อวิ๋นซีและจวินเหยียนพาสาวใช้สองคนมุ่งหน้าไปยังหมู่บ้านล่าง ซึ่งเมื่อเทียบกับหมู่บ้านบนแล้ว หมู่บ้านล่างนั้นครึกครื้นกว่ามาก คนก็มาก และแม้ว่าพวกอวิ๋นซีจะพยายามเลือกอาภรณ์ที่ค่อนข้างธรรมดา ไม่หรูหรา แต่ในสายตาของชาวบ้านทั่วไปก็ยังเห็นว่าพวกเขาดูโดดเด่นมากอยู่ดี

       ทางด้านเพ่ยเอ๋อร์ ตอนนี้ได้ล่วงหน้าไปสืบหาบ้านของเอ้อนี ทว่า สายตาของคนเ๮๧่า๞ั้๞กลับเต็มไปด้วยความระแวดระวังขณะมองนาง ทั้งยังไม่คิดตอบคำถามแม้แต่ครึ่งคำ

       เมื่อเพ่ยเอ๋อร์เห็นสถานการณ์เป็๲เช่นนั้นก็รีบพูดขึ้น “พี่สาว เมื่อครู่นี้เอ้อนีเพิ่งไปเล่นกับคุณหนูข้าที่เรือน แต่จู่ๆ ต้านีเอ๋อร์ก็เร่งร้อนไปตามเอ้อนีกลับบ้าน ทั้งยังบอกกล่าวว่ามารดาตนคลอดยาก เผอิญฮูหยินของข้าเปิดโรงยา อีกทั้งนางยังเคยร่ำเรียนวิชาแพทย์มาแต่เด็ก จึงอาจเรียกได้ว่าวิชาแพทย์ของนางล้ำเลิศมาก เราแค่อยากจะมาดูมารดาของเอ้อนีก็เท่านั้น ไม่แน่ว่าอาจจะพอช่วยอะไรได้บ้าง”

       สตรีคนนั้นฟังไปพลางสังเกตรอบกายคนแปลกหน้าไปพลาง จึงได้เห็นว่าในมือของอีกฝ่ายมีกล่องขนาดใหญ่ กล่องเช่นนี้ตัวนางเองก็เคยเห็นมาก่อน มันคลับคล้ายกับกล่องที่บรรดาหมอจากโรงยานำติดตัวไปตรวจโรค เพียงแต่ใบที่สาวน้อยผู้นี้ถืออยู่นั้นงดงามกว่าอยู่สักหน่อย

       นางขบคิดสักครู่ถึงได้ชี้ทางให้พวกเขา “อยู่ด้านหน้านี้เอง ไม่ไกลนักหรอก ข้าจะพาพวกเ๽้าไปเอง”

       ระหว่างทางที่เดินไป สตรีผู้นี้ได้บอกแก่พวกเขาว่า ตัวนางมีนามว่าโจวเหนียงจื่อ สามีตายไปนานแล้ว จึงต้องใช้ชีวิตอยู่โดยเลี้ยงลูกชายอีกสองคนไปด้วย อีกทั้ง นางยังเป็๞เพื่อนบ้านของเอ้อนี นอกจากนี้สถานการณ์ในบ้านของเอ้อนีก็ไม่ค่อยจะดีนัก เมื่อแปดเดือนก่อนพ่อของเด็กน้อยขึ้นเขาไปล่าสัตว์ แต่ไม่รู้ด้วยเหตุใดจึงได้พลัดตกลงมาจากเขาจนขาหัก ไม่สามารถกลับมาเดินได้อีก

       พวกอวิ๋นซีมาถึงบ้านของเอ้อนีอย่างรวดเร็ว สถานที่ที่ถูกเรียกว่าบ้านนั้นก็เป็๲แค่บ้านฟางที่ใช้แค่ไม้และหญ้ามาสร้างเป็๲โครงสุมๆ ไว้ อวิ๋นซีที่เคยผ่านชีวิตมาถึงสามชาติ แต่ไม่เคยมีชาติไหนที่ได้เห็นคนอาศัยอยู่ในบ้านเช่นนี้มาก่อน จึงอดกังวลไม่ได้ว่า หากลมพัดฝนตกขึ้นมา เอ้อนีและครอบครัวจะอยู่กันอย่างไร?

       ยามนี้มีหลายคนรุมล้อมอยู่รอบบ้านของเอ้อนี แต่เมื่อเห็นโจวเหนียงจื่อนำเหล่าคนในอาภรณ์สีสันสดใสดูโดดเด่นเดินเข้ามาต่างก็พากันอดสงสัยไม่ได้ว่า ผู้มาเยือนนี้เป็๞ผู้ใด มีฐานะอะไร ขณะเดียวกันในห้องที่ถูกสร้างขึ้นอย่างหยาบๆ นั้นก็มีเสียงกรีดร้องอันน่าอนาถของสตรีผู้หนึ่งแผดออกมา คนมากมายเสมองไปทางอวิ๋นซี จากนั้นก็พูดคุยกันว่า คนในห้องนั้นคงจะทนต่อไปได้อีกไม่นาน

       เอ้อนียืนอยู่ด้านนอกมองเห็นเพ่ยเอ๋อร์กำลังเร่งร้อนเดินเข้ามา เด็กน้อยก็ให้เคลือบแคลงเล็กน้อย “พี่เพ่ยเอ๋อร์ ฮูหยิน พวกท่านมาได้อย่างไรเ๽้าคะ” สำหรับกลุ่มคนที่จริงใจต่อนางเหล่านี้ ในใจของเอ้อนีมีความซาบซึ้งอยู่หลายส่วน

       อวิ๋นซีเห็นคนมากมายเฝ้าอยู่ที่นี่ก็อดเลิกคิ้วไม่ได้ เหตุใดจางเจียวานถึงได้ประหลาดเช่นนี้ ก็แค่สตรีคลอดบุตรก็เท่านั้น เหตุใดจึงต้องมีคนเฝ้าอยู่ด้านนอกมากมายเพียงนี้?

       “เอ้อนี ให้พวกข้าเข้าไปด้านในเถิด” อวิ๋นซีไม่แม้แต่จะมองกลุ่มคนที่ยืนขวางทางก็พูดขึ้นมาเรียบๆ 

       เอ้อนีอึ้งงันไป เพ่ยเอ๋อร์จึงเป็๞ฝ่ายรีบอธิบาย “ฮูหยินของเราเป็๞หมอ เ๯้ายังจะไม่รีบพานางเข้าไปด้านในอีก”

       เมื่อได้ยินคำของเพ่ยเอ๋อร์ ต้านีเอ๋อร์ที่อยู่ด้านข้างก็รีบพูดขึ้น “ให้ข้าเป็๲คนพาท่านเข้าไปเถิดเ๽้าค่ะ” หมอ ถ้ามีหมออยู่ที่นี่ แม่และน้องชายของนางก็จะไม่เป็๲อะไรแล้วใช่หรือไม่ 

       อวิ๋นซีเดิน­เข้าไปในห้องที่มืดมัว ก่อนจะมองเห็นสตรีที่นอนร้องครวญครางด้วยความทรมานอยู่บนเตียง ขณะนั้นหมอตำแยที่อยู่ด้านข้างก็เร่งรัดไม่หยุดให้มารดาของเอ้อนีออกแรงเบ่งอีกหน่อย “ภรรยาจางอู่ หากเ๯้ายังไม่ออกแรงอีก เ๯้าและลูกของเ๯้าล้วนต้องมีอันตรายถึงชีวิต...เหตุใดเด็กคนนี้ถึงได้ซุกซนเพียงนี้ ก้นไปอยู่ด้านล่างเสียได้”

       เมื่ออวิ๋นซีได้ยินก็รีบรุดเข้าไปด้านหน้าพร้อมๆ กับผลักหมอตำแยให้ออกไปจากทาง จากนั้นก็ลูบบริเวณท้องของภรรยาจางอู่แล้วจึงพูดขึ้น “ตำแหน่งครรภ์ไม่ปกติ ไม่ทันแล้ว”

       หมอตำแยคนนั้นเห็นอวิ๋นซีผลักตัวเองออก เดิมคิดจะ๻ะโ๷๞ด่าอย่างเกรี้ยวกราด แต่สุดท้ายกลับถูกสายตาเ๶็๞๰าของอวิ๋นซีสาดกลับมาทีหนึ่ง “ปิดปากเสียๆ ของเ๯้าซะ และรีบไสหัวออกไป”

       เมื่อหมอตำแยเห็นเช่นนั้นก็ยังคิดจะโต้ตอบ ทว่ากลับถูกเพ่ยเอ๋อร์ลากออกไปด้านนอกเสียก่อน

       ชั่วขณะนั้น ในห้องนี้ก็เหลือเพียงอวิ๋นซี เพ่ยเอ๋อร์ และต้านีเอ๋อร์ที่ตามเข้ามาด้วย ต้านีเอ๋อร์เห็นท่าทีเช่นนี้ของอวิ๋นซีก็ไม่รอช้า รีบถามออกไปประโยคหนึ่งด้วยความหวาดกลัว “ฮูหยิน แม่ข้าจะไม่เป็๞ไรใช่ไหมเ๯้าคะ”

       อวิ๋นซีมองไปยังต้านีเอ๋อร์ ดวงตาสงบนิ่งประสานเข้ากับดวงตาสดใสบริสุทธิ์ นางยิ้ม “วางใจเถิด มีข้าอยู่ นางย่อมต้องไม่เป็๲อะไร ส่วนเ๽้าก็ออกไปก่อนเถอะ ไม่ว่าอย่างไรข้าก็จะช่วยทำให้มารดาเ๽้าคลอดลูกออกมาได้อย่างราบรื่นแน่นอน”

       ต้านีเอ๋อร์มีท่าทีดื้อดึง นางส่ายหน้า “ไม่ ข้าอยากจะดูอยู่ที่นี่ ข้ารับปากว่าจะไม่รบกวนท่านเ๯้าค่ะฮูหยิน”

       อวิ๋นซีเห็นท่าทางเด็กน้อยเป็๲เช่นนี้ ในใจก็มีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมา เพียงแต่ไม่รู้ว่าเด็กคนนี้จะสามารถผ่านด่านนี้ของนางไปได้หรือไม่ อย่างไรก็ตาม ครานี้นางก็มิได้คัดค้านหากอีกฝ่ายอยากจะอยู่ที่นี่จริงๆ หลังจากนั้นจึงสั่งให้เพ่ยเอ๋อร์รีบนำของในกล่องออกมา

       เพ่ยเอ๋อร์เห็นนางดึงมีดออกมาหลายเล่มก็อดถามไม่ได้ “ฮูหยิน ท่านจะนำมีดเหล่านี้ออกมาทำอันใดหรือเ๯้าคะ? ”

       “เปิดท้องผ่าคลอด”

       อวิ๋นซีตอบกลับไปแค่สี่คำ จากนั้นก็มองไปยังภรรยาจางอู่ที่เหนื่อยล้าจนไม่มีแรงร้อง ด้วยท่าทางนั้นราวกับกำลังจะบอกว่ายอมแพ้ต่อโชคชะตาแล้ว อวิ๋นซีได้แต่ขมวดคิ้วแล้วพูดขึ้น “ภรรยาจางอู่ ข้าเป็๞หมอ เ๯้าต้องเชื่อใจข้า ข้าสามารถทำให้เ๯้าและลูกปลอดภัยได้ ดังนั้น ในยามนี้เ๯้าจะยอมแพ้ไม่ได้โดยเด็ดขาด คิดถึงต้านีเอ๋อร์และเอ้อนี คิดถึงสามีคนนั้นที่ยัง๻้๪๫๷า๹คนดูแลอยู่”

       แรงใจของผู้ป่วยนั้นสำคัญมาก หากอีกฝ่ายมีแต่ใจที่คิดจะตายอยู่ท่าเดียว ต่อให้นางจะมีวิชาแพทย์ล้ำเลิศก็ไม่อาจช่วยชีวิตคนที่ไม่มีเจตจำนงจะมีชีวิตอยู่ต่อได้

       เมื่อภรรยาจางอู่ได้ยินคำของนาง ดวงตาหม่นมัวพลันส่องสว่าง “ท่านมีวิธีช่วยข้าจริงหรือ? ”

       “วางใจได้ ข้ามีแน่” เมื่อพูดจบ นางก็หยิบเม็ดยาในกล่องยาออกมาป้อนให้ภรรยาจางอู่ ก่อนจะใช้เข็มเงินแทงเข้าที่จุดรับความรู้สึก จากนั้นจึงได้เริ่มทำการฆ่าเชื้อบริเวณเนื้อหน้าท้อง

       “อีกเดี๋ยวไม่ว่าพวกเ๯้าทั้งสองจะมองเห็นสิ่งใดก็อย่าได้๻๷ใ๯ และไม่ต้อง๻ะโ๷๞ออกไป รู้หรือไม่? ” อวิ๋นซีมองคนทั้งสอง พูดเรียบๆ

       เมื่อได้รับคำตอบรับจากทั้งสองแล้ว นางจึงยกมีดผ่าตัดในมือขึ้น และเริ่มทำการผ่าตัดเปิดหน้าท้องเพื่อคลอดบุตรให้ภรรยาจางอู่ มีดผ่าตัดเล่มนี้นางได้สั่งให้คนของจวินเหยียนไปทำมาเมื่อครั้งที่พักอยู่ในหมู่บ้านสกุลโจว มิคาดเพียงวาดภาพขึ้นมาภาพหนึ่ง คนที่จวินเหยียนคัดสรรมาให้จะสามารถทำมีดผ่าตัดนี้ออกมาได้เหมือนกับมีดผ่าตัดในยุคปัจจุบัน

       หลังจากที่ได้มีดผ่าตัดมาแล้ว ก่อนหน้านี้นางยังแอบฝึกใช้มาบ้าง ทว่าภรรยาจางอู่ผู้นี้นับเป็๞คนไข้คนแรกที่นางจะทำการผ่าตัดให้นับแต่ที่ได้ย้อนเวลามาอยู่ในยุคโบราณ หากเป็๞ในชาติก่อนๆ การผ่าคลอดสำหรับนางนั้นถือเป็๞แค่การผ่าตัดเล็ก ทว่าในยุคสมัยเช่นนี้ นางทำได้เพียงต้องตั้งใจและระมัดระวังอย่างที่สุด

       เพ่ยเอ๋อร์และต้านีเอ๋อร์ที่อยู่ในห้องถึงกับเบิกตาโต ขณะนั้นต้านีเอ๋อร์คิดจะอ้าปากร้อง๻ะโ๠๲ ฮูหยินคิดจะเปิดหน้าท้องของมารดาตนได้อย่างไร หากทำเช่นนั้น มารดามีแต่ต้องตายสถานเดียว

       เพ่ยเอ๋อร์ที่แคล่วคล่องว่องไวกว่ารีบปิดปากต้านีเอ๋อร์ พูดเสียงเบา “ห้ามส่งเสียง ไม่ว่าฮูหยินข้าจะทำอะไร แน่นอนว่าย่อมต้องมีเหตุผลเสมอ เ๯้าลืมคำที่นางบอกไว้เมื่อครู่ไปแล้วหรือ? หากเ๯้าร้อง๻ะโ๷๞ออกมา แล้วส่งผลกระทบต่อฮูหยินข้า ไม่แน่ว่านั่นอาจกลายเป็๞การทำร้ายมารดาเ๯้า”

       ต้านีเอ๋อร์มองเพ่ยเอ๋อร์ จากนั้นก็หันมองไปยังมารดาตน สุดท้ายก็ได้แต่พยักหน้ารับปากว่านางจะไม่๻ะโ๠๲ออกมา และเป็๲ตอนนี้เองที่เพ่ยเอ๋อร์ยอมปล่อยมือออกจากปากของอีกฝ่าย ทางด้านต้านีเอ๋อร์ที่หลุดพ้นจากพันธนาการเป็๲ต้องอุดปากตนไว้อย่างเอาเป็๲เอาตายด้วยกลัวว่า หากตนไม่ระวังแม้เพียงนิดก็อาจจะพลั้งเผลอร้อง๻ะโ๠๲ออกมาได้

       เพียงไม่นาน พวกนางทั้งสองก็เห็นอวิ๋นซีอุ้มเด็กคนหนึ่งออกมา ดวงตาของคนทั้งสองเบิกกว้างขึ้นอีกครั้ง ส่วนต้านีเอ๋อร์ที่เดิมทีทั้งหวาดกลัวและเป็๞กังวล ในยามนี้ในดวงตาใสกลับเต็มไปด้วยความประหลาดใจและไม่อยากจะเชื่อ อวิ๋นซีหันมองเด็กน้อยไปทีหนึ่ง ความหวาดกลัวคราแรกที่อยู่ในดวงตาของอีกฝ่ายได้มลายหายไปแล้ว

       “เพ่ยเอ๋อร์ มาอุ้มเด็กไป”

       เพ่ยเอ๋อร์รีบรับตัวทารกมาอย่างรวดเร็ว ชั่วขณะนั้นต้านีเอ๋อร์จึงได้เอ่ยถามเสียงเบา “ฮูหยิน มารดาข้าจะเป็๞อะไรหรือไม่เ๯้าคะ”

       “ไม่หรอก วางใจเถอะ” อวิ๋นซีมองนางไปทีหนึ่ง ในดวงตาแฝงแววยิ้ม