บทที่ 161 สวี่จือจือคือเมล็ดพันธุ์บาป

        ความจริงแล้วเริ่นอิ๋งอิ๋งเป็๞คนไม่เคยอยู่นิ่ง มิฉะนั้นคงไม่เรียนหนังสือและแต่งกับลู่หวยเฟิงได้ทั้งที่กำพร้า

        ด้วยฐานะของตระกูลลู่ เดิมทีมีคนอยากผูกสัมพันธ์มากมาย ยิ่งลู่หวยเฟิงเป็๲ครูโรงเรียนประถม เขาเป็๲ตัวเลือกอันดับหนึ่งในใจแม่ยาย

        ผลลัพธ์คือลู่หวยเฟิงกลับแต่งงานกับเริ่นอิ๋งอิ๋งที่เป็๞เด็กกำพร้า ต้องยอมรับว่าเธอมีฝีมือจริงๆ

        เพียงแต่เด็กกำพร้าแต่งเข้าตระกูลใหญ่ เดิมทีก็ขาดความมั่นใจ ยิ่งแต่งงานมาหลายปีไม่มีลูก ถึงตระกูลลู่จะใจดี ไม่ค่อยพูดเ๱ื่๵๹ลูกต่อหน้าเธอ แต่คนที่ขาดความมั่นใจฝังลึก บวกกับสภาพแวดล้อม๻ั้๹แ๻่เด็กที่ไวต่อความรู้สึก แม้จะพูดปกติ เธอก็คิดมากไปเอง

        หลายปีในตระกูลลู่ เริ่นอิ๋งอิ๋งใช้วิธีประจบประแจงในแบบของตัวเอง ถึงวิธีนี้จะยิ่งผลักคนตระกูลลู่ให้ไกลออกไปยิ่งกว่าเดิม ทำให้เธอเข้ากับครอบครัวใหญ่ไม่ได้

        แต่เริ่นอิ๋งอิ๋งไม่คิดแบบนั้น เธอรู้สึกว่าตระกูลลู่เข้มงวดกับเธอ และเธอต้องอยู่อย่างน่าสงสารในตระกูลนี้

        ความน้อยใจนี้พุ่งถึงขีดสุดเมื่อเห็นคุณนายลู่กับสวี่จือจือสนิทกัน

        ความขาดความมั่นใจของเริ่นอิ๋งอิ๋งมาจากชาติกำเนิด แต่สวี่จือจือจะดีกว่าเธอแค่ไหนกัน? มีพ่อแม่แบบนั้นก็เหมือนไม่มี แล้วหวังซิ่วหลิงชื่อเสียงอะไร?

        ผู้หญิงปากตลาด!

        ไม่ใช่แค่ผู้หญิงปากตลาดเท่านั้น ยังเป็๲คนสำส่อน ว่ากันว่าสวี่จือจือไม่ใช่ลูกสวี่จงโฮ่ว แต่หวังซิ่วหลิงท้องตอนเป็๲แม่บ้านให้คนอื่น

        หลายปีมานี้สวี่จงโฮ่วหลายปีนี้โดนสวมหมวกเขียวมาโดยตลอด

        มีแม่ที่ชื่อเสียแบบนี้ ลูกสาวจะดีไปกว่ากันได้เหรอ?

        ก็แค่ชะตาแปดอักษรดี และดวงแข็งเท่านั้น

        แต่พอกลับมาเห็นหญิงชราตามใจสวี่จือจือจริงๆ เริ่นอิ๋งอิ๋งรู้สึกไม่สมดุล

        หญิงชราไม่เคยปฏิบัติกับเธอแบบนี้

        แน่นอน เริ่นอิ๋งอิ๋งประจบประแจงมานาน การควบคุมสีหน้าของเธอดีมาก ถึงในใจไม่ยอมและอิจฉา แต่สีหน้าก็ยังดูไม่ออก

        นี่คือเหตุผลที่สวี่จือจือรู้สึกว่าอาสะใภ้สามแปลก แต่บอกไม่ได้ว่าแปลกยังไง

        ทั้งหมดนี้ทำให้เธอไม่ชอบสวี่จือจือเท่าไหร่ แต่ความเกลียดที่แท้จริงยังคงมาจากลู่หวยเฟิง

        ลู่หวยเฟิงชมสวี่จือจือต่อหน้าเธอไม่หยุด

        ‘เธอคงยังไม่รู้’ เสียงของเหอเสวี่ยฉินยังคงก้องหูเธอ ‘สวี่จือจือคือเมล็ดพันธุ์บาปของหวังซิ่วหลิงกับสวี่ฉางไห่’

        สวี่ฉางไห่คือใคร?

        รองหัวหน้าหมู่บ้านเป่ยสุ่ย ลูกพี่ลูกน้องของสวี่จงโฮ่ว

        “แม่เป็๞แบบไหน ลูกก็เป็๞แบบนั้น ลู่หวยเฟิงกับจิ่งซานอายุก็ห่างกันไม่กี่ปี”

        โดยไม่รู้ตัว สวี่จือจือก็ถูกเริ่นอิ๋งอิ๋งเกลียดแบบนี้เอง

        เมื่อได้ยินว่าสวี่จือจือจะหนีไปกับชู้ แค่ปล่อยข่าวออกไปเท่านั้น เริ่นอิ๋งอิ๋งจะไม่ยอมได้ยังไง?

        เห็นสามีตัวเองชื่นชมสวี่จือจือมากขึ้นเรื่อยๆ เริ่นอิ๋งอิ๋งก็อยากให้สวี่จือจือออกจากตระกูลลู่ไวๆ

        โอกาสดีๆ แบบนี้ จะปล่อยไปได้ยังไง?

        ถ้าลู่หวยเฟิงรู้ว่าหลานสะใภ้ที่เขาชมหนีไปกับชายชู้ เขาจะรู้สึกยังไง?

        เริ่นอิ๋งอิ๋งตื่นเต้น

        ความตื่นเต้นนี้ทำให้เธอฝันบ่อยๆ ว่าสวี่จือจือถูกจับได้ กลายเป็๲ความกังวลและกลัว

        แต่เธอจะทำอะไรได้?

        จุดอ่อนเธออยู่ในมือเหอเสวี่ยฉิน ไม่ช่วยก็ไม่ได้ แต่เธอไม่อยากหย่ากับลู่หวยเฟิง

        เพราะมีลูกไม่ได้ ต่อให้แต่งงานใหม่ คงไม่มีใครดีกับเธอเท่าลู่หวยเฟิง

        “แกจะลังเลอะไรอีก?” คุณอาเริ่นบอก “ดูเขาสิ คงเปลี่ยนใจไปแล้วมั้ง มีแต่แกนี่โง่ ทำไมถึงใสซื่อขนาดนี้?”

        “หย่าแล้วแกก็มีงานครู ยังจะกลัวหาคู่ดีๆ ไม่ได้เหรอ?” คุณอาเริ่นพูดเบา “ลู่หวยเฟิงไม่มีฝีมือ ไม่มีงาน มีแค่ตระกูลลู่แล้วจะยังไง?”

        เริ่นอิ๋งอิ๋งเม้มปาก ไม่พูดไม่จา

        ลู่หวยเฟิงเห็นเธอเป็๞แบบนี้ก็ยิ่งผิดหวัง

        เขายิ้มเยาะตัวเอง “ครู? ขอโทษนะ งานนี้ไม่ใช่ของฉัน๻ั้๹แ๻่แรก จะให้เธอได้ยังไง?”

        “ไม่ได้” คุณอาเริ่นได้ยินก็ขมวดคิ้ว “อิ๋งอิ๋งบ้านฉันเป็๞สาวบริสุทธิ์แต่งงานกับนาย ตอนนี้จะหย่า นายต้องมีอะไรรับประกัน”

        ถ้าไม่มีงาน เธอก็แบกรับไม่ไหว เธอถูกลู่หวยเฟิงตามใจจนทำกับข้าวไม่เป็๲ด้วยซ้ำ

        หย่าแล้วจะไม่อดตายเหรอ?

        จุดนี้คุณอาเริ่นยังมีน้ำใจ ตอนนี้คิดเพื่อเริ่นอิ๋งอิ๋งจริงๆ

        สุดท้ายคนที่คุณอาเริ่นพามาคุยกับตระกูลลู่ก็ตกลงกันได้

        ให้เริ่นอิ๋งอิ๋งห้าร้อยบาท เป็๲อันหย่าสำเร็จ

        ส่วนงานครูประจำประชาคมที่เริ่นอิ๋งอิ๋งขอ ตระกูลลู่ไม่ยอม

        งานนี้เป็๲ของกู้ฉิงโหรว ลู่หวยเฟิงแย่งงานแม่ลู่จิ่งซานมา ตอนนี้เริ่นอิ๋งอิ๋งทำเ๱ื่๵๹ฉาวโฉ่ใส่ลูกสะใภ้คนเขา

        ยังมีหน้าอยากได้งานอีกเหรอ?

        ตอนนี้เริ่นอิ๋งอิ๋งเริ่มเสียใจลึกๆ แต่เธอขาดความมั่นใจและแข็งกร้าว คิดจะขู่ลู่หวยเฟิง ถ้าเขายอมอ่อนข้อ เ๱ื่๵๹ก็จะจบ

        แต่ลู่หวยเฟิงไม่ยอมถอย ความโกรธเธอพุ่งพล่านไม่หยุด

        “ห้าร้อยก็ห้าร้อย ฉันจะเอาเงินสด ได้เงินพวกเราจบกัน” เธอแข็งคอ ประชด

        “ที่บ้านมีแค่สองร้อยสามสิบ” ลู่หวยเฟิงร้อนใจเล็กน้อย

        “หมายความว่ายังไง?” คุณอาเริ่นไม่พอใจเ๱ื่๵๹งานอยู่แล้ว ได้ยินว่ามีแค่สองร้อยสามสิบ ก็ยิ่งโมโห “ตกลงกันว่าห้าร้อย จะกลับคำเหรอ?”

        “ฉันจะไปยืม” ลู่หวยเฟิงมองเริ่นอิ๋งอิ๋ง พลางเม้มริมฝีปาก

        ยืมเงินก็ต้องหย่า

        “ดี ดีมาก” เริ่นอิ๋งอิ๋งร้องห่มร้องไห้ต่อว่าลู่หวยเฟิง “ลู่หวยเฟิง ฉันตาถั่วแต่งงานกับพี่ ต่อไปพี่จะต้องเสียใจ”

        “เงินนี้ผมออกเอง” ลู่จิ่งซานที่เงียบมานานพูด “แต่ตอนนี้ไม่มีเงินสด ต้องไปถอนที่ประชาคม”

        “จะเล่นลูกไม้เหรอ?” คุณอาเริ่นไม่เชื่อ

        “บ้านใครมีเงินสดเยอะ วางไว้ให้โจรเล็งบ้างล่ะ?” สวี่จือจือตอบอย่างหงุดหงิด

        “ขอแค่พวกนายไม่กลับคำ จะไปประชาคมก็ไป” เริ่นอิ๋งอิ๋งยิ้มเยาะ

        “ดีเลย ไปประชาคมจัดการใบหย่า” คุณนายลู่บอก

        เมื่อกี้โชคดีที่สวี่จือจือเตือน ถึงสองคนนี้จะไม่มีทะเบียนสมรส แต่จะหย่าก็ไปออกใบที่ประชาคมได้

        พอมีใบหย่าก็ไม่กลัวว่าตระกูลเริ่นจะกลับคำแล้ว

    .............................