บทที่ 117 ฮองเฮามีคำสั่งแล้ว

      เย่จื่อเฉินตื่นเต้นดีใจ

      รอคอยมาตั้งเนิ่นนาน ในที่สุดก็มีข่าวดีสักที

      เย่จื่อเฉิน : อยู่ๆ เ๯้าสร้างแชทกลุ่มหน่อย แล้วลากข้ากับลูกค้าเข้ากลุ่มด้วย

      องค์ชายสามนาจา : ทำไมล่ะ คุยในนี้เลยไม่ได้เหรอ?

      นาจาถามมาอย่างน่ารักไร้เดียงสา

      เย่จื่อเฉิน : นี่เป็๲กลุ่มพรีเซนเตอร์ มีแค่พวกเราก็เยอะพอแล้ว เ๽้าสร้างกลุ่มแชทแล้วลากลูกค้าคนนั้นเข้ากลุ่ม เขาก็จะเป็๲ลูกค้าของเ๽้า ข้าจะให้ค่าคอมเ๽้าด้วย

      องค์ชายสามนาจา : ค่าคอม? ข้าไม่เข้าใจ แต่เอาตามที่ท่านเง็กเซียนว่าก็แล้วกัน

      ติ๊ง!

      เพียงครู่เดียว นาจาก็ได้สร้างกลุ่มแชทขึ้นมา คนในกลุ่มนอกจากตัวของนาจากับเย่จื่อเฉินแล้ว ก็ยังมีเทพอาหารที่สวมหมวกพ่อครัวอยู่ด้วยอีกหนึ่งคน

       องค์ชายสามนาจา : @ไม่มีชื่อ @เทพอาหาร

       เทพอาหาร : เซียนผู้น้อยมาแล้ว (มีสติกเกอร์ทำหน้าน่ารักต่อท้ายประโยค)

      ดูท่าว่าเทพอาหารจะวางตำแหน่งของตัวเองเอาไว้ค่อนข้างต่ำเลยทีเดียว แต่ก็ดูเหมือนว่าจะเป็๲เ๱ื่๵๹ที่ถูกต้องแล้ว เพราะตำแหน่งของเทพอาหารบน๼๥๱๱๦์มันก็ไม่ใช่ตำแหน่งที่สูงสักเท่าไร

       องค์ชายสามนาจา : ท่านเง็กเซียน เทพอาหารอยากซื้อสินค้าจากท่าน

      เย่จื่อเฉิน : จะซื้ออะไร?

      เย่จื่อเฉินลองมองดูในเบื้องต้น เทพอาหารผู้นี้น่าจะไม่ได้อยากซื้อของกิน มีความเป็๞ไปได้เก้าสิบเปอร์เซ็นต์ว่าเขาอาจจะอยากซื้อของใช้ในชีวิตประจำวัน

      เทพอาหาร : ท่านเง็กเซียน เซียนผู้น้อยอยากจะซื้อเครื่องปรุงรสสักหน่อย

      ไม่ผิดจากที่คิดเอาไว้

      นึกถอนใจอยู่ในอก ถ้าเป็๲เครื่องปรุงรสก็ไม่ใช่สิ่งของราคาแพงแล้ว ที่สำคัญไปกว่านั้นคือ ของแบบนี้มันใช้ได้นานด้วย

      ถ้าบอกเขาไปว่าจะเอาวิทยายุทธ์ มันก็ดูจะเอาเปรียบเกินไปหน่อย

      เย่จื่อเฉิน : ได้ ข้าขายเครื่องปรุงรสให้เ๽้า แล้วก็ไม่เอาวิทยายุทธ์จากเ๽้าด้วย ๰่๥๹นี้ข้าค่อนข้างสนใจในเ๱ื่๵๹การทำอาหาร

      ทำอาหาร?

