"ทำอะไรกันเหรอคะ" เสียงแหลมดังแทรกพร้อมกับแรงกระตุกชายเสื้อของนักรบและน้ำส้ม ทำให้ทั้งสองคนนั้นดึงสติกลับคืนมา แล้วก้มหน้ามอองต่ำตามเสียง มีหนูน้อยเงยหน้ามองผู้ใหญ่สองคนสลับกันไปมา นั่นเพราะว่าเธอกำลังสงสัยในสิ่งที่เห็น

    ((อะเอ่อ~~)) สายตาของเด็กน้อยทำให้ผู้ใหญ่มองหน้ากันอย่างเขินอายจนอ้ำอึ้ง นึกถึงคำตอบโต้ไม่ทัน ยิ่งสายตากดดันของน้องมะนาวก็ยิ่งทำให้ผู้เป็๲แม่เม้มปากแน่นคิดไม่ออก จะบอกลูกสาวที่ช่างซักไซ้ยังไงให้ละม่อมเข้าใจ ในภาพที่มันล่อแหลม

    "คุณอานักรบหิวเหรอคะ เลยจะกินคุณแม่...Oh No!!" เด็กหญิงมะนาวพูดออกมาด้วยความเดียงสาตามภาพที่เธอเห็นและเข้าใจ ก่อนจะสบถและเบิกตาโตยกมือสองข้างขึ้นปิดปาก ส่ายสายตามองผู้ใหญ่ทั้งสองด้วยจินตนาการของเด็กที่กำลังแล่นภาพมโนในหัว

    "น้องกำลังคิดอะไรอยู่มะนาว มันไม่มีอะไรหรอกนะคะ" ผู้เป็๲แม่ที่เดากิริยาของลูกสาว เธอเกิดความวิตกกลัวว่าลูกสาวผู้จินตนาการเลิศล้ำ จะถลำความคิดไปไกล จนต้องรีบแก้ต่างดักทางเอาไว้ด้วยความลุกลี้ลุกลน จนคนตัวสูงที่ยืนมองนั้นกลั้นขำไม่ไหว ได้แต่เบือนหน้าออกด้านข้างเปล่งหัวเราะเบา ๆ จนน้ำส้มจิกสายตาข่ม นั่นจึงทำให้นักรบเบาลง

    "ไม่นะคะ!! น้องไม่อยากเชื่อเลย...คุณอาสุดหล่อเวอร์ ๆ เป็๲แวมไพร์เหมือนในหนังที่น้องเคยดูใช่ไหม?....ใช่เลยมันต้องใช่แบบนั้น ว๊าย!! อยู่ไม่ได้แล้ว" เด็กหญิงมะนาวลั่นเสียงแข็งดั่งตระหนก เธอร่ายคำพูดตามที่มโนภาพจากสิ่งที่เคยผ่านตา ความน่าสะพรึงอย่างในหนังทำให้น้องมะนาวรีบหันหลังวิ่งเข้าบ้านทันที

    "เฮ้อ~~ โล่งอก" น้ำส้มรู้สึกโล่งใจเมื่อลูกสาวไม่ได้ถามจนเธอนั้นตันคำตอบ เป็๲เธอเองที่คิดมากไป

    "น้องมะนาวพูดถูกนะ ผมหิว! จริง ๆ นั่นแหละ" นักรบคิดกะล่อน เขาพูดออกมาด้วยยกยิ้มเน้นเสียงหนักคำว่าหิวอย่างมีเลศนัย ทำให้น้ำส้มเผลอฟาดฝ่ามือตีต้นแขนของเขาเต็มแรง

    "คุณนักรบ!" และเธอก็ตวาดเขาเสียงลั่น 

    "อะไรกันคุณผมหิวข้าวนี่ถึงกับต้องตีผมเลยเหรอ" เขาแย้ง

    "หิวข้าว?"

    "ก็ใช่นะสิ คิดอะไรของคุณเนี่ย"

    "ไม่มี! ไม่ได้คิดอะไร...ฉันขอตัวไปทำกับข้าวก่อนนะ"

    น้ำส้มรีบปฏิเสธเป็๲พัลวัน เมื่อเผลอคิดไกลจนทำให้เขาจับพิรุธได้ เธอรู้สึกเสียหน้าจนรีบจ้ำเท้าเดินเข้าบ้าน อาการที่เธอทำให้นักรบหุบยิ้มไม่ลง ไม่ว่าจะแม่หรือลูกก็น่ารักเหมือนกัน ยิ่งเวลาน้ำส้มเขินยิ่งมีเสน่ห์จนเขาอยากจะแกล้ง

    "แม่งเอ๊ย น่ารักฉิบหาย" เขามองตามหลังเธอแล้วสบถออกมา จากนั้นจึงเดินตามเธอเข้าไปในบ้าน แม้จะไม่ได้ถูกเชิญอย่างเป็๲ทางการมากนัก แต่ได้เข้ามาแบบนี้แล้วคงไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดลอย