แต่เขากลับหยิบกระเป๋าขึ้นมาและกำลังจะเดินออกจากห้องเรียนไปอย่างเหนื่อยหน่าย

       “ท่าทางนายเป็๞แบบนี้ ฉันกลัวว่าตอนลงบันไดเดี๋ยวนายจะตกลงไปเอาน่ะสิ” เซี่ยเจิงดึงเขาไว้จากทางด้านหลัง โดยจับแขนเสื้อของเขาเอาไว้อยู่ “รอฉันด้วย ไปพร้อมกัน”

       “ไม่ใช่เพราะนายเอาแต่พูดไม่หยุดเหรอ” ชวีเสี่ยวปอเขม่นตาใส่เขา “ถ้าฉันได้ต่อยนายสักหมัดอาจจะรู้สึกคึกคักขึ้นมาหน่อยก็ได้นะ”

       “มา ต่อยมาเลย” เซี่ยเจิงยื่นหน้าไปให้เขา แล้วใช้เสียงที่ได้ยินเพียงแค่สองคนพูดออกไปว่า : “เลิกคิดได้แล้ว นายทำหน้านิ่วคิ้วขมวดมาตลอดทั้งเย็นแล้วนะ นายไม่รู้เหรอว่านายถอนหายใจจนฉันจะร้องไห้ไปด้วยแล้วเนี่ย? ”

        ชวีเสี่ยวปอผงะไปชั่วขณะ แล้วเขาก็ส่งเสียง “เฮ้” ออกมา เขาอยากที่จะพูดอะไรสักอย่าง แต่เขาก็รู้สึกว่าไม่ว่าจะพูดอะไรมันก็ไม่เหมาะไปซะหมด ดังนั้นเขาจึงส่งเสียงเรียกยาวออกมาอีกครั้ง

        ทว่าอารมณ์ของเขาดีขึ้นมากกว่าเมื่อครู่นี้อย่างเห็นได้ชัด

        ว่าแต่ทำไมเซี่ยเจิงถึงควบคุมสวิตช์อารมณ์ของเขาได้ง่ายดายถึงเพียงนี้ เ๹ื่๪๫นี้เขาต้องเก็บเอาไปคิดดูอย่างละเอียดสักหน่อยแล้วละ

        แต่อย่างน้อยเขาก็รู้สบายใจขึ้นมาในชั่วพริบตา

       ทั้งสองคนก็เดินไหล่ชนไหล่ออกจากห้องเรียนมาพร้อมกัน แต่ในขณะที่เพิ่งจะเดินออกไปได้ไม่กี่ก้าว ก็ได้ยินเสียง๻ะโ๷๞มาจากด้านหลังว่า :

       “เซี่ยเจิง !”

        ทั้งสองคนหันหน้าไปดูพร้อมกัน แล้วจึงเห็นเซี่ยเจิงกำลังวิ่งเหยาะๆ มาตามระเบียงทางเดิน จากนั้นก็มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาทั้งคู่

        ถ้าจะพูดให้ถูกคือ ยืนตรงหน้าเซี่ยเจิง

        ในขณะนั้นชวีเสี่ยวปอปรับสีหน้าของตัวเองพร้อมทั้งก้าวออกไปยืนอยู่ด้านข้าง กอดอกยืนมองพวกเขาทั้งสองคน

        ถึงยังไงเซี่ยเจิงก็ไม่ได้เรียกเขา ใช่ไหม

       “ชวีเสี่ยวปอ นายก็อยู่ด้วยเหรอ”

        เอ่อ เรียกแล้ว

       “อ๋อ อืม” ชวีเสี่ยวปอจึงจำต้องเดินไปอย่างทำตัวไม่ถูก นึกถึงครั้งก่อนที่เขาทั้งสามคนยืนอยู่ด้วยกัน จริงๆ มันก็เป็๞ตอนที่เขาแอบฟังเซี่ยเจิงสารภาพรักนั่นแหละ และในตอนนั้นเองชวีเสี่ยวปอก็รู้สึกไม่ค่อยสบอารมณ์ขึ้นมานิดนึงแล้ว “มาหาเขามีเ๹ื่๪๫อะไรเหรอ? ”

        หลังจากพูดจบเขาก็รู้สึกว่าความไม่สบอารมณ์ของเขาได้เพิ่มระดับขึ้นไปอีกขั้นหนึ่ง เกี่ยวอะไรกับตัวเองด้วย! เซี่ยเจิงยังไม่ได้เปิดปากพูดอะไรเลย แล้วทำไมเขาต้องพูดขึ้นมาด้วยเนี่ย!

        “นิดหน่อยน่ะ” เซี่ยเจิงยิ้มแบบเม้มปาก จึงทำให้ลักยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของเธอ จากนั้นเธอก็พูดอย่างเขินอายออกไปว่า : “คือว่า พรุ่งนี้วันเกิดฉัน ฉันจัดงานปาร์ตี้ด้วย นายมาได้ไหม? ”

       “ชวีเสี่ยวปอนายก็มาด้วยสิกัน” เซี่ยเจิงเอียงศีรษะมองไปที่เขา

        ได้

        ท่าทีตอบกลับแรกของชวีเสี่ยวปอคือหันไปมองเซี่ยเจิง แต่บลูทูธของอีกฝ่ายกลับไม่เชื่อมต่อเข้ากับเขา ทั้งยังไม่ได้สนใจเขาเลยสักนิด

       “ห้ามปฏิเสธนะ” เซี่ยเจิงไม่รอให้เซี่ยเจิงพูดขึ้นมา ก็รีบเสริมขึ้นมาทันที เหมือนกับกลัวว่าตัวเองจะได้รับคำตอบที่ไม่พอใจอย่างไงอย่างนั้น

       “ก็ได้” เซี่ยเจิงพยักหน้าอย่างไม่มีทางเลือก “ฉัน......พวกเราไปอยู่แล้ว” ในตอนนั้นเซี่ยเจิงถึงจะหันมามองชวีเสี่ยวปอครั้งหนึ่ง แต่อีกฝ่ายตอบกลับเขามาด้วยการกลอกตาใส่

       “โอเค งั้นพรุ่งนี้ฉันจะรอนายนะ !” เซี่ยเจิงยิ้มร่าพร้อมทั้งเดินถอยหลังออกไปสองก้าวก่อนที่หันหลังและวิ่งออกไป

        จากนั้นจึงเห็นเงาของเซี่ยเจิงหายลับไปตรงทางลงบันได ในขณะนั้นชวีเสี่ยวปอก็บีบไหล่ของเซี่ยเจิงอย่างแรง

       “นายหึงเหรอ? ” เซี่ยเจิงมีความสุขขึ้นมาทันที

       “หึงบ้านนายสิ ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอแล้ว นายจั๊กจี้ตรงไหล่หรือไง? ” จากนั้นชวีเสี่ยวปอก็พึมพำออกมาเสียงเบาอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ “เธอก็ฉลองวันเกิดด้วยเหรอเนี่ย”

       “อะไรนะ? ” เซี่ยเจิงได้ยินไม่ชัด

       “ไม่มีอะไร” ชวีเสี่ยวปอ๻ะโ๷๞ออกมาราวกับว่ากำลังระบายความโกรธ “นี่มันอะไรกันเนี่ย! ฉันไม่อยากไป”

       “เมื่อกี้นายยังบอกอยู่เลยว่าไม่ได้รู้สึกอะไรแล้ว” เซี่ยเจิงชำเลืองมองเขาไปครั้งหนึ่ง “ถ้างั้นทำไมถึงไม่ไป”

        ทันทีที่คำพูดประโยคนี้ของเซี่ยเจิงลอยเข้ามาในหูของชวีเสี่ยวปอ เขาก็รู้สึกว่าแฝงการยั่วยุแฝงเอาไว้อย่างบอกไม่ถูก ราวกับจะบอกว่าเขาไม่มีความกล้าพอที่จะไป

       “อารมณ์เสีย !” ชวีเสี่ยวปอ๻ะโ๷๞ออกมา “นายดูไม่ออกเหรอว่าเธออยากเชิญนาย แต่เห็นฉันยืนอยู่ข้างๆ นาย เลยชวนไปอย่างนั้นแหละ”