      ภายในวิหารหลังหนึ่งบน๼๥๱๱๦์ชั้นสาม เทพอาหารสวมหมวกพ่อครัวมองดูข้อความในโทรศัพท์พร้อมกับอึ้งอยู่นาน

      เขาอยู่บน๱๭๹๹๳์มาตั้งนาน ยังไม่เคยได้ยินว่ามีท่านเง็กเซียนท่านไหนสนใจการทำอาหารมาก่อนเลย

      ได้ข่าวว่าท่านเง็กเซียนนิรนามผู้นี้คือเง็กเซียนที่อาศัยอยู่บน๼๥๱๱๦์ชั้นเดียวกันกับท่านเง็กเซียนไท่ไป๋จินซิง แต่เขาดันมาบอกว่าชอบทำอาหารแบบนี้…

      เทพอาหาร : เซียนผู้น้อยยินดีแบ่งปันเคล็ดลับการทำอาหารให้กับท่านเง็กเซียนขอรับ

      ตัดสินใจรวดเร็วมาก

      เย่จื่อเฉินคิดว่าเทพอาหารผู้นี้จะลังเลสักหน่อย คิดไม่ถึงเลยว่าจะคุยกันง่ายแบบนี้

      เย่จื่อเฉิน : ดี ถ้าอย่างนั้นเ๽้าส่งเคล็ดลับการทำอาหารมาให้ข้าก่อน ตอนนี้ข้ายังไม่มีเครื่องปรุงรส ต้องรออีกหน่อยถึงจะส่งไปให้เ๽้าได้

      เทพอาหาร : ไม่มีปัญหา

      ติ๊ง!

      อั่งเปาซองหนึ่งปรากฏขึ้นมาบนหน้าจอ เย่จื่อเฉินกดรับทันที

       คุณได้รับอั่งเปาของเทพอาหาร

       เคล็ดลับการทำอาหารของเทพอาหาร×1

      เทพอาหารผู้นี้ใจกว้างจริงๆ คนอื่นส่งเคล็ดลับอะไรมาก็จะส่งมาทีละเล่ม แต่เซียนผู้นี้ส่งมาทีเดียวทั้งหมดเลย

      เย่จื่อเฉิน : ได้รับแล้ว รอรับของได้เลย

      เทพอาหาร : ขอรับท่านเง็กเซียน เซียนผู้น้อยขอลา

      เมื่อคุยจบแล้ว เทพอาหารก็ได้หายออกไปจากกลุ่มทันที

      ติ๊ง!

      คนที่ส่งข้อความมาหาเขาคือองค์ชายสามนาจา

      องค์ชายสามนาจา : ท่านเง็กเซียน อันนี้ถือว่าข้าหาลูกค้าได้สำเร็จแล้วใช่ไหม

      เย่จื่อเฉิน : ใช่

      องค์ชายสามนาจา : แล้วข้าจะได้ผลประโยชน์อะไรบ้าง

      การบริหารธุรกิจช่างเป็๞สิ่งล่อใจเหล่าเทพเซียนกลุ่มนี้มากจริงๆ ขนาดนาจาผู้น่ารักก็เริ่มที่จะเรียกร้องเอาผลประโยชน์จากตนแล้ว

      ปวดใจ!

      แต่เย่จื่อเฉินก็ไม่ใช่คนขี้งกอยู่แล้ว เพราะการที่ได้เคล็ดลับการทำอาหารของเทพอาหารมานั้น นาจาเองก็มีส่วนร่วมด้วย

      คิดๆ ดูแล้ว

      เย่จื่อเฉิน : ให้ค่าเหนื่อยเ๯้าเป็๞ยอดสะสมหนึ่งพันวิทยายุทธ์ก็แล้วกัน

       องค์ชายสามนาจา : ว้าว ถ้าอย่างนั้นข้าก็สามารถซื้อขนมได้เยอะเลยใช่ไหม

      เย่จื่อเฉิน : แน่นอน

      องค์ชายสามนาจา : ถ้าอย่างนั้น ข้าเอานมเปรี้ยวสิบขวด แล้วก็มันฝรั่งทอดกรอบหกห่อ

      เย่จื่อเฉิน : ได้ แต่ต้องรอหน่อย

      องค์ชายสามนาจา : ได้เลย

      ติ๊ง!

       ระดับความสนิทของคุณกับนาจาเพิ่มขึ้น 30 ระดับความสนิทปัจจุบันอยู่ที่ 230

      หลังจากที่ได้อ่านผลประโยชน์ที่จะได้รับ ก็ดูเหมือนว่านาจาจะมีแรงจูงใจมากขึ้นกว่าเดิม พอกดเข้าไปดูหน้าไทม์ไลน์ของเขา เย่จื่อเฉินก็เห็นว่าองค์ชายน้อยผู้นี้เริ่มโพสต์รูปลงในวีแชทของตัวเองแล้ว

      เย่จื่อเฉินเม้มปากยิ้มทันที

      ดูเหมือนว่าในอนาคตจะต้องมีกลุ่มวีแชทธุรกิจผุดขึ้นมาในโลกเซียนแน่นอน

      ๰่๥๹สายในวันต่อมา

      “อาเสี่ย”

      เย่จื่อเฉินยืนอยู่ในสวนหม่อนภายในมหาวิทยาลัย เมื่อได้ยินเสียงร้องเรียกด้วยความดีใจจึงได้เงยหน้าขึ้น และก็ได้เห็นว่าเซี่ยเขอเข่อกับซูเหยียนเดินคู่กันมาทางที่เขายืนอยู่

      ที่สำคัญไปกว่านั้นคือสายตารอบข้างที่มองมาทางเย่จื่อเฉินก็ยิ่งแปลกมากขึ้น

      ภายในสวนหม่อนของมหาวิทยาลัยไม่มีกฎข้อห้ามตายตัว ชายหญิงที่มาที่นี่ส่วนมากก็จะเป็๲คู่รักกันทั้งนั้น

      พวกเธอสองคนเป็๞คนเลือกให้มาเจอกันที่นี่เอง หรือนี่จะเป็๞การประกาศสถานะ?

      “อาเสี่ย รอนานเลยใช่ไหม ฉันกับซูซูซื้อน้ำมาให้นายด้วย”

      เซี่ยเขอเข่อยื่นน้ำโค้กให้เย่จื่อเฉิน เขาถึงได้เห็นว่าในมือพวกเธอถือน้ำโค้กกันไว้คนละขวด

      เสียงซุบซิบรอบข้างดังขึ้นเรื่อยๆ เย่จื่อเฉินรับน้ำโค้กมาแล้วเกาหัว

      “ทำไมถึงเลือกมาเจอกันที่นี่ล่ะ ที่นี่มัน…”

      “ทำไมล่ะ เป็๲ที่นี่ไม่ได้เหรอ?”

      ซูเหยียนเบ้ปาก ดวงตาคู่สวยกวาดตามองนักศึกษาที่อยู่รอบๆ

      จากนั้น ซูเหยียนกับเซี่ยเขอเข่อก็เชิดใส่สายตาของนักศึกษาทุกคน โดยการแยกกันกอดแขนเย่จื่อเฉินเอาไว้คนละข้าง

      นักศึกษาที่อยู่รอบๆ ฮือฮากันขึ้นมาทันที

      เย่จื่อเฉินเองก็กลืนน้ำลายลงคอเบาๆ ก่อนจะฉีกยิ้มแล้วลุกขึ้น

      “พวกเธอ…”

      “พวกเราสองคนตั้งใจ ไม่ได้เหรอ?” ซูเหยียนเชิดคางสวยขึ้น เซี่ยเขอเข่อก็พยักหน้ารับคำ “ฉันกับซูซูตั้งใจ”

      “เดี๋ยวนะ เธอสองคน…”

      เย่จื่อเฉินงงจริงๆ แล้วนะ

      พวกเธอสองคนตั้งใจ!

      หรือว่าทั้งหมดนี้จะเป็๲แผนของพวกเธอสองคน? ถ้าอย่างนั้นซูเหยียนก็…

      “หลายวันก่อนฉันกับเขอเข่อคุยกันแล้ว” ซูเหยียนยิ้มบางๆ

      “อื้อ คุยกันนานเลยล่ะ” เซี่ยเขอเข่อก็พยักหน้าตอบรับ

      “สรุปว่า…”

      อึก

      เย่จื่อเฉินกลืนน้ำลายลงคอ ดูเหมือนว่า…

      “เราสองคนตัดสินใจให้นายได้เปรียบ”

      ซูเหยียนหรี่ตาตอบกลับ เย่จื่อเฉินสะท้าน สีหน้าตะลึงงันทันที

      “มีความสุขมากใช่ไหมล่ะ ดาวมหาลัยทั้งสองคนชอบนายพร้อมกัน แถมยังยอมให้มีคนอื่นได้ ในใจนายมีความสุขมากใช่ไหมล่ะ”

      เซี่ยเขอเข่อเองก็เชิดหน้าเล็กๆ นั้นขึ้น แล้วพูดเสียงห้วนแฝงไว้ด้วยความคลุมเครือ

      “แต่นายอย่าได้ใจไป ตอนนี้ฉันกับซูซูเป็๲พันธมิตรกันก็เพราะจะกันคนนอก”

      อยากบอกว่า

      เซี่ยเขอเข่อพูดได้ถูกเผงเลย ความจริงแล้วในใจของเย่จื่อเฉินนั้น…

      มีความสุขสุดๆ!

      ดาวมหาลัยเทคโนโลยีปิงเฉิงทั้งสองคนมาชอบเขา แถมยังคบเขาพร้อมกันทั้งสองคนอีก

      เ๹ื่๪๫นี้ไม่ว่าเกิดขึ้นกับใคร ก็เอาไปคุยโวได้ตลอดชีวิตเลยล่ะ

      แต่ว่า

      กันคนนอกนี่มันคืออะไร

      หมายความว่าพวกเธอสองคนจะไม่ยอมให้มีคนอื่นเข้ามาอีกแล้วใช่ไหม แล้วเซียวอี้เหม่ยกับหวงเซิงเหม่ยล่ะจะทำยังไง

      คนที่มีด้ายแดงมีอยู่สี่คน

      เย่จื่อเฉินแอบมองซูเหยียนกับเซี่ยเขอเข่อ แล้วจึงลองถามหยั่งเชิงดู

      “แล้วถ้ามีคนอื่นอีก…”

      “นายว่าไงนะ?”

      ยังพูดไม่จบ ซูเหยียนก็แหวขึ้นทันที

      กลับกลายเป็๲เซี่ยเขอเข่อที่ดูสงบกว่าอย่างเห็นได้ชัด ปกติเธอต้องโวยวายแล้ว แต่สำหรับเ๱ื่๵๹นี้กลับไม่ได้มีความเห็นอะไรมากมายนัก

      “เย่จื่อเฉิน ฉันขอบอกนายไว้เลยนะ ถ้านายยังกล้าไปมีผู้หญิงอื่นอีกละก็…”

      “...”

      เย่จื่อเฉินกลืนน้ำลายลงคอ ร่างกายเกร็งไปหมด

      “ฉัน…”

      “ถ้าเกินห้าคน นายเตรียมตัวตายได้เลย”

      กะพริบตาปริบๆ

      งงหนัก

      ผิดคาด!

      “เดี๋ยวนะ ซูเหยียน เมื่อกี้เธอว่าไงนะ ฉันหูฝาดไปหรือเปล่า?”

      เย่จื่อเฉินหันขวับไปมองซูเหยียน แต่กลับเห็นอีกฝ่ายถลึงตาใส่เขาอย่างดุดันพร้อมกับพูดเสียงห้วน

      “ฉันบอกว่า ถ้านายไปมีผู้หญิงอื่นเกินห้าคน นายเตรียมตัวตายได้เลย”

      “แล้วถ้าไม่เกินล่ะ?”

      “ก็…แบบนั้นฉันก็ยังพอรับได้ อย่างน้อยก็ยังแบ่งกันได้คนละวันไง”

      ซูเหยียนยู่ปากตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงออดอ้อนทันที