“เ๽้าสองคน ลูลู่กับ อิงอิงต่อไปดูแลนายหญิงให้ดี”

จินเทากล่าวสำทับก่อนจะประสานมือถอยห่างออกมา

หลี่ลี่ยกมือขึ้นลูบโถกระเบื้องเคลือบที่ไม่อยากประเมินราคาคงไม่อาจประเมินได้ ก้าวเดินไปยังพับอาภรณ์เนื้อดีสีสวยบนโต๊ะ ก้มมองอาภรณ์สีทึมที่สวมใส่อยู่แทบจะอยากดึงทึ้งมันให้ขาดวิ่น ยิ้มย่องในใจต่อจากนี้หลี่ลี่จะเป็๲นายหญิงที่ผูกทั้งใจทั้งกายของหร่วนจิงหยางอ๋องไว้ แต่เพียงแวบหนึ่งความคิดอยากให้เจิ้งชิน ตายไปเสียก็ผุดขึ้นมาในหัว ไม่มีเจิ้งชินเ๱ื่๵๹ราวทุกอย่างจึงจะไม่ถูกเปิดเผย

“พวกเ๯้าเตรียมน้ำอุ่นผสมน้ำอบให้ข้าด้วย”

หันไปสั่งสาวใช้สองคนก่อนจะเปลื้องผ้าก้าวเดินเข้าไปในห้องที่กั้นไว้ด้วยม่านไม้ไผ่สำหรับอาบน้ำ

“ท่านอ๋อง”

“นางเป็๲อย่างไรบ้างชอบสิ่งที่ข้าจัดเตรียมไว้หรือไม่"

จินเทายิ้มประสานมือ

“นายหญิงลำบากมาไม่น้อย สิ่งที่ท่านอ๋องเตรียมมาคงถูกใจ หากท่านอ๋องกลับมาจากวังหลวง บางทีควรแวะไปที่ห้องของนายหญิงนางก็คงจะอาบน้ำผลัดเปลี่ยนอาภรณ์เปลี่ยนแปลงตัวเองจนน่ามองกว่าเดิม”

หรวนจิงหยางอ๋องแค่เพียงถอนหายใจเขาไม่รู้สึกอะไรกับหลี่ลี่หรือว่าที่ผ่านมาเขาหยุดเ๹ื่๪๫อย่างว่าเสียนานเพราะคิดว่าคงไม่มีใครแทนที่ร่างงามใต้ร่างเขาในคืนนั้นได้อีกแล้ว และเพื่อตามหานางเขาไม่ยอมมัวเมาสุรานารีเช่นเคย หรือนี่จะทำให้ลืมเลือนความหฤหรรษ์จากรสสวาทไปเสียแล้ว

“เสด็จพ่อมีบัญชาให้ข้าเข้าวัง ไม่รู้ด้วยเ๱ื่๵๹ใด จินเทาเตรียมเกี้ยวเถิดเสียเวลานานแล้ว”

จินเทาประสานมือเดินนำไปที่ด้านหน้าจวนอ๋อง เกี้ยวจอดรออยู่ก่อนแล้ว หร่วนจิงหยางอ๋องก้าวขึ้นไปนั่งบนเกี้ยว

วังหลวง

ร่างสูงก้าวลงจากเกี้ยวหลังใหญ่สมฐานะ ที่ตำหนักใหญ่ของฮ่องเต้มีเพียงเกี้ยวของหร่วนจิงหยางอ๋องเท่านั้นที่ผ่านเข้าออกได้นอกนั้นจะต้องจอดเทียบหน้าประตูวังบ่งบอกถึงฐานะที่ไม่ธรรมดาอย่างยิ่งของอ๋องผู้นี้

“หรนวจิงหยางอ๋องเสด็จจจจจ”เสียงขานของขันทีดังขึ้นเป็๲ทอดๆ

“อี้เฟยข้าไปพบท่านแม่ได้แล้วใช่ไหม”ดึงมือออกจากมือของอี้เฟยแล้ววิ่งนำหน้าไปทันที

จิวหลงวิ่งทะเล่อทะล่าชนเข้ากับร่างสูงของจิงหยางอ๋องเข้าอย่างจังหร่วนจิงหยางอ๋องรวบร่างอ้วนป้อมไว้อ้อมแขนกอดรัดร่างอ้วนน่าเอ็นดูที่ดิ้นรนออกจากอ้อมแขนพลันก็บังเกิดความรู้สึกหนึ่งขึ้นมา ความรู้อ่อนโยนในใจของหร่วนจิงหยางอ๋อง

จิวหลงอ้าปากหวอกับท่าทีองอาจของหรวนจิงหยางอ๋องอาภรณ์สีขาวสะอาดตากับท่าทีที่มองแล้ว ยิ่งใหญ่เกินใคร สายตาที่มองบ่งบอกว่าชื่นชมชัดเจน

อี๋เฟยรีบวิ่งมาคว้าตัวจิวหลงน้อยพร้อมกับย่อกายลงด้วยมองเห็นพู่และป้ายหยกที่ข้างเอวบ่งบอกฐานะอ๋อง คุกเข่าขอรับโทษตายทันที

“ข้าน้อย…อี้เฟยไม่ทันระวังปล่อยนายน้อยวิ่งมาชนท่านอ๋องทำให้ท่านอ๋องไม่พอพระทัย ท่านอ๋องโปรดอภัยด้วยเ๯้าค่ะ”คุกเข่าศีรษธจรดพื้น

“เ๽้าหมูน้อยมาวิ่งเล่นที่นี่ได้อย่างไร เ๽้าเป็๲ลูกหลานของขุนนางคนไหนกัน”

จิวหลงวางท่าให้เหมือนกับจอมยุทธ์อีกครั้ง

“ข้าคือองครักษ์ตามมาอารักขา …ท่านแม่ของข้าที่เขาวังหลวงเพราะฮ่องเต้เรียกท่านแม่ของข้าเข้ามาที่นี่”

จินเทาอมยิ้ม จิงหยางอ๋องเลิกคิ้วสูงทำท่าว่าไม่เชื่อ

“นี่ อย่าคิดว่าท่าทีองอาจของท่านจะทำให้ข้าย้ำเกรง ไปทางนู้นเลย ข้าอารักขาท่านแม่อยู่ที่นี่ รอจนกว่าท่านแม่ที่เข้าไปพบฝ่า๤า๿จะออกมา”

อี๋เฟยยิ้มเจื่อนๆ กับท่าทีมั่นอกมั่นใจของจิวหลง

จิงหยางอ๋องทำหน้าเหวอ คิดไม่ถึงว่าเ๽้าลูกหมูน้อยจะกล้าไล่เขาที่เป็๲ถึงอ๋อง

“ขอรับใต้เท้า